Vandaag een dagje eropuit getrokken met de moto. We hebben een bezoekje gebracht aan het Biak Na Bato National Park, zo'n 100 km van Manilla. Hier hebben we zo'n 3u over gedaan. Gelukkig konden we een stuk via de autosnelweg gaan anders had het ons nog veel meer tijd gekost! 's Morgens om 6u opgestaan en rond 6u30 vertrokken om de drukte wat te kunnen vermijden. Het was opnieuw een snikhete dag, zelfs met de wind van het rijden was het nog steeds puffen geblazen. Na een kleine omweg (hoe kan het ook anders met Björn als chauffeur) en een zeer slecht laatste stuk weg, vooral als ze dan nog hele stukken baan gebruiken om hun rijst te laten drogen (we denken toch dat dit het was) zijn we er eindelijk toegekomen. Het park was gelegen aan de voet van een bergketen, helemaal in het groen gelegen. Een welgekomen afwisseling in vergelijking met het grijze Manila. Het is een park met grotten in gelegen die tijdens de onafhankelijkheidsstrijd gebruikt werd door de rebellen om zich in te verschuilen. Deze konden we bezichtigen onder begeleiding van een 'gids'. Het was echt wel een grot beklimmen. Alles ligt er nbog puur natuur. Enkel een klein wandelpad maar in de grotten ligt er niets dus daar is het efkes wat moeilijker wandelen + zeer donker. Enkel de gids had een zaklantaarn bij zich. Er stonden 2 grotten op het programma. Bij de eerste wqas het zo donker dat ik mijn hoofd tegen een rots gestoten heb met een dikke buil als resultaat. Voor de tweede heb ik gepast. Deze heeft Björn alleen gedaan met de gids. Ik heb terwijl genoten van het prachtig uitzicht aan de voet van de grot aan de monding van een rivier. Dit was puur genieten. Lang konden we echter niet blijven aangezien ik om 17u een afspraak had met Emily van Gabriëlla en we nog een lange tocht voor de boeg hadden.
Het weerkeren begon alvast slecht. Na een goede 30 min werden we tegengehouden door de politie. Deze zijn hier echter maar op 1 ding uit en dat is geld en van wie kun je dit niet beter nemen dan van 2 blanken! Ze beweerden dat Björn zijn rijbewijs niet geldig was. (Wat dus zeker niet waar was maar wat kun je ertegen beginnen!) We moesten dus betalen. Ze vroegen eerst 5000php, zo'n 83! Gelukkig hadden we niet zoveel mee en zijn we er met 2000php, 33 dus nog steeds veel geld, vanaf gekomen. Daar ging als ons geld! Onderweg nog iets gegeten in de Mc Donalds (eindelijk nog eens frietjes!) en dan rond 15u30 terug aangekomen op ons appartement letterlijk zwart van de vuile uitlaatgassen van de auto's en het stof onderweg, dus een douche was meer dan welkom.
Rond 17u30 hadden we dan een afspraak met Emily op het hoofdkantoor van Gabriëlla, zo'n 30 min van Libis met de taxi. Hier waren nog 2 Nederlandse meisjes die eventueel ook vrijwilligerswerk voor Gabriëlla willen doen. Echt veel weet ik wel nog niet, dit zal voor maandag zijn. Nu was het maar een kennismaking. Hierna zijn we nog op het gemak iets gaan eten in een vegetarisch restaurant (de rest waren alle 3 vegetariërs) om hierna terug naar ons appartement te kunnen keren.
Vandaag, zondag 11 november, heb ik wel in heel mijn lichaam spierpijn van de helse tocht op de motorfiets. Ok, hij zit comfortabel, maar nu ook weer niet zo comfortabel om er 6u op te zitten! Dus de volgende keer dat Björn er nog zover op uit wil trekken, zal ik hier toch eerst eens een nachtje over moeten slapen vooraleer ik hierin toestem denk ik!
