Opnieuw een dagje vrijaf voor Björn. Morgen is het namelijk de trouw van Case, het meisje dat in september in Nederland was en vandaag kunnen we reeds mee met haar vader naar Baguio, waar de trouw plaatsvindt. Om 6u30 zijn we vertrokken. Baguio is zo'n 250 km van Manilla, wat ongeveer 6u rijden zou moeten zijn. We waren met 4 auto's, allemaal familie van Case. Wij zaten in de auto met Case haar vader, haar zus en het vriendje van haar zus. Onderweg 3x gestopt. Uiteindelijk was het rond 14u als we daar toekwamen. Eerst moesten we nog blijven eten in de chalet die zij gehuurd hadden. Zeer vriendelijke mensen dus allemaal. Daarna gebeld naar de plaats waar we gingen slapen om een exacte locatie. De baas is ons gewoon zelf komen halen, stel je voor! De plaats waar we verbleven was alvast dik in orde. Het was een soort van bed&breakfast. De slaapkamer was enorm groot, net zoals het bed, waar je zeker met 4 personen in kon slapen. Het was de bedoeling dat we de omgeving nu nog wat gingen verkennen, maar jammergenoeg was het aan het water gieten, dus niet echt het weer om in te gaan wandelen. In plaats daarvan zijn we naar Baguio city geweest, meer bepaald naar een barbershop om Björn zijn haar en baardje te laten knippen. 2,5 zijn ze hieraan beziggeweest! Prijskaartje: 140 pesos (nog geen 2,5 euro) en ik moet zeggen, hij zag er terug verrukkelijk uit! 's Avonds op het gemak nog iets gaan eten, ook dit was hier weer zeer goedkoop. Evenals de taxi's, die hier ook veel goedkoper zijn dan in Manilla.
Sinds gisteren allebei een beetje ziekjes. Björn was vooral gisteren niet goed, ik ben vandaag aan de beurt. Last van een zware verkoudheid. Na 2u op school ben ik naar huis gegaan omdat ik me echt wel belabberd voel en dus beter wat kan rusten. Ook woensdag ben ik thuisgebleven. 's Avonds zijn we dan wel naar Makati geweest naar een stand-up comedianavond. Björn had vrijkaarten gekregen. Het was typisch Britse humor. De 1e helft viel heel goed mee, maar de 2e helft was eigenlijk niet echt mijn soort humor + ik voelde me natuurlijk nog steeds geen 100%, dus dat zal ook wel een beetje meegespeeld hebben. Donderdag ben ik wel terug gaan werken. Ik voelde me nog steeds geen 100%, maar ik mistte mijn kindjes, dus heb mij gewoon wat kalm gehouden.
Opnieuw vroeg opstaan deze morgen. Om 7u vertrekt ons busje voor onze 2e excursie. Vandaag stond een bezoek aan de underground river in Sabang op het programma. De rit ernaartoe was zo'n 3u over aardewegen die in erbarmelijke staat waren (Gratis massage noemen ze het hier). Eenmaal aangekomen werden we met een 'Ferry' naar een afgelegen strand gebracht. Wat mag je hier onder een ferry verstaan? Wel, een bootje waar je met 5 personen in kunt, maar wel een motorboot, dus dat zal hoogstwaarschijnlijk de reden zijn. Eenmaal daar aangekomen, dit was een mooi afgelegen strand, moesten we te voet zo'n 200m naar een andere, kleinere roeiboot (meer type Venetiaanse gondel) die ons door de Underground River geloodst heeft. Onderweg zater er aapjes, vrij in de bomen en reuzehagedissen van zo'n 1m20 lang. 's Middags moesten we dus opletten dat die apen ons eten niet afnamen! De ondergrondse rivier zou de langste ondergrondse rivier ter wereld zijn. Meer dan 8km lang, waarvan 1,5 km in de trip inbegrepen was. Daarna de ferry terug & opnieuw die verschrikkelijke weg richting hotel.
Zondag 2 december
Weer worden we om 7u verwacht voor onze laatste excursie. Vandaag aan we gaan eilandhoppen in Honda Bay. Buiten ziet het er alvast veelbelovend uit. Het is een helblauwe hemel en de zon schijnt volop. Vandaag gaan we dus 3 eilanden bezoeken en hier kunnen we dan wat rondwandelen, zwemmen of snorkelen:
1. Pandan Island: genoemd naar de Pandan bomen, een type van kokosnoot 2. Snake island: genoemd naar de vorm van het eiland 3. Starfish Island: omdat er hier veel zeesterren zitten
De onderwaternatuur was er prachtig: koralen, tropische vissen die in scholen rond je komen zwemmen, zalig! Ook de omgeving was adembenemend. Witte stranden, helblauw water, geen stinkende auto's. Dit was echt wel genieten.
De maandag hebben we om 10u30 onze vlucht teruggenomen naar Manilla. Jammer, ik kon me hier wel nog enkele dagen amuseren.
