Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Wie zijn wij ?
Peter (42) & Mireille (39), Kevin (17) en Michael (14) Wonen : Antwerpen, België Laten thuis : Pica (3, chihuahua), Pitouche (8) en Pommeke (5), onze twee je-weet-wel-katers
22-08-2008
Las Vegas II
Na onze uitspattingen van gisteren, werd er op algemeen verzoek een "uitslaapdag" ingelast. Allemaal goed en wel, de wekker werd uitgelaten, maar yours truly zat natuurlijk toch om 8u deze morgen al vrolijk het vorige (te late) verslag te schrijven. Uiteindelijk was tegen 10u eenieder uit de bedstee en onder de douche geraakt, en kon de Vegas-dag beginnen.
Uren en uren hebben we op Las Vegas Boulevard (de Strip dus) rondgelopen. Casino in, casino uit, er is ook zo ongelooflijk veel te zien... En iedere keer bij het buitenkomen een klop op je kop van de hitte (er werd vandaag 110 Farhrenheit = 43°C gemeten rond de middag, heb ik me laten vertellen)... Van Luxor naar Mandalay Bay, waar Kevin nog een ticket voor de musical Mamma Mia! op de kop wist te tikken voor vanavond. Daarna de straat op naar het MGM Grand, waar echte leeuwen zitten (liggen, eigenlijk, zoals het leeuwen betaamt). Vervolgens naar Planet Hollywood, waar een prachtig winkelcentrum is ingebouwd, met een tropische regenstorm als gratis attractie (verfrissend !). Het Paris, met z'n prachtige replica's van Eiffeltoren en Arc de Triomphe. Het Bellagio, pracht en praal op z'n Italiaans, net zoals het Venetian, waar je zowel buiten als binnen met gondels op kanalen kunt varen en kunt dineren op het San Marcoplein... En natuurlijk Caesar's Palace, waar het aantal fonteinen en beelden niet op twee handen te tellen zijn.
En 's avonds, in het donker terug de Strip op uiteraard, om dit keer alles mét neonverlichting op de digitale plaat vast te leggen. Eerst met de taxi naar het Paris (de voeten wilden niet meer mee inmiddels), alwaar bij Mon Ami Gabi een heerlijke Steak au Poivre kon genuttigd worden (opgediend door échte Franse garçons !) op het terras, met uitzicht op de dansende fonteinen van het Bellagio aan de overkant, iedere 15 minuten... De enige domper op deze fijne twee dagen Vegas, was het feit dat de vulkaanuitbarsting bij The Mirage tot eind 2008 buiten gebruik is, en dat we net een half uur te laat waren voor de Sirens of TI, het piraten-vuurgevecht dat 4x per avond wordt opgevoerd voor het Treasure Island. Een mens kan niet alles hebben in het leven... Gelukkig heeft P zijn talenten op de Roulette-kasten nog eens tentoongespreid, en de dag afgesloten met een keiharde winst van maar liefst 18 dollar ! Als al dat geluk in het spel maar geen ongeluk in de liefde betekent !
Morgen (vrijdag) wacht er ons alweer een zeer lange autorit (ik schat een uur of 7, 8...) die ons door Death Valley naar de Sierra Nevada zal leiden. Over contrasten gesproken...
Het duurde deze ochtend wel even voor we eindelijk in de auto zaten na onze "uittocht" uit het Luxor. Niet alleen moest alle bagage in één keer mee de kamer uit (anders blijft een mens lopen), onze kamer was nu eenmaal het verst mogelijk verwijderd van de lift als maar mogelijk was. Daarna moesten we nog het halve casino doorcrossen met alle koffers en tassen, de parking doorkruisen, en nog voor we goed en wel vertrokken waren was iedereen al bekaf .
