Opnieuw werden we om 9u verwacht. Gelukkig vandaag iets stipter. Hij was maar een half uur te laat, dus dat viel heel goed mee! Eerst hebben we nog een uurtje les gekregen, maar hierna hebben we tot rond 17u30 in het water gezeten, wel efkes gestopt voor middagmaal en vieruurtje. Dit waren 2 confined water dives, dus niet in open zee, maar vooraan, waar het niet dieper dan 2m is. Dit was wel al met de hele duikuitrusting aan. Amai, kan je verzekeren, die tank op je rug is zwaar! En de 1e keer dat je die vinnen aan je voeten hebt, niet echt simpel hoor! Ron 18u zat onze 2e dag erop. Doodop waren we en er moesten nog 2 dagen volgen, dus dat beloofde.
Na een ontbijt en een korte nacht zaten we om 9u klaar, vol spanning te wachten in afwachting van onze 1e les. We hadden al snel door dat die 9u Filippino tijd was en tegen dat onze leraar daar was, was het al 10u30. Onze leraar was Steve, een Amerikaan die hier al zo'n 20 jaar woont. Het was wel even schrikken te zien dat hij maar 1 arm had. Hoe moet hij ons les geven? Maar al snel bleek dat dit geen enkel probleem ging zijn en dat hij zich behoorlijk goed kon behelpen. De 1e dag bestond volledig uit les + video's bekijken. Behoorlijk saai dus aangezien de video exact hetzelfde was als hetgeen we de dag ervoor gestudeerd hadden en de les hier nogmaals een herhaling van was. Rond 17u zat onze 1e lesdag erop. We kregen wel ons huiswerk mee: volgende hoofdstuk + dvd bekijken tegen de dag erop. Dus na een verfrissende duik in het water zijn we opnieuw heel de avond bezig geweest met lezen. Nu wisten we wel al dat dit niet meer zo intensief moest gebeuren als de dag ervoor aangezien alles nog 2x herhaald werd. Op het einde van iedere hoofdstuk kregen we ook nog een test die we moesten invullen.
Begin deze week ons zo wat beginnen afvragen wat we het volgend weekend eens konden doen. Van Tina & Joeri hadden we gehoord dat Subic Bay wel een leuke plaats was om wat te relaxen en er zijn ook heel veel dingen te beleven. Dus onze bestemming lag vast: Subic Bay. Na wat opzoekingswerk op het internet kwam Björn met de vraag of ik het niet zou zien zitten om duiklessen te volgen omdat hij een interessant adres gevonden had. Waw, duiken was eigenlijk iets dat ik al zeer lang wou leren, maar het is natuurlijk duur dus niet iets dat je zomaar eens doet. Dus ik zag dit zeker zitten. Baloy beach ligt zo'n 100 km van Manila, dus een busrit van +/- 3,5 uur. Björn had hier een adresje van een resort uitgebaat door een Belg: Johan's adventure and wreck dive center, dat op het strad gelegen was. Hier kon je duiklessen volgen + goedkoop logeren (1000php=18 per nacht). De duiklessen waren wel iets duurder (20000PHP=333 euro per persoon). Dit was wel alles inbegrepen: lessen, boeken, 5 confined water dives (in water van zwembad diepte vooraan de zee) en 4 open water duiken. Niet goedkoop dus, maar in België zou je hier veel meer voor betalen, dus hebben we eens niet op ons geld gelet en geboekt van donderdag tot woensdagochtend. De lessen zelf zullen zeker 4 dagen in beslag nemen en eventueel, als we niet alles onder de knie hebben, ook nog een 5e dag. Rond 7u30 is de chauffeur van Joeri & Tina ons komen ophalen. Zij waren zelf ook op reis, dus we mochten hun auto met chauffeur gebruiken om daar te geraken. Eerst zijn we naar Zoobic Safari Park geweest. Dit ligt in Ilanin bay, zo'n 3u rijden van Manila. Zoobic is een zoo/safari park met hoofdzakelijk tijgers en ze beweren zelfs het enige park in de Filippijnen te zijn met tijgers. Eerst was er een rondrit met een beveiligde auto door een park met tijgers. Je kon dan een kip kopen, die de bewakers aan de tijgers gaven vanuit de auto, zodat ze op en vlakbij de auto kwamen. Je kon ze echt aanraken door de tralies als je wou. Behoorlijk spectaculair. Het volgende stuk van de rondleiding was een beetje saai, nl. een soort zoo, maar niet echt met zeer spectaculaire dieren. Als laatste nog een bezoek aan de krokodillen, waar je ook weer een kip kon kopen om hen te voederen met een touw waaraan die kip hing. Net voor je buiten ging, kon je ook nog een foto laten nemen met een tijger op je schoot. Dat deed toch maar raar om zo'n beest (het was nog een jong beest, maar toch al behoorlijk groot hoor) op je schoot te laten zitten. Ik mocht hem dan zijn flesje geven en zolang hij aan het drinken was kon er niets gebeuren, maar van zodra zijn flesje uit was werd hij wel terug aan zijn ketting gelegd. Hierna heeft de chauffeur ons naar ons resort gevoerd, wat nog een uurtje rijden was zodat het rond 15 à 15u30 was tegen dat we daar toekwamen. Een 1e leuke verassing: ze hadden Belgische bieren die bovendien niet zo duur waren: 150 pesos (2,5) voor een blonde Leffe en 190 pesos (3 ) voor een Duvel en Tripel Karmeliet. Dus deze hebben we dan ook maar sebiet uitgeprobeerd! Het resort zelf zag er ook zeer goed uit. Enkele meters van de zee. Een beter locatie kun je je dus niet inbeelden! Daarna kregen we onze boeken voor de duikcursus die de volgend dag om 9u zou bbeginnen. Het enige wat van ons verwacht werd was dat we reeds de eerste twee hoofdstukken van ons boek zouden studeren. Bleek dat dit zo'n 130 pagina's waren! We zijn dus tot rond middernacht bezig geweest om die 2 hoofdstukken door te nemen! Enkel gepauzeerd om iets te eten. Het eten hier was overigens zalig! Ze hadden ook een Europese keuken, dus eens een welgekomen afwisseling voor het Filippijnse eten.
