Eventjes slikken deze morgen bij het opstaan. Het was aan het regenen! Hopelijk stopt het deze avond voor de ceremonie en het feest. Maar aan de andere kant, het kan nu toch ook geen hele dag regenen hé dus tegen deze avond zal het zeker wel droog zijn! Dat dachten we toch. Later zou blijken dat het heel het weekend zou regenen. Vooral de zaterdag heeft het constant geregend. De zondag waren het meer buien. Ik heb het hier nog nooit zo lang achter elkaar weten regenen. Jammer dat ze nu net dit weekend uitgeozen hebben om te trouwen. Dan kies je al eens een exotische bestemming, regent het dan nog! Om 9u kwam iemand ons ophalen om ons naar onze duikbestemming te brengen wat zo'n 5 minuten verderop was. De eigenaar was een Fransman die hier al 10 jaar is. We moesten nog wachten op een ander (Amerikaans) koppel die ook mee gingen gaan duiken, maar die wel erg lang op zich lieten wachten. Rond 10u waren ze er eindelijk en konden we vertrekken. Onze duiklocatie was zo'n 30 minuten varen. Het was aan het regenen, dus dat wil zeggen dat de zee ook wat ruwer zal zijn en er dus ook meer stroming zal zijn. Ik ben benieuwd wat dat zal geven. Rond 10u30 mogen we ons dus in het water laten vallen voor onze eerste duik. En het was al snel duidelijk, er zat een serieuze stroming op het water. Ik kon met moeite bij de lijn geraken om af te dalen. De begeleider heeft me moeten helpen omdat de stroming zo sterk was. Eenmaal beneden kwamen we terug in aquarium terecht met prachtige grote vissen die we mochten voederen met brood. De tweede duik was ietsje verderop, in een koraalrif. Hier hadden we ietsje minder last van de stroming, aangezien we ons gewoon mee hebben laten stromen en dus zelf niet veel moesten doen om vooruit te geraken. Rond 14u30 waren we terug in ons resort. Middagmaal gegeten en ons daarna gewassen en beginnen klaarmaken voor de ceremonie die om 17u30 zou beginnen, dus met de zonsondergang. Kan het nog romantischer? Om 17u30 kwamen Joeri en Tina dan naar buiten terwijl wij allemaal hen aan het opwachten waren. Jammer genoeg allemaal met paraplu's omdat het nog steeds ononderbroken aan het regenen was. Op het strand was een pad van bloemen aangelegd naar de plaats waar ze hun geloften voor elkaar zouden vernieuwen. Het was overigens een zeer mooie en emotionele plechtigheid. Daarna kon het feest beginnen, met eerst een kleine receptie met een live orkestje dat bekende covers speelde. Daarna was het de beurt aan het eigenlijke avondfeest. De eigenares had buiten een mooie feesttafel ingericht, maar heeft in allerijl nog alles naar een drogere locatie moeten verhuizen. Het eten was verrukkelijk. Er was onder andere ook Lechon: een zwijntje aan het spit. Mjammie! Ondanks de regen is er toch goed gedanst (in de regen) en gefeest geweest. En het was dus zeker een geslaagd feestje. We zijn niet super lang gebleven, aangezien we daar bijna niemand kenden, maar we hebben ons toch goed geamuseerd hoor.
Ons zoveelste weekendje dat we eropuit gaan. Maar nu is het wel meer een verplichting (en erg dat we dat vinden natuurlijk!). We zijn namelijk uitgenodigd op de trouw van Joeri en Tina op Mindoro en verblijven daar in Aninuan beach resort. 's Morgens werd het duidelijk dat we best niet te laat zouden vertrekken, want het verkeer zag er dan al reeds verschrikkelijk uit. Wij reden mee met Jan, de Country Manager van Arinso, die een eigen auto en chauffeur heeft. Om 19u werden we verwacht in Batangas, normaal zo'n 2 à 2,5u rijden, waar de privéboot van het hotel ons ging staan opwachten voor nog de laatste rit (vaart) van 1,5u richting hotel. Aangezien het zo druk was, zijn we uiteindelijk om 15u30 vertrokken en dit bleek geen overbodige luxe, want we waren maar om 19u aan de boot. We konden echter nog niet direct vertrekken aangezien er nog een koppel ontbrak (2 Engelsen) die ook mee moesten omdat ze anders geen boot meer gingen hebben en dus anders daar gewoon gingen moeten overnachten. Dat konden we hen nu toch ook niet aandoen hé! Ze waren hopeloos verkeerd gereden met hun auto. Om 20u30 kon de boot dan toch eindelijk vertrekken en anderhalf uur later arriveerden we bij ons hotel. Het hotel lag aan het strand en zag er adembenemend uit. Prachtige witte zandstranden, een bar naast de zee, ... Ook de kamers waren dik in orde en hadden allemaal een terras met zeezicht. Alles zag er dus veelbelovend uit voor dit weekend! Eenmaal aangekomen hebben we niet veel speciaals meer gedaan. Enkel nog wat drankjes gedronken aan de bar. Rond 1u zijn we dan gaan slapen omdat we 's anderendaags graag nog een duik zouden plasseren. De mannen zijn 't stad in getrakken om Joeri zijn vrijgezellenavond nogmaals te vieren. Ze waren eigenlijk al in oktober in België getrouwd, maar ze wilden hier nog een kleine ceremonie + feest geven voor vrienden in de Filippijnen en vrienden van België die het zagen zitten om af te komen om nog eens mee te vieren, maar ditmaal op een exotisch strand in plaats van het koude België.
Ik heb weer wat nieuwe foto's opgeladen. Dat mocht ook wel, want het was toch al een tijdje geleden.
Wat is nieuw?
1. Eastwood 2 kerstperiode: Enkele sfeerbeelden van Eastwood, het gebied waar we wonen. Mét foto van balot, het ei met het eendenembryo.