Onze TomTom gaf als totale rijtijd maar liefst 8 uur aan, dus ook dat was reuzegoed nieuws. Pappie werd beschimpt en bespuwd om zoveel slechte planning. Bovendien had hij het gepresteerd om op deze rit het beruchte Death Valley National Park te voorzien, en dat nog wel op het heetst van de dag. Stupid Of toch niet
Met een volle tank draaiden we de snelweg op, en al een goeie twee uur later reden we het welkomstbord van het Death Valley NP voorbij. Met één oog op de temperatuur van het koelwater van de auto, en het andere op de weg doken we de vallei des doods in. Ietwat geruststellend was het feit dat we toch af en toe een auto kruisten, en dus niet meteen zouden sterven van ontbering, mocht de pechduivel toeslaan. Bovendien hadden we bij een van de laatste nederzettingen voor het park (Beatty) twee gallons drinkwater ingeslagen (en de Buick nog maar eens volgegooid, you never know). Maar... echt gloeiend gloeiend heet werd het niet in de Valley. Ja, natuurlijk, het werd vlotjes 45°C, maar de 50+ graden die we verwachtten, bleven uit (en gelukkig maar). Bovendien viel het dorre landschap niet echt in de smaak, waarschijnlijk zijn we de laatste week een beetje verwend geweest op dat vlak, en was dit allemaal een beetje minder spectaculair. Toch was het best wel een mooie tocht, met veel stijgen en dalen en opnieuw stijgen, en veel bochtenwerk. De P reed als een verre neef van Tommi Mäkinen (ietwat trager weliswaar)
Eenmaal het park weer uit doemden de bergen van de Sierra Nevada op. Niet dat we'r meteen over moesten, eerder erlangs. En de gevreesde 8 uur rijden werden er uiteindelijk maar 6 (stoeme madam van de TomTom !), want om 15u30 reeds reden we de parking van ons volgende hotel op, het Best Western Creekside Inn in Bishop. Een zeer mooi, net en vooral gezellig hotel. De kamers zijn spotless, uiteraard, maar ook de aankleding (ontvangst met frisdrank en versgebakken cookies, zeer vriendelijk personeel) is top. Bovendien ligt het aan een kreekje met kleine watervalletjes, kwebbelende eendjes, bloemenperkjes, terrasjes langs het water met zithoekjes en een zalig zwembad en spa.
Eenmaal de koffers naar boven gesleurd, sprongen we dan ook in onze zwembroek en werd de rest van de middag en vroege avond (eindelijk !) geluilekkerd aan het zwembad. Wat lezen, wat indommelen, wat plonzen, ..., dit hebben we eigenlijk te weinig kunnen doen deze vakantie. Een pico bello maaltijd in de Whiskey Creek, een stukje further down the road, rondde de avond af. Vakantie kan dus ook écht ontspannen zijn ! Het stadje Bishop (en meer in het bijzonder dit hotel) heeft er op slag 4 fans bij. Als het effe kan, komen we hier graag nog eens terug...
Tot morgen, wanneer we de Tioga Pass aanvallen en het Yosemite park induiken ! Cheerio !
Bij het ontbijt in Bishop deze ochtend, voelde Michael zich niet zo best. Hij klaagde van buikpijn en misselijkheid. Hij zou een groot stuk van de lange rit naar en door Yosemite vandaag slapen in de auto. De vermoeidheid begint duidelijk zijn tol te eisen...
Het was anders een mooie rit. Al snel na het vertrek uit Bishop bereikten we Lee Vining, met het daarbij gelegen Mono Lake. Een groot meer met zeer zout water (2,5 keer zo zout als de oceaan), waaruit grillige kalksteenrotsen omhoog steken die zijn ontstaan door een natuurlijke chemische verbinding tussen het zout en calcium. Indrukwekkend en uniek.
Van het ene natuurwonder, rijden we het naar het andere. Over de Tioga Pass, die van november tot eind mei (en soms langer) gesloten is voor het verkeer door de sneeuw, rijden we langs de oostelijke ingang het Yosemite National Park in. Op deze grote hoogte zijn de uitzichten adembenemend, het gebergte om ons heen, de naaldbossen, de ijskoude meren... Het aantal mensen in het park is wel beduidend hoger dan gisteren in Death Valley , wat niet verwonderlijk is. Het is bovendien een zaterdag in het hoogseizoen, dus dat belooft.