Omdat bepaalde oproerkraaiers mij aanraden om het adres van de blog te veranderen in www.bloggen.be/els, zal ik maar weer zelf eens iets posten. Op dit ogenblik heb ik in feite nog geen idee waarover ik zal schrijven, maar dit is bij de kersverse federale regering in België net hetzelfde. Geen probleem dus! Ik kan misschien eens het ARINSO kantoor beschrijven. We zitten hier allemaal gezellig samen in een centrale rechthoekige grote ruimte, met aan twee zijden kleinere kantoortjes waar het management zit en aan een andere grote zijde een andere afgesloten grote ruimte waarvoor je een speciale badge moet hebben om er binnen te geraken.. Daar worden de gevoelige persoonsgegevens verwerkt. Het grootste deel van deze grote ruimte wordt ingenomen door bureaus die allemaal aan elkaar vasthangen. Tussen twee werknemers heb je een tussenschot van zo'n 40 cm hoog. Naast mij zit Kathie, een bescheiden meisje, die nog niet zo lang in ons team werkt. Recht tegenover mij zit een koe, die mij altijd met een grote glimlach aankijkt. Wel, groot is relatief. De glimlach is zo'n 5 cm breed, maar als je weet dat de koe maar 20 cm groot is, dan is die glimlach inderdaad groot. Schuin rechts tegenover mij zit Ivy. Ivy is de ster van het team, altijd vrolijk en altijd te veel aan het praten. Over het tussenschot zie ik het voorhoofd en het haar van haar zoontje van net geen jaar oud. Aan het plafond hangen 8 airco-uitgangen die hier constant op Filippijnse wijze volle bak blazen zodat het hier ijskoud is. Voilà, dit is zowat het interessantste dat ik kan vertellen over het ARINSO kantoor en nu zal Jan-Bart mij ook nooit meer aanmanen om zelf iets te posten. Met de titel van dit bericht zou ik mijn local support afdeling (Jericho) eraan willen herinneren dat ik 2 weken geleden meer geheugen gevraagd heb voor mijn laptop, maar nog altijd niet gekregen heb. Voor de historisch geïnteresseerde lezer kan ik misschien iets vertellen over Corregidor Island, waar we twee weken geleden naartoe geweest zijn.
Schets van het eiland Corregidor Island ligt zoals je op het kaartje kunt zien, in de opening van Manila Bay, ongeveer in het midden tussen het schiereiland van Bataan (in het noorden) en het vasteland van de provincie Cavite (in het zuiden). Deze ligging maakt het het belangrijkste strategisch punt voor de bescherming van Manilla. Al in de Spaanse tijd werd het gebruikt om Manilla te waarschuwen voor vijandelijke schepen. In 1795 werd een marinedok en marinehospitaal gebouwd. Verscheidene Hollandse piratenschepen zijn voor de kust van Corregidor gezonken. Naast een uitkijkpost, was het ook een gevangenis en een douanepost voor handelsschepen met Manilla als bestemming. In 1902 werd het Amerikaans militair gebied (De Filippijnen werden in 1895 overgedragen van Spanje aan de Verenigde Staten) en in 1909 werd begonnen met de bouw van bunkers en tramrails om materiaal, militairen en obussen te vervoeren over het 6 km lange en 2,4 km brede eiland. Verschillende Amerikaanse en Filippijnse artillerie eenheden waren op het eiland gestationeerd. De verdediging op het eiland was gericht op aanvallen van over zee, maar met de opkomst van vliegtuigen, beseften de Amerikanen dat een andere aanpak nodig was. Daarom begonnen ze in 1922 aan de bouw van de Malinta tunnel, die uit één hoofdtunnel van ongeveer 100m lang bestond, met verschillende kleinere zijtunnels, een beetje als een visgraat. De tunnel werd gebouw onder een heuvel van ongeveer 300m hoog en was op die manier veilig voor luchtaanvallen. De tunnel moest het mogelijk maken om het militaire materiaal van het eiland te beschermen ten tijde van oorlog. Op het eiland stonden 56 kanonnen en mortieren ter bescherming van Bataan en Cavite en 76 luchtafweergeschutten.