2. Subic bay: waar we leerden duiken. De meeste foto's zijn echter van onze eerste dag, toen we de zoo met de tijgers bezocht hebben. Hier vind je ook de foto waar Els de papfles geeft aan een al redelijk uit de kluiten gewassen tijgerwelp.
3. Portulano: Ons eerste echte duikweekend in een prachtig resort. De laatste 3 foto's zijn van een heel chic restaurant waar we onderweg gestopt zijn.
4. Trouwfeest Joeri en Tina: Weekendje Puerto Galero, waar Joeri en Tina getrouwd zijn op een exotisch eiland, maar waar het jammer genoeg het hele weekend geregend heeft. Maar we hebben er toch iets leuks van gemaakt (en uiteraard weer gaan duiken ook). Let vooral op de rode paraplu's!
Deze morgen toch wat langer blijven liggen hoor! En gelukkig, want het was toch weer niet zo vroeg eer we vertrokken voor onze 1e duik van de dag. Na de middag hebben we nog onze laatste duik gedaan. Aangezien we maar rond 18u deze avond vertrekken, dit om de file zo veel mogelijk te vermijden in Manila - de kerstvakantie is namelijk voorbij en veel mensen komen dus terug van het platteland en hun families naar Manila dus het zal hoogstwaarschijnlijk zeer druk zijn en daarom willen we zo laat mogelijk vertrekken - kunnen we ons 2 duiken veroorloven. Zo hebben we dit weekend ons aantal open water duiken kunnen verdubbelen. Jiepie! Dus hebben we er nu 8. De meeste gasten waren reeds deze middag vertrokken. 's Avonds, een uurtje voor ons vertrek, hebben we nog met alle overgebleven gasten gezellig wat zitten babbelen + aperitieven. Rond 18u30 zijn we dan naar huis vertrokken om hier rond 24u toe te komen. Onderweg hebben we wel nog gestopt in een chic restaurant voor zo'n 2 uur in Tagaytay. En als ik zeg chic, jawadde! Zoiets zouden we in België zeker niet kunnen veroorloven hoor! Het was ook niet goedkoop, maar het Frans/Australisch koppel had ons gevraagd of we hier zouden willen stoppen om iets te eten als we dat zagen zitten natuurlijk! Zij gaan hier iedere keer gaan eten als ze hier in de buurt zijn. Dus we konden niet echt weigeren. Eindelijk ook nog eens een zeer lekker wijntje gedronken want deze is hier meestal iets minder. Ferm aan de zure kant, zoals veel van hun eten trouwens. Het eten was er ook fantastisch! Eerst een slaatje, dan bloemkoolsoep, hierna lamsgebraad met gnocchie en als afsluiter een stukje chocoladetaart. Dit alles (met wijn inbegrepen) voor zo'n 40/pers. Niet goedkoop dus maar hetgeen we gekregen hebben was die prijs wel zeker waard. Lang geleden dat ik nog zo goed gegeten had hoor! Nog iets vergeten te vermelden. Vandaag op onze laatste duik een grote zeeschildpad gezien. Zalig gewoonweg om dit in de vrije natuur te zien!
Gisteravond hadden ze ons gezegd dat we om 7u verwacht werden aan het ontbijt om daarna te kunnen gaan duiken. 7u leek ons toch wel een beetje heel vroeg, dus zijin we maar een half uurtje later gegaan. Wat bleek, ontbijt wan not niet klaar. Het was pas om 8u klaar, een uur later dan dat ze ons gezegd hebben. Ook het duiken beong niet zo stpt, maar gelukkig kwamen ze ons halen in onze kamer om te zeggen dat het tijd was. Het resort telt maar zo'n 8 kamers, dus niet groot en dus ook een kleine groep om te gaan duiken. We waren met 6 personen, waarvan 2 begeleiders (de eigenaars). Het water is hier zeerk helder groen/blauw en zit vol met vissen en prachtige koralen. Een ideale plaats dus om te gaan duiken! 's Middags iets gegeten (de maaltijden waren inbegrepen en alles was in buffetvorm, allemaal dik in orde). Rond 14u zijn we dan vertrokken voor onze 2e duik. 's Avonds gewoon ook nog wat gezellig zitten praten met enkele gasten om daarna terug onder de wol te kruipen.
Aangezien we ons duikdiploma nu hebben en dit nu zeker moeten onderhouden, hebben we besloten een weekendje te gaan duiken. Het was de bedoeling om de zaterdagmorgen te vertrekken, maar het probleem wat het vervoer. De plaats waar we naar toe gaan ligt redelijk afgelegen en daardoor niet met het openbaar vervoer bereikbaar. Dus moesten we zelf voor het vervoer zorgen. Het resort wist ons echter te vertellen dat we eventueel met een ander koppel meekonden die de vrijdagavond vertrokken met de taxiservice van het hotel en we dus zo ook de prijs zouden kunnen delen. Dus zijn we uiteindelijk de vrijdagavond rond 17u in Eastwood vertrokken (Er was gezegd rond 15u45 maar de chauffeur was natuurlijk weer te laat!) 17u was wel een slecht uur want we zaten natuurlijk midden in de avondspits. Rond 21u15 zijn we dan eindelijk aangekomen in ons resort Portulano. Dit ligt in Bauan, Batangas. De laatste 5 min. moesten we zelfs met een bootje afleggen omdat het resort zo afgelegen ligt. HEt was wel een prachtige plek en ook de kamers zagen er zeer goed uit met een terras dat over de zee uitkijkt en waar je 's avonds een prachtige zonsondergang hebt. Eenmaal aangekomen, kregen we eerst nog een avondmaal en daarna hebben we gewoon nog wat zitten babbelen met enkele andere hotelgasten en de eigenaars. Tegen dat we naar huis gingen hadden we al bij bijna iedereen die in het hotel zat gebabbeld. Zeer gezellig, vooral 's avonds, omdat dit anders wel eens dode momenten kunnen zijn als je op hotel gaat, vooral in de Filipijnen, omdat je hier eens geen bar of zo hebt waar je nog gezellig iets kunt gaan drinken. De vrijdagavond hebben we bij onze autogenoten gezeten. Een getrouwd koppel die hier nu anderhalf jaar is. Hij is een Fransman (Parijs) en zij een Australische. Ze hebben elkaar leren kennen in Parijs. Zij is een journaliste en zat daar dan voor haar werk. Er zat ook nog een Amerikaan bij ons. Hij was hier op bezoek bij zijn vader die een Filipijn is. De eigenaars waren ook zeer vriendelijke en nog jonge mensen. Ik had eerst zelfs niet door dat dit de eigenaars waren! Rond 24u zijn we gaan slapen om toch wat fit te zijn om morgenochtend te kunnen gaan duiken.
