Jaja, weeral een reisje. En nu is het er één waar ik al een hele tijd naar uit kijk, namelijk Ho Chi Minh City (het vroegere Saigon) in Vietnam. Ik was wel benieuwd wat ons hier te wachten zou staan. Om 7u20 's morgens (véél te vroeg dus) vertrok ons vliegtuig reeds. we hadden wel 30 minuten vertraging door het te laat komen van enkele Filippijnen en de vlucht duurt zo'n 2,5 uur. Er is ook 1 uur tijdsverschil met Manila. Het is hier 1 uur vroeger. Dus tegen 9u45 plaatselijke tijd staan we al buiten de luchthaven te zoeken naar de chauffeur die ons naar ons hotel zal brengen. Een hele vriendelijke iets oudere man. Maar zoals we later nog zullen ondervinden is iedereen hier zeer vriendelijk. Hij zal ons deze namiddag ook de stad wat laten zien (was voorzien in ons pakket van het reisbureau). Om 10u30 komen we aan in het hotel, maar aangezien we nog niet op onze kamer kunnen, drinken we eerst nog iets op het gemak in de cafetaria van het hotel. Onze 1e indruk is overigens zeer positief. Het ziet er een zeer mooi hotel uit. Om 11u15 mogen we uiteindelijk toch al op onze kamer. Zeer mooie, ruime en verzorgde kamers, wel weer met 2 aparte 1-persoonsbedden, maar da's nu ook geen ramp natuurlijk. Om 12 uur kwam de gids ons dan ophalen om eerst iets te gaan eten in een echt Vietnamees restaurant en ik moet zeggen, het was superlekker! We kregen een heel menu voorgeschoteld met loempia's (maar dan met rijstpapier gemaakt), gebakken krap, soep, vis met rijst met kokosmelk (mmm,overheerlijk) en groentjes. Als dessert waren er dan nog verschillende soorten vers fruit met koffie of thee. Onze magen waren dus zeker goed gevuld! Het restaurant was ook in een zeer mooi oud Frans gebouw met een mooie binnentuin erbij. Vietnam is nog een Franse kolonie geweest en er zijn nog heel wat mooie gebouwen uit die tijd die tenminste ook goed onderhouden worden, in tegenstelling tot de oude gebouwen in Manilla. Na ons middagmaal beginnen we dan aan onze citytour. We starten om 13u30 met het oorlogsmuseum, het War Remnants museum. Het is natuurlijk over de Vietnamoorlog en is onderverdeeld in 8 verschillende zalen. Er hangen veel aangrijpende foto's tussen, vooral dan van mensen die vandaag nog misvormingen hebbben of kinderen die met misvormingen geboren zijn uit moeders die met napalm en ander Amerikaans toxisch gas in aanraking gekomen zijn. Hierna zijn we naar een Lacquer-fabriek geweest. Dit was een atelier waar allemaal personen met een handicap werkten, vooral mensen waarvan een ledemaat ontbreekt. Ze maakten hier allerlei kunstwerken uit hout en met eierschalen of schelpen. Hier hebben we ons 2 kleine kunstwerkjes gekocht als souvenir aan Vietnam. Vervolgens stond de Notre-Dame kathedraal op het programma, een beetje naar het voorbeeld gebouwd van de kathedraal in Parijs. Zeer mooie kerk en vanbinnen zeer sober. Naast de kerk lag het postkantoor wat ook een zeer mooi gebouw was en volgens de boekjes 1 van de mooiste gebouwen van de stad. Als laatste zijn we nog naar de Ben Thanh market geweest waar de gids ons wat lokale fruitsoorten heeft leren kennen en proeven. Zeer lekker allemaal! Je kan hier vanalles kopen: kleren, juwelen, handtassen, souvenirs, ... Noem maar op. Jammergenoeg moeten we ons een beetje inhouden met kopen omdat we alles ook nog in België moeten zien te krijgen. Hierna werden we teruggebracht naar ons hotel. Het dan rond 16u30. Aangezien we reeds vroeg opwaren, hebben we maar een middagdutje gedaan. Tegen 19u30 zijn we dan op zoek gegaan om iets te eten en ons oog viel onmiddellijk op een Duitse biergarten, het enige Duitse restaurant van Saigon. We hebben hier dan ook zeer lekkere Schnitzel gegeten. Het deed deugd na al die rijst. Daarna hebben we nog een wandelingetje gemaakt om ons eten wat te laten verteren om hierna terug te keren naar ons hotel en van onze welverdiende nachtrust te genieten.