Samen met 2 collega's van Björn: JP en Mon + 3 vrienden van Mon, zijn
we een weekendje naar Tagaytay geweest, zo'n 65 km van Manilla. 's
Morgens om 6u afgesproken, maar natuurlijk, Filippino style, was JP
daar maar iets na 7u. Met een gehuurd busje met chauffeur zijn we naar
daar gereden. Rond 9u30 daar toegekomen. De eerste dag hebben we Taal
Lake bezocht. Bij het Beach Resort hebben we en bootje gehuurd om de
Taal vulkaan te kunnen bezoeken. Dit is een eiland in het Taal lake. Op
dit eiland ligt een nog actieve vulkaan met daarin (in de krater) nog
een meer, met in dit meer nog een klein eilandje. Dus een eilandje in
een meer op een eiland in een meer in een eiland (Luzon) in de oceaan.
Te voet was het zo'n 40 minuten stappen van de voet tot boven. Je kon
ook een paardje huren, wat bijna iedereen deed, maar wij zijn te voet
gegaan aangezien die dieren er echt wel vies & ondervoed uitzagen.
Het was wel een zeer lastige klim langs een zeer slecht begaanbaar
bergpad. Maar het was de inspanning zeker waard. Het was er prachtig!
De rest is dan nog naar beneden naar het meer in de vulkaan geweest,
maar hier hebben we voor gepast, aangezien het snikheet was, midden en
we er niets konden eten. Björn & ik hebben boven gewacht op de
anderen. Ze gingen normaal een uurtje wegzitten, maar zijn pas na 2,5u
terug boven gearriveerd. Boven een verse kokosnoot gegeten. Zeer
lekker! De toch naar beneden verliep veel minder lastig & rond
15-15u30 waren we terug aan het Beach Resort waar de mensen &
chauffeur niet zo content waren dat we zo lang weggebleven waren.
Daarna iets gaan eten & een slaapplaats gezocht.
2 van onze kameraden zijn met de chauffeur teruggekeerd dus we bleven
daar nog met z'n vijven slapen. 2 kamers gehuurd. Onze kamer kostte
1200PHP, dit is zo'n 20. 's Avondsz dan met een tricycle (brommertje
met zijkarretje aan dat veeel te laag is voor ons) iets gaan drinken
& nog een zeer gezellige avond gehad.
's Anderendaags zijn Mon, Björn en ik dan People's Park gaan bezoeken
met een Jeepney, een soort busje dat zeer goedkoop is. Het
vervoersmiddel bij uitstek voor de Filippino's. Dit was een park
bovenop een berg met wederom een prachtig uitzicht, maar ook nu was het
weer snikheet ondanks het feit dat het nog maar 9u 's morgens was. Ik
was dan ook serieus verbrand van de dag ervoor en kon dus niet echt
veel zon verdragen.
's Middags iets gaan eten en dan met een gewone bus teruggekeerd naar
Manilla. Kortom, mijn eerste weekend in de Filippijnen is er eentje om
niet snel te vergeten!
5 november 2007
Vandaag zijn we met de moto naar een Belgische pastoor in Tala geweest,
zo'n 36 km van Libis, nog net binnen de Manilla capital region. In het
doorgaan hebben we er zo'n 2,5u over gedaan, maar Björn heeft
natuurlijk weer zijn beste wegkunsten boven gehaal en is weer verkeerd
gereden. In het terugkeren hebben we er 1,5u over gedaan. Nogmaals, het
verkeer is hier echt verschrikkelijk, maar Tala ligt te ver om met een
taxi er te geraken en het was best wel een leuke trip op de moto. Dat
ding zit eigenlijk best wel comfortabel.
In Tala ligt het leprosarium. Rond 1940 moest gelijk wie melaats was
hier naartoe. Aangezien ze toen nog zerieuze verminkingen overhielden
aan hun ziekte werden de meesten niet meer aanvaard door hun familie en
bleven dan maar in Tala. Zo groeide de bevolking hier heel snel. Nu
worden de meeste melaatsen thuis verzorgd dankzij betere
geneesmiddelen. Enkel als de ziekte te ver gevorderd is worden ze nog
naar Tala gestuurd.