Opnieuw een week gepasseerd. De tijd vliegt hier gewoon voorbij! Nochthans de laatste week niet zoveel uitgestoken. Zondag nog eens een winkelcentrum bezocht. Ditmaal naar Glorietta en Greenbelt geweest in Makati met de moto. Het was al een tijdje geleden dat we deze nog eens gebruikt hadden maar het verkeer viel goed mee en dan is het echt zalig op de moto. Het aantal winkelcentra dat ze hier hebben is gewoonweg ongelooflijk. En als ik zeg winkelcentra zijn het echt wel grote hoor met alles erop en eraan. Meestal zijn er ook enkele cinema's in aanwezig want deze zijn er hier ook in overvloed. In de winkelcentra zelf kun je op het gemak een volledige dag rondlopen. De winkels zelf zijn wel veel kleiner dan bij ons maar hun aantal maakt dit meer dan goed. De winkels zijn hier ook constant open tot laat in de avond. Zelfs de zondag zijn ze open! Ik denk dat ze maar 1 dag per jaar gesloten zijn en dit is nieuwjaarsdag. Anders heb ik ze nog nooit toe geweten wat wel zeer leuk is en een enorme aanpassing zal zijn eenmaal terug in België. Maandag opnieuw een kalme dag. 's Avonds was het oudejaarsavond, maar tot laat in de namiddag hadden we eigenlijk nog steeds geen flauw idee wat we gingen doen. Mon ging misschien met ons weggaan maar hij liet ons weten dat hij niet meeging met ons, dus er zat niets anders op dan oudejaarsavond onder ons tweetjes te vieren. Je kunt je dus wel voorstellen dat dit een zeer raar geval was, de 1e keer het nieuwe jaar inzetten zonder familie of vrienden. Maar ik moet zeggen, het is toch nog een zeer gezellige avond geworden. Eerst gaan aperitieven met een hapje en daarna lekker gaan eten (Mexicaans) en dit allemaal voor zo'n 10 euro per persoon (en we hadden nog over). Probeer dit maar eens in België. Je kunt er nog niet zelf voor koken voor die prijs. Daarna terug naar onze condo geweest en eignelijk niet veel speciaals meer gedaan. Nog op het gemak een filmpje bekeken. Daarna nog wat zitten genieten van het vuurwerk. En hier hebbben we opnieuw ferm onze ogen moeten opentrekken. Echt overal schieten ze hier vuurwerk af. Dit begon zo rond 18u (dan is het hier donker) tot een flink stuk na middernacht. Wij zitten op het 21e verdiep dus hebben een mooi zicht over heel de stad dus ook perfect om het vuurwerk te bewonderen. Op een bepaald moment waren ze waarschijnlijk op 100 verschillende plaatsen vuurwerk aan het afsteken. Prachtig en indrukwekkend gewoonweg om te zien. Het was net alsof er overal bomaanslagen waren, zo oorverdovend was het geluid op den duur. Tegen 1u 's nachts kon je ook niets meer van gebouwen rond ons zien liggen van de rook van al dat vuurwerk! Nieuwjaarsdag was, zoals je wel al kunt verwachten, opnieuw zeer kalm. Veel konden we niet doen aangezien alles toe was. Gewoon een toertje gaan maken met de moto en iets gaan drinken zodat de dag toch nog snel gepasseerd is.
Alhoewel het kerstdag is, zit veel feesten er voor ons niet in! We vertrekken vandaag namelijk terug naar Eastwood. 1e probleem: hoe geraken we aan de bushalte in Olongapo? Taxi's rijden hier niet en met onze bagage kunnen we moeilijk een Jeepney of tricycle nemen. Gelukkig heeft het resort een chauffeur die je kunt inhuren. Niet goedkoop, maar beter dan niets natuurlijk. 2e probleem: Zullen de bussen wel rijden op een feestdag en zullen we nog plaats hebben? Maar ook hier hadden we weer geluk. Eenmaal aangekomen aan de bushalte hadden we direct een bus naar Manilla. Het was dan 11u30. Tegen 14u30 waren we in Cubao en nog een 30 minuten taxi verder stonden we terug aan ons appartement. Veel hebben we dan niet meer gedaan aangezien we beide redelijk moe waren. 's Avonds een pizza'tje gaan afhalen en op het gemak nog een filmpje bekijken en onze feestdag zat er ook weer op. Morgen is het terug werken geblazen voor Björn.