Generaal Douglas Mac Arthur Een belangrijke figuur in mijn verhaal is ene Douglas Mac Arthur (1880-1964). Na zijn legerdienst, deed hij dienst in de Filippijnen en bezocht Japan tijdens de Russisch-Japanese oorlog. Nadien diende hij bij de genie in de Verenigde Staten zelf, tot hij lid werd van de generale staf (1913-1917). In WOI was hij stafchef van de 42e (regenboog) divisie in Frankrijk tot hij gepromoveerd werd tot brigade generaal en chef werd van de 84e infanterie brigade. Zijn politiek was er één van zijn manschappen te leiden tussen hen. Dat en het feit dat hij niet altijd een gasmasker droeg wanneer hij moest, hebben ertoe geleid dat hij voor de rest van zijn leven ademhalingsproblemen had. In 1922 werd hij de jongste generaal majoor van het Amerikaanse leger. Zijn verder carrière tot 1937 is niet zo belangrijk. In 1937 ging hij met pensioen, na onenigheden met president Roosevelt. In 1935 hadden de Filippijnen semi-onafhankelijkheid bekomen van de Verenigde Staten en Manuel Quezon werd verkozen als eerste president. De vader van Mac Arthur (ook een Mac Arthur) was in de Amerikaanse periode gouverneur geweest van de Filippijnen en op die manier was Douglas bevriend geraakt met Manuel Quezon. Op die manier heeft den Manuel aan Douglas gevraagd om een eigen Filippijns leger op poten te zetten (een gepensioneerde moet zijn bezigheid hebben é) en Douglas werd benoemd tot veldmaarschalk van het Filippijnse leger. In juli 1941 werd hij opnieuw tot de actieve dienst geroepen door Roosevelt, gepromoveerd tot Luitenant Generaal en in december tot generaal, wanneer de Japanezen aanvielen over een groot front in Zuid-Oost Azië. Hij werd de aanvoerder van de Amerikaanse troepen in het Verre Oosten. Tot zover een kleine achtergrond over den Douglas.
De tweede wereldoorlog in Azië Na de eerste wereldoorlog begonnen de Westerse machten Japan als koloniale macht te erkennen. Ze kregen het een beetje in hun kop en veroverden Mantsjoerije(noordoosten van China, zuidoosten van Rusland) in 1931. In 1937 vielen ze China binnen om hun schaarste aan natuurlijke rijkdommen wat aan te vullen en de bevolkingsgroei van Japan te kunnen opvangen. Aanvankelijk maakten ze goeie vorderingen, maar ze werden gestopt tijdens de slag om Shanghai. Uiteindelijk viel Shanghai toch en verscheidene andere gebieden in China werden veroverd en onderworpen aan extreme wreedheden van de Japanezen. In de lente van 1939 kwam het tot een treffen met het Soviet leger in Mongolië, aangezien de Sovjets de steeds grotere aanwezigheid van de Japanezen in Azië als een dreiging begonnen zien. Dit wordt ook aangegeven als de grootste reden waarom de Sovjets aanvankelijk een verdrag sloten met de nazi's: ze wilden verhinderen dat ze een oorlog op 2 fronten zouden moeten voeren. De Jappen werden teruggedreven en er kwam vrede tussen Rusland en Japan tot 1945. Rusland concentreerde zich op het westen en Japan begon zich te concentreren op het zuiden: de Britse, Amerikaanse en Nederlandse kolonies in de Stille Oceaan. Japan viel Frans Indo-China (huidig Vietnam, Laos en Cambodja) binnen in september 1940. Nederland, de Verenigde Staten en Engeland reageerden met een handelsembargo tegen Japan en leningen aan China. Japan werd teruggedreven en stond voor de keuze tussen elders grondstoffen kopen of een oorlog beginnen. Japan was van oordeel dat de westerse machten te druk bezig waren met de oorlog tegen Duitsland en dat Amerika lang niet klaar was voor een oorlog, dus ging het over tot actie. Op 7 december 1941 begon de tweede wereldoorlog echt in Azië, met de Japanse aanval op Pearl Harbor, met de bedoeling de machtige Amerikaanse marine en de iets minder machtige luchtmacht uit te schakelen. De luchtmacht uitschakelen lukte behoorlijk, maar de marine uitschakelen mislukte compleet.
Tot zover deze kleine inleiding. Wordt zeker vervolgd...
Opnieuw vroeg uit de veren, pff. Vandaag gaan we eindelijk eens naar Corregidor-island. Derde maal, goede maal hé! Om 7u15 moeten we normaal inchecken staat er op de brochure. Wij zijn daar dut tegen 6u30, zodat we zeker de boot niet zouden missen. Uiteindelijk is het 8u tegen dat we eindelijk onze tickets hebben en 8u30 tegen dat de boot vertrekt. Een half uur later dan vermeld op de brochure. De boottocht duurt zo'n uur en 15min. Het eiland zelf ligt zo'n 28 km van Manila. Corregidor-island heeft een belangrijke rol gespeeld tijdens WO2. Het was een grote en één van de belangrijke militaire basissen tijdens de oorlog. In 1942 is het ingenomen door de Japanners en zo'n 3 jaar later is het terug veroverd door de Filipijnnen en Amerikanen, telkens tijdens zware gevechten. De dag van vandaag is Corregidor een mooi onderhouden plaats die ons iets meer heeft laten te weten komen over hoe het er in Azië aan toe ging tijdens WO2. Rond 9u45 zijn we daar toegekomen en moesten we met zo'n 25 personen in een open bus stappen die ons ging rondtoeren op het eiland met een gids ook aanwezig op de bus. 's Middags was er ook een uitgebreid buffet voorzien waarna onze tocht voortgezet werd. Alles is hier ook behoorlijk goed bewaard gebleven en goed onderhouden, wat een zeldzaamheid is hier in de Filipijnnen. Meestal laten ze alles hier gewoon verloederen. Maar gelukkig hier niet want het was hier opnieuw prachtig. Op sommige plaatsen heb je ook zalige verzichten over de zee of over het eiland. Rond 14u30 vertrekt de boot dan terug richting Manila waar we rond 15u50 aankomen. Daarna nog een korte wandeling langs het water gedaan (het wandelpad liep niet verder dus we moesten wel stoppen) om dan terug te keren naar onze condo.