Het is vandaag m'n laatste dag in Batibot. Snif! Het afscheid zal zeker niet makkelijk zijn, want ik weet maar al te goed dat ik die kinderen, ouders en leerkrachten hoogstwaarschijnlijk nooit meer terug zal zien en na 4 maanden begin je natuurlijk wel al een goede band te krijgen met iedereen. Ik heb voor alle kinderen ook nog voor een klein cadeautje gezorgd, namelijk een puzzel en een zak snoep, waar ze zeer content mee waren. Ik denk wel dat de kinderen zelf niet echt beseffen dat ik niet meer terug zal komen, maar ik heb toch van iedereen een dikke knuffel en zoen gekregen. Om 15u had ik dan nog een gesprek met de leraressen en 2 afgevaardigden van Gabriëllla om eens te polsen naar m'n ervaring en positieve en negatieve zaken aan Batibot. Een evaluatiegesprek dus. Want je moet weten, ik ben eigenlijk de 1e vrijwilligster hier, dus voor hen was dit ook allemaal een nieuwe ervaring.
Vandaag worden we om 15u verwacht in Marikina omdat de ouders van de leerlingen een afscheidsfeestje voor mij voorzien hebben. Er waren ongeveer 35 leerlingen van de 65 aanwezig, dus veel volk. Zelfs de kinderen aan wie ik geen les geef en ik dus eigenlijk niet echt ken, wilden er persé bij aanwezig zijn. De kinderen hebben allemaal een paar dansjes gedaan per klas en tussendoor gaven enkele ouders steeds een speech en kreeg ik van sommigen zelfs een aandenken, zoals een kader met een collage van foto's. Dit heb ik gekregen van de moeder van CJ, het autistisch meisje met wie ik een heel goede band had. Ik heb ook nog van alle kinderen een tekening/bedanking gekregen + een roos. Daarna moest ik natuurlijk een speech geven. En ik ben hier al zo goed in! Na dit alles hadden de ouders ook nog gekookt voor iedereen. 't Was zeer lekker! Gelukkig zie ik de kindjes volgende week nog want anders ging ik het zeker lastig gehad hebben! Het was een zeer aangenaam afscheidsfeestje. Jaja, België komt nu wel heel snel dichterbij.
Onze laatste dag is alweer aangebroken. Mon en Chè zijn maar rond 22u30-23u gisteravond aangekomen in het hotel, dus waren we echt wel content dat wij reeds alleen vertrokken waren. Vandaag hebben we opnieuw om 12u afgesproken maar wij zijn 's morgens al een wandeling gaan maken naar het hoogste punt van Macau waar bovenaan een oude vuurtoren staat. Hierrond ligt een mooi park. Je kon ook een kabellift nemen, wat we hebben gedaan om naar beneden te gaan.
's Middags zijn we eerst allemaal samen iets gaan eten in het oude stadsgedeelte, om hierna onze wandeling van gisteren te kunnen vervolledigen.
Hierna zijn we naar de Venetian geweest. Een groot hotel/casino/winkelcentrum dat gebouwd is naar inspiratie van Venetië. En ik moet zeggen dat ze hier behoorlijk goed in geslaagd zijn. Het zag er behoorlijk indrukwekkend uit maar vooral ook allemaal enorm duur. Beneden had je een enorm groot casino en op het eerste verdiep was er dan een heel winkelcentrum met de duurdere merkkledij (alhoewel dit hier allemaal een stuk goedkoper is dan bij ons) en ook met enkele restaurants. Ik had al heel de dag zin in een lekkere ijscoupe. 1 probleem, ijscoupes kennen ze hier niet echt. Je mag al content zijn als je ergens een deftige gewone ijscrème vind. Maar we hadden geluk. Er waren hier enkele Italiaanse restaurants waar ze overheerlijke ijscoupes verkochten. Na dit wilden Mon en Chè natuurlijk opnieuw gaan shoppen en zijn we ze dan ook maar braafjes gevolgd. Hierna heeft Björn nog eens een gokje gewaagd in het casino beneden. (Maar voor 2 euro hoor.) Hij wou eens een slot uitproberen, maar jammergenoeg zonder veel succes.