De rit over de volledige Tioga Road naar beneden tot in de vallei duurt makkelijk anderhalf uur. De omgeving verandert van bergachtig in bosrijk. En als we ons eenmaal in de vallei bevinden, waar ook Yosemite Village is, is de drukte die van een Spaanse costa. Volle parkeer- en kampeerterreinen, drukke wegen, niets blijft ons bespaard. Als we uiteindelijk de auto zijn kwijtgeraakt op een parking en een stukje hebben kunnen eten (het is dan inmiddels 16u) komen we tot de constatatie dat de watervallen in het park droog staan... Aangezien we nog wel een flinke rit te gaan hebben voor we in het hotel zijn (in het vorige maand nog door bosbranden geteisterde Mariposa), besluiten we het hier maar bij te laten, en blazen we de aftocht.
Uiteindelijk arriveren we om 18u in het hotel (Best Western Yosemite Way Station), wat maar een slap afkooksel blijkt te zijn van ons topadresje van gisteren in Bishop. Mireille en Kevin zijn nog het frist en zoeken een resto'tje waar we een kleinigheid kunnen nuttigen. Aangezien Michael en ik enkel een soepje willen kiezen we voor de meest "normale" herberg in dit hol midden in redneck-country. Als we er echter binnenstappen botsen we bijna onmiddellijk weer buiten door de vieze geur en walm die er hangt. Niet dus. Dan toch maar een taco en burrito bij een Mexicaanse tent. Veel keuze was er eigenlijk niet, we hoeven in dit gat nooit meer terug te komen
Het wordt een vroege avond. Iedereen is eigenlijk moe, de vele miles beginnen stilaan door te wegen denk ik. Nog één lange rit (morgen, tot Reno) en daarna nog naar Frisco, en dan zijn we waar we moeten zijn...
Reno, The Biggest Little City in the World, door Kevin.
Vanmorgen waren we allen weer vroeg uit de veren, want er stond ons een lange tocht te wachten vandaag. Even douchen en daarna snel naar het ontbijtbuffet. Dit ontbijtbuffet stelde wederom niet veel voor: wat keihardgekookte eitjes, enkele koude wafels, frosties en cornflakes en wat toast. Na dit snel naar binnen gespeeld te hebben waren we alweer on the road.
Vandaag trokken we van Mariposa naar Reno, via de snelste weg die onze Tommy (gps) kon vinden. Dat het de snelste weg was hebben we kunnen merken aan de uitzichten: er waren er namelijk geen. Het was een rit van 5 uur, grotendeels over saaie, lange, rechte interstates.
Gelukkig waren er de intermezzo's op de tocht. Zo was ons eerste intermezzo er een heel leuke voor de koopjesliefhebbers. Toen we vanop de interstate een JC Penney langs de weg zagen, hebben we zo snel mogelijk de afslag genomen en zijn we eens een kijkje gaan nemen. Er werd daar met kortingen gesmeten dat het niet meer netjes was: -50% en -60% waren geen uitzonderingen. Ook de leuke afprijzing van één stuk kopen aan volle prijs, het tweede aan 88 cent was eens wat anders en goedkopers. Na een hele hoop t-shirts, hemden, windbrekers, kousen én een koffer rijker te zijn verlieten we de winkel.
We trokken meteen naar het volgende topadresje voor onze lunch: de plaatselijke In 'n Out. Voor een laatste keer een heerlijke Double Double of een cheeseburger-meal en onze maagjes waren weeral gesteld voor deze middag. We reden dan maar verder richting onze bestemming, en maakten nog enkele plasstops, gekoppeld aan bezoekjes aan de plaatselijke giftshops.