Eindelijk is het zover. Het kerstfeestje van Batibot is aangebroken. Hier hebben de kinderen allemaal enorm naar uitgekeken! De laatste 2 weken hebben ze zich hier ook hoofdzakelijk mee beziggehouden. Namelijk cadeautje maken voor hun ouders en hun dansjes voorbereiden. Wij werden om 9u daar verwacht (op de uitnodiging stond 8u, maar da's natuurlijk Filipino-tijd en tegen dat het uiteindelijk begon was het al rond 9u30, anderhalf uur later dan op de uitnodiging stond dus.) We moesten helemaal vooraan gaan zitten zodat we zeker alles goed zouden kunnen zien (en de mensen ons ook goed konden zien!) De kinderen hadden 2 gezamenlijke dansjes voorbereid en dan nog elk een afzonderlijk dansje klas per klas. Alles verliep wel veel chaotischer dan dit bij ons het geval zou zijn maar ze hebben allemaal heel goed hun best gedaan! Uiteindelijk mochten de kinderen dan hun cadeautje aan hun ouders geven. Bleek dat de preparatory (de oudsten dus) ook een cadeautje voor mij gemaakt hadden! Ik had dit totaal niet verwacht dus dit was wel een zeer aangename verassing. De ouders hebben een rieten waaier gekregen. Ik heb er ook zo één gekregen maar met een andere tekst op, namelijk: We love tita Els en dan nog met een boodschap bij in het Tagalog: Dear Tita Els, maraming salamat po. Mahal ka naming lahat. Hindi ka namin makakalimutan. Sara marami ka pang bata na matulungan. Love, Batibot kids en staff. Vraag me niet wat dit precies wil zeggen want dat ben ik vergeten en mijn woordenboek is gelijk niet echt goed genoeg om dit te kunnen vertalen. Ik heb ook nog een cadeautje gekregen van Jericha, één van mijn lievelingetjes uit de nursery. De kinderen hebben dan ook nog allemaal een cadeautje gekregen. Iedereen moest een naam trekken vooraf en voor die persoon moesten ze dan een cadeautje kopen. Hierna was dan het feestmaal aan de beurt. Deze bestond uit spaghetti of rijst met kip en een frisdrank geleverd door Jolibee, de plaatselijke Mc Donalds. Dit vonden de kinderen natuurlijk allemaal super. Wij moesten ook blijven eten, ondanks het feit dat we niet betaald hadden en natuurlijk mochten we niet betalen want wij waren de 'gasten' en het zou dus ongepast zijn moesten we nog zelf voor ons eten betalen. Voor het eten werden er ook nog foto's van de 4 klasjes getrokken en Björn en ik moesten er ook bij komen staan. Rond 12u wilden we naar huis gaan maar wat bleek, Björn zijn moto wou niet starten! Na een halfuur prutsten is dit gelukkig dan toch gelukt en tegen rond 12u45 zijn we uiteindelijk dan toch thuis geraakt.
Vandaag ook te horen gekregen dat de kerstvakantie hier maandag al begint en deze 3 weken duurt. Stel je voor, zo lang! Hopelijk verveel ik me niet teveel!
Deze avond is het het kerstfeestje van Björn zijn werk. Dit vind plaats ergens in The Fort in Bonifacio. Vraag me niet waar dit precies ligt hoor, dat is meer Björn zijn specialiteit. Het ligt ergens in de buurt van Makati, dat weet ik wel. Gelukkig kunnen we mee met een collega van Björn met de auto, want om de vrijdagavond een taxi te vinden die naar daar wil rijden is bijna onmogelijk. Geen enkele taxi wil de drukte langs daar trotseren. En het verkeer was inderdaad weer verschrikkelijk. We hebben er zo'n anderhalf uur over gedaan. Normaal kun je dit in minder dan een halfuur doen. Maar we zaten met een hele bende in de auto dus het was best wel gezellig en dan gaat de tijd ook snel voorbij. Er was veel volk afgekomen. Thema was 'Rock'. Iedereen neemt dit hier behoorlijk serieus als je je moet verkleden dus hebben we ook maar een poging gedaan en ons in het zwart gekleed. Het eten bestond uit een soort buffet. Daarna speelden er enkele bandjes. Ook JP en zijn band waren van de partij. Ook de 2 Belgische collega's van Björn waren aanwezig. Na een paar uurtjes waren er al een heel deel collega's gesneuveld, want ze zijn hier echt niet veel gewoon als het op alcohol drinken aankomt. Na 3 biertjes zijn ze al behoorlijk in de wind.
Rond 1u30 zijn we naar huis gegaan. 's Anderdaags was het namelijk terug vroeg dag aangezien het dan het kerstfeestje van mijn schooltje was.
Oh ja, mijn collega'tjes Sam en Anka hebben me deze avond ook gebeld wat een zeer leuke verassing was. Het deed deugd om hun stemmen nog eens te horen en te vernemen dat iedereen het daar goed stelt.
Jammergenoeg moeten we vandaag reeds terugkeren naar Manila aangezien Björn morgen zeker op zijn werk moet zijn. Er komen namelijk 2 collega's van België af. Rond 10u zijn we vertrokken met de bus in Baguio. De bus stopt 2x15min onderweg en tegen 16u30 waren we terug in Manila. Een goede 6u rijden dus. Het was ook een behoorlijk goede bus, zelfs met gnummerde plaatsen!