Aangezien onze vlucht naar Manila maar om 22u15 was konden we eerst nog op het gemak iets gaan eten in een Portugees restaurant, om daarna op het gemak naar de luchthaven te vertrekken.
Wat me hier ook opgevallen is, is dat de mensen in HK en Macau véél vriendelijker waren dan in Shanghai en dat ze hier toch al een beetje Engels spreken!
Nog iets waar de Filipijnen niet goed in zijn. Zich aan afpraken houden en vroeg opstaan. Gisteravond hadden we afgesproken om 10u de volgende morgen zodat we op het gemak nog Victoria peak konden bezoeken. Hier zou je een mooi zicht moeten hebben over de hele stad. Deze morgen zat er echter een briefje onder de deur dat we maar om 12u zouden afspreken omdat zij het natuurlijk veel te laat gemaakt hadden en uit wilden slapen. Wij hebben dan maar gezellig met ons tweetjes een wandeling gedaan in de buurt van het hotel. Om 12u zijn we dan teruggegaan naar het hotel. Mon en Chè wilden dan nog vertrekken naar Victoria Peak, maar aangezien we dan heel laat gingen toekomen in Macau, en we daar niet echt zin in hadden, zijn Björn en ik dan al vertrokken naar Macau. Eerst een uurtje op de metro en dan nog een uurtje op de boot vooraleer we in Macau toekomen. Uiteindelijk was het 3u tegen dat we in ons hotel aangekomen zijn, dus hadden we nog wel wat tijd om reeds een eerste verkenning te doen in de stad. Macau bestaat uit een schiereiland en een eiland dat tot '99 een kolonie geweest is van Portugal en nu onder China valt, maar nog steeds een zelfstandig statuur heeft zoals Hong Kong. Het is vooral bekend om al zijn casino's, maar heeft ook nog redelijk wat cultuur, zoals nog veel oude kerken.
Dit is hetgeen we hebben gedaan deze namiddag, namelijk een wandeling gemaakt doorheen het oude stadsgedeelte van Macau dat vlakbij ons hotel ligt. Jammergenoeg is het reeds om 18u donker dus hebben we maar de helft van de wandeling kunnen doen maar wel enkele zeer mooie dingen gezien en ook een gezellige wandeling kunnen maken met mijn lieve schat. We voelden ons echt op vakantie ergens in Europa. Wat na al die maanden wel nog eens leuk meegenomen was.
's Avonds zijn we dan iets gaan eten in de uitgaansbuurt van Macau waar ook alle casino's liggen. En 's avonds, zo mooi verlicht, zag het er nog spectaculairder uit.
Deze morgen hadden we om 10u afgesproken met Mon en Chè. Natuurlijk waren ze nog niet klaar. Björn en ik zijn dan maar al vertrokken om op ons gemak eerst te ontbijten. Gisteren hebben we vlakbij ons hotel een bakkerij ontdekt waar ze overheerlijke boterkoeken verkopen en ik kan je verzekeren, na al die maanden smaakten ze nog beter! Tegen 10u45 zijn Mon en Chè dan ook uiteindelijk naar beneden gekomen maar dan moesten ze ook nog eerst ontbijen (frieten met hamburger en soep voor ontbijt! Van een stevige maaltijd gesproken!) dus tegen dat we uiteindelijk konden vertrekken was het bijna 11u30.
Vandaag stond een bezoek aan Disneyland op het programma. Je kunt toch moeilijk naar Hong Kong komen zonder hier een bezoek aan te brengen hé! Ons hotel was vlakbij een metrohalte wat zeer handig was. Met de metro was het een 30 min rijden waarvan de laatste 5 min met een sjieke metro van disneyland zelf op hun eigen metrolijn. stel je voor! Tegen 12u waren we er dus, maar dan moesten Mon en Chè wel nog eerst hun ontbijt opeten, dus een halfuurtje later konden we eindelijk binngengaan in het park.
Nog iets aar de Filipijnen verzot op zijn is foto's trekken. Dus we moesten ook nog eens constant stoppen omdat ze overal foto's van moesten kunnen trekken. Verschrikkelijk gewoonweg!