Joepie, eindelijk nog eens een weekendje eropuit! Hier kijk ik al dagen naar uit! Hopelijk is het weer wat beter dan de afgelopen week. Om 8 uur vertrekt ons vliegtuig richting Puerto Princesa op het eiland Palawan. Het wordt dus een vroege dag. Tegen 9u30 landen we al en worden we met een busje naar ons hotel gebracht, niet zo ver weg. Het hotel heet hotel Fleuris en ziet er behoorlijk goed uit! Om 10u zitten we al op onze kamer. Het weer ziet er alvast veelbelovend uit en de omgeving nog meer! Om 13u30 worden we verwacht voor een citytoer, dus we hebben nog eventjes tijd om uit te pakken en de omgeving te verkennen. De citytoer bestaat uit the bezoeken van 5 bezienswaardigheden in Puerto Princesa (dat overigens behoorlijk groot is):
1. Butterflygarden: een overdekte tuin waar je gewoon tussen de prachtige vlinders kunt wandelen 2. Crocodile farm: Een boerderij waar ze krokodillen kweken om ze dan terug in het wild uit te kunnen zetten 3. Een 'open' gevangenis: De grootste 'vrije' gevangenis ter wereld. Deze bestaat uit 3 niveaus van vrijheid. De meest vrije werken op boerderijen en mogen gewoon loslopen. Zeer bizar. 4. Zicht op Honda bay: Hier maar efkes gestopt omdat het ook wat begon te regenen. Een mooi zicht over de baai. 5. Rondleiding stad zelf: Gewoon een toertje door de binnenstad
Daarna was het tijd om terug te keren naar ons hotel. 's Avonds dan nog iets gaan eten in een plaatselijk restaurant. IK heb vis met rijst besteld, wat 59 pesos kostte, dus nog geen euro. Ongelooflijk gewoonweg!
Het is reeds een tijdje geleden dat ik iets heb neergepend. Daarom ga ik nu een samenvatting geven van de laatste dagen. Vorig weekend (17-18 nov) hebben we niet zo veel speciaals gedaan. De zaterdag wat uitgerust en een beetje gezwommen om wakker te worden, zalig. De zondag is MJ eerst gekomen om mij wat juwelen te laten zien die haar moeder zelf maakt waaruit ik er dan enkele besteld heb. 's Avonds zijn we in mall of Asia naar een 3D-film gaan kijken met Mon en 2 vrienden van hem, wat wel eens leuk was om te doen. Wat wel grappig was: bij het begin van de film stond iedereen plots recht en werd het nationaal lied gezongen! Zeer grappig om te zien! Blijkbaar is dit hier een traditie bij iedere 1e en laatste vertoning van de dag. Aja, de film was Beowulf. Tijdens de week van 19-23 november is er niet veel speciaals gebeurd. Gewoon gaan werken. Ik moet zeggen, ik heb er wel van genoten. Ik begin de kinderen wat beter te kennen en er dus ook een band mee op te bouwen. Het zijn toch zo'n schatjes! Vanaf de woensdag was het mijn beurt om les te geven, wat ik nu nog steeds doe en nu ook zo wat onder de knie begin te krijgen. Wat je zoal moet verstaan onder les geven? Wel, de jongsten zijn 2,5 à 3 jaar, dus echt lesgeven is het natuurlijk niet. Het 1e half uurtje mogen ze gewoon wat spelen. Daarna worden er wat dansjes gedaan (gelukkig vooral in het Engels), de jongens en de meisjes worden geteld, dag van de week, welk weer is het, ... en leren ze ook al schrijven. Daarna wordt er nog een activiteit gedaan, meestal is dit kleuren en knippen. Vandaag was dit met meel en verf erbij. Net zoals klei dus. Dit vonden ze zeer leuk en ik moet zeggen, heb mij er ook mee geamuseerd. De vrijdagavond zijn we naar Makati geweest. Mon had gevraagd of we geen zin hadden om iets te gaan eten (Mon is veranderd van werk en werkt nu in Makati) Daarna nog iets gaan drinken in een lokale bar. Opnieuw een heel gezellige avond dus. Het weekend was opnieuw niet echt opwindend. Er werd een zware tyfoon voorspeld, dus was het beter dat we niet te ver weggingen. Je weet maar nooit é! We hebben er wel niet veel van gezien, dus zijn we voor niets thuis gebleven. Dit kun je natuurlijk vooraf niet weten é! De zondagnamiddag waren we dan bij MJ thuis uitgenodigd voor het verjaardagsfeestje van haar zoon. Hij werd er 8. Dus hebben we eens een huis van hier van dichtbij kunnen zien. Er was ook typisch Filippijns eten voorzien dat zeer lekker was! Haar huis lag in Taytay, een 40 min. rijden van Eastwood. Anders is er niet veel speciaals gebeurd. Er ging een tyfoon langskomen, maar daar hebben we niet veel van gezien. Het heeft wel heel de week geregend. Woensdag waren de lessen zelfs afgezegd voor de zogezegde tyfoondreiging, dus ik stond voor niets aan het schooltje. De avond voordien moeten ze dit wel gezegd hebben in het nieuws, maar aangezien ik geen Tagalog versta en ze mijn gsn-nummer niet hadden, wist ik van niets. Later wel gehoord dat de tyfoon lelijk huisgehouden heeft op Palawan, het eiland waar we dit weeken naar toe gaan. Dit is daar eigenlijk zeer ongewoon. Laatste tyfoon daar dateert van 1989! De donderdag was er eventjes wat opschudding in en rond Makati. Een senator en enkele soldaten waren beginnen te rebelleren, ze wilden dat de president aftreedt. Ze hadden zich hiervoor verschanst in een hotel in Makati. Er was zelfs een avondklok ingesteld. De politie is hardhandig binnengevallen en de vrijdag was alles achter de rug.