's Avonds had Björn dan afgesproken met zijn 2 Belgische collega's in Greenbelt (zij zitten daar vlakbij op hotel) om iets te gaan eten. Achteraf zijn we op het gemak ook nog iets gaan drinken in de Heckle en Jeckle en nog een slaapmutsje gaan drinken in Beer's Paradise. Zo'n lekker Belgisch biertje op tijd en stond kan toch wel smaken hoor, want hier hebben ze enkel een gewone pint. San Miguel. wel lekker bier gelukkig.
Nu versta ik waarom ze zeggen dat het hier veel kouder is. Overdag is er niet veel verschil met Manila. Maar 's nachts! Ijskoud gewoonweg! Het zal zo rond de 10 graden geweest zijn, maar als je 25 gewoon bent is 10 echt wel koud! Rond 8u werden we verwacht voor ons ontbijt. Wentelteefjes met spek. Verrukkelijk! Daarna de omgeving wat gaan verkennen en een bezoek gebracht aan de botanical garden. Uiteindelijk nog wat rondgeslenterd in het centrum om daarna terug te keren om ons klaar te maken voor het trouwfeest. We werden daar om 13u30 verwacht voor de kerkelijke trouw. 1e probleem: de plaats vinden. Bryan is leerling-piloot bij de zeemacht en dus vindt het huwelijk plaats in een kerk in de Philippine Military Academy. 2e probleem: de juiste trouw vinden! Eenmaal we dachten dat we het gevonden hadden, bleken we op de verkeerde trouw te zijn. Na wat rondvragen hebben we gelukkig de juiste plek gevonden. Het was toen 13u40, dus we dachten dat we veel te laat gingen zijn. Wat bleek? We waren nog 1 van de eersten! De mis zelf is een beetje hetzelfde als bij ons, enkel veel meer bruidsmeisjes en een enorm lange suite. Wij moesten ook meegaan in de stoet van de offergaven, zonder vooraf van iets te weten. Op het einde van de mis werden er ook foto's met iedereen getrokken. Daarna mochten we naar de feestzaal gaan. Dit was nog een eindje van de kerk. Gelukkig mochten we mee met een nonkel van Case. Eenmaal aangekomen in hotel Elisabeth wast het dus tijd voor de receptie. Dit was met rode wijn. In het midden van de zaal stond er ook een tafel met hapjes waar je aan mocht schuiven en jezelf bedienen. Case haar vader heeft ons dan ook voorgesteld aan enkele vrienden van hem. Allemaal behoorlijk hoge pieten maar wel ook allemaal zeer vriendelijk. Ze willen Björn ook persé eens meenemen om te gaan golfen. Het avondfeest was daarna aan de beurt. Wij zaten aan een tafel met enkele oud-collega's van Case. Het pasgetgrouwde koppel zelf zat helemaal alleen aan een tafel. Tafel per tafel moest dan naar hen gaan om een foto met hen te laten trekken (jaja, opnieuw foto's) en daarna mocht je aanschuiven aan het buffet. Dit was typisch Filippijns. Alles moet je dus in 1 keer nemen. Zowel soep, hoofdgerecht als dessert. Tussendoor moesten Case & Bryan nog enkele dingen doen. Opeens werden wij aangekondigd als 1 van de speciale gasten! Blijkbaar apprecieerden ze het wel enorm dat we er aanwezig waren. Om 21u was het feest gedaan & ging iedereen direct huiswaarts. Zeer vreemd, maar het was toch wel een zeer leuke ervaring om eens een Filippijns huwelijk mee te mogen maken.
Opnieuw een dagje vrijaf voor Björn. Morgen is het namelijk de trouw van Case, het meisje dat in september in Nederland was en vandaag kunnen we reeds mee met haar vader naar Baguio, waar de trouw plaatsvindt. Om 6u30 zijn we vertrokken. Baguio is zo'n 250 km van Manilla, wat ongeveer 6u rijden zou moeten zijn. We waren met 4 auto's, allemaal familie van Case. Wij zaten in de auto met Case haar vader, haar zus en het vriendje van haar zus. Onderweg 3x gestopt. Uiteindelijk was het rond 14u als we daar toekwamen. Eerst moesten we nog blijven eten in de chalet die zij gehuurd hadden. Zeer vriendelijke mensen dus allemaal. Daarna gebeld naar de plaats waar we gingen slapen om een exacte locatie. De baas is ons gewoon zelf komen halen, stel je voor! De plaats waar we verbleven was alvast dik in orde. Het was een soort van bed&breakfast. De slaapkamer was enorm groot, net zoals het bed, waar je zeker met 4 personen in kon slapen. Het was de bedoeling dat we de omgeving nu nog wat gingen verkennen, maar jammergenoeg was het aan het water gieten, dus niet echt het weer om in te gaan wandelen. In plaats daarvan zijn we naar Baguio city geweest, meer bepaald naar een barbershop om Björn zijn haar en baardje te laten knippen. 2,5 zijn ze hieraan beziggeweest! Prijskaartje: 140 pesos (nog geen 2,5 euro) en ik moet zeggen, hij zag er terug verrukkelijk uit! 's Avonds op het gemak nog iets gaan eten, ook dit was hier weer zeer goedkoop. Evenals de taxi's, die hier ook veel goedkoper zijn dan in Manilla.