Het park zelf is wel wat kleiner dan disneyland Parijs, alé dat denk ik toch want het is al heel lang geleden dat ik er nog geweest ben. Ze hebben bv. maar 1 achtbaan die overigens niet eens over kop gaat. Voor kinderen daarentegen is het wel een prachtig park met enorm veel attracties en live performance van de disneyfiguren. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat we ons niet geamuseerd hebben. Integendeel zelfs, het was een zalige dag. Het weer was ook opnieuw perfect. Helblauwe lucht en zo'n 25°C in de zon. Meer moet dat niet zijn hé! Iedere avond om 20u was er ook vuurwerk, maar hier zijn we niet voor gebleven omdat vuurwerk uiteindelijk toch overal hetzelfde is hé! En ook omdat je de vuurwerken hier niet kunt vergelijken met de vuurwerken bij ons. Alles is hier veel gevaarlijker dus ging me hier niet echt veilig gevoeld hebben.
Wat ook aangenaam was is de prijs van het eten in de pretparken hier. Bij ons betaal je je blauw als je iets eet of drinkt in een pretpark. Hier is dat totaal niet het geval. Ook de souvenirs vallen heel goed mee in prijs.
Rond 19u30 zijn we vertrokken in disneyland richting, ja hoor, een andere shoppingstraat die meer bekend staat voor elektrowaren. Hier hebben we ook enkele inkopen gedaan. HK is namelijk veel goedkoper dan België voor elektro-apparaten. Gisteren hebben we reeds een ipod van 160 GB gekocht. Vandaag hebben we dan een box ervoor gekocht en nog een ipod shuffle (1 GB). Daarna zijn we iets gaan eten in de KFC. Hierna wilden Mon en Chè opnieuw gaan shoppen maar daar hadden we eigenlijk geen zin in dus zijn wij al teruggekeerd naar het hotel.
Jipie, eindelijk er nog eens op uit gaan!Ditmaal staat Hong Kong op het programma. Onze vlucht vertrok reeds om 8u15 dus moesten we al zeer vroeg uit de veren om op tijd in de luchthaven te zijn. De vlucht duurt zo'n 2 uur dus tegen 10u15 waren we er al. Wat dan wel weer het voordeel is van een vroege vlucht te hebben. Eenmaal aangekomen zijn we direct naar het hotel geweest om in te checken om daarna aan onze eerst dag in Hong Kong te kunnen beginnen. (Propere hotelkamer, maar zeer klein!)
Vandaag stond Ocean's Park op het programma. Dit is een soort pretpark met verschillende attracties + enkele dierenshows en aquariums. Er was ook een lange kabellift waarvan je een prachtig zicht had op een stukje van Hong Kong. Het park lag ook vlak aan zee wat een nog mooier zicht met zich mee bracht.
Ah ja, we zijn dus niet alleen hier. Mon en een collega van hem vergezellen ons op deze reis. Je zult dus ook aan het programma van de eerste 2 dagen kunnen zien dat er 2 Filipijnen meewaren. Zij zijn namelijk totaal niet geïnteresseerd in cultuur ofzo. Het enige waarin ze geïnteresseerd zijn is pretparken en shoppen. (Dit laatste tot het ergerlijke toe!)
Het park was wel zeker de moeite. Vooral het zicht vanuit de kabelbaan was goud waard. We hebben hierin rondgelopen tot rond 19u. Daarna hebben we de metro genomen naar 1 van de shoppingstraten. Ze zijn hier gewoon immens groot + ook nog eens open tot rond 1 uur 's nachts. Stel je voor! Eerst zijn we wel iets gaan eten in een (veel te sjiek) restaurant. Het was gedeeltelijk een Europese keuken. Zeer lekker! Hierna hebben we nog efkes door de winkelstraat gewandeld maar na een uurtje hadden we er beiden genoeg van en zijn dan maar alleen teruggekeerd naar het hotel om aan ons schoonheidsslaapje te kunnen beginnen.
De foto's van de Miss en Mister verkiezing staan online (rechts klikken op fotoalbum), samen met nog enkele sfeerfoto's van Manila. De foto's staan in het album Februari 2008 - Manila.
