De dichteres Sylvia Hubers liep door Londen en zag deze poster. Mijn Kim: 'Dat ben jij!' Overigens dragen Sylvia en ik en weinig anderen midden oktober voor in Castricum, tijdens het festival Poetry by the Sea.
30-06-2011
Mijn tuintje, eind juni
Oké, ik geef het toe: het is een zooitje in mijn tuintje. Maar ik geniet! Zie hier, weer drie plaatjes. Op de eerste een overzicht. De lichtbladige overspanning op de voorgrond is de wisteria, de blauwe regen, die wortelt onder mijn keukenraam. Het donkerbladige daarachter is de passieflora. Een woekerplant, maar verre te verkiezen boven een bruidssluier. Over een maand of zo zal hij op het keukendak zijn belandt. Op de tweede foto zie je de bloeiende brugmansia. Deze plant behoort tot de nachtschades. Een bekend Nederlands broertje is de doornappel, die je hier in de buurt vooral op ruiterpaden in de duinen tegenkomt. Een buurman even verderop heeft er wat in zijn tuintje staan. De doornappels die aan de doornappel komen: als je een klein beetje ervan eet ga je trippen, eet je hem helemaal op ga je op je laatste trip. Op de laatste foto een passiebloem. Eentje, maar de plant zit vol met knoppen.
03-06-2011
Wat is dit?
Laatst ontdekte ik een aantal merkwaardige insecten op de schutting, ter hoogte van de hibiscus. Geen idee wat de soort is, ik heb gezocht en niet gevonden. Enkele dagen later bleken het niet volgroeide insecten te zijn, omdat er nu een aantal wel volgroeid waren. Affijn. Ik hoop dat de foto's een beetje duidelijk zijn, want als eerder gezegd: ik ben geen fotograaf, maar micro-fotografie is helemaal een vak apart. De eerste twee foto's zijn van onvolgroeide exemplaren, de laatste van het imago (zo noem je dat toch?) In beide stadia zijn ze zo'n 5 mm groot. Ter vergelijk: de onvolgroeiden zitten op het deksel van een vuilnisbak. Inmiddels heb ik wel ontdekt waarom ze ter hoogte van de hibiscus zitten. Deze zat zwaar onder de zwarte luis. Dat is niet zo vreemd: het straatje is een tochtgat. Ze, die insecten, hebben alle luis opgevreten! Maar wat dan weer wel vreemd is: het zijn niet de volgroeide exemplaren die in de boom zitten, zelfs niet die onvolgroeide, maar nog kleinere, in een nog eerdere staduim van de ontwikkeling. Wie kent ze? En wil het mij vertellen?
27-05-2011
De Houtzagerssingel
Dit zijn foto's van de gracht bij mij om de hoek. De eerste is genomen op de brug van de Brouwersgracht. Mooi hè? (Niet de kwaliteit van de foto, ik ben een fotograaf van likmevestje) Toch is er iets detonerends aan die gracht. De tweede foto, dat pand. Het was ooit de zetel van de Duinwaterleiding. Zoals je weet, of niet weet, dan weet je het nu, hebben we in De Haag zo'n beetje het beste drinkwater van Nederland. De weg van het water: het wordt uit de grote rivieren gepompt, de duinen in, daar bezinkt het en wordt het gefilterd, dan pas komt het uit onze kraan. Het pand is nu het partijkantoor van het CDA. Tijdens de crisis rond de kabinetsformatie was er steeds druk overleg in dat pand. Henk Blekers gouden uren. Als beloning voor zijn werk mag hij nu alle goede plannen met de natuur om zeep helpen. De derde foto. Kijk eens naar de auto's die er staan. Die zijn niet van CDA-leden maar van een verzamelaar. We kennen elkaar van: hé, hallo. Ik ga hem eens vragen of ik een keertje in een van zijn karren mag meerijden.