Sinds gisteren allebei een beetje ziekjes. Björn was vooral gisteren niet goed, ik ben vandaag aan de beurt. Last van een zware verkoudheid. Na 2u op school ben ik naar huis gegaan omdat ik me echt wel belabberd voel en dus beter wat kan rusten. Ook woensdag ben ik thuisgebleven. 's Avonds zijn we dan wel naar Makati geweest naar een stand-up comedianavond. Björn had vrijkaarten gekregen. Het was typisch Britse humor. De 1e helft viel heel goed mee, maar de 2e helft was eigenlijk niet echt mijn soort humor + ik voelde me natuurlijk nog steeds geen 100%, dus dat zal ook wel een beetje meegespeeld hebben. Donderdag ben ik wel terug gaan werken. Ik voelde me nog steeds geen 100%, maar ik mistte mijn kindjes, dus heb mij gewoon wat kalm gehouden.
Opnieuw vroeg opstaan deze morgen. Om 7u vertrekt ons busje voor onze 2e excursie. Vandaag stond een bezoek aan de underground river in Sabang op het programma. De rit ernaartoe was zo'n 3u over aardewegen die in erbarmelijke staat waren (Gratis massage noemen ze het hier). Eenmaal aangekomen werden we met een 'Ferry' naar een afgelegen strand gebracht. Wat mag je hier onder een ferry verstaan? Wel, een bootje waar je met 5 personen in kunt, maar wel een motorboot, dus dat zal hoogstwaarschijnlijk de reden zijn. Eenmaal daar aangekomen, dit was een mooi afgelegen strand, moesten we te voet zo'n 200m naar een andere, kleinere roeiboot (meer type Venetiaanse gondel) die ons door de Underground River geloodst heeft. Onderweg zater er aapjes, vrij in de bomen en reuzehagedissen van zo'n 1m20 lang. 's Middags moesten we dus opletten dat die apen ons eten niet afnamen! De ondergrondse rivier zou de langste ondergrondse rivier ter wereld zijn. Meer dan 8km lang, waarvan 1,5 km in de trip inbegrepen was. Daarna de ferry terug & opnieuw die verschrikkelijke weg richting hotel.
Zondag 2 december
Weer worden we om 7u verwacht voor onze laatste excursie. Vandaag aan we gaan eilandhoppen in Honda Bay. Buiten ziet het er alvast veelbelovend uit. Het is een helblauwe hemel en de zon schijnt volop. Vandaag gaan we dus 3 eilanden bezoeken en hier kunnen we dan wat rondwandelen, zwemmen of snorkelen:
1. Pandan Island: genoemd naar de Pandan bomen, een type van kokosnoot 2. Snake island: genoemd naar de vorm van het eiland 3. Starfish Island: omdat er hier veel zeesterren zitten
De onderwaternatuur was er prachtig: koralen, tropische vissen die in scholen rond je komen zwemmen, zalig! Ook de omgeving was adembenemend. Witte stranden, helblauw water, geen stinkende auto's. Dit was echt wel genieten.
De maandag hebben we om 10u30 onze vlucht teruggenomen naar Manilla. Jammer, ik kon me hier wel nog enkele dagen amuseren.
Joepie, eindelijk nog eens een weekendje eropuit! Hier kijk ik al dagen naar uit! Hopelijk is het weer wat beter dan de afgelopen week. Om 8 uur vertrekt ons vliegtuig richting Puerto Princesa op het eiland Palawan. Het wordt dus een vroege dag. Tegen 9u30 landen we al en worden we met een busje naar ons hotel gebracht, niet zo ver weg. Het hotel heet hotel Fleuris en ziet er behoorlijk goed uit! Om 10u zitten we al op onze kamer. Het weer ziet er alvast veelbelovend uit en de omgeving nog meer! Om 13u30 worden we verwacht voor een citytoer, dus we hebben nog eventjes tijd om uit te pakken en de omgeving te verkennen. De citytoer bestaat uit the bezoeken van 5 bezienswaardigheden in Puerto Princesa (dat overigens behoorlijk groot is):
1. Butterflygarden: een overdekte tuin waar je gewoon tussen de prachtige vlinders kunt wandelen 2. Crocodile farm: Een boerderij waar ze krokodillen kweken om ze dan terug in het wild uit te kunnen zetten 3. Een 'open' gevangenis: De grootste 'vrije' gevangenis ter wereld. Deze bestaat uit 3 niveaus van vrijheid. De meest vrije werken op boerderijen en mogen gewoon loslopen. Zeer bizar. 4. Zicht op Honda bay: Hier maar efkes gestopt omdat het ook wat begon te regenen. Een mooi zicht over de baai. 5. Rondleiding stad zelf: Gewoon een toertje door de binnenstad
Daarna was het tijd om terug te keren naar ons hotel. 's Avonds dan nog iets gaan eten in een plaatselijk restaurant. IK heb vis met rijst besteld, wat 59 pesos kostte, dus nog geen euro. Ongelooflijk gewoonweg!