Tegen 4.30 pm arriveerden we dan eindelijk aan het Grand Sierra Resort - The Summit waar we twee nachten zullen verblijven. Dit hotel maakt het fiasco van gisteren dubbel en dik goed. Het is een hotel in ware Las Vegas-style, casino op de begane vloer inclusief. Onze kamer bevindt zich op de 24ste verdieping (de zgn. "Summit" is van de 17e tot en met de 27e verd.) en is van een luxe zoals we nog niet eerder hebben gezien hier in de States. Strakke design-meubels, een supergrote plasma-tv aan de muur, een badkamer in marmer mét een eigen flatscreen-tv, zodat je je favoriete soap (of de Olympics...) niet hoeft te missen tijdens de sanitaire onderhoudswerkzaamheden. Ook het zwembad met knallende muziek (live DJ) is ook een place-to-be voor de jeugdigen onder ons, net zoals de Arcade en de bowling met 50 banen op de onderste verdieping.
Ons avondmaal was ook weer een knallend festijn. Voor minder dan 20 dollar de man konden we ongelimiteerd naar het gigantische buffet van 'The Lodge' gaan. Het aanbod dat ze hier hadden was fenomenaal. Een mexicaanse stand, een italiaanse stand, een koud buffet, een internationaal buffet, een visbuffet en nog veel meer dan dat.
Na lekker gegeten te hebben trokken M en P nog even naar het casino om hun geluk te beproeven op de slots. De P heeft hier blijkbaar meer talent voor dan M, want P wist zijn inzet te verdubbelen, M wist er maar 5 cent aan toe te voegen. Het is misschien niet veel, maar het blijft winst !
Nu zitten we weer lekker op de kamer, ons voor te bereiden op ons uitstapje naar het gigantische Lake Tahoe, een beetje verderop. Tot morgen!
Het rijden zit er bijna op, vanaf nu maken we meer tijd voor kleine uitstapjes en rusten. Zo verblijven we 2 nachten in Reno, en konden dus deze morgen alweer iets langer slapen, zonder te "moeten" verdertrekken. Dat het tempo vandaag dan ook heel wat lager lag dan anders, viel te verwachten.
Pas om 8u30 deed de eerste z'n oogjes open, en alvorens iedereen klaar was om te gaan ontbijten was het dik 10u. We genoten van het ontbijtbuffet in het hotel, wat alweer behoorlijk stevig was. Geen probleem, dan kun je de lunch over slaan en doortrekken tot de avond . Het gevoel van honger is ons alle 4 al een paar dagen vreemd trouwens, we eten steeds kleinere porties, ik denk dat iedereen zo'n beetje verzadigd raakt van al die buffetten en zware kost...
We hadden graag een tocht op het nabijgelegen Lake Tahoe gemaakt vandaag, met zo'n zalige ouderwetse raderboot, maar waren uiteraard te laat om de afvaart van 11u nog te halen, dus lieten dat plan maar varen . In plaats daarvan klommen we de Buick nog eens in, en reden zonder al te veel verwachtingen naar het meer.
De weg naar Lake Tahoe was niet veel bijzonders, een stukje highway hier, een stukje highway daar, en plots doemde daar dat prachtige ijsblauwe water voor ons op. Omgeven door schitterende bossen is dit echt een "verborgen parel", die de sfeer van gezellige wintersportvakanties uitademt. Maar ook 's zomers heeft dit ongelooflijk diepe meer (501 meter !) z'n charme, zoals we zelf ondervonden toen we al redelijk snel (bij toeval) een stukje State Park ontdekten waar we enkel een mooie foto van het uitzicht wilden maken, maar tot onze verbazing ook een picknickplaats, toiletten én een zandstrandje tot onze beschikking kregen. Tijd om de zwembroek nog eens boven te halen dus ! Het geplons in het kristalheldere water (waar het lijkt of er schilfertjes bladgoud opdwarrelen als je het zand omhoogschept !) was heerlijk verkwikkend, al is de temperatuur in dit bergachtig gebied zowieso al heel aangenaam, zo'n 27°C. Na wat lezen, dutten en zonnen was iedereen weer voldoende opgedroogd om de tocht rond het meer verder te zetten. Er werden ons daarna nog wel enkele prachtige uitzichten voorgeschoteld, waaronder een stukje bergkam met aan beide kanten een steile afgrond naar het meer (!), adembenemend gewoon. Maar een nieuw strandje werd ons niet meer gegund. We kwamen enkel nog private stranden ("No Trespassing !") of onaangename stukken strand met grote kiezels en stenen tegen...