De vrijdag ga ik niet naar het schooltje omdat ik dan wat kan kuisen, wassen en strijken. Dit heb ik dan ook deze morgen allemaal gedaan (Joepie!). 's Middags trakteerde Mon omdat het zijn laatste werkdag was. Hij gaat namelijk ergens anders gaan werken. Hun middagpauze was lekker lang uitgelopen, van 12u tot 14u30. Om 19u zijn Björn en ik eerst samen gaan aperiteiven. Rond 19u30 zijn Mon en JP ons dan komen vergezellen en iets gaan eten. Hierna zijn we naar Makati vertrokken naar Beer's Paradise, een bar waar ze enorm veel verschillende soorten Belgische bieren hebben en dit om Mon zijn afscheid te vieren. Ze zijn hier niet echt gewoon van te drinken, dus het duurde niet lang voor ze al redelijk los begonnen te komen. We zijn hier rond 1u30 vertrokken richting Malate (na een Westmalle tripel, een bruin Kasteelbier en een Duvel), een uitgaansbuurt hier die een beetje vergelijkbaar is met de Overpoort bij ons, allemaal verschillende bars naast elkaar. Het verkeer was intussen al wat beter, want om naar Makati te gaan hebben we toch wel weer in de file gestaan, ongeacht het al bijna 23u was. Eigenlijk zijn we niet superlang gebleven in Malate, want ondertussen had het bier al erg zijn best gedaan. Beiden waren eerst in slaap gevallen in de taxi (terwijl wij geen flauw idee hadden waar we heen moesten). Eenmaal een café'tje gevonden, vielen ze beiden in slaap aan de tafel. Gelukkig had ik mijn fototoestel mee en ligt alles dus vast voor het nageslacht. Ondanks hun slaap vallen, was het toch een zeer gezellige avond!
Gisteravond is het beginnen regenen en het is sedertdien nog niet gestopt. Dit heeft geduurd tot deze avond. Even dacht ik terug in België te zijn. Al di regen! Maar dan voelde ik de hitte terug en wist ik dat dit dus niet mogelijk was. Mijn 1e hindernis was om in Marikina te geraken, wat niet simpel bleek. Alle taxi's waren bezet door het slechte weer. Na een half uur eindelijk eentje kunnen bemachtigen die 250 pesos vroeg! Normaal betaal ik er maar 50 pesos voor mijn reis. Uiteindelijk was hij akkoord met 100 pesos. Nog net op tijd in het schooltje gearriveerd, waar bleek dat ik niet de enige was die last had met het weer. Bijna de helft van de leerlingen was afwezig! Ondanks de kleine groep heb ik toch nog een gezellige dag gehad. Ik kreeg ook te horen dat het woensdag mijn beurt is om les te geven. Aiai! Efkes paniek! Wat kan ik doen met die kinderen? Veel materiaal is er niet ter beschikking. Hier zal ik nog eens ferm mijn hoofd over mogen breken! 's Avonds zijn we dan, na iets te zijn gaan eten, met enkele van Björn zijn collega's gaan bowlen. 't Was zeer gezellig. Nogmaals, 't zijn hier allemaal zeer leuke en enthousiaste mensen. We hebben 3 spelletjes gespeeld. Het eerste spelletje was ik de tweede, het tweede spelletje heb ik gewonnen (met 146!) en het derde was ik opnieuw tweede, dus helemaal niet slecht gedaan hé! Ze zijn hier wel allemaal een beetje competitief ingesteld, dus ik was wel bij dat ik oo een spelletje gewonnen heb!
De foto's zijn weer upgedatet. New features include: - Ons tweede bezoek aan Beer's paradise met zatte Mon en dronken JP - Els haar leerlingen - onze trip naar Palawan
Vandaag werk ik om 9u30 verwacht in Batibo, het day care center in Marikina. Om 10u begon de nursery klas. Het 1e half uurtje mogen ze wat spelen, daarna een 20 min. zingen, dansjes doen en daarna nog een 40 minuten een activiteit. Dit was vandaag ivm dieren. Water-, lucht- en zeedieren. Deze moesten ze dan tekenen. Van 11u30 tot 11u50 is het etenstijd. De moeders van de kinderen brengen om de beurt eten voor alle kinderen mee en dit eten ze dan samen op. Daarna volgt nog een verhaaltje + iedereeen krijgt nog een stempel bij het verlaten van het klaslokaal. De 2e sessie verliep ongeveer hetzelfde. Enkel de activiteit duurt wat langer aangezien ze een half uur langer les hebben. De kineren vonden het natuurlijk wel allemaal spannen en leuk dat ze nog een andere 'teacher' hebben. Ik heb zelf ook een zeer leuke dag gehad alhoewel ik er natuurlijk niets van versta wat ze tegen me willen zeggen. Morgen ga ik zeker opnieuw terug!