We zijn met de pastoor naar de plaatselijke zusters geweest die
verschillende schooltjes en ook een opvangcentrum voor verwaarloosde en
ondervoede kinderen hebben. De armoede wanneer we door de dorpjes reden
was echt schrijnend. Dit zijn bijna allemaal mensen die verworpen zijn
door de maatschappij en dus ook geen inkomen hebben.
De zusters waren zeer vriendelijk en hebben ons zelfs een plaatselijk
vieruurtje aangeboden. Zeer lekker! Daarna heeft een zuster zo wat
gevraagd wat ik precies zou willen doen en ze zou kijken of ze me kan
helpen aan iets dichtbij Libis. Daarna zijn we nog naar een
naai-atelier geweest, opgericht door de zusters. Dit is bijna de enige
werkgelegenheid in heel de regio. Ze maken poppen van sprookjesfiguren,
die vooral voor export zijn. Alles met de hand gemaakt natuurlijk.
Tenslotte zijn we nog naar enkele huisjes gaan kijken die ze bouwen
voor de melaatsen. Klein, maar beter dan niets natuurlijk.
Mijn verre avontuur begint. Samira & Anka brengen me na een korte nacht (beiden zijn blijven slapen) naar de luchthaven. Mijn vliegtuig vertrekt om 10u50 in Brussel. Daarna overstappen in A'dam om dan een rechtstreekse vlucht te hebben naar Manilla. Om 14u10 vertrekt deze in A'dam. Na een lange & vermoeiende vlucht, want slapen op een vliegtuig is niet zo comfortabel, kom ik eindelijk toe in Manilla. Dan is het zo'n 3u voor ons, 10u plaatselijke tijd. Dus maar liefst 7u tijdsverschil + snikheet! Gelukkig staat mijn lief ventje, die ik reeds een maand moet missen, mij op te wachten want het is maar een smerige luchthaven. Daarna gaan we met een taxi richting Libis, Eastwood, waar Björn werkt & ook ons appartement ligt. Het is dan rond 12u plaatselijke tijd. Efkes appartement inspecteren, maar dit ziet er dik in orde uit. Het is niet echt groot, maar alles is erin aanwezig: 2 slaapkamers, 2 badkamers, keuken, berging met wasmachine & droogkast + een living-eetkamer met een zetel & tv. Om 13u kruip ik efkes in bed terwijl Björn nog een beetje gaat werken. Rond 16u30 word ik wakker. Douche nemen+bagage uitladen & Björn komt thuis. 's Avonds op het gemak iets gaan eten samen met 3 van Björn zijn collega's: Ivy, Mon en JP. Zeer vriendelijke mensen hier overigens. Gelukkig spreken de meesten Engels want dat Tagalog is onverstaanbaar! Daarna in bedje om lekker het klokje rond te kunnen slapen. Zalig!
1-2 november 2007
Niet veel speciaals gedaan. Björn heeft wel een weekje congé genomen zodat hij me wat kan rondleiden. De eerste 2 dagen hebben we 2 winkelcentra bezocht om wat te shoppen want ik heb niet veel meegenomen. Maar dit blijkt al snel een groot probleem te zijn. Bovenkledij is ok, maar onderkledij is een ramp. Iedereen hier is 2 koppen kleiner dan ik & 2x zo smal. Dus broeken zijn ofwel te klein ofwel veel te kort. Dus dat wordt nog een groot probleem! 's Avonds telkens iets gaan eten op verplaatsing met de moto. Björn heeft er hier eentje gekocht voor zo'n 750. Zo goed als nieuw. Dan zijn we niet altijd afhankelijk van een taxi. Voor overdag hiermee in Manilla rond te rijden is wel niet aan te raden. Het verkeer is hier verschrikkelijk. De chauffeurs kennen hier geen verkeersregels & de politie al evenmin. Ook stinken en roken de auto's verschrikkelijk. Dus tegen dat je uit de file ben zie je helemaal zwart van het roet van de auto's. Misschien kan ik ook nog iets vertellen over het eten in de Filippijnen. Hun laatste bezetters waren de Amerikanen & dit is er nog goed aan te zien. Overal vind je fast-foodketens. Vooral gerechten met kip & Mc Donalds, waar ze overigens ook rijst serveren. Ze eten hier constant rijst, zowel voor ontbijt (rijst met een ei en worstjes) als voor lunch en avondmaal. Verder is het eten heel gevarieerd met invloeden vanuit heel Azië, Spanje en Italië. Het is lekker en bovendien spotgoedkoop. Zowel het eten als het drinken. Wat je hier ook overal vind zijn fruitshakes. Zeer lekker en gezond en ook zeer goedkoop. Voor 10 voor 2 personen kun je hier al zeer goed eten en drinken. Enige nadeel: groentjes gebruiken ze hier nergens in hun gerechten, alhoewel ze er in de winkels genoeg verkopen. Dus je krijgt hier enkel vlees met rijst en meestal ook nog een sausje.