Het is reeds een tijdje geleden dat ik iets heb neergepend. Daarom ga ik nu een samenvatting geven van de laatste dagen. Vorig weekend (17-18 nov) hebben we niet zo veel speciaals gedaan. De zaterdag wat uitgerust en een beetje gezwommen om wakker te worden, zalig. De zondag is MJ eerst gekomen om mij wat juwelen te laten zien die haar moeder zelf maakt waaruit ik er dan enkele besteld heb. 's Avonds zijn we in mall of Asia naar een 3D-film gaan kijken met Mon en 2 vrienden van hem, wat wel eens leuk was om te doen. Wat wel grappig was: bij het begin van de film stond iedereen plots recht en werd het nationaal lied gezongen! Zeer grappig om te zien! Blijkbaar is dit hier een traditie bij iedere 1e en laatste vertoning van de dag. Aja, de film was Beowulf. Tijdens de week van 19-23 november is er niet veel speciaals gebeurd. Gewoon gaan werken. Ik moet zeggen, ik heb er wel van genoten. Ik begin de kinderen wat beter te kennen en er dus ook een band mee op te bouwen. Het zijn toch zo'n schatjes! Vanaf de woensdag was het mijn beurt om les te geven, wat ik nu nog steeds doe en nu ook zo wat onder de knie begin te krijgen. Wat je zoal moet verstaan onder les geven? Wel, de jongsten zijn 2,5 à 3 jaar, dus echt lesgeven is het natuurlijk niet. Het 1e half uurtje mogen ze gewoon wat spelen. Daarna worden er wat dansjes gedaan (gelukkig vooral in het Engels), de jongens en de meisjes worden geteld, dag van de week, welk weer is het, ... en leren ze ook al schrijven. Daarna wordt er nog een activiteit gedaan, meestal is dit kleuren en knippen. Vandaag was dit met meel en verf erbij. Net zoals klei dus. Dit vonden ze zeer leuk en ik moet zeggen, heb mij er ook mee geamuseerd. De vrijdagavond zijn we naar Makati geweest. Mon had gevraagd of we geen zin hadden om iets te gaan eten (Mon is veranderd van werk en werkt nu in Makati) Daarna nog iets gaan drinken in een lokale bar. Opnieuw een heel gezellige avond dus. Het weekend was opnieuw niet echt opwindend. Er werd een zware tyfoon voorspeld, dus was het beter dat we niet te ver weggingen. Je weet maar nooit é! We hebben er wel niet veel van gezien, dus zijn we voor niets thuis gebleven. Dit kun je natuurlijk vooraf niet weten é! De zondagnamiddag waren we dan bij MJ thuis uitgenodigd voor het verjaardagsfeestje van haar zoon. Hij werd er 8. Dus hebben we eens een huis van hier van dichtbij kunnen zien. Er was ook typisch Filippijns eten voorzien dat zeer lekker was! Haar huis lag in Taytay, een 40 min. rijden van Eastwood. Anders is er niet veel speciaals gebeurd. Er ging een tyfoon langskomen, maar daar hebben we niet veel van gezien. Het heeft wel heel de week geregend. Woensdag waren de lessen zelfs afgezegd voor de zogezegde tyfoondreiging, dus ik stond voor niets aan het schooltje. De avond voordien moeten ze dit wel gezegd hebben in het nieuws, maar aangezien ik geen Tagalog versta en ze mijn gsn-nummer niet hadden, wist ik van niets. Later wel gehoord dat de tyfoon lelijk huisgehouden heeft op Palawan, het eiland waar we dit weeken naar toe gaan. Dit is daar eigenlijk zeer ongewoon. Laatste tyfoon daar dateert van 1989! De donderdag was er eventjes wat opschudding in en rond Makati. Een senator en enkele soldaten waren beginnen te rebelleren, ze wilden dat de president aftreedt. Ze hadden zich hiervoor verschanst in een hotel in Makati. Er was zelfs een avondklok ingesteld. De politie is hardhandig binnengevallen en de vrijdag was alles achter de rug.
De vrijdag ga ik niet naar het schooltje omdat ik dan wat kan kuisen, wassen en strijken. Dit heb ik dan ook deze morgen allemaal gedaan (Joepie!). 's Middags trakteerde Mon omdat het zijn laatste werkdag was. Hij gaat namelijk ergens anders gaan werken. Hun middagpauze was lekker lang uitgelopen, van 12u tot 14u30. Om 19u zijn Björn en ik eerst samen gaan aperiteiven. Rond 19u30 zijn Mon en JP ons dan komen vergezellen en iets gaan eten. Hierna zijn we naar Makati vertrokken naar Beer's Paradise, een bar waar ze enorm veel verschillende soorten Belgische bieren hebben en dit om Mon zijn afscheid te vieren. Ze zijn hier niet echt gewoon van te drinken, dus het duurde niet lang voor ze al redelijk los begonnen te komen. We zijn hier rond 1u30 vertrokken richting Malate (na een Westmalle tripel, een bruin Kasteelbier en een Duvel), een uitgaansbuurt hier die een beetje vergelijkbaar is met de Overpoort bij ons, allemaal verschillende bars naast elkaar. Het verkeer was intussen al wat beter, want om naar Makati te gaan hebben we toch wel weer in de file gestaan, ongeacht het al bijna 23u was. Eigenlijk zijn we niet superlang gebleven in Malate, want ondertussen had het bier al erg zijn best gedaan. Beiden waren eerst in slaap gevallen in de taxi (terwijl wij geen flauw idee hadden waar we heen moesten). Eenmaal een café'tje gevonden, vielen ze beiden in slaap aan de tafel. Gelukkig had ik mijn fototoestel mee en ligt alles dus vast voor het nageslacht. Ondanks hun slaap vallen, was het toch een zeer gezellige avond!