Vandaag werden we nog een half uurtje vroeger verwacht. Dus om 8u waren we van de partij & Steve ook, dus een goed begin alvast van onze laatste dag. We zijn begonnen met onze laatste confined water dive. Hierna mochten we direct in de boot stappen voor onze 3e duik. Ditmaal gewoon mee met de rees 'ervaren' duikers. We zijn naar een scheepswrak van een schip dat gezonken was in 1942 gedoken, El Capitan genoemd. Jammer genoeg was het water behoorlijk troebel en het zicht dus niet zo goed, maar het bleef toch wel spectaculair om zo'n scheepswrak uit de 2e wereldoorlog op de zeebodem te zien liggen en er rond te kunnen zwemmen. 's Middags, na een lichte maaltijd, hebben we dan onze 4e een laatste open water duik gemaakt vooraleer we ons certificaat konden krijgen. Ditmaal hebben we gedoken naar 'barges', containers die ze vroeger gebruikten om onder water te bouwen, maar die daar nu gedumpt waren om de kust van een toeristisch eilandje te beschermen tegen zware golven tijdens stormen. Ons diepste punt van beide duiken was 20 meter. Zeer raar, want als je zo diep zit heb je er geen flauw benul van dat je reeds zo diep zit. Maar het was opnieuw zalig! Je bent gemiddeld zo'n 50 min. onder water, terwijl het maar aanvoelt alsof je 5 minuten onder water zit. Je kunt echt niet beschrijven hoe dit voelt tenzij je het zelf doet. Na onze duik moesten we ons eindexamen afleggen en wat papieren tekenen om eindelijk ons certificaat te kunnen krijgen. Het was dan reeds 19u, dus opnieuw een lange dag. Maar we konden bijlange nog niet gaan slapen want het was kerstavond (Alhoewel ik echt wel bekaf was & dus liever in mijn bed zou kruipen) We hadden gelukkig vooraf gereserveerd en betaald voor het kerstmenu, dus we moesten wel blijven. Iedereen moest samen aan een grote tafel zitten & ik denk dat de helft Belgen waren, waarvan 4 uit Gent, dus we konden ons toch een beetje thuis voelen. Het was een Italiaans menu en het was zeer lekker, maar natuurlijk ook veel te veel. Na een gezellige avond konden we eindelijk uitgeput gaan slapen.
We worden vandaag nog een half uurtje vroeger verwacht voor onze les. Pff, ik had gedacht dat ik wat ging kunnen relaxen, wat aan het strand liggen, boekje lezen, ... Maar nee, niets is minder waar. Die duikcursus is echt wel intensief en ik moet zeggen dat ik het toch wat onderschat had. Niet dat ik het niet graag doe, integendeel, maar qua intensiteit heb ik het zeker onderschat. Om 8u30 moesten we dus klaar zijn. En je zult het nooit geloven, maar Steve was vandaag op tijd!! Vandaag hebben we 's morgens nog 2 confined water dives gekregen. 's Middags nog eerst wat les gekregen om daarna te vertrekken voor onze 2 eerste echte open water duiken! Rond 15u zijn we vertrokken met de boot. Het maar zo'n 5 minuten varen. Daarna konden we eraan beginnen. De 1e keer naar beneden gaan in echt diep water. Ik kan je verzekern, het voelt fantastisch! We hebben 2 duiken niet zover van elkaar gedaan met een diepste punt van 14 meter. Wow, nu ben ik echt verkocht voor het duiken. Kan bijna niet wachten tot morgen!
Opnieuw werden we om 9u verwacht. Gelukkig vandaag iets stipter. Hij was maar een half uur te laat, dus dat viel heel goed mee! Eerst hebben we nog een uurtje les gekregen, maar hierna hebben we tot rond 17u30 in het water gezeten, wel efkes gestopt voor middagmaal en vieruurtje. Dit waren 2 confined water dives, dus niet in open zee, maar vooraan, waar het niet dieper dan 2m is. Dit was wel al met de hele duikuitrusting aan. Amai, kan je verzekeren, die tank op je rug is zwaar! En de 1e keer dat je die vinnen aan je voeten hebt, niet echt simpel hoor! Ron 18u zat onze 2e dag erop. Doodop waren we en er moesten nog 2 dagen volgen, dus dat beloofde.
Na een ontbijt en een korte nacht zaten we om 9u klaar, vol spanning te wachten in afwachting van onze 1e les. We hadden al snel door dat die 9u Filippino tijd was en tegen dat onze leraar daar was, was het al 10u30. Onze leraar was Steve, een Amerikaan die hier al zo'n 20 jaar woont. Het was wel even schrikken te zien dat hij maar 1 arm had. Hoe moet hij ons les geven? Maar al snel bleek dat dit geen enkel probleem ging zijn en dat hij zich behoorlijk goed kon behelpen. De 1e dag bestond volledig uit les + video's bekijken. Behoorlijk saai dus aangezien de video exact hetzelfde was als hetgeen we de dag ervoor gestudeerd hadden en de les hier nogmaals een herhaling van was. Rond 17u zat onze 1e lesdag erop. We kregen wel ons huiswerk mee: volgende hoofdstuk + dvd bekijken tegen de dag erop. Dus na een verfrissende duik in het water zijn we opnieuw heel de avond bezig geweest met lezen. Nu wisten we wel al dat dit niet meer zo intensief moest gebeuren als de dag ervoor aangezien alles nog 2x herhaald werd. Op het einde van iedere hoofdstuk kregen we ook nog een test die we moesten invullen.
