Vandaag mijn eerste werkdag na een weekje verlof om Els wat rond te leiden. Ze heeft een dagboek gekocht om wat in bij te houden. Ik zal mijn best doen om vanavond enkele van haar tekstjes te posten. En nu we een fototoestel hebben (het lag nog in Belgie, maar Els heeft het meegebracht) zullen hier binnenkort ook wat van onze foto's te zien zijn.
Dit weekend ben ik een landgenoot gaan opzoeken. Zijn naam is Pol Foulon en hij is priester-Scheutist. Hij woont in Tala, een deel van Caloocan city north. Dat ligt een 35km van Eastwood, waar ik gelogeerd ben. Uiteindelijk heb ik er 2 uur over gedaan om daar te geraken. Blijkbaar is het niet enkel in België dat ik verkeerd kan rijden. Ik dacht van er eens naartoe te rijden om te kijken waar het was, zodat ik later eens samen met Els kon gaan. Hij had namelijk beloofd om voor haar een bezigheid te helpen zoeken. Toen ik daar zaterdagavond aankwam was de mis juist gedaan en we zijn dan samen naar zijn streng beveiligd huisje gegaan. Hij vertelde me dat er heel wat criminaliteit was in Tala, al zijn medewerkers hadden al een hold-up van hun jeepney meegemaakt, daarmee dat hij z'n huisje zo beveiligd is en dat hij een auto gekocht heeft om zich te verplaatsen. Tala ligt redelijk afgelegen, er is praktisch geen politie en de werkloosheid ligt enorm hoog. Taala was vroeger een soort verbanningsgebied voor melaatsen. Iedere melaatse uit de Filippijnen moest daarnaartoe gaan en werd daar verzorgd tot hij (in het beste geval) genezen was. Na genezing konden ze dan theoretisch terugkeren naar hun familie, maar ze werden meestal verstoten, omdat ze levenslang verminkt waren, dus bleven ze maar in Tala. Later, toen de geneesmiddelen verbeterden, kwamen de familieleden mee met hun zieken en kwamen ze in Tala wonen. En zo is dit uitgegroeid tot een stadsdeel van een 40.000 inwoners. Nu is er nog steeds een leprosarium, kliniek voor melaatsen, maar de meesten worden thuis verzorgd, aangezien de medicijnen nu zeer goed zijn. Enkel bij zeer sterk gevorderde gevallen worden ze nog opgenomen. Naast het leprosarium, runt pater Pol ook nog een middelbare school en is er ook nog een opvangcentrum voor verwaarloosde kinderen tussen 3 en 6 jaar, de meeste met het begin van TBC. Deze worden verzorgd door enkele zusters op rust. Pater Pol gaat daar iedere avond gaan eten, sinds hij vorig jaar enkele weken in het ziekenhuis gelegen heeft met een zeer zware infectie, waarschijnlijk van iets verkeerd te eten in de vele eetstalletjes die hier aanwezig zijn. Hij heeft mij uitgenodigd om met hem mee te eten zaterdagavond. De zusters waren allemaal heel vriendelijk en het eten was niet slecht en zeker eens een afwisseling met al die vettigheden die ze hier meestal verkopen. Er waren zelfs groenten bij, stel je voor. Na wat mislukte lessen over de uitspraak van Nederlandse woorden was het tijd om huiswaarts te keren. Deze keer heb ik er maar 40 minuten over gedaan, U ziet, we leren bij.
Weeral een weekje voorbij. Dit weekend heb ik eens een heel ander deel van Manila gezien: fort Bonifacio. Misschien eerst wat uitleg over de structuur van Manilla. Manilla is zo een beetje als Brussel. Je hebt Brussel zelf en dan wat randgemeenten, die op zich vaak even groot of zelfs groter zijn. In Manilla is het net hetzelfde. Je hebt het oude stadsgedeelte Manilla, waarbinnen dan het originele Intramuros ligt, en dan heb je nog heel wat randgemeenten die dan samen Metro Manila of National Capital Region vormen. Uiteindelijk kan je aan niks - behalve dan misschien een klein welkomsbordje - zien dat je van de ene stad de andere binnenrijdt. De grootste stad binnen Metro Manila is Quezon City, dit is ook waar het stadsdeel Libis, waar de kantoren van Arinso gevestigd zijn, ligt.Naast Manila en Quezon city, heb je nog de volgende stadsdelen: Caloocan City, Las Piñas City, Makati City, Malabon City, Mandaluyong City, Marikina City, Muntinlupa City, Navotas City, Pasig City, Parañaque City, Pateros, Pasay City, San Juan City, Taguig City en Valenzuela City. Kwestie van te weten als ik over een stad bezig ben, of hij nu al dan niet deel uitmaakt van Manila. Makati is zo een beetje de chiqué-stad binnen metro Manila. Er staan heel wat wolkenkrabbers, de kantoren van de grootste bedrijven zijn hier gevestigd, heel wat hotels ook. Fort Bonifacio is een stadsgedeelte binnen Taguig City. Waarschijnlijk zal hier vroeger een fort gestaan hebben, maar nu is het een beetje de chiqué-uitgaansbuurt/business center van Manila. Er liggen deftige voetpaden, een zeldzaamheid hier. Er is ook een groot open plein, wat een nog grotere zeldzaamheid is, want op alles wat een beetje naar open ruimte ruikt, moet er een wolkenkrabber komen. Behalve hier blijkbaar. De gelegenheid van mijn aanwezigheid aldaar, was het verjaardagsfeestje van één van mijn collega's uit Australië. Hij had de VIP ruimtes van een club afgehuurd en voor wat drank(lees een glaasje of 3 vodka per persoon) gezorgd. Naast de club, lag een nog chiquere club, waar de helft van de Manilese beau monde naartoe gaat (de andere helft gaat naar een discotheek, in Makati, waar ik vorig weekend naartoe gegaan ben met Joeri, mijn Belgische collega. Die top-of-the-bill discotheek is makkelijk vergelijkbaar met één of ander ordinair danscafé in de Overpoort). Deze twee clubtoestanden vormen samen met een klein, doch gezellig winkel- en eetcentrum een soort eilandje omringd door parkeerplaatsen. Wat verder ligt dan een ander eiland, iets groter, Bonifacio High Street geheten. Deze lijkt een beetje op de Veldstraat, maar dan drie keer zo breed en met wat gras en groen. Ook wel de moeite. In de club zelf is er in feite niet veel gebeurd. Niet veel drank, 1,70 euro voor een pintje (wat in België zou neerkomen op 5 euro). Het voordeel was dat het maar om 12 uur startte, dus was al bijna 2 uur toen we binnen gingen. Uiteindelijk was het toch nog 6 uur tegen dat ik in mijn bed zat, alhoewel zat nu niet van toepassing was.