Opnieuw een zeer drukke dag. 's Morgens om 9u afgesproken bij Gabriëla. Vandaag stonden er 2 day care centers op het programma. Het 1e hebben we 's morgens bezocht met de jeepney. Het was een gezellig schooltje dat uit 2 groepen bestaat. Van 3-5 jaar en de 6-jarigen die voorbereid worden op het lager onderwijs. Er zijn 2 lokaaltjes + een kleine koer. Er zitten ook maar 20 leerlingen dus eigenlijk valt de grootte nog goed mee. De meeste kinderen die hier zitten zijn kinderen van wie de ouders bij Gabriëla of een nevenoranisatie actief zijn. 's Middags hebben we hier ook samen met de kinderen gegeten. Rond 13u zijn we dan met de tricycle naar ARCSEA, een nevenorganisatie van Gabriëla, geweest. Zij komen op voor de rechten van de kinderen in de Filippijnen/Zuid-Oost-Azië. Ook hier een voorstelling van de organisatie gekregen die opnieuw zeer interessant was, vooral omdat je zo ook wat over de gewoonten van de Filippijnen leert. Hierna volgde nog het bezoek aan een 2e day care center, vlakbij waar wij wonen, meer bepaald in Marikina. Dit was een groot verschil met het vorige schooltje. Deze buurt ziet er zeer armoedig uit. De straten zijn zo klein dat een taxi tot daar nemen geen optie is. Het schooltje zelf is slechts 1 klaslokaal groot, zonder vensters of enig natuurlijk daglicht. Hier komen dagelijks maar liefst 75 leerlingen over de vloer. Deze worden wel verdeeld in 4 groepen:
- Preparity school: :6u30 tot 9u30: 6-jarigen - Nursery: 10u tot 12u: 3-jarigen - Group 1: 12u30 tot 15u: 3-4-jarigen - Group 2: 15u30 tot 18u30: 5-jarigen
en dit allemaal in dat ene kleine lokaaltje! Dus geen plaats om buiten te spelen! Hier zijn we maar even gebleven om toch voor het donker thuis te kunnen zijn. Ik heb wel een nieuwe afspraak gemaakt om morgenochtend nog eens te komen kijken of dit iets voor mij zou kunnen zijn.
Om 13u moesten we bij Gabriëla zijn. 'We' zijn nog 2 andere vrijwilligers: Laura en Sandra, Stefanie (een studente) en ik. Vandaag kregen we onze oriëntatie over Gabriëla. Zeer interessant, maar toch wel ook een beetje te lang. Rond 19u40 was het pas afgelopen! Daarna kregen we wel nog een etentje aangeboden op het kantoor. Typisch Filippijnse kost, maar het was uitstekend! Daarna, hoe kon het ook anders, werd de videoke (soort karaoke) bevengehaald om te zingen. Bjorn heeft hiervoor zijn zangtalent nog eens bovengehaald. Wat ik nu precies kan doen voor vrijwilligerswerk weet ik nog steeds niet. Hiervoor hebben we morgenochtend opnieuw afgesproken. De mensen die hier werken zijn wel allemaal stuk voor stuk schatten van mensen.
Intramuros bezoeken stond vandaag op het programma. Hier keek ik echt naar uit, want zeg nu zelf, wat is er nu mooier dan het oude stadsgedeelte van een stad? Dit bleek al snel een illusie te zijn. Intramuros is even smerig en vuil als de rest van de stad. Er staan zeer mooie gebouwen maar deze worden totaal niet onderhouden. Zeer jammer! Aangekomen in Intramuros begonnen ze al sebiet ons lastig te vallen om een paard met kar te huren, maar aangezien ze Björn hier al in het zak hadden gezet en veel meer vroegen dan afgesproken wilden we dit zeker niet nemen maar een nee kennen ze hier niet echt! Eerst hebben we Casa Manila museum bezocht. Een typisch huis van de vroegere rijke Spanjaarden. Daarna een bezoekje gebracht aan de San Augustin church and convent. Een kerk met vroegere abdij. Zeer mooi maar ook totaal verwaarloosd. Hierna hebben we een poging gedaan om via de oude stadsmuren naar Fort Santiago te wandelen, wat ons maar gedeeltelijk gelukt is. Fort Santiago werd gebruikt door de Spaanse, Britse, Amerikaanse en Japanse soldaten. Gedurende de 2e wereldoorlog was het de gevangenis en executieplek van de Japanse militaire politie. 's Avonds zijn we dan nog iets gaan eten met 3 Belgische collega's van Björn: Tina en Joeri (getrouwd) en Jan (De grote baas van ARINSO Filippijnen) We zijn Thaïs gaan eten. Niet slecht, maar toch een beetje te pikant naar mijn goesting. Wel zeer vriendelijke en sympathieke mensen. Zij zitten hier allemaal voor een veel langere tijd. Tina (die 5 maand zwanger is) en Joeri hebben hier een huis met huishoudster, tuinman en privéchauffeur. Jan gaat ne een appartement hier kopen en heeft ook een privéchauffeur. Dit is hier dus zeer normaal en de mensen uit de wijk waarin ze wonen zouden raar kijken moesten ze dit niet hebben.
Ik heb nog enkele foto's toegevoegd. De link kun je vinden in de rechterkolom.
Zondagavond zijn we naar de cinema geweest. Beowulf in een 3D cinema. Was eens een ervaring, maar had wel de indruk dat ze in het eerste half uur veel meer hun best gedaan hadden om speciale effecten erin te steken dan in de rest van de film. Voor de film begon ging iedereen plots rechtstaan. Geen idee wat er aan de hand was, tot Mon ons zei dat we ook moesten rechtstaan. Ze begonnen het Filippijns volkslied te spelen. Het is hier blijkbaar de gewoonte om voor of na de laatste film(s) van de dag het volkslied te zingen. Stel je voor dat we in België voor de laatavondfilm iedere keer de Brabançonne zouden zingen. Misschien dan best voorafgegaan door het Europees volkslied. En na de Brabançonne zingen we dan uiteraard ook de Vlaamse Leeuw. Daarna klinkt in Gent het Klokke Roeland. De film is bijzaak.