Vandaag was er opnieuw een feestje in m'n schooltje. Ditmaal was het voor de viering van de verkiezing van Ms & Mr Batibot & dan nog enkele andere missen zoals Ms en Mr Hoop ofzo. Eerst was er een stoet doorheen Marikina met alle Missen en Misters die in mooi versierde pedicabs (fietsen met zijspan) zaten die de ouders allemaal zelf versierd hadden. De kinderen zelf zagen er ook fantastisch uit. De meisjes hadden prachtige balkjurken aan terwijl de jongens een kostuum of barong (typisch hemd van langs hier gemaakt van ananasbladeren) aanhadden. Prachtig om te zien allemaal. Het enige wat ik niet zo mooi vond was het feit dat sommige meisjes veel te veel make up droegen. Na de stoet was er eerst een optreden van enkele jongeren van een toneelgroep die elke zaterdag repeteert. Dit is ook een organisatie van Gabriela. Dit zijn kinderen die misbruikt zijn of 1 of andere verslaving hebben of waarvan beide ouders vermoord zijn en die in een soort therapie hun gevoelens proberen te uiten om alles te verwerken. Hierna was het dan de beurt aan de verschillende klasjes om elk een danje naar voor te brengen. Hiervoor waren ze ook allemaal opnieuw zeer mooi gekleed. Zo hadden de jongsten voor hun dansje een hawaiaans rokje aan met een topje erop en de jongens een hawaian short met een sleevless T-shirt erop. Zeer knoddig om ze zo op het podium te zien staan dansen. Tussendoor werden er ook nog lintjes uitgedeeld voor de Missen en misters net zoals bij echte verkiezingen. Hoe werden die Misters en Missen nu verkozen? Wel, de bedoeling was om geld binnen te halen om een 2e verdiep te bouwen bovenop het schooltje zodat ze nog een extra lokaal erbij zullen krijgen. Dit wilden ze op een leuke manier doen en vandaar een Mister en Miss verkiezing. De personen die het meeste geld binnenhaalden waren Miss en Mister Batibot en degene die dan 2e, 3e, enz. waren werden dan tot die andere Missen verkozen. Daarna was er nog een fotosessie aangezien de mama's allemaal een foto wilden van mij en hun dochter/zoon.
Zaterdag zijn Björn en ik naar Megamall geweest om speelgoed te kopen om te geven in m'n schooltje. Want hetgeen de kinderen nu maar hebben om mee te spelen is echt maar zielig hoor. De meeste van die kinderen hebben overigens thuis ook geen speelgoed dus de enige plaats waar ze wat kunnen spelen met echt speelgoed is het schooltje. Toen we in de winkel aankwamen, bleek al snel waarom ze niet zoveel speelgoed hebben aangezien dit hier echt niet zo goedkoop is. Ik denk dat de prijzen ongeveer hetzelfde zijn als bij ons in België. Overigens hebben we ook nog niet echt ervaring met het kopen van speelgoed, wat dus ook niet zo simpel was. Uiteindelijk hebben we het volgende gekocht: 2 poppen, buggy, badje met toebehoren, grote beer, 3 puzzels, 25 autootjes, bouwset (soort lego) met auto's, politieset en grote doos met blokken. Dit zal het zowat zijn. De jongens hadden nog nooit auto's gehad om mee te spelen. Kun je je dit voorstellen? De maandag heb ik dit dan allemaal meegenomen naar het shcooltje. Je had hun reactie moeten zien. Onbeschrijflijk gewoonweg! Roepen en schreeuwen van contentement. Sommigen hadden zelfs tranen in hun ogen. Heb waarschijnlijk nog nooit zoveel kussen en knuffels gehad in 1 dag, zelfs niet op m'n trouwdag. De hele tijd hebben ze dan zitten spelen met hun nieuw gerief. Tijd voor les zat er vandaag niet in hoor. Het enige waarin ze geïnteresseerd waren was spelen. Het was dus een zeer leuke dag voor mij om te zien hoe gelukkig die kinderen allemaal waren.