Vandaag mijn eerste werkdag na een weekje verlof om Els wat rond te leiden. Ze heeft een dagboek gekocht om wat in bij te houden. Ik zal mijn best doen om vanavond enkele van haar tekstjes te posten. En nu we een fototoestel hebben (het lag nog in Belgie, maar Els heeft het meegebracht) zullen hier binnenkort ook wat van onze foto's te zien zijn.
Dit weekend ben ik een landgenoot gaan opzoeken. Zijn naam is Pol Foulon en hij is priester-Scheutist. Hij woont in Tala, een deel van Caloocan city north. Dat ligt een 35km van Eastwood, waar ik gelogeerd ben. Uiteindelijk heb ik er 2 uur over gedaan om daar te geraken. Blijkbaar is het niet enkel in België dat ik verkeerd kan rijden. Ik dacht van er eens naartoe te rijden om te kijken waar het was, zodat ik later eens samen met Els kon gaan. Hij had namelijk beloofd om voor haar een bezigheid te helpen zoeken. Toen ik daar zaterdagavond aankwam was de mis juist gedaan en we zijn dan samen naar zijn streng beveiligd huisje gegaan. Hij vertelde me dat er heel wat criminaliteit was in Tala, al zijn medewerkers hadden al een hold-up van hun jeepney meegemaakt, daarmee dat hij z'n huisje zo beveiligd is en dat hij een auto gekocht heeft om zich te verplaatsen. Tala ligt redelijk afgelegen, er is praktisch geen politie en de werkloosheid ligt enorm hoog. Taala was vroeger een soort verbanningsgebied voor melaatsen. Iedere melaatse uit de Filippijnen moest daarnaartoe gaan en werd daar verzorgd tot hij (in het beste geval) genezen was. Na genezing konden ze dan theoretisch terugkeren naar hun familie, maar ze werden meestal verstoten, omdat ze levenslang verminkt waren, dus bleven ze maar in Tala. Later, toen de geneesmiddelen verbeterden, kwamen de familieleden mee met hun zieken en kwamen ze in Tala wonen. En zo is dit uitgegroeid tot een stadsdeel van een 40.000 inwoners. Nu is er nog steeds een leprosarium, kliniek voor melaatsen, maar de meesten worden thuis verzorgd, aangezien de medicijnen nu zeer goed zijn. Enkel bij zeer sterk gevorderde gevallen worden ze nog opgenomen. Naast het leprosarium, runt pater Pol ook nog een middelbare school en is er ook nog een opvangcentrum voor verwaarloosde kinderen tussen 3 en 6 jaar, de meeste met het begin van TBC. Deze worden verzorgd door enkele zusters op rust. Pater Pol gaat daar iedere avond gaan eten, sinds hij vorig jaar enkele weken in het ziekenhuis gelegen heeft met een zeer zware infectie, waarschijnlijk van iets verkeerd te eten in de vele eetstalletjes die hier aanwezig zijn. Hij heeft mij uitgenodigd om met hem mee te eten zaterdagavond. De zusters waren allemaal heel vriendelijk en het eten was niet slecht en zeker eens een afwisseling met al die vettigheden die ze hier meestal verkopen. Er waren zelfs groenten bij, stel je voor. Na wat mislukte lessen over de uitspraak van Nederlandse woorden was het tijd om huiswaarts te keren. Deze keer heb ik er maar 40 minuten over gedaan, U ziet, we leren bij.