Begin deze week ons zo wat beginnen afvragen wat we het volgend weekend eens konden doen. Van Tina & Joeri hadden we gehoord dat Subic Bay wel een leuke plaats was om wat te relaxen en er zijn ook heel veel dingen te beleven. Dus onze bestemming lag vast: Subic Bay. Na wat opzoekingswerk op het internet kwam Björn met de vraag of ik het niet zou zien zitten om duiklessen te volgen omdat hij een interessant adres gevonden had. Waw, duiken was eigenlijk iets dat ik al zeer lang wou leren, maar het is natuurlijk duur dus niet iets dat je zomaar eens doet. Dus ik zag dit zeker zitten. Baloy beach ligt zo'n 100 km van Manila, dus een busrit van +/- 3,5 uur. Björn had hier een adresje van een resort uitgebaat door een Belg: Johan's adventure and wreck dive center, dat op het strad gelegen was. Hier kon je duiklessen volgen + goedkoop logeren (1000php=18 per nacht). De duiklessen waren wel iets duurder (20000PHP=333 euro per persoon). Dit was wel alles inbegrepen: lessen, boeken, 5 confined water dives (in water van zwembad diepte vooraan de zee) en 4 open water duiken. Niet goedkoop dus, maar in België zou je hier veel meer voor betalen, dus hebben we eens niet op ons geld gelet en geboekt van donderdag tot woensdagochtend. De lessen zelf zullen zeker 4 dagen in beslag nemen en eventueel, als we niet alles onder de knie hebben, ook nog een 5e dag. Rond 7u30 is de chauffeur van Joeri & Tina ons komen ophalen. Zij waren zelf ook op reis, dus we mochten hun auto met chauffeur gebruiken om daar te geraken. Eerst zijn we naar Zoobic Safari Park geweest. Dit ligt in Ilanin bay, zo'n 3u rijden van Manila. Zoobic is een zoo/safari park met hoofdzakelijk tijgers en ze beweren zelfs het enige park in de Filippijnen te zijn met tijgers. Eerst was er een rondrit met een beveiligde auto door een park met tijgers. Je kon dan een kip kopen, die de bewakers aan de tijgers gaven vanuit de auto, zodat ze op en vlakbij de auto kwamen. Je kon ze echt aanraken door de tralies als je wou. Behoorlijk spectaculair. Het volgende stuk van de rondleiding was een beetje saai, nl. een soort zoo, maar niet echt met zeer spectaculaire dieren. Als laatste nog een bezoek aan de krokodillen, waar je ook weer een kip kon kopen om hen te voederen met een touw waaraan die kip hing. Net voor je buiten ging, kon je ook nog een foto laten nemen met een tijger op je schoot. Dat deed toch maar raar om zo'n beest (het was nog een jong beest, maar toch al behoorlijk groot hoor) op je schoot te laten zitten. Ik mocht hem dan zijn flesje geven en zolang hij aan het drinken was kon er niets gebeuren, maar van zodra zijn flesje uit was werd hij wel terug aan zijn ketting gelegd. Hierna heeft de chauffeur ons naar ons resort gevoerd, wat nog een uurtje rijden was zodat het rond 15 à 15u30 was tegen dat we daar toekwamen. Een 1e leuke verassing: ze hadden Belgische bieren die bovendien niet zo duur waren: 150 pesos (2,5) voor een blonde Leffe en 190 pesos (3 ) voor een Duvel en Tripel Karmeliet. Dus deze hebben we dan ook maar sebiet uitgeprobeerd! Het resort zelf zag er ook zeer goed uit. Enkele meters van de zee. Een beter locatie kun je je dus niet inbeelden! Daarna kregen we onze boeken voor de duikcursus die de volgend dag om 9u zou bbeginnen. Het enige wat van ons verwacht werd was dat we reeds de eerste twee hoofdstukken van ons boek zouden studeren. Bleek dat dit zo'n 130 pagina's waren! We zijn dus tot rond middernacht bezig geweest om die 2 hoofdstukken door te nemen! Enkel gepauzeerd om iets te eten. Het eten hier was overigens zalig! Ze hadden ook een Europese keuken, dus eens een welgekomen afwisseling voor het Filippijnse eten.
Omdat bepaalde oproerkraaiers mij aanraden om het adres van de blog te veranderen in www.bloggen.be/els, zal ik maar weer zelf eens iets posten. Op dit ogenblik heb ik in feite nog geen idee waarover ik zal schrijven, maar dit is bij de kersverse federale regering in België net hetzelfde. Geen probleem dus! Ik kan misschien eens het ARINSO kantoor beschrijven. We zitten hier allemaal gezellig samen in een centrale rechthoekige grote ruimte, met aan twee zijden kleinere kantoortjes waar het management zit en aan een andere grote zijde een andere afgesloten grote ruimte waarvoor je een speciale badge moet hebben om er binnen te geraken.. Daar worden de gevoelige persoonsgegevens verwerkt. Het grootste deel van deze grote ruimte wordt ingenomen door bureaus die allemaal aan elkaar vasthangen. Tussen twee werknemers heb je een tussenschot van zo'n 40 cm hoog. Naast mij zit Kathie, een bescheiden meisje, die nog niet zo lang in ons team werkt. Recht tegenover mij zit een koe, die mij altijd met een grote glimlach aankijkt. Wel, groot is relatief. De glimlach is zo'n 5 cm breed, maar als je weet dat de koe maar 20 cm groot is, dan is die glimlach inderdaad groot. Schuin rechts tegenover mij zit Ivy. Ivy is de ster van het team, altijd vrolijk en altijd te veel aan het praten. Over het tussenschot zie ik het voorhoofd en het haar van haar zoontje van net geen jaar oud. Aan het plafond hangen 8 airco-uitgangen die hier constant op Filippijnse wijze volle bak blazen zodat het hier ijskoud is. Voilà, dit is zowat het interessantste dat ik kan vertellen over het ARINSO kantoor en nu zal Jan-Bart mij ook nooit meer aanmanen om zelf iets te posten. Met de titel van dit bericht zou ik mijn local support afdeling (Jericho) eraan willen herinneren dat ik 2 weken geleden meer geheugen gevraagd heb voor mijn laptop, maar nog altijd niet gekregen heb. Voor de historisch geïnteresseerde lezer kan ik misschien iets vertellen over Corregidor Island, waar we twee weken geleden naartoe geweest zijn.