De eindmeet is in zicht. Gisteren zijn we de laatste 4 weken ingegaan. 't Zal deugd doen om thuis te zijn, maar 't zal pijn doen om weg te gaan, wetende dat de kans dat we hier ooit terugkeren redelijk klein is. Ik haat lopen, maar de laatste 4 weken worden toch een sprint. We hebben nog welgeteld 1 vrije dag in Manila, die we meer dan nodig zullen hebben om souvenirs te kopen en alles in orde te brengen om terug te keren. Om te bewijzen dat ik toch nog een beetje werk hier (zelfs in maart waar ik een beetje congé pak), een kort overzicht van de 27 dagen die ons in maart nog resten: - 1 vrije dag om souvenirs en nog wat speelgoed voor Els haar kindjes te kopen - 12 (toch nog) werkdagen - 4 dagen Hong Kong - 4 dagen Ho Chi Minh city (beter bekend als Saigon, Vietnam) - 4 dagen Boracay - 1 dag vliegen - 1 dag afscheidsfeestje in Els haar schooltje
De laatste bocht is genomen en we zijn de 1 maand streep gepasseerd.
Op 't gemak, dat is hoe de dagen hier nog altijd passeren. Het levensmotto van de Filippijn: "Geraken we er vandaag niet, dan is het morgen wel.". En zo moet het ook, anders overleef je hier niet. Om een uurtje naar de dokter te gaan of om papieren in orde te brengen in het gemeentehuis, moet hier een dag congé gepakt worden. Die paar kilometers overbruggen kost hier al rap 2 uur en dan nog eens een uur of 2 aanschuiven bij administratie en zo zit je rap aan een daguitstap. Iedereen heeft er zich al bij neergelegd. Behalve misschien de taxichauffeurs. Als ze weer eens staan aan te schuiven in de file, wat in feite hun dagelijkse job is, zijn ze weer aan het zuchten en zich aan het opwinden en van het ene vak naar het andere aan het slalommen. Een mens komt er zenuwachtig van. Als ze al willen rijden. Soms willen ze gewoon niet. "Too much traffic", zeggen ze dan. Alleen in Eastwood. Die 100m kan ik wel te voet gaan. Maar toch werkt het, want veel Filippijnen kunnen die 100m niet te voet gaan. Getuige hiervan is de dikke smoglaag die iedere morgen boven de stad hangt, zeer goed te zien vanop ons 21e verdiep. "De regering is slecht en doet niets aan de milieuverontreiniging." De regering bestaat ook maar uit Filippijnen, rijke Filippijnen die genoeg geld hebben om stemmen te kopen. Maar als zelfs middenklassers zoals mijn collega's niets doen aan het probleem, waarover ze wel veel klagen, wat zouden de rijken in de regering er zich om bekommeren. Zoveel mogelijk geld verdienen is de eerste bekommernis van iedereen. De westerse duivel van het materialisme maakt het land kapot.
Zoals de titel van dit bericht zegt, is de kalme februarimaand bijna voorbij. Vorig weekend hebben we weer niet veel uitgestoken. Een beetje rondgesjoold en inkopen gedaan. Ondertussen ook eens beginnen kijken om mijn brommertje te verkopen, aangezien we hier volgende maand maar 1 weekend meer zijn en al na 1 dag heb ik een geïnteresseerde gevonden. Voor de rest vullen we onze buiken de laatste tijd meer en meer met pasta, pizza, frietjes van de Mc Donald en nu en dan eens een cordon bleu, omdat ze daar patatjes bijgeven. De rijst begint al langs onze oren uit te komen. Wanneer we weer thuis zijn houden we een jaar lang rijststaking
Nu wisten we al echt goed onze weg, dus moest niemand ons meer vergezellen naar de luchthaven. Ben benieuwd of er ons opnieuw een verassing te wachten staat. Het inchecken verloopt opnieuw zeer vlot en deze keer spreken e niet van een vertraging dus zal het toch 3e keer goede keer zijn en niet zoals bij de Chinezen 4e keer goede keer? Laat ons hopen. En ja hoor, we hebben geluk. We vertekken op tijd en we zitten zelfs aan de nooduitgang, wat een heel stuk ruimer zit dan de andere plaatsen, vooral aan de benen scheelt dit enorm veel. 3 uur en 40 minuten later landen we dan uiteindelijk in Manilla. 3 dagen later dan gepland, maar we zijn er toch geraakt, wat toch het belangrijkste is. En eindelijk lekker warm weer. Is wel efkes wennen aan de temperatuur hoor. 't Is hier zon't 35°, dus een serieus verschil, maar je zult me niet horen klagen! Heb liever te warm dan te koud. Wel nog een onaangename verrassing bij de aankomst in onze condo. We hadden opnieuw iemand van Björn zijn werk die hier een week zal logeren. Zijn we nu thuis, maar nog niet op ons gemak.