Vandaag een dagje eropuit getrokken met de moto. We hebben een bezoekje gebracht aan het Biak Na Bato National Park, zo'n 100 km van Manilla. Hier hebben we zo'n 3u over gedaan. Gelukkig konden we een stuk via de autosnelweg gaan anders had het ons nog veel meer tijd gekost! 's Morgens om 6u opgestaan en rond 6u30 vertrokken om de drukte wat te kunnen vermijden. Het was opnieuw een snikhete dag, zelfs met de wind van het rijden was het nog steeds puffen geblazen. Na een kleine omweg (hoe kan het ook anders met Björn als chauffeur) en een zeer slecht laatste stuk weg, vooral als ze dan nog hele stukken baan gebruiken om hun rijst te laten drogen (we denken toch dat dit het was) zijn we er eindelijk toegekomen. Het park was gelegen aan de voet van een bergketen, helemaal in het groen gelegen. Een welgekomen afwisseling in vergelijking met het grijze Manila. Het is een park met grotten in gelegen die tijdens de onafhankelijkheidsstrijd gebruikt werd door de rebellen om zich in te verschuilen. Deze konden we bezichtigen onder begeleiding van een 'gids'. Het was echt wel een grot beklimmen. Alles ligt er nbog puur natuur. Enkel een klein wandelpad maar in de grotten ligt er niets dus daar is het efkes wat moeilijker wandelen + zeer donker. Enkel de gids had een zaklantaarn bij zich. Er stonden 2 grotten op het programma. Bij de eerste wqas het zo donker dat ik mijn hoofd tegen een rots gestoten heb met een dikke buil als resultaat. Voor de tweede heb ik gepast. Deze heeft Björn alleen gedaan met de gids. Ik heb terwijl genoten van het prachtig uitzicht aan de voet van de grot aan de monding van een rivier. Dit was puur genieten. Lang konden we echter niet blijven aangezien ik om 17u een afspraak had met Emily van Gabriëlla en we nog een lange tocht voor de boeg hadden.
Het weerkeren begon alvast slecht. Na een goede 30 min werden we tegengehouden door de politie. Deze zijn hier echter maar op 1 ding uit en dat is geld en van wie kun je dit niet beter nemen dan van 2 blanken! Ze beweerden dat Björn zijn rijbewijs niet geldig was. (Wat dus zeker niet waar was maar wat kun je ertegen beginnen!) We moesten dus betalen. Ze vroegen eerst 5000php, zo'n 83! Gelukkig hadden we niet zoveel mee en zijn we er met 2000php, 33 dus nog steeds veel geld, vanaf gekomen. Daar ging als ons geld! Onderweg nog iets gegeten in de Mc Donalds (eindelijk nog eens frietjes!) en dan rond 15u30 terug aangekomen op ons appartement letterlijk zwart van de vuile uitlaatgassen van de auto's en het stof onderweg, dus een douche was meer dan welkom.
Rond 17u30 hadden we dan een afspraak met Emily op het hoofdkantoor van Gabriëlla, zo'n 30 min van Libis met de taxi. Hier waren nog 2 Nederlandse meisjes die eventueel ook vrijwilligerswerk voor Gabriëlla willen doen. Echt veel weet ik wel nog niet, dit zal voor maandag zijn. Nu was het maar een kennismaking. Hierna zijn we nog op het gemak iets gaan eten in een vegetarisch restaurant (de rest waren alle 3 vegetariërs) om hierna terug naar ons appartement te kunnen keren.
Vandaag, zondag 11 november, heb ik wel in heel mijn lichaam spierpijn van de helse tocht op de motorfiets. Ok, hij zit comfortabel, maar nu ook weer niet zo comfortabel om er 6u op te zitten! Dus de volgende keer dat Björn er nog zover op uit wil trekken, zal ik hier toch eerst eens een nachtje over moeten slapen vooraleer ik hierin toestem denk ik!
Samen met 2 collega's van Björn: JP en Mon + 3 vrienden van Mon, zijn
we een weekendje naar Tagaytay geweest, zo'n 65 km van Manilla. 's
Morgens om 6u afgesproken, maar natuurlijk, Filippino style, was JP
daar maar iets na 7u. Met een gehuurd busje met chauffeur zijn we naar
daar gereden. Rond 9u30 daar toegekomen. De eerste dag hebben we Taal
Lake bezocht. Bij het Beach Resort hebben we en bootje gehuurd om de
Taal vulkaan te kunnen bezoeken. Dit is een eiland in het Taal lake. Op
dit eiland ligt een nog actieve vulkaan met daarin (in de krater) nog
een meer, met in dit meer nog een klein eilandje. Dus een eilandje in
een meer op een eiland in een meer in een eiland (Luzon) in de oceaan.
Te voet was het zo'n 40 minuten stappen van de voet tot boven. Je kon
ook een paardje huren, wat bijna iedereen deed, maar wij zijn te voet
gegaan aangezien die dieren er echt wel vies & ondervoed uitzagen.
Het was wel een zeer lastige klim langs een zeer slecht begaanbaar
bergpad. Maar het was de inspanning zeker waard. Het was er prachtig!
De rest is dan nog naar beneden naar het meer in de vulkaan geweest,
maar hier hebben we voor gepast, aangezien het snikheet was, midden en
we er niets konden eten. Björn & ik hebben boven gewacht op de
anderen. Ze gingen normaal een uurtje wegzitten, maar zijn pas na 2,5u
terug boven gearriveerd. Boven een verse kokosnoot gegeten. Zeer
lekker! De toch naar beneden verliep veel minder lastig & rond
15-15u30 waren we terug aan het Beach Resort waar de mensen &
chauffeur niet zo content waren dat we zo lang weggebleven waren.
Daarna iets gaan eten & een slaapplaats gezocht.