Na een week in deze gekkenstad, wordt het tijd om eens wat te beginnen posten. 'k Zal maar beginnen met het begin: de eerste dag. Mijn vlucht verliep in ieder geval zonder problemen, behalve dan uiteraard het feit dat ik niet kan slapen al zittend. Het werd dus een 12 uur durende filmmarathon, met o.a. de vijfde van Harry Potter, License to wed en Mister Bean op vakantie. Na de douaneformaliteiten, die precies langer duurden dan de vorige keer, trok ik per taxi naar den bureau. Voor de deur van het gebouw staat er, zoals bijna overal, een security guard die steeds alle tassen en dozen moet controleren. Mijnen koffer open, mijn laptopzak open, mijn vest in mijn handen in combinatie met mijn handigheid zorgde toch voor een 5 minuten oponthoud. Uiteindelijk toch nog boven geraakt, iedereen goeiedag gezegd, rap mijn mails gelezen, wat andere formaliteiten en dan eindelijk de sleutel van ons appartement gekregen. Hier heet dat geen appartement, maar een condominium. Een appartement is hier een huurhuis. Dus dit heeft al voor de nodige verwarring gezorgd. Het appartement zelf valt wel mee naar Filippijnse normen. Ze betalen er dan verzeker ook 500 euro voor, wat hier meer dan een bruto maandloon is, zelfs voor geschoolde mensen (mijn collega's informatici verdienen ongeveer 300 euro bruto per maand). Het heeft 2 slaapkamers, waarvan 1 met badkamer, een aparte badkamer, living met een 2-zit en 2 poefs, een keukentje met oven, 3 gasplaten en een elektrische plaat en een service kamertje waar een wasmachine en een droogkast staan. Eerste tegenvaller: er zijn geen dekens. Op dat moment was ik veel te moe om nog veel uit te steken - was dan ook al meer dan 24 uur wakker - dus heb ik maar een badhanddoek gepakt om op te slapen. Na een uur of 4-5 geslapen te hebben ben ik dan naar een shopping mall geweest (SM megamall, de 6de grootste ter wereld denk ik en de tweede grootste in Manilla) om beddegoed te kopen en daarna even iets gaan eten bij Zylcs, een grill waar ik tijdens mijn vorig verblijf bijna elke dag ben gaan eten en ondertussen wel wat kennissen opgedaan heb ('t klinkt precies gelijk een verkoudheid opdoen). Tot zover mijn eerste dag uiteraard. Het was ondertussen al 11 uur en ik moest 's anderendaags werken, dus was het bedtijd. Wordt vervolgd...
Er is al heel wat gebeurd sinds mijn eerste (en tevens ook laatste) bericht, maar ik kan misschien beter eens uitleggen wat de bedoeling van heel die volksverhuizing nu in feite is. ARINSO, het bedrijf waar ik werk, is een HR Consulting Company. We maken onder andere programma's in ABAP, de programmeertaal van SAP, waarmee allerlei HR processen (en implementatie van HR systemen) kunnen verbeterd worden. Het is (of was, want nu wordt die beslissing weer in vraag gesteld) de bedoeling om alle product ontwikkeling stop te zetten en enkel de bestaande producten te verkopen. Deze bestaande producten dienen nog ondersteund te worden en dat zal gebeuren vanuit ARINSO Filippijnen, in Manilla. Tot zover een korte achtergrond van wat er in feite valt te gebeuren. Ondertussen ben ik hier voor de tweede keer. De eerste keer was de laatste twee weken van juli en nu ben ik hier weer voor 2 weken tot de eerste september. Op 1 oktober gaat dan de periode van 6 maanden in, waarin ik en vanaf november ook mijn lieftallig vrouwtje, in Manilla zullen vertoeven. Ondertussen zijn de eerste cultuurschokken al achter de rug, maar die zullen zeker opnieuw beleefd worden wanneer mijn vrouwtje naar hier komt.
Hallo, welkom op dit ding. Ik had nooit gedacht dat ik mij ooit op het blog-pad zou begeven. Ik heb eigenlijk altijd neergekeken op bloggers die in feite niets te zeggen hebben, maar uiteindelijk hoor ik nu ook tot deze laatste categorie. De hoofdreden waarom ik hiermee gestart ben, is om contact te houden met het thuisfront, dus mensen die mij niet kennen hebben hier niets te zoeken.
Ik ben hier voortdurend in de eerste persoon enkelvoud bezig, maar eigenlijk zou ik die moeten verdubbelen, want mijn vrouwtje zal hier ook nu en dan wel haar zegje doen, al weet ze het zelf nog niet.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