Schets van het eiland Corregidor Island ligt zoals je op het kaartje kunt zien, in de opening van Manila Bay, ongeveer in het midden tussen het schiereiland van Bataan (in het noorden) en het vasteland van de provincie Cavite (in het zuiden). Deze ligging maakt het het belangrijkste strategisch punt voor de bescherming van Manilla. Al in de Spaanse tijd werd het gebruikt om Manilla te waarschuwen voor vijandelijke schepen. In 1795 werd een marinedok en marinehospitaal gebouwd. Verscheidene Hollandse piratenschepen zijn voor de kust van Corregidor gezonken. Naast een uitkijkpost, was het ook een gevangenis en een douanepost voor handelsschepen met Manilla als bestemming. In 1902 werd het Amerikaans militair gebied (De Filippijnen werden in 1895 overgedragen van Spanje aan de Verenigde Staten) en in 1909 werd begonnen met de bouw van bunkers en tramrails om materiaal, militairen en obussen te vervoeren over het 6 km lange en 2,4 km brede eiland. Verschillende Amerikaanse en Filippijnse artillerie eenheden waren op het eiland gestationeerd. De verdediging op het eiland was gericht op aanvallen van over zee, maar met de opkomst van vliegtuigen, beseften de Amerikanen dat een andere aanpak nodig was. Daarom begonnen ze in 1922 aan de bouw van de Malinta tunnel, die uit één hoofdtunnel van ongeveer 100m lang bestond, met verschillende kleinere zijtunnels, een beetje als een visgraat. De tunnel werd gebouw onder een heuvel van ongeveer 300m hoog en was op die manier veilig voor luchtaanvallen. De tunnel moest het mogelijk maken om het militaire materiaal van het eiland te beschermen ten tijde van oorlog. Op het eiland stonden 56 kanonnen en mortieren ter bescherming van Bataan en Cavite en 76 luchtafweergeschutten.
Generaal Douglas Mac Arthur Een belangrijke figuur in mijn verhaal is ene Douglas Mac Arthur (1880-1964). Na zijn legerdienst, deed hij dienst in de Filippijnen en bezocht Japan tijdens de Russisch-Japanese oorlog. Nadien diende hij bij de genie in de Verenigde Staten zelf, tot hij lid werd van de generale staf (1913-1917). In WOI was hij stafchef van de 42e (regenboog) divisie in Frankrijk tot hij gepromoveerd werd tot brigade generaal en chef werd van de 84e infanterie brigade. Zijn politiek was er één van zijn manschappen te leiden tussen hen. Dat en het feit dat hij niet altijd een gasmasker droeg wanneer hij moest, hebben ertoe geleid dat hij voor de rest van zijn leven ademhalingsproblemen had. In 1922 werd hij de jongste generaal majoor van het Amerikaanse leger. Zijn verder carrière tot 1937 is niet zo belangrijk. In 1937 ging hij met pensioen, na onenigheden met president Roosevelt. In 1935 hadden de Filippijnen semi-onafhankelijkheid bekomen van de Verenigde Staten en Manuel Quezon werd verkozen als eerste president. De vader van Mac Arthur (ook een Mac Arthur) was in de Amerikaanse periode gouverneur geweest van de Filippijnen en op die manier was Douglas bevriend geraakt met Manuel Quezon. Op die manier heeft den Manuel aan Douglas gevraagd om een eigen Filippijns leger op poten te zetten (een gepensioneerde moet zijn bezigheid hebben é) en Douglas werd benoemd tot veldmaarschalk van het Filippijnse leger. In juli 1941 werd hij opnieuw tot de actieve dienst geroepen door Roosevelt, gepromoveerd tot Luitenant Generaal en in december tot generaal, wanneer de Japanezen aanvielen over een groot front in Zuid-Oost Azië. Hij werd de aanvoerder van de Amerikaanse troepen in het Verre Oosten. Tot zover een kleine achtergrond over den Douglas.
De tweede wereldoorlog in Azië Na de eerste wereldoorlog begonnen de Westerse machten Japan als koloniale macht te erkennen. Ze kregen het een beetje in hun kop en veroverden Mantsjoerije(noordoosten van China, zuidoosten van Rusland) in 1931. In 1937 vielen ze China binnen om hun schaarste aan natuurlijke rijkdommen wat aan te vullen en de bevolkingsgroei van Japan te kunnen opvangen. Aanvankelijk maakten ze goeie vorderingen, maar ze werden gestopt tijdens de slag om Shanghai. Uiteindelijk viel Shanghai toch en verscheidene andere gebieden in China werden veroverd en onderworpen aan extreme wreedheden van de Japanezen. In de lente van 1939 kwam het tot een treffen met het Soviet leger in Mongolië, aangezien de Sovjets de steeds grotere aanwezigheid van de Japanezen in Azië als een dreiging begonnen zien. Dit wordt ook aangegeven als de grootste reden waarom de Sovjets aanvankelijk een verdrag sloten met de nazi's: ze wilden verhinderen dat ze een oorlog op 2 fronten zouden moeten voeren. De Jappen werden teruggedreven en er kwam vrede tussen Rusland en Japan tot 1945. Rusland concentreerde zich op het westen en Japan begon zich te concentreren op het zuiden: de Britse, Amerikaanse en Nederlandse kolonies in de Stille Oceaan. Japan viel Frans Indo-China (huidig Vietnam, Laos en Cambodja) binnen in september 1940. Nederland, de Verenigde Staten en Engeland reageerden met een handelsembargo tegen Japan en leningen aan China. Japan werd teruggedreven en stond voor de keuze tussen elders grondstoffen kopen of een oorlog beginnen. Japan was van oordeel dat de westerse machten te druk bezig waren met de oorlog tegen Duitsland en dat Amerika lang niet klaar was voor een oorlog, dus ging het over tot actie. Op 7 december 1941 begon de tweede wereldoorlog echt in Azië, met de Japanse aanval op Pearl Harbor, met de bedoeling de machtige Amerikaanse marine en de iets minder machtige luchtmacht uit te schakelen. De luchtmacht uitschakelen lukte behoorlijk, maar de marine uitschakelen mislukte compleet.