En zo belandden we terug in Reno, waar ik nog één keer geprobeerd heb de grote jackpot mee naar België terug te nemen, maar het jammer genoeg bij een winst van $ 3 moet houden ... Een grote gokker zal ik wel nooit worden, maar verloren heb ik zowel in Vegas als in Reno niet, da's ook een kunst !
Morgen is het tijd voor onze laatste grote etappe, want we zullen de laatste 3 dagen van onze vakantie doorbrengen in San Francisco. Het weer is in elk geval veelbelovend (dat is daar wel eens anders), want men voorspelt 27° voor de hele week.
Vandaag was het tijd voor onze laatste grote rit, van Reno naar San Francisco... De rit deed ons in elk geval al een beetje aan "thuis" denken, want de kwaliteit van het wegdek van de Interstate 80 was van het slechtste wat we hier de afgelopen 3 weken onder onze banden hebben gehad...
Tegen drieën deze middag zien we de Golden Gate Bridge opdoemen en in no time staan we voor ons hotel, het Holiday Inn Express op Van Ness Street, wat redelijk dicht in het centrum ligt. Wel een van de kleinste kamers die we al gehad hebben (maar we klagen niet). De ontvangst is prima, we krijgen van de goedgeluimde receptionist kaartjes van de stad, adresjes om te eten, enfin alles wat we maar nodig hebben. Eenmaal de auto in de parkeergarage gedropt ($ 34 per dag !!) en de bagage op de kamer gezet, trekken we te voet de stad in. Om de hoek van ons hotel is de eindhalte van de Cable Car (de ouderwetse, toeristische tram die door ondergrondse kabels wordt voortgetrokken), maar die laten we voorlopig even voor wat ie is. Onze voettocht gaat gelukkig hoofdzakelijk bergaf, richting Lombard Street (het bekende straatje met 8 haarspeldbochten naar beneden) voor de foto's, en daarna verder door richting Fisherman's Wharf (veel te toeristisch) en pier 39. Dit is de plek waar de zeeleeuwen op hun pontons liggen te zonnen en er zelfs een echte show van maken met hun gebrul en fratsen. Zo liggen ze elkaar geregeld het water in te duwen, waardoor de vergelijking met twee van onze kinderen redelijk snel gemaakt is Ook is de pier een van de belangrijkste attracties van SF geworden, met z'n vele shops, restaurantjes, straatmuzikanten en ander vertier.
Als het tijd wordt om naar het hotel terug te keren, besluiten we de eindhalte van de cable car opnieuw op te zoeken. Onderwijl word ik nog even gehasseld door een zwarte neger die er dankzij zijn vlotte praatjes in slaagt om mijn splinternieuwe witte Nikes te poetsen (!). Meestal laat ik me niet vangen, maar éven niet opletten is genoeg . Als de man echter ook nog 10 $ voor zijn 20 seconden werk wil vangen gaat het me wat ver, en stuur ik hem met 2 dollar terug naar af. Zwanzer !
De cable car blijkt overigens mateloos populair, want er staat een enorme rij wachtenden. Aangezien we denken dat het zeker nog een uur gaat duren voor we op het trammetje zitten, spring ik op een taxi af die net zijn lading dropt bij een hotel op de hoek. En guess what, niet langer dan 10 minuten later staan we weer voor ons hotel, en dat voor de luttele prijs van 11 dolares, inclusief tip ! Daar kan geen openbaar vervoer tegenop !
We verfrissen ons wat, eten een heerlijke pasta bij een Italiaanse tent vlak om de hoek (niet goedkoop, wel zeer smakelijk), en gaan nu richting bedje, want morgenvroeg moeten er op tijd uit om de boot naar Alcatraz te halen. Als we daar maar weer uit komen !