25-05-2011
Schilderswijk
Het heet hier de Schilderswijk. Niet omdat er veel schilders wonen. Zelf heb ik een aantal jaren geleden de kwast aan Maarten gegeven en ik zou niet zo gauw een andere schilder in de wijk weten. Nee, het heet Schilderswijk, omdat de straten naar schilders zijn vernoemd. Schilders uit een goud verleden. Bij sommige straatnaambordjes hangt een voorbeeld. (Ik geniet van mijn fototoestelletje, merk je het?) Mijn moeder is in de Rembrandtstraat geboren, hier vlak achter. En ik ben domweg gelukkig in de Potterstraat. Met ups en downs, maar de basis is tevreden, het kleine neefje van geluk.
23-05-2011
Drie generaties
Laatst waren er mensen over de vloer wier blik op een foto op mijn schoorsteen viel: dat is je vader. Neen, driewerf. Dat is mijn opa, hieronder op de eerste foto. De vader van mijn moeder, een geboren en getogen Hagenees, Schilderswijk en Spoorwijk. Veel van mijn 'artistieke' 'aanleg' heb ik van hem. Hij heeft me leren mondharmonica spelen, hij heeft me leren verhalen vertellen. Maar: iedere familie zijn kruis. Eind jaren zestig, misschien begin zeventig, kreeg ik van mijn ouders groen licht om te doen met mijn haar wat ik wilde. Zo was dat in die tijd: je luisterde naar je ouders, redelijk principe. Het moest lang. Opa Arie heeft toen gezegd: als hij zijn haar laat groeien, wil ik hem nooit meer zien. Dat is uitgekomen. Hij is in 1983 op 80-jarige leeftijd overleden en ik heb die man nooit meer gezien. De eikel. Toch hangt hij op de schoorsteen.
Nee, mijn vader staat op de volgende foto. Het is de foto die boven mijn bureau, boven mij pc hangt. Er hangen nog diverse foto's van hem hier in huis. Het was een goed mens, ik heb veel van hem gehouden, ik hoop genoeg, dat hij het ook heeft geweten. Ik vrees dat ik inderdaad qua uiterlijk op mijn opa lijk. In de omgang met mensen hoop ik dat ik meer op mijn vader lijk. Ach, leek ik uiterlijk maar meer op hem: dan was ik een stuk knapper. Pa is in 1989 op 66-jarige leeftijd overleden, aan die kankerziekte.
Op de onderste foto, een vage polaroid, sta ik zelf. Een fake-foto. Voor een vpro-programma had men een eenbenige nodig. Dit speelde in 1987, vlak na de dood van Diana. Een soldaat, die bij de mijnopruimingsdienst had gezeten en tijdens het werk een been was kwijtgeraakt, verkommerde op een flatje in Rotterdam. En toen. Op een ochtend bij het ontwaken ontwaarde hij een portret van Diana op het plafond boven zijn bed. Het nieuws ging snel: buurtbewoners legden bloemen voor zijn deur. Of ik die soldaat wilde spelen. Tevoren hebben we in een nabij gelegen park wat polaroids geschoten: die zouden tijdens zijn 'werk' gemaakt zijn. Ja, ik lijk wel een beetje op opa. Voor de goede orde: de weelderige haardos zit onder de pet.
Schilderijen
Hier een kleine greep uit mijn kunstcollectie. Drie schilderijen, als ezel heb ik de draaiwilg voor de deur gebruikt. De eerste twee zijn oil on canvas, de laatste is op een stukje hout gekwast. De eerste is van de linkshandige kunstenaar Herman Rijs, die toen hij dit schilderij maakte nog heel anders heette. De tweede is van kunstenares Joke Bontenbal, geboren te Reeuwijk, wonend en werkend in Valkenburg, allemaal Zuid-Holland. Ooit benaderde ze mij om de opening van een expositie in Rijnsburg luister bij te zetten met een voordracht. Het was de frapante overeenkomst van ons beider achternamen dat haar tot mij bracht. Toen ze in De Haag op de academie zat en de naam Adriaan Bontebal kwam toevallig ter tafel, wilde ze nog weleens vertellen dat ik een broer van haar ben. Vandaar de onderteking: 'zus'. Ze heeft dit voor mij gemaakt als dank voor het aangenaam verpozen. Onderwerp van het schilderij is een verhaaltje uit mijn onvolprezen bundel Charmante Jongen, Sportief Tiep:
Toen ik in het Haagse Bos, schuin achter het gebouw van de Sociaal Economische Raad, een bruggetje wilde overgaan, werd ik staande gehouden door een kikker. Hij stond op zijn achterpoten, zodoende weet ik dat het een hij was, en in zijn linkervoorpoot hield hij een bosje loof van de wilde peen. 'Als je bij volle maan,' sprak hij, 'klokslag middernacht hiervan eet en daarna vijfmaal gorgelt met twee dagen oude, halfvolle melk, kun je praten met de dieren.' Grinnekend liep ik door. Wat kunnen kikkers bij tijd en wijle toch een onzin uitkramen.