Vandaag gaan we eindelijk terug in Manilla geraken! Alhoewel, dat dachten we deze morgen toch nog! We beginnen al goed onze weg te kennen in Shanghai en vertrekken dus alleen. Diederich vergezelt ons enkel naar de metrohalte, omdat die nog wat wazig in onze herinnering ligt. Daarna een 30-tal minuten op de metro en hierna nog een 7 minuten op de maglev-trein. Deze trein rijdt zo'n 420 km/u, zwevend boven de sporen op een magnetisch veld, stel je voor! En je voelt dit dus niet hé, het lijkt net alsof je op een gewone trein zit. Het inchecken verloopt vlot. Wel weten ze ons te zeggen dat we wel een vertraging zullen hebben van een uur. We hebben de laatste 2 dagen al genoeg moeten wachten, dus een uurtje zegt ons niets meer. 10u05: normaal zouden we nu moeten beginnen aan boord gaan, maar in plaats daarvan roepen ze af dat onze vlucht afgelast is wegens het slechte weer. Het kan toch niet waar zijn. Toch niet opnieuw! Wegens de sneeuwval zijn enkele vluchten afgelast en onze vlucht zat er natuurlijk bij! Alle andere vluchten hadden ook wel serieuze vertragingen. Zelfs de inkomende vluchten konden niet op tijd landen. We werden allemaal weer naar de incheckbalie geleid en moesten dus ook opnieuw door de paspoortcontrole, waar ze onze uitgaande stempel weer gecanceld hebben. Aan de incheckbalie moesten we een telefoonnummer achterlaten waarop ze ons gingen bellen als ze wisten wanneer we een vlucht zouden hebben. Dit zou hoogstwaarschijnlijk niet meer vandaag zijn en dus ten vroegste morgen (als het weer een beetje beter was natuurlijk). Wij kunnen er ondertussen al goed mee lachen en terzelfdertijd kunnen we het niet geloven. Hoe kan dit nu 2x gebeuren dat we een vlucht niet halen? Er zit dus weer niets anders op dan Björn zijn werk te verwittigen dat we hier zeker nog een dagje langer zullen verblijven en vragen aan Diederich en Lieze of ze ons nog een nachtje willen opvangen (als ze ons nog willen geloven, want het begint toch allemaal wel een beetje ongeloofwaardig te worden). Gelukkig willen ze ons met plezier nog een nachtje opvangen. Hopelijk is het deze keer nu wel de laatste nacht, want het begint zo wel een beetje genoeg te worden. Vooral de koude begint me wat tegen te steken. Moest het hier een tropisch eiland geweest zijn, zouden we dit zeker niet zo erg gevonden hebben, maar dan ging de kans dat we vastzaten door de sneeuw hoogstwaarschijnlijk ook een heel stuk kleiner geweest zijn. Aangezien we hier nu ook al 2 dagen langer waren dan voorzien, zaten we door onze voorraad kleren heen en werd het tijd om te gaan shoppen. Samen met Diederich en Lieze zijn we naar een shoppingcenter in Pudong geweest. Hier hadden ze een H&M waar we goedkoop onze inkopen konden doen. Daarna opnieuw een lekker warm badje en verse kleren kunnen aandoen. Zalig gewoonweg! 's Avonds mochten we mee met onze gastvrouw en -heer die afgesproken hadden met enkele andere Belgische Shanghaianezen om vlakbij iets te gaan eten. Het was ook nog eens leuk met zoveel Belgen aan 1 tafel te kunnen zitten. We hadden intussen nog steeds geen telefoon gehad van de luchthaven. We hadden 's avonds wel gevraagd aan Ivy of ze contact met Philippine Airlines wou opnemen. Ze vertelde ons dat we 's anderendaags meekonden met de vlucht van 9u50. We zullen wel zien zeker?