2 van onze kameraden zijn met de chauffeur teruggekeerd dus we bleven
daar nog met z'n vijven slapen. 2 kamers gehuurd. Onze kamer kostte
1200PHP, dit is zo'n 20. 's Avondsz dan met een tricycle (brommertje
met zijkarretje aan dat veeel te laag is voor ons) iets gaan drinken
& nog een zeer gezellige avond gehad.
's Anderendaags zijn Mon, Björn en ik dan People's Park gaan bezoeken
met een Jeepney, een soort busje dat zeer goedkoop is. Het
vervoersmiddel bij uitstek voor de Filippino's. Dit was een park
bovenop een berg met wederom een prachtig uitzicht, maar ook nu was het
weer snikheet ondanks het feit dat het nog maar 9u 's morgens was. Ik
was dan ook serieus verbrand van de dag ervoor en kon dus niet echt
veel zon verdragen.
's Middags iets gaan eten en dan met een gewone bus teruggekeerd naar
Manilla. Kortom, mijn eerste weekend in de Filippijnen is er eentje om
niet snel te vergeten!
5 november 2007
Vandaag zijn we met de moto naar een Belgische pastoor in Tala geweest,
zo'n 36 km van Libis, nog net binnen de Manilla capital region. In het
doorgaan hebben we er zo'n 2,5u over gedaan, maar Björn heeft
natuurlijk weer zijn beste wegkunsten boven gehaal en is weer verkeerd
gereden. In het terugkeren hebben we er 1,5u over gedaan. Nogmaals, het
verkeer is hier echt verschrikkelijk, maar Tala ligt te ver om met een
taxi er te geraken en het was best wel een leuke trip op de moto. Dat
ding zit eigenlijk best wel comfortabel.
In Tala ligt het leprosarium. Rond 1940 moest gelijk wie melaats was
hier naartoe. Aangezien ze toen nog zerieuze verminkingen overhielden
aan hun ziekte werden de meesten niet meer aanvaard door hun familie en
bleven dan maar in Tala. Zo groeide de bevolking hier heel snel. Nu
worden de meeste melaatsen thuis verzorgd dankzij betere
geneesmiddelen. Enkel als de ziekte te ver gevorderd is worden ze nog
naar Tala gestuurd.
We zijn met de pastoor naar de plaatselijke zusters geweest die
verschillende schooltjes en ook een opvangcentrum voor verwaarloosde en
ondervoede kinderen hebben. De armoede wanneer we door de dorpjes reden
was echt schrijnend. Dit zijn bijna allemaal mensen die verworpen zijn
door de maatschappij en dus ook geen inkomen hebben.
De zusters waren zeer vriendelijk en hebben ons zelfs een plaatselijk
vieruurtje aangeboden. Zeer lekker! Daarna heeft een zuster zo wat
gevraagd wat ik precies zou willen doen en ze zou kijken of ze me kan
helpen aan iets dichtbij Libis. Daarna zijn we nog naar een
naai-atelier geweest, opgericht door de zusters. Dit is bijna de enige
werkgelegenheid in heel de regio. Ze maken poppen van sprookjesfiguren,
die vooral voor export zijn. Alles met de hand gemaakt natuurlijk.
Tenslotte zijn we nog naar enkele huisjes gaan kijken die ze bouwen
voor de melaatsen. Klein, maar beter dan niets natuurlijk.
Mijn verre avontuur begint. Samira & Anka brengen me na een korte nacht (beiden zijn blijven slapen) naar de luchthaven. Mijn vliegtuig vertrekt om 10u50 in Brussel. Daarna overstappen in A'dam om dan een rechtstreekse vlucht te hebben naar Manilla. Om 14u10 vertrekt deze in A'dam. Na een lange & vermoeiende vlucht, want slapen op een vliegtuig is niet zo comfortabel, kom ik eindelijk toe in Manilla. Dan is het zo'n 3u voor ons, 10u plaatselijke tijd. Dus maar liefst 7u tijdsverschil + snikheet! Gelukkig staat mijn lief ventje, die ik reeds een maand moet missen, mij op te wachten want het is maar een smerige luchthaven. Daarna gaan we met een taxi richting Libis, Eastwood, waar Björn werkt & ook ons appartement ligt. Het is dan rond 12u plaatselijke tijd. Efkes appartement inspecteren, maar dit ziet er dik in orde uit. Het is niet echt groot, maar alles is erin aanwezig: 2 slaapkamers, 2 badkamers, keuken, berging met wasmachine & droogkast + een living-eetkamer met een zetel & tv. Om 13u kruip ik efkes in bed terwijl Björn nog een beetje gaat werken. Rond 16u30 word ik wakker. Douche nemen+bagage uitladen & Björn komt thuis. 's Avonds op het gemak iets gaan eten samen met 3 van Björn zijn collega's: Ivy, Mon en JP. Zeer vriendelijke mensen hier overigens. Gelukkig spreken de meesten Engels want dat Tagalog is onverstaanbaar! Daarna in bedje om lekker het klokje rond te kunnen slapen. Zalig!
