Laatst waren er mensen over de vloer wier blik op een foto op mijn schoorsteen viel: dat is je vader. Neen, driewerf. Dat is mijn opa, hieronder op de eerste foto. De vader van mijn moeder, een geboren en getogen Hagenees, Schilderswijk en Spoorwijk. Veel van mijn 'artistieke' 'aanleg' heb ik van hem. Hij heeft me leren mondharmonica spelen, hij heeft me leren verhalen vertellen. Maar: iedere familie zijn kruis. Eind jaren zestig, misschien begin zeventig, kreeg ik van mijn ouders groen licht om te doen met mijn haar wat ik wilde. Zo was dat in die tijd: je luisterde naar je ouders, redelijk principe. Het moest lang. Opa Arie heeft toen gezegd: als hij zijn haar laat groeien, wil ik hem nooit meer zien. Dat is uitgekomen. Hij is in 1983 op 80-jarige leeftijd overleden en ik heb die man nooit meer gezien. De eikel. Toch hangt hij op de schoorsteen.
Nee, mijn vader staat op de volgende foto. Het is de foto die boven mijn bureau, boven mij pc hangt. Er hangen nog diverse foto's van hem hier in huis. Het was een goed mens, ik heb veel van hem gehouden, ik hoop genoeg, dat hij het ook heeft geweten. Ik vrees dat ik inderdaad qua uiterlijk op mijn opa lijk. In de omgang met mensen hoop ik dat ik meer op mijn vader lijk. Ach, leek ik uiterlijk maar meer op hem: dan was ik een stuk knapper. Pa is in 1989 op 66-jarige leeftijd overleden, aan die kankerziekte.
Op de onderste foto, een vage polaroid, sta ik zelf. Een fake-foto. Voor een vpro-programma had men een eenbenige nodig. Dit speelde in 1987, vlak na de dood van Diana. Een soldaat, die bij de mijnopruimingsdienst had gezeten en tijdens het werk een been was kwijtgeraakt, verkommerde op een flatje in Rotterdam. En toen. Op een ochtend bij het ontwaken ontwaarde hij een portret van Diana op het plafond boven zijn bed. Het nieuws ging snel: buurtbewoners legden bloemen voor zijn deur. Of ik die soldaat wilde spelen. Tevoren hebben we in een nabij gelegen park wat polaroids geschoten: die zouden tijdens zijn 'werk' gemaakt zijn. Ja, ik lijk wel een beetje op opa. Voor de goede orde: de weelderige haardos zit onder de pet.
Schilderijen
Hier een kleine greep uit mijn kunstcollectie. Drie schilderijen, als ezel heb ik de draaiwilg voor de deur gebruikt. De eerste twee zijn oil on canvas, de laatste is op een stukje hout gekwast. De eerste is van de linkshandige kunstenaar Herman Rijs, die toen hij dit schilderij maakte nog heel anders heette. De tweede is van kunstenares Joke Bontenbal, geboren te Reeuwijk, wonend en werkend in Valkenburg, allemaal Zuid-Holland. Ooit benaderde ze mij om de opening van een expositie in Rijnsburg luister bij te zetten met een voordracht. Het was de frapante overeenkomst van ons beider achternamen dat haar tot mij bracht. Toen ze in De Haag op de academie zat en de naam Adriaan Bontebal kwam toevallig ter tafel, wilde ze nog weleens vertellen dat ik een broer van haar ben. Vandaar de onderteking: 'zus'. Ze heeft dit voor mij gemaakt als dank voor het aangenaam verpozen. Onderwerp van het schilderij is een verhaaltje uit mijn onvolprezen bundel Charmante Jongen, Sportief Tiep:
Toen ik in het Haagse Bos, schuin achter het gebouw van de Sociaal Economische Raad, een bruggetje wilde overgaan, werd ik staande gehouden door een kikker. Hij stond op zijn achterpoten, zodoende weet ik dat het een hij was, en in zijn linkervoorpoot hield hij een bosje loof van de wilde peen. 'Als je bij volle maan,' sprak hij, 'klokslag middernacht hiervan eet en daarna vijfmaal gorgelt met twee dagen oude, halfvolle melk, kun je praten met de dieren.' Grinnekend liep ik door. Wat kunnen kikkers bij tijd en wijle toch een onzin uitkramen.
Het derde schilderij is van mijn hand. Nadere gegevens ontbreken.