Het derde schilderij is van mijn hand. Nadere gegevens ontbreken.
22-05-2011
Het interieur
Om je een beetje beeld te geven van mijn huisvesting, hier twee foto's die genomen zijn in mijn woonkamer. Op de eerste ben ik te zien. Die foto heb ik dan ook niet gemaakt, maar vriendin J. uit Brighton, stadgenote van Attila the Stockbroker. De woonkamer meet 4x5m. In het smalle kastje waarnaast ik sta, prijken enkele van mijn favoriete schrijvers zoals Bohumil Hrabal, Joseph Roth, György Konrád en Michel Tournier. Boven het kastje een aquarel van mijn huisje, gemaakt door de Haagse gebroeders de Leef. Nog één punt van aandacht. Op de linkerhoek van de tv staat het kastje van Ziggo. Direct daarboven zie je een roze boek boven zijn buren uitsteken. Dat is de Opperlandse Taal- en Letterkunde van Battus, alias Hugo Brandt Corstius. Dat is het boek dat ik het meest opensla, steeds op een willekeurige pagina. De tweede foto heb ik zelf genomen toen ik net de camera in elkaar had gezet: accu en geheugenkaart erin, accu opladen. Op de tv zie je rechts Contador en links Nibali tijdens de beklimming van de Mont Zoncolan.
19-05-2011
Mijn huisje
Dit is nou mijn huisje. Zo kun je zien dat niet alles dat ik schrijf uit mijn duim komt. Er hangt echt een bak met roze geraniums aan mijn keukenraam. Ik heb echt een vuurrode fietstas om toch nog een beetje op te vallen als ik door de stad rijd. Let ook even op het opengeklapte keukenraampje. Daarin zie je drie dwarse tralies: die zijn er ingezet na inbraakpogingen. Junky Thieves draaien namelijk met gemak de spanjolet los en kruipen zo met het magere lijf naar binnen. Later is er een plank ingezet met een kattenluik. De weg van de katten voert door het luik, op het muurtje, op de compostbak, op de grond. En andersom. Soms gebruiken ze het groene archief, die kliko, die net achter het muurtje staat. Wil je geloven dat, toen ik in 1987 dit huisje kreeg aangeboden, ik meteen zeker wist: hier ga ik nooit meer weg?
18-05-2011
Een zus van Wausje
Ex-huisgenoot, ex-hofjesbewoner en goede vriend B. heeft twee katten. Verstandig: neem altijd meer dan één kat, dat is wel zo diervriendelijk. Op de plek waar deze twee wonen kunnen ze bovendien ongehinderd naar buiten en door de buurt struinen. Ze wonen om de hoek bij het Paard van Troje. Voor zo ver ik weet gaan ze daar nooit naartoe. De eerste, die donkere, is de jongste: tien jaar is Miepje nu. Miepje is hier in huis geboren, als dochter van Smilla en dus zus van Wausje. Als je haar goed in het gezicht kijkt zie je ook dat zij en Waus zussen zijn. De tweede is wat ouder: Henkie is veertien. Hij heeft de merkwaardige gewoonte om op de wasbak te springen: dan moet de kraan open worden gezet. Rare beesten die katten. Maar wel leuk.