1-2 november 2007
Niet veel speciaals gedaan. Björn heeft wel een weekje congé genomen zodat hij me wat kan rondleiden. De eerste 2 dagen hebben we 2 winkelcentra bezocht om wat te shoppen want ik heb niet veel meegenomen. Maar dit blijkt al snel een groot probleem te zijn. Bovenkledij is ok, maar onderkledij is een ramp. Iedereen hier is 2 koppen kleiner dan ik & 2x zo smal. Dus broeken zijn ofwel te klein ofwel veel te kort. Dus dat wordt nog een groot probleem! 's Avonds telkens iets gaan eten op verplaatsing met de moto. Björn heeft er hier eentje gekocht voor zo'n 750. Zo goed als nieuw. Dan zijn we niet altijd afhankelijk van een taxi. Voor overdag hiermee in Manilla rond te rijden is wel niet aan te raden. Het verkeer is hier verschrikkelijk. De chauffeurs kennen hier geen verkeersregels & de politie al evenmin. Ook stinken en roken de auto's verschrikkelijk. Dus tegen dat je uit de file ben zie je helemaal zwart van het roet van de auto's. Misschien kan ik ook nog iets vertellen over het eten in de Filippijnen. Hun laatste bezetters waren de Amerikanen & dit is er nog goed aan te zien. Overal vind je fast-foodketens. Vooral gerechten met kip & Mc Donalds, waar ze overigens ook rijst serveren. Ze eten hier constant rijst, zowel voor ontbijt (rijst met een ei en worstjes) als voor lunch en avondmaal. Verder is het eten heel gevarieerd met invloeden vanuit heel Azië, Spanje en Italië. Het is lekker en bovendien spotgoedkoop. Zowel het eten als het drinken. Wat je hier ook overal vind zijn fruitshakes. Zeer lekker en gezond en ook zeer goedkoop. Voor 10 voor 2 personen kun je hier al zeer goed eten en drinken. Enige nadeel: groentjes gebruiken ze hier nergens in hun gerechten, alhoewel ze er in de winkels genoeg verkopen. Dus je krijgt hier enkel vlees met rijst en meestal ook nog een sausje.
Vandaag mijn eerste werkdag na een weekje verlof om Els wat rond te leiden. Ze heeft een dagboek gekocht om wat in bij te houden. Ik zal mijn best doen om vanavond enkele van haar tekstjes te posten. En nu we een fototoestel hebben (het lag nog in Belgie, maar Els heeft het meegebracht) zullen hier binnenkort ook wat van onze foto's te zien zijn.
Dit weekend ben ik een landgenoot gaan opzoeken. Zijn naam is Pol Foulon en hij is priester-Scheutist. Hij woont in Tala, een deel van Caloocan city north. Dat ligt een 35km van Eastwood, waar ik gelogeerd ben. Uiteindelijk heb ik er 2 uur over gedaan om daar te geraken. Blijkbaar is het niet enkel in België dat ik verkeerd kan rijden. Ik dacht van er eens naartoe te rijden om te kijken waar het was, zodat ik later eens samen met Els kon gaan. Hij had namelijk beloofd om voor haar een bezigheid te helpen zoeken. Toen ik daar zaterdagavond aankwam was de mis juist gedaan en we zijn dan samen naar zijn streng beveiligd huisje gegaan. Hij vertelde me dat er heel wat criminaliteit was in Tala, al zijn medewerkers hadden al een hold-up van hun jeepney meegemaakt, daarmee dat hij z'n huisje zo beveiligd is en dat hij een auto gekocht heeft om zich te verplaatsen. Tala ligt redelijk afgelegen, er is praktisch geen politie en de werkloosheid ligt enorm hoog. Taala was vroeger een soort verbanningsgebied voor melaatsen. Iedere melaatse uit de Filippijnen moest daarnaartoe gaan en werd daar verzorgd tot hij (in het beste geval) genezen was. Na genezing konden ze dan theoretisch terugkeren naar hun familie, maar ze werden meestal verstoten, omdat ze levenslang verminkt waren, dus bleven ze maar in Tala. Later, toen de geneesmiddelen verbeterden, kwamen de familieleden mee met hun zieken en kwamen ze in Tala wonen. En zo is dit uitgegroeid tot een stadsdeel van een 40.000 inwoners. Nu is er nog steeds een leprosarium, kliniek voor melaatsen, maar de meesten worden thuis verzorgd, aangezien de medicijnen nu zeer goed zijn. Enkel bij zeer sterk gevorderde gevallen worden ze nog opgenomen. Naast het leprosarium, runt pater Pol ook nog een middelbare school en is er ook nog een opvangcentrum voor verwaarloosde kinderen tussen 3 en 6 jaar, de meeste met het begin van TBC. Deze worden verzorgd door enkele zusters op rust. Pater Pol gaat daar iedere avond gaan eten, sinds hij vorig jaar enkele weken in het ziekenhuis gelegen heeft met een zeer zware infectie, waarschijnlijk van iets verkeerd te eten in de vele eetstalletjes die hier aanwezig zijn. Hij heeft mij uitgenodigd om met hem mee te eten zaterdagavond. De zusters waren allemaal heel vriendelijk en het eten was niet slecht en zeker eens een afwisseling met al die vettigheden die ze hier meestal verkopen. Er waren zelfs groenten bij, stel je voor. Na wat mislukte lessen over de uitspraak van Nederlandse woorden was het tijd om huiswaarts te keren. Deze keer heb ik er maar 40 minuten over gedaan, U ziet, we leren bij.