Als om 7 uur de wekker afloopt is vrijwel iedereen meteen wakker. Niet moeilijk, de nacht was hier koud, en de bedjes vreselijk smal. Het moet gezegd, de jongens zeuren wel eens wat, maar ze dragen hun lot waardig en slapen al de hele vakantie in hetzelfde bed (wat we eerlijk gezegd niet hadden verwacht).
Om 8 uur stipt staan we in klaar in de lobby voor ons ontbijt, maar dat blijkt niet in de prijs te zijn inbegrepen vandaag, en enkel in buffetvorm genomen te kunnen worden, wat maar liefst 20 dollar de man gaat kosten. Hiervoor bedanken we vriendelijk en besluiten om maar meteen de bus te nemen richting pier 33 waar we om 10 uur de boot zullen nemen richting Alcatraz. Voor niet meer dan 4 dollar staan we 12 minuten later op Fisherman's Wharf, vanwaar het nog 5 minuten wandelen is naar de pier. Een croissant en donut later zitten we in het ochtendzonnetje, dat al pittig op onze bol brandt, te wachten.
De boot vertrekt om 10u stipt, en binnen het kwartier staan we op Alcatraz-island, samen met honderden andere toeristen. De ferry's volgen elkaar in een stevig tempo op, ieder half uur wordt er een nieuwe lading bezoekers gedropt, dus het eiland loopt lekker vol. We gaan de heuvel op (een klim van een meter of 40, of "13 stories" zoals ze hier zeggen), en als we het main building binnengaan krijgen we alle vier een koptelefoon en een soort walkman, die ons -in het Nederlands- het hele gebouw rondloodst, compleet met getuigenissen van voormalige bewakers en gevangenen. Het is zeer realistisch allemaal, de celblokken, de isolatiecellen, de verblijven van de bewakers, het verhaal van de opstand van mei 1946 waarbij 5 doden vielen... het enige nadeel is dat het écht wel druk is en er dus zeer veel toeristen rondlopen, wat het gevoel van realisme wel wat tenietdoet.
Als we eenmaal terug voet op vaste wal zetten, besluiten we om de tip van Ann & Marc (die een paar dagen voor ons in San Francisco hun tour begonnen zijn, en wiens verslagen we nu ook volgen op hun blog) te gebruiken, en 4 tickets te kopen voor de "hop on, hop off"-bus. Een gouden tip, het is de ideale manier om alle belangrijke toeristische gebouwen te zien, zonder parkeerproblemen. We zitten zalig bovenop de open dubbeldekbus, en laten onze haren wapperen in de wind (als de bus rijdt tenminste) terwijl we lustig on- en offhoppen bij de Transamerica Pyramid in het Financial district, bij Union Square, het Civic Center & City Hall, het Alamo Square met de "painted ladies", het Golden Gate park en natuurlijk de Golden Gate Bridge waar ons gebit bijna uit onze mond waait, vooral als we zuidwaarts over de brug terug rijden. Jesus !
Om 18u komen we vermoeid en allemaal een beetje verbrand van de zon (het is hier zowaar een hittegolf deze week !) terug in het hotel, alwaar ik al snel een topadresje van een Thais restaurant om de hoek vind. Voor weinig geld krijgen we hier vanavond eindelijk eens een goeie curry geserveerd, en iedereen smult z'n buikje vol.
Het was alweer een topdag, en morgen nemen we al een beetje afscheid van het centrum van San Francisco als we van hotel gaan wisselen en onze intrek zullen nemen in een herberg vlakbij de luchthaven, zodat morgenavond de Buick bij Alamo ingeleverd kan worden. Het einde nadert, maar eerst gaan we er nog eens alles uithalen wat erin zit, als we richting Monterey Bay gaan en de 17-mile drive zullen uitproberen...