Tot zover deze kleine inleiding. Wordt zeker vervolgd...
Opnieuw vroeg uit de veren, pff. Vandaag gaan we eindelijk eens naar Corregidor-island. Derde maal, goede maal hé! Om 7u15 moeten we normaal inchecken staat er op de brochure. Wij zijn daar dut tegen 6u30, zodat we zeker de boot niet zouden missen. Uiteindelijk is het 8u tegen dat we eindelijk onze tickets hebben en 8u30 tegen dat de boot vertrekt. Een half uur later dan vermeld op de brochure. De boottocht duurt zo'n uur en 15min. Het eiland zelf ligt zo'n 28 km van Manila. Corregidor-island heeft een belangrijke rol gespeeld tijdens WO2. Het was een grote en één van de belangrijke militaire basissen tijdens de oorlog. In 1942 is het ingenomen door de Japanners en zo'n 3 jaar later is het terug veroverd door de Filipijnnen en Amerikanen, telkens tijdens zware gevechten. De dag van vandaag is Corregidor een mooi onderhouden plaats die ons iets meer heeft laten te weten komen over hoe het er in Azië aan toe ging tijdens WO2. Rond 9u45 zijn we daar toegekomen en moesten we met zo'n 25 personen in een open bus stappen die ons ging rondtoeren op het eiland met een gids ook aanwezig op de bus. 's Middags was er ook een uitgebreid buffet voorzien waarna onze tocht voortgezet werd. Alles is hier ook behoorlijk goed bewaard gebleven en goed onderhouden, wat een zeldzaamheid is hier in de Filipijnnen. Meestal laten ze alles hier gewoon verloederen. Maar gelukkig hier niet want het was hier opnieuw prachtig. Op sommige plaatsen heb je ook zalige verzichten over de zee of over het eiland. Rond 14u30 vertrekt de boot dan terug richting Manila waar we rond 15u50 aankomen. Daarna nog een korte wandeling langs het water gedaan (het wandelpad liep niet verder dus we moesten wel stoppen) om dan terug te keren naar onze condo.
Eindelijk is het zover. Het kerstfeestje van Batibot is aangebroken. Hier hebben de kinderen allemaal enorm naar uitgekeken! De laatste 2 weken hebben ze zich hier ook hoofdzakelijk mee beziggehouden. Namelijk cadeautje maken voor hun ouders en hun dansjes voorbereiden. Wij werden om 9u daar verwacht (op de uitnodiging stond 8u, maar da's natuurlijk Filipino-tijd en tegen dat het uiteindelijk begon was het al rond 9u30, anderhalf uur later dan op de uitnodiging stond dus.) We moesten helemaal vooraan gaan zitten zodat we zeker alles goed zouden kunnen zien (en de mensen ons ook goed konden zien!) De kinderen hadden 2 gezamenlijke dansjes voorbereid en dan nog elk een afzonderlijk dansje klas per klas. Alles verliep wel veel chaotischer dan dit bij ons het geval zou zijn maar ze hebben allemaal heel goed hun best gedaan! Uiteindelijk mochten de kinderen dan hun cadeautje aan hun ouders geven. Bleek dat de preparatory (de oudsten dus) ook een cadeautje voor mij gemaakt hadden! Ik had dit totaal niet verwacht dus dit was wel een zeer aangename verassing. De ouders hebben een rieten waaier gekregen. Ik heb er ook zo één gekregen maar met een andere tekst op, namelijk: We love tita Els en dan nog met een boodschap bij in het Tagalog: Dear Tita Els, maraming salamat po. Mahal ka naming lahat. Hindi ka namin makakalimutan. Sara marami ka pang bata na matulungan. Love, Batibot kids en staff. Vraag me niet wat dit precies wil zeggen want dat ben ik vergeten en mijn woordenboek is gelijk niet echt goed genoeg om dit te kunnen vertalen. Ik heb ook nog een cadeautje gekregen van Jericha, één van mijn lievelingetjes uit de nursery. De kinderen hebben dan ook nog allemaal een cadeautje gekregen. Iedereen moest een naam trekken vooraf en voor die persoon moesten ze dan een cadeautje kopen. Hierna was dan het feestmaal aan de beurt. Deze bestond uit spaghetti of rijst met kip en een frisdrank geleverd door Jolibee, de plaatselijke Mc Donalds. Dit vonden de kinderen natuurlijk allemaal super. Wij moesten ook blijven eten, ondanks het feit dat we niet betaald hadden en natuurlijk mochten we niet betalen want wij waren de 'gasten' en het zou dus ongepast zijn moesten we nog zelf voor ons eten betalen. Voor het eten werden er ook nog foto's van de 4 klasjes getrokken en Björn en ik moesten er ook bij komen staan. Rond 12u wilden we naar huis gaan maar wat bleek, Björn zijn moto wou niet starten! Na een halfuur prutsten is dit gelukkig dan toch gelukt en tegen rond 12u45 zijn we uiteindelijk dan toch thuis geraakt.
Vandaag ook te horen gekregen dat de kerstvakantie hier maandag al begint en deze 3 weken duurt. Stel je voor, zo lang! Hopelijk verveel ik me niet teveel!