Weeral een weekje voorbij. Dit weekend heb ik eens een heel ander deel van Manila gezien: fort Bonifacio. Misschien eerst wat uitleg over de structuur van Manilla. Manilla is zo een beetje als Brussel. Je hebt Brussel zelf en dan wat randgemeenten, die op zich vaak even groot of zelfs groter zijn. In Manilla is het net hetzelfde. Je hebt het oude stadsgedeelte Manilla, waarbinnen dan het originele Intramuros ligt, en dan heb je nog heel wat randgemeenten die dan samen Metro Manila of National Capital Region vormen. Uiteindelijk kan je aan niks - behalve dan misschien een klein welkomsbordje - zien dat je van de ene stad de andere binnenrijdt. De grootste stad binnen Metro Manila is Quezon City, dit is ook waar het stadsdeel Libis, waar de kantoren van Arinso gevestigd zijn, ligt.Naast Manila en Quezon city, heb je nog de volgende stadsdelen: Caloocan City, Las Piñas City, Makati City, Malabon City, Mandaluyong City, Marikina City, Muntinlupa City, Navotas City, Pasig City, Parañaque City, Pateros, Pasay City, San Juan City, Taguig City en Valenzuela City. Kwestie van te weten als ik over een stad bezig ben, of hij nu al dan niet deel uitmaakt van Manila. Makati is zo een beetje de chiqué-stad binnen metro Manila. Er staan heel wat wolkenkrabbers, de kantoren van de grootste bedrijven zijn hier gevestigd, heel wat hotels ook. Fort Bonifacio is een stadsgedeelte binnen Taguig City. Waarschijnlijk zal hier vroeger een fort gestaan hebben, maar nu is het een beetje de chiqué-uitgaansbuurt/business center van Manila. Er liggen deftige voetpaden, een zeldzaamheid hier. Er is ook een groot open plein, wat een nog grotere zeldzaamheid is, want op alles wat een beetje naar open ruimte ruikt, moet er een wolkenkrabber komen. Behalve hier blijkbaar. De gelegenheid van mijn aanwezigheid aldaar, was het verjaardagsfeestje van één van mijn collega's uit Australië. Hij had de VIP ruimtes van een club afgehuurd en voor wat drank(lees een glaasje of 3 vodka per persoon) gezorgd. Naast de club, lag een nog chiquere club, waar de helft van de Manilese beau monde naartoe gaat (de andere helft gaat naar een discotheek, in Makati, waar ik vorig weekend naartoe gegaan ben met Joeri, mijn Belgische collega. Die top-of-the-bill discotheek is makkelijk vergelijkbaar met één of ander ordinair danscafé in de Overpoort). Deze twee clubtoestanden vormen samen met een klein, doch gezellig winkel- en eetcentrum een soort eilandje omringd door parkeerplaatsen. Wat verder ligt dan een ander eiland, iets groter, Bonifacio High Street geheten. Deze lijkt een beetje op de Veldstraat, maar dan drie keer zo breed en met wat gras en groen. Ook wel de moeite. In de club zelf is er in feite niet veel gebeurd. Niet veel drank, 1,70 euro voor een pintje (wat in België zou neerkomen op 5 euro). Het voordeel was dat het maar om 12 uur startte, dus was al bijna 2 uur toen we binnen gingen. Uiteindelijk was het toch nog 6 uur tegen dat ik in mijn bed zat, alhoewel zat nu niet van toepassing was.
Na een week in deze gekkenstad, wordt het tijd om eens wat te beginnen posten. 'k Zal maar beginnen met het begin: de eerste dag. Mijn vlucht verliep in ieder geval zonder problemen, behalve dan uiteraard het feit dat ik niet kan slapen al zittend. Het werd dus een 12 uur durende filmmarathon, met o.a. de vijfde van Harry Potter, License to wed en Mister Bean op vakantie. Na de douaneformaliteiten, die precies langer duurden dan de vorige keer, trok ik per taxi naar den bureau. Voor de deur van het gebouw staat er, zoals bijna overal, een security guard die steeds alle tassen en dozen moet controleren. Mijnen koffer open, mijn laptopzak open, mijn vest in mijn handen in combinatie met mijn handigheid zorgde toch voor een 5 minuten oponthoud. Uiteindelijk toch nog boven geraakt, iedereen goeiedag gezegd, rap mijn mails gelezen, wat andere formaliteiten en dan eindelijk de sleutel van ons appartement gekregen. Hier heet dat geen appartement, maar een condominium. Een appartement is hier een huurhuis. Dus dit heeft al voor de nodige verwarring gezorgd. Het appartement zelf valt wel mee naar Filippijnse normen. Ze betalen er dan verzeker ook 500 euro voor, wat hier meer dan een bruto maandloon is, zelfs voor geschoolde mensen (mijn collega's informatici verdienen ongeveer 300 euro bruto per maand). Het heeft 2 slaapkamers, waarvan 1 met badkamer, een aparte badkamer, living met een 2-zit en 2 poefs, een keukentje met oven, 3 gasplaten en een elektrische plaat en een service kamertje waar een wasmachine en een droogkast staan. Eerste tegenvaller: er zijn geen dekens. Op dat moment was ik veel te moe om nog veel uit te steken - was dan ook al meer dan 24 uur wakker - dus heb ik maar een badhanddoek gepakt om op te slapen. Na een uur of 4-5 geslapen te hebben ben ik dan naar een shopping mall geweest (SM megamall, de 6de grootste ter wereld denk ik en de tweede grootste in Manilla) om beddegoed te kopen en daarna even iets gaan eten bij Zylcs, een grill waar ik tijdens mijn vorig verblijf bijna elke dag ben gaan eten en ondertussen wel wat kennissen opgedaan heb ('t klinkt precies gelijk een verkoudheid opdoen). Tot zover mijn eerste dag uiteraard. Het was ondertussen al 11 uur en ik moest 's anderendaags werken, dus was het bedtijd. Wordt vervolgd...