Weeral een weekje voorbij. Dit weekend heb ik eens een heel ander deel van Manila gezien: fort Bonifacio. Misschien eerst wat uitleg over de structuur van Manilla. Manilla is zo een beetje als Brussel. Je hebt Brussel zelf en dan wat randgemeenten, die op zich vaak even groot of zelfs groter zijn. In Manilla is het net hetzelfde. Je hebt het oude stadsgedeelte Manilla, waarbinnen dan het originele Intramuros ligt, en dan heb je nog heel wat randgemeenten die dan samen Metro Manila of National Capital Region vormen. Uiteindelijk kan je aan niks - behalve dan misschien een klein welkomsbordje - zien dat je van de ene stad de andere binnenrijdt. De grootste stad binnen Metro Manila is Quezon City, dit is ook waar het stadsdeel Libis, waar de kantoren van Arinso gevestigd zijn, ligt.Naast Manila en Quezon city, heb je nog de volgende stadsdelen: Caloocan City, Las Piñas City, Makati City, Malabon City, Mandaluyong City, Marikina City, Muntinlupa City, Navotas City, Pasig City, Parañaque City, Pateros, Pasay City, San Juan City, Taguig City en Valenzuela City. Kwestie van te weten als ik over een stad bezig ben, of hij nu al dan niet deel uitmaakt van Manila. Makati is zo een beetje de chiqué-stad binnen metro Manila. Er staan heel wat wolkenkrabbers, de kantoren van de grootste bedrijven zijn hier gevestigd, heel wat hotels ook. Fort Bonifacio is een stadsgedeelte binnen Taguig City. Waarschijnlijk zal hier vroeger een fort gestaan hebben, maar nu is het een beetje de chiqué-uitgaansbuurt/business center van Manila. Er liggen deftige voetpaden, een zeldzaamheid hier. Er is ook een groot open plein, wat een nog grotere zeldzaamheid is, want op alles wat een beetje naar open ruimte ruikt, moet er een wolkenkrabber komen. Behalve hier blijkbaar. De gelegenheid van mijn aanwezigheid aldaar, was het verjaardagsfeestje van één van mijn collega's uit Australië. Hij had de VIP ruimtes van een club afgehuurd en voor wat drank(lees een glaasje of 3 vodka per persoon) gezorgd. Naast de club, lag een nog chiquere club, waar de helft van de Manilese beau monde naartoe gaat (de andere helft gaat naar een discotheek, in Makati, waar ik vorig weekend naartoe gegaan ben met Joeri, mijn Belgische collega. Die top-of-the-bill discotheek is makkelijk vergelijkbaar met één of ander ordinair danscafé in de Overpoort). Deze twee clubtoestanden vormen samen met een klein, doch gezellig winkel- en eetcentrum een soort eilandje omringd door parkeerplaatsen. Wat verder ligt dan een ander eiland, iets groter, Bonifacio High Street geheten. Deze lijkt een beetje op de Veldstraat, maar dan drie keer zo breed en met wat gras en groen. Ook wel de moeite. In de club zelf is er in feite niet veel gebeurd. Niet veel drank, 1,70 euro voor een pintje (wat in België zou neerkomen op 5 euro). Het voordeel was dat het maar om 12 uur startte, dus was al bijna 2 uur toen we binnen gingen. Uiteindelijk was het toch nog 6 uur tegen dat ik in mijn bed zat, alhoewel zat nu niet van toepassing was.