Deze avond is het het kerstfeestje van Björn zijn werk. Dit vind plaats ergens in The Fort in Bonifacio. Vraag me niet waar dit precies ligt hoor, dat is meer Björn zijn specialiteit. Het ligt ergens in de buurt van Makati, dat weet ik wel. Gelukkig kunnen we mee met een collega van Björn met de auto, want om de vrijdagavond een taxi te vinden die naar daar wil rijden is bijna onmogelijk. Geen enkele taxi wil de drukte langs daar trotseren. En het verkeer was inderdaad weer verschrikkelijk. We hebben er zo'n anderhalf uur over gedaan. Normaal kun je dit in minder dan een halfuur doen. Maar we zaten met een hele bende in de auto dus het was best wel gezellig en dan gaat de tijd ook snel voorbij. Er was veel volk afgekomen. Thema was 'Rock'. Iedereen neemt dit hier behoorlijk serieus als je je moet verkleden dus hebben we ook maar een poging gedaan en ons in het zwart gekleed. Het eten bestond uit een soort buffet. Daarna speelden er enkele bandjes. Ook JP en zijn band waren van de partij. Ook de 2 Belgische collega's van Björn waren aanwezig. Na een paar uurtjes waren er al een heel deel collega's gesneuveld, want ze zijn hier echt niet veel gewoon als het op alcohol drinken aankomt. Na 3 biertjes zijn ze al behoorlijk in de wind.
Rond 1u30 zijn we naar huis gegaan. 's Anderdaags was het namelijk terug vroeg dag aangezien het dan het kerstfeestje van mijn schooltje was.
Oh ja, mijn collega'tjes Sam en Anka hebben me deze avond ook gebeld wat een zeer leuke verassing was. Het deed deugd om hun stemmen nog eens te horen en te vernemen dat iedereen het daar goed stelt.
Jammergenoeg moeten we vandaag reeds terugkeren naar Manila aangezien Björn morgen zeker op zijn werk moet zijn. Er komen namelijk 2 collega's van België af. Rond 10u zijn we vertrokken met de bus in Baguio. De bus stopt 2x15min onderweg en tegen 16u30 waren we terug in Manila. Een goede 6u rijden dus. Het was ook een behoorlijk goede bus, zelfs met gnummerde plaatsen!
's Avonds had Björn dan afgesproken met zijn 2 Belgische collega's in Greenbelt (zij zitten daar vlakbij op hotel) om iets te gaan eten. Achteraf zijn we op het gemak ook nog iets gaan drinken in de Heckle en Jeckle en nog een slaapmutsje gaan drinken in Beer's Paradise. Zo'n lekker Belgisch biertje op tijd en stond kan toch wel smaken hoor, want hier hebben ze enkel een gewone pint. San Miguel. wel lekker bier gelukkig.
Nu versta ik waarom ze zeggen dat het hier veel kouder is. Overdag is er niet veel verschil met Manila. Maar 's nachts! Ijskoud gewoonweg! Het zal zo rond de 10 graden geweest zijn, maar als je 25 gewoon bent is 10 echt wel koud! Rond 8u werden we verwacht voor ons ontbijt. Wentelteefjes met spek. Verrukkelijk! Daarna de omgeving wat gaan verkennen en een bezoek gebracht aan de botanical garden. Uiteindelijk nog wat rondgeslenterd in het centrum om daarna terug te keren om ons klaar te maken voor het trouwfeest. We werden daar om 13u30 verwacht voor de kerkelijke trouw. 1e probleem: de plaats vinden. Bryan is leerling-piloot bij de zeemacht en dus vindt het huwelijk plaats in een kerk in de Philippine Military Academy. 2e probleem: de juiste trouw vinden! Eenmaal we dachten dat we het gevonden hadden, bleken we op de verkeerde trouw te zijn. Na wat rondvragen hebben we gelukkig de juiste plek gevonden. Het was toen 13u40, dus we dachten dat we veel te laat gingen zijn. Wat bleek? We waren nog 1 van de eersten! De mis zelf is een beetje hetzelfde als bij ons, enkel veel meer bruidsmeisjes en een enorm lange suite. Wij moesten ook meegaan in de stoet van de offergaven, zonder vooraf van iets te weten. Op het einde van de mis werden er ook foto's met iedereen getrokken. Daarna mochten we naar de feestzaal gaan. Dit was nog een eindje van de kerk. Gelukkig mochten we mee met een nonkel van Case. Eenmaal aangekomen in hotel Elisabeth wast het dus tijd voor de receptie. Dit was met rode wijn. In het midden van de zaal stond er ook een tafel met hapjes waar je aan mocht schuiven en jezelf bedienen. Case haar vader heeft ons dan ook voorgesteld aan enkele vrienden van hem. Allemaal behoorlijk hoge pieten maar wel ook allemaal zeer vriendelijk. Ze willen Björn ook persé eens meenemen om te gaan golfen. Het avondfeest was daarna aan de beurt. Wij zaten aan een tafel met enkele oud-collega's van Case. Het pasgetgrouwde koppel zelf zat helemaal alleen aan een tafel. Tafel per tafel moest dan naar hen gaan om een foto met hen te laten trekken (jaja, opnieuw foto's) en daarna mocht je aanschuiven aan het buffet. Dit was typisch Filippijns. Alles moet je dus in 1 keer nemen. Zowel soep, hoofdgerecht als dessert. Tussendoor moesten Case & Bryan nog enkele dingen doen. Opeens werden wij aangekondigd als 1 van de speciale gasten! Blijkbaar apprecieerden ze het wel enorm dat we er aanwezig waren. Om 21u was het feest gedaan & ging iedereen direct huiswaarts. Zeer vreemd, maar het was toch wel een zeer leuke ervaring om eens een Filippijns huwelijk mee te mogen maken.
Omdat bepaalde oproerkraaiers mij aanraden om het adres van de blog te veranderen in www.bloggen.be/els, zal ik maar weer zelf eens iets posten. Op dit ogenblik heb ik in feite nog geen idee waarover ik zal schrijven, maar dit is bij de kersverse federale regering in België net hetzelfde. Geen probleem dus!