Gisteravond is het beginnen regenen en het is sedertdien nog niet gestopt. Dit heeft geduurd tot deze avond. Even dacht ik terug in België te zijn. Al di regen! Maar dan voelde ik de hitte terug en wist ik dat dit dus niet mogelijk was. Mijn 1e hindernis was om in Marikina te geraken, wat niet simpel bleek. Alle taxi's waren bezet door het slechte weer. Na een half uur eindelijk eentje kunnen bemachtigen die 250 pesos vroeg! Normaal betaal ik er maar 50 pesos voor mijn reis. Uiteindelijk was hij akkoord met 100 pesos. Nog net op tijd in het schooltje gearriveerd, waar bleek dat ik niet de enige was die last had met het weer. Bijna de helft van de leerlingen was afwezig! Ondanks de kleine groep heb ik toch nog een gezellige dag gehad. Ik kreeg ook te horen dat het woensdag mijn beurt is om les te geven. Aiai! Efkes paniek! Wat kan ik doen met die kinderen? Veel materiaal is er niet ter beschikking. Hier zal ik nog eens ferm mijn hoofd over mogen breken! 's Avonds zijn we dan, na iets te zijn gaan eten, met enkele van Björn zijn collega's gaan bowlen. 't Was zeer gezellig. Nogmaals, 't zijn hier allemaal zeer leuke en enthousiaste mensen. We hebben 3 spelletjes gespeeld. Het eerste spelletje was ik de tweede, het tweede spelletje heb ik gewonnen (met 146!) en het derde was ik opnieuw tweede, dus helemaal niet slecht gedaan hé! Ze zijn hier wel allemaal een beetje competitief ingesteld, dus ik was wel bij dat ik oo een spelletje gewonnen heb!
De foto's zijn weer upgedatet. New features include: - Ons tweede bezoek aan Beer's paradise met zatte Mon en dronken JP - Els haar leerlingen - onze trip naar Palawan
Vandaag werk ik om 9u30 verwacht in Batibo, het day care center in Marikina. Om 10u begon de nursery klas. Het 1e half uurtje mogen ze wat spelen, daarna een 20 min. zingen, dansjes doen en daarna nog een 40 minuten een activiteit. Dit was vandaag ivm dieren. Water-, lucht- en zeedieren. Deze moesten ze dan tekenen. Van 11u30 tot 11u50 is het etenstijd. De moeders van de kinderen brengen om de beurt eten voor alle kinderen mee en dit eten ze dan samen op. Daarna volgt nog een verhaaltje + iedereeen krijgt nog een stempel bij het verlaten van het klaslokaal. De 2e sessie verliep ongeveer hetzelfde. Enkel de activiteit duurt wat langer aangezien ze een half uur langer les hebben. De kineren vonden het natuurlijk wel allemaal spannen en leuk dat ze nog een andere 'teacher' hebben. Ik heb zelf ook een zeer leuke dag gehad alhoewel ik er natuurlijk niets van versta wat ze tegen me willen zeggen. Morgen ga ik zeker opnieuw terug!
Opnieuw een zeer drukke dag. 's Morgens om 9u afgesproken bij Gabriëla. Vandaag stonden er 2 day care centers op het programma. Het 1e hebben we 's morgens bezocht met de jeepney. Het was een gezellig schooltje dat uit 2 groepen bestaat. Van 3-5 jaar en de 6-jarigen die voorbereid worden op het lager onderwijs. Er zijn 2 lokaaltjes + een kleine koer. Er zitten ook maar 20 leerlingen dus eigenlijk valt de grootte nog goed mee. De meeste kinderen die hier zitten zijn kinderen van wie de ouders bij Gabriëla of een nevenoranisatie actief zijn. 's Middags hebben we hier ook samen met de kinderen gegeten. Rond 13u zijn we dan met de tricycle naar ARCSEA, een nevenorganisatie van Gabriëla, geweest. Zij komen op voor de rechten van de kinderen in de Filippijnen/Zuid-Oost-Azië. Ook hier een voorstelling van de organisatie gekregen die opnieuw zeer interessant was, vooral omdat je zo ook wat over de gewoonten van de Filippijnen leert. Hierna volgde nog het bezoek aan een 2e day care center, vlakbij waar wij wonen, meer bepaald in Marikina. Dit was een groot verschil met het vorige schooltje. Deze buurt ziet er zeer armoedig uit. De straten zijn zo klein dat een taxi tot daar nemen geen optie is. Het schooltje zelf is slechts 1 klaslokaal groot, zonder vensters of enig natuurlijk daglicht. Hier komen dagelijks maar liefst 75 leerlingen over de vloer. Deze worden wel verdeeld in 4 groepen:
- Preparity school: :6u30 tot 9u30: 6-jarigen - Nursery: 10u tot 12u: 3-jarigen - Group 1: 12u30 tot 15u: 3-4-jarigen - Group 2: 15u30 tot 18u30: 5-jarigen
en dit allemaal in dat ene kleine lokaaltje! Dus geen plaats om buiten te spelen! Hier zijn we maar even gebleven om toch voor het donker thuis te kunnen zijn. Ik heb wel een nieuwe afspraak gemaakt om morgenochtend nog eens te komen kijken of dit iets voor mij zou kunnen zijn.
Omdat bepaalde oproerkraaiers mij aanraden om het adres van de blog te veranderen in www.bloggen.be/els, zal ik maar weer zelf eens iets posten. Op dit ogenblik heb ik in feite nog geen idee waarover ik zal schrijven, maar dit is bij de kersverse federale regering in België net hetzelfde. Geen probleem dus!