16-05-2011
Zeperd
Zie hier het echte graf van Bergman en zijn vrouw Jo. Om de foto te vergroten: klik op de foto.
15-05-2011
De speeltuin
Nadat de speeltuin gesloten was ben ik
een foto gaan maken. Affijn, zie hier. Mooi toch? Op de tweede foto
zie je een tegelkunstwerk aan het begin van het hofje. Het is gemaakt
van een foto van de bewoners van het hofje in onze begintijd, ergens
in '88. Zoek niet naar mij, want ik sta er niet op. Soms doe ik niet
mee. Echt, ik vind het wel mooi, maar ik hoefde niet zo nodig met
mijn kop op een muur.
De derde foto is van een geval dat ik
de laatste tijd vaak voor de deur zie. Geen idee waar-ie thuishoort
of van wie hij is. Dat is bijzonder, want verder ken ik echt alle
katten in de buurt. De honden trouwens ook.
14-05-2011
Rob en Kim en Skitty
Deze foto heb ik gemaakt zo ongeveer een kwartier voordat ik op pad ging om samen met alle anderen die van hem hebben gehouden buurman Rob naar zijn laatste plek te brengen. Daar heb ik geen foto's van gemaakt en voor zo ver ik het heb gezien ook niemand anders: de beelden zitten in ons hart. Kim, links, en Skitty, rechts, bij Rob voor de deur, onder zijn huiskamerraam, wachtend op het moment dat hij thuiskomt
13-05-2011
Mijn woonomgeving
Let vooral niet op de kwaliteit van de foto's: ik ben geen fotograaf. Bovendien kan ik al jaren mijn handen niet perfect stilhouden; ik ben een vreselijke zenuwleider. Maar goed. De eerste van de drie foto's toont de Paulus Potterstraat, vanaf de ingang van het hofje. Toen ik hier in '87 kwam wonen, het jaar '87 van de vorige eeuw, stond er op dit hele stuk nog oudbouw. Typisch voor die tijd: ieder jaar vanaf begin mei vlogen er veel gierzwaluwen hoog in de lucht en aan het begin van de avond schoten in de hof de vleermuizen heen en weer. Sinds de nieuwbouw is dit alles voorbij. Wat er nog wel veel rondhangt zie je op de grond op de voorgrond: duiven, de ratten van de lucht. Draai je een kwartslag en je ziet de ingang van het hofje, een van de twee ingangen. Rechts het hek van het Willem Akse Speelterrein. Rechtdoor, langs het hek, kijk je aan tegen het eerste huisje van 'de achterkant'. Aan de achterkant van het hofje staan twee rijtjes huisjes, op korte afstand tegenover elkaar. Zomers lijkt het wel een camping, vind ik; ik laat het je nog wel zien. De twee bomen die je achter elkaar ziet staan zijn robinia's, pseudo-accacia's. De oorspronkelijk eerste is een tijd geleden met oud en nieuw in vlammen opgegaan. Afgelopen najaar is er een nieuwe gekomen, die goed lijkt te zijn aangeslagen. De tweede, de oudere, staat er wat verfomfaaid bij. Laag bij de grond is de schors nogal gehavend: het tuig gebruikt hem als krabpaal. Op de derde foto kijk je 'mijn' straatje in: schuin tegenover die grote boom, de draaiwilg, woon ik. Wat je rechts ziet zijn de keukens van de huisjes. Die zijn er bij de renovatie van '87 aangebouwd. Het hofje zelf is van 1890. De volgende dagen meer.
12-05-2011
En dit is Krum
Je zou het aan de foto's niet zeggen, maar het is heus een energiek exemplaar. Ook een kat van mijn oude buren, dit hier is geboren: een kind van Wausje. Dus, samenvattend: er leefden vier, nu nog drie, kinderen van Wausje in het hofje. Cobra en Krum uit hetzelfde nest, Kim en Skitty uit een ander nest. Dan moet je voor de gein even met de muis naar beneden lopen, de vijf langs. Er zijn er geen twee hetzelfde. Wat ik al schreef: Krum is de stapmaat van Kim. Het komt voor dat Kim naar de achterkant van het hofje loopt en bij de oud-buren voor de deur gaat zitten wachten: komt Krum buiten spelen? Als Krum dan naar buiten komt, gaan ze samen op pad. Waarheen? Dat mag Joost weten. Enfin, als het me lukt nog enkele foto's op het goed formaat te krijgen, volgen er nog wat katten.