Na een week in deze gekkenstad, wordt het tijd om eens wat te beginnen posten. 'k Zal maar beginnen met het begin: de eerste dag. Mijn vlucht verliep in ieder geval zonder problemen, behalve dan uiteraard het feit dat ik niet kan slapen al zittend. Het werd dus een 12 uur durende filmmarathon, met o.a. de vijfde van Harry Potter, License to wed en Mister Bean op vakantie. Na de douaneformaliteiten, die precies langer duurden dan de vorige keer, trok ik per taxi naar den bureau. Voor de deur van het gebouw staat er, zoals bijna overal, een security guard die steeds alle tassen en dozen moet controleren. Mijnen koffer open, mijn laptopzak open, mijn vest in mijn handen in combinatie met mijn handigheid zorgde toch voor een 5 minuten oponthoud. Uiteindelijk toch nog boven geraakt, iedereen goeiedag gezegd, rap mijn mails gelezen, wat andere formaliteiten en dan eindelijk de sleutel van ons appartement gekregen. Hier heet dat geen appartement, maar een condominium. Een appartement is hier een huurhuis. Dus dit heeft al voor de nodige verwarring gezorgd. Het appartement zelf valt wel mee naar Filippijnse normen. Ze betalen er dan verzeker ook 500 euro voor, wat hier meer dan een bruto maandloon is, zelfs voor geschoolde mensen (mijn collega's informatici verdienen ongeveer 300 euro bruto per maand). Het heeft 2 slaapkamers, waarvan 1 met badkamer, een aparte badkamer, living met een 2-zit en 2 poefs, een keukentje met oven, 3 gasplaten en een elektrische plaat en een service kamertje waar een wasmachine en een droogkast staan. Eerste tegenvaller: er zijn geen dekens. Op dat moment was ik veel te moe om nog veel uit te steken - was dan ook al meer dan 24 uur wakker - dus heb ik maar een badhanddoek gepakt om op te slapen. Na een uur of 4-5 geslapen te hebben ben ik dan naar een shopping mall geweest (SM megamall, de 6de grootste ter wereld denk ik en de tweede grootste in Manilla) om beddegoed te kopen en daarna even iets gaan eten bij Zylcs, een grill waar ik tijdens mijn vorig verblijf bijna elke dag ben gaan eten en ondertussen wel wat kennissen opgedaan heb ('t klinkt precies gelijk een verkoudheid opdoen). Tot zover mijn eerste dag uiteraard. Het was ondertussen al 11 uur en ik moest 's anderendaags werken, dus was het bedtijd. Wordt vervolgd...
Er is al heel wat gebeurd sinds mijn eerste (en tevens ook laatste) bericht, maar ik kan misschien beter eens uitleggen wat de bedoeling van heel die volksverhuizing nu in feite is. ARINSO, het bedrijf waar ik werk, is een HR Consulting Company. We maken onder andere programma's in ABAP, de programmeertaal van SAP, waarmee allerlei HR processen (en implementatie van HR systemen) kunnen verbeterd worden. Het is (of was, want nu wordt die beslissing weer in vraag gesteld) de bedoeling om alle product ontwikkeling stop te zetten en enkel de bestaande producten te verkopen. Deze bestaande producten dienen nog ondersteund te worden en dat zal gebeuren vanuit ARINSO Filippijnen, in Manilla. Tot zover een korte achtergrond van wat er in feite valt te gebeuren. Ondertussen ben ik hier voor de tweede keer. De eerste keer was de laatste twee weken van juli en nu ben ik hier weer voor 2 weken tot de eerste september. Op 1 oktober gaat dan de periode van 6 maanden in, waarin ik en vanaf november ook mijn lieftallig vrouwtje, in Manilla zullen vertoeven. Ondertussen zijn de eerste cultuurschokken al achter de rug, maar die zullen zeker opnieuw beleefd worden wanneer mijn vrouwtje naar hier komt.
Hallo, welkom op dit ding. Ik had nooit gedacht dat ik mij ooit op het blog-pad zou begeven. Ik heb eigenlijk altijd neergekeken op bloggers die in feite niets te zeggen hebben, maar uiteindelijk hoor ik nu ook tot deze laatste categorie. De hoofdreden waarom ik hiermee gestart ben, is om contact te houden met het thuisfront, dus mensen die mij niet kennen hebben hier niets te zoeken.
Ik ben hier voortdurend in de eerste persoon enkelvoud bezig, maar eigenlijk zou ik die moeten verdubbelen, want mijn vrouwtje zal hier ook nu en dan wel haar zegje doen, al weet ze het zelf nog niet.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