Het is vandaag onze laatste dag op Amerikaanse bodem, en op het laatste moment worden de plannen voor vandaag een beetje gewijzigd. De afstand naar Monterey Bay en de Big Sur is wat verder dan verwacht (2 uur op, 2 uur af), en daar hebben we niet zo'n zin meer in.
In plaats daarvan nemen we de auto en rijden zelf een keer de "Crookedest Street of San Francisco" af (Lombard street), gaan de Golden Gate Bridge nog eens over, en belanden zo in het uiterst pittoreske Sausalito, een dorpje net aan de andere kant van de brug, waar de beau-monde van Frisco z'n boot en buitenhuisje heeft.
Het wemelt er van galeries, boetieks, en de "betere" restaurantjes. We wandelen er wat rond, en lunchen er voortreffelijk bij een Italiaanse bakker annex tearoom.
Als we de brug terug over zijn pikken we een stuk van de 49-mile scenic drive mee, en rijden zo langs het strand zuidwaarts, wat alweer prachtige beelden op ons netvlies brandt. Niet alleen hebben we ook aan deze kant een prima uitzicht op de brug, maar de woeste kust die op sommige plaatsen vlekkeloos overgaat in een zandstrand en even verder weer een klip met rotsen vormt trekt ook op deze doordeweekse donderdag heel wat zonners, zwemmers én surfers. De golven lijken hier nog hoger dan die we in Huntington Beach in LA gezien hebben.
De tocht brengt ons langzaam zuidelijker en meer in de buurt van ons laatste hotel vlakbij de luchthaven. We kopen nog wat kleinigheden aan souvenirs en een laatste koffer bij Macy's (want we vrezen dat onze koffers allemaal wat te lijden gaan hebben van overgewicht morgen), en checken ons dan in bij het Clarion.
Tot groot verdriet van de boys staan ook hier weer alleen "double" beds ipv. Queen-size bedden. Kevin besluit prompt de nacht op de grond door te brengen. Het wordt tijd dat hij weer in zijn eigen bed kan geloof ik...
Als we de auto hebben leeggemaakt brengen Kevin en ik de Buick terug naar Alamo op SFO airport. Iets meer dan 3.100 mijl hebben we op de teller gezet, niet minder dan 5.000 kilometer dus. Bedankt, tot ziens, je was een fijne wagen (maar jammer genoeg in Europa niet te betalen door je hoge verbruik).
De hotelshuttle pikt ons op en luttele minuten later zijn we terug in het hotel waar alle 7 (!) koffers opnieuw worden uit- en ingeladen door onze experte ter zake.
Het on-line inchecken en afdrukken van de boarding passen gaat vlotjes, en dan hebben we plots het gevoel : "we zijn er helemaal klaar voor".
Het laatste avondmaal in de bar van het hotel is jammer genoeg flut. Spaghetti met fabrieksballen en tomatensaus, en de kippenborstfilet (gekookt) met halfrauwe afgekookte groenten en puree "uit een pakske" lijkt al helemaal nergens op. Afsluiten met een valse noot noemen ze dat.
Eenmaal terug op de kamer, maken we de balans op van deze vakantie en kijken met een gelukzalig gevoel terug op drie prachtige weken. Een valse start, dat wel, maar dat was snel vergeten. De hotels vielen allemaal (met uitzondering van een enkele) ontzettend goed mee, het rijden met de SUV ging zalig (al was een enkele rit wat te lang), de natuur was overweldigend en onvergetelijk, het weer was prachtig (met uitzondering van een enkele regendag in de Grand Canyon), het eten was veel en lekker (een uitzondering zoals vanavond daar gelaten...), het drinken en de refills goedkoop en vaak gratis (ijswater !), de koopjes veelvuldig, het verkeer gedisciplineerd (behalve dat Amerikanen zich absoluut niet aan de snelheidsbeperkingen houden).
Ja, beste States, we komen zeker nog terug, maar nu willen we terug naar België. Het wordt stilaan tijd voor een goed pak Belgische friet. Of een verse bruine boterham met belegen kaas. En we willen onze poezen en ons PICAATJE terugzien (en sommigen nog iemand anders ook)...