09-05-2011
Het grafje van Cobra
Nou, kijk eens aan: een aardig overzicht van de tuin tegenover mijn huisje, tegen de schutting. Het groen tegen de schutting op de voorgrond is een sneeuwbes. De de hoogbouw daarna, van voor naar achter: de hibiscus en de draaiwilg. In het wat hogere gefriemel daartussen staan o.a. de ginkgo, lathyrus en kornoelje. Wat die koekoeksbloemachtige bloemen net voorbij de sneeuwbes zijn weet ik niet: ze zijn komen aanwaaien. Ze komen in elk geval tussen de bladeren van de acanthus door. Op de tweede foto het graf. Rechts zie je de acantus, links de stam van de hibiscus. Verder zijn nog een zeer jonge stokroos en wat stinkende gouwe te zien. Wat die blauwe bloemetjes zijn? Ook geen idee, ook komen aanwaaien. Je merkt: echt verstand van planten heb ik niet. De derde foto zie je de Podophyllum peltatum. Deze plant is gisteren op het grafje gezet, voorlopig nog in een potje, maar binnenkort zal ik hem ingraven.
NB. Vooralsnog is het een open plek in mijn tuintje. Voor katten een ideale plek om te scheiten. Gisteren zag ik er een aanstalten maken. Maar, en dat doen ze ook altijd: eerst even snuffelen. Of Cobra door de laag aarde die over hem heen ligt te ruiken is, weet ik niet. Ik vermoed van wel, want de kat wijzigde subiet haar plannen en ging een paar meter verderop zitten bouten.
08-05-2011
Cobra (2003-2011)
Op mijn woordenlog heb ik zaterdag al een stukje gewijd aan Cobra, broer van Krum, zoon van Wausje. Ergo: halfbroer van Kim en Skitty. Mijn plan voor de komende dagen is eerst te beginnen met wat foto's van Cobra, vandaag dus. Morgen zal ik enkele foto's van zijn grafje plaatsen. De dag daarna is het de beurt aan Krum, die de stapmaat is van Kim zonder dat beiden zich bewust zijn van de familieband. Let op de tekening, maar vooral de kleur van Cobra. Dan kun je begrijpen hoe hij aan zijn naam komt: die is ingegeven door de kunststroming. Het was echt een schatje en dat zeg ik niet onder het motto: over de doden niets dan goeds. Qua karakter kwam hij vrij veel overeen met Kim, alleen wat slimmer. Kijk en geniet.
N.B. De tweede foto is genomen op ons gezamenlijke keukendak, toen de oude buren nog mijn directe buren waren.
02-05-2011
De oermoeder van het spul: Wausje
Waus is Haags voor gek. Dat was zij ook
een beetje op het moment dat ik een naam voor haar zocht. Maar zij is
niet gek, het is een schatje. Vaak niet bij me weg te slaan en
daarbij is ze vaak in het gezelschap van Balzac, zie daar, die
mogelijk nog opdringeriger is. Wausje is de moeder van Kim en Skitty. Ze is geboren in de zomer van 2001.
De dame van het gezelschap: Skitty
Skitty is een statige kat, echt een
dure dame. Maar vergis je niet: Skitty is de enige van de zes die zo
nu en dan een duif vangt en afmaakt. Ik heb haar geleerd met haar
buit buiten te blijven, want binnen geeft het zo'n verenzooi. Soms
gaat het dan toch mis. Skitty is de moeder van Kat.
De enige man: Kim
Kim is een beetje dommig, maar dat is
niet aardig om te schrijven. Het is een lieverd. Net als zijn zus
Skitty is hij een kind van Wausje. Hoe vind je zijn tong?