We hebben het opnieuw verschrikkelijk koud gehad deze nacht. Er was wel een airco met warme lucht (verwarming hebben ze hier nergens. De overheid beslist waar er wel en geen verwarming mag zijn en Shanghai ligt in het deel van China waar geen verwarming mag zijn) maar deze hebben we maar om 6u30 's morgens aangekregen, aangezien alles op de afstandbediening in het Chinees stond. Vervolgens was het ook nog eens koud water in de douche om het helemaal tot een goed einde te brengen. Rond 12u zijn we dan met een busje van het hotel teruggekeerd naar de luchthaven op zoek naar een telefoon om Björn zijn werk in te lichten en om Diederich te kunnen bereiken. Bjorn had ondertussen nog net zijn gsm kunnen aanleggen om Diederich zijn nummer te noteren en zo hebben we op zijn kantoor via internet Björns werk kunnen bereiken. Zij gingen proberen te zorgen voor tickets om ons daar weg te krijgen. Tegen 18u 's avonds hadden we eindelijk onze tickets. De 1e vlucht die ze hadden kunnen boeken voor ons was de volgende morgen om 10u50. Dus dat wil zeggen dat we wel nog 1 nacht bij Diederich en Lieze zullen moeten doorbrengen, maar zij waren gelukkig zo vriendelijk om ons met open armen te ontvangen. Die ene nacht kon ons niet veel schelen, we waren al blij dat we tickets in onze handen hadden! 's Avonds hebben we niet veel speciaals meer gedaan, omdat we behoorlijk moe waren. Lieze moest weg, maar samen met Diederich gewoon pizza besteld en heel gezellig in de zetel naar een filmpje gekeken. Voordien eerst een lekker warm badje genomen zodat ik eindelijk nog eens lekker warm had. Het was dus een heel gezellige avond.
Deze nacht zalig geslapen. De extra slaapzak heeft zeker zijn werk gedaan! Deze middag een bezoekje gebracht aan een tempel. De eerste keer dat we dit vanbinnen zagen. Best wel mooi. Daarna de metro genomen naar Pu Dong, de overkant van het water dus. Hier wat rondgewandeld. Er was minder mist zodat het zicht ook ietsje beter was dan gisteren. Voor de verandering dan nog maar een warme chocomelk gaan drinken waar het tenminste leker warm was. Jammergenoeg was het weer nog steeds niet goed, dus konden we niet op 1 van de torens, waar je een prachtig zicht schijnt te hebben over de hele stad. Aangezien de torens in de mist zaten zouden we toch niet veel zien. Hierna zijn we naar het oude stadsgedeelte van Shanghai geweest, dat vooral bekend staat voor zijn kunstenaarssteegjes waar je mooie schilderijen en foto's van Shanghai kunt kopen. 's Avonds zijn we iets gaan eten in een Brasilian barbecue. Hier krijg je verschillende soorten vleessoorten à volonté + groentjes, frietjes en gebakken patatjes. Zeer lekker, want in Manilla vind je dit allemaal niet zo goed hoor. Om 24u55 vertrok ons vliegtuig terug naar Manila, dus na het eten konden we op het gemak vertrekken naar de luchthaven met een taxi. Tegen 23u stoden we al aan de incheckbalie, dus ruim op tijd. Maar wat bleek? Ze wilden ons niet inchecken omdat we geen retourvlucht hadden uit de Filippijnen en omdat Björn geen werkvergunning voor kon leggen aangezien deze net vervallen was en zijn werk dit nog niet in orde had gebracht. Als je de Filippijnen in wilt, moet je namelijk ook kunnen bewijzen dat je het land opnieuw zult verlaten. Wat wij natuurlijk niet konden. We hebben nog in allerijl geprobeerd een extra ticket uit Manila te boeken, maar hun internet liet het afweten en dit was dus niet gelukt. Daar stonden we dan, midden in de nacht op een luchthaven in een vreemd land. Bij overmaat van ramp waren onze gsm's plat, dus konden we Diederich ook niet meer bereiken. Er zat dus niets anders op dan ergens een hotel proberen te vinden zodat we daar de nacht konden doorbrengen. Tegen 3u lagen we uiteindelijk in een bed, doodop natuurlijk.