Beste vrienden, familieleden, collega's en andere bloglezers...,
Het zit er nu echt helemaal op.
De terugvluchten verliepen vlekkeloos, deze keer geen vertragingen, geen onverwacht oponthoud, gewoon zoals het hoort.
Voor dag en dauw kraaide de Amerikaanse haan voor de laatste keer, en om 8 uur stipt zaten we op de hotelshuttle richting San Francisco International Airport. Ondanks de 2 bijgekochte koffers, hadden 2 van onze 4 originele koffers overgewicht, en moest er dus nog even snel (op de grond voor de check-in, je had het moeten zien) een en ander worden overgeladen. Maar eenmaal dat euvel verholpen, werd onze bagage tot in Brussel gelabeld, en hadden we er dus verder geen omkijken meer naar.
We namen een klein ontbijt op de luchthaven aan de gate, en stipt op tijd ging de Airbus A319 de lucht in, richting Philadelphia. Zo overbrugden we de eerste 3 tijdzones, en ondanks een korte overstap van 1,5 uur was het dus alweer donker toen de Boeing 757 in Philly de lucht in ging voor de laatste etappe naar Brussel.
Echt slapen kun je op zo'n vlucht toch niet (al helemaal niet als je op de middenstoelen zit in een rij van drie, zoals Mireille en Michael), ook al vlieg je dan 's nachts en zijn alle lichten gedoofd. Dus bij het landen om 10u30 deze morgen op Zaventem was het voor onze biologische klok dan ook eigenlijk pas 1u30 's nachts... Bovendien was zaterdag 30 augustus (en dat viel uiteraard te verwachten) een drukke aankomstdag voor de luchthaven, dus hebben we er ruim een uur over gedaan om onze 7 koffers van de transportband te verzamelen... De chauffeur van het luchthavenvervoerbusje was de wanhoop al bijna nabij...
Bij aankomst thuis om 12u30 stonden oma en opa ons al op te wachten met Picaatje. Het weerzien was natuurlijk bijzonder hartelijk (en nat !).
En nu is het voor ons echt over en uit. De oogleden worden zwaar, tussen twee keer geeuwen zit ongeveer 15 seconden, het is tijd dat hier het licht uit gaat...
Dus slaapwel en tot zeer binnenkort allemaal. Iedereen van harte bedankt voor het lezen en de vele toffe reacties !
Na onze uitspattingen van gisteren, werd er op algemeen verzoek een "uitslaapdag" ingelast. Allemaal goed en wel, de wekker werd uitgelaten, maar yours truly zat natuurlijk toch om 8u deze morgen al vrolijk het vorige (te late) verslag te schrijven. 
Of toch niet 
Bij het ontbijt in Bishop deze ochtend, voelde Michael zich niet zo best. Hij klaagde van buikpijn en misselijkheid. Hij zou een groot stuk van de lange rit naar en door Yosemite vandaag slapen in de auto. De vermoeidheid begint duidelijk zijn tol te eisen...
, wat niet verwonderlijk is. Het is bovendien een zaterdag in het hoogseizoen, dus dat belooft. 
Vanmorgen waren we allen weer vroeg uit de veren, want er stond ons een lange tocht te wachten vandaag. Even douchen en daarna snel naar het ontbijtbuffet. Dit ontbijtbuffet stelde wederom niet veel voor: wat keihardgekookte eitjes, enkele koude wafels, frosties en cornflakes en wat toast. Na dit snel naar binnen gespeeld te hebben waren we alweer on the road.
Hello campers,
Als om 7 uur de wekker afloopt is vrijwel iedereen meteen wakker. Niet moeilijk, de nacht was hier koud, en de bedjes vreselijk smal. Het moet gezegd, de jongens zeuren wel eens wat, maar ze dragen hun lot waardig en slapen al de hele vakantie in hetzelfde bed (wat we eerlijk gezegd niet hadden verwacht).
