Vandaag gaan we eindelijk terug in Manilla geraken! Alhoewel, dat dachten we deze morgen toch nog! We beginnen al goed onze weg te kennen in Shanghai en vertrekken dus alleen. Diederich vergezelt ons enkel naar de metrohalte, omdat die nog wat wazig in onze herinnering ligt. Daarna een 30-tal minuten op de metro en hierna nog een 7 minuten op de maglev-trein. Deze trein rijdt zo'n 420 km/u, zwevend boven de sporen op een magnetisch veld, stel je voor! En je voelt dit dus niet hé, het lijkt net alsof je op een gewone trein zit. Het inchecken verloopt vlot. Wel weten ze ons te zeggen dat we wel een vertraging zullen hebben van een uur. We hebben de laatste 2 dagen al genoeg moeten wachten, dus een uurtje zegt ons niets meer. 10u05: normaal zouden we nu moeten beginnen aan boord gaan, maar in plaats daarvan roepen ze af dat onze vlucht afgelast is wegens het slechte weer. Het kan toch niet waar zijn. Toch niet opnieuw! Wegens de sneeuwval zijn enkele vluchten afgelast en onze vlucht zat er natuurlijk bij! Alle andere vluchten hadden ook wel serieuze vertragingen. Zelfs de inkomende vluchten konden niet op tijd landen. We werden allemaal weer naar de incheckbalie geleid en moesten dus ook opnieuw door de paspoortcontrole, waar ze onze uitgaande stempel weer gecanceld hebben. Aan de incheckbalie moesten we een telefoonnummer achterlaten waarop ze ons gingen bellen als ze wisten wanneer we een vlucht zouden hebben. Dit zou hoogstwaarschijnlijk niet meer vandaag zijn en dus ten vroegste morgen (als het weer een beetje beter was natuurlijk). Wij kunnen er ondertussen al goed mee lachen en terzelfdertijd kunnen we het niet geloven. Hoe kan dit nu 2x gebeuren dat we een vlucht niet halen? Er zit dus weer niets anders op dan Björn zijn werk te verwittigen dat we hier zeker nog een dagje langer zullen verblijven en vragen aan Diederich en Lieze of ze ons nog een nachtje willen opvangen (als ze ons nog willen geloven, want het begint toch allemaal wel een beetje ongeloofwaardig te worden). Gelukkig willen ze ons met plezier nog een nachtje opvangen. Hopelijk is het deze keer nu wel de laatste nacht, want het begint zo wel een beetje genoeg te worden. Vooral de koude begint me wat tegen te steken. Moest het hier een tropisch eiland geweest zijn, zouden we dit zeker niet zo erg gevonden hebben, maar dan ging de kans dat we vastzaten door de sneeuw hoogstwaarschijnlijk ook een heel stuk kleiner geweest zijn. Aangezien we hier nu ook al 2 dagen langer waren dan voorzien, zaten we door onze voorraad kleren heen en werd het tijd om te gaan shoppen. Samen met Diederich en Lieze zijn we naar een shoppingcenter in Pudong geweest. Hier hadden ze een H&M waar we goedkoop onze inkopen konden doen. Daarna opnieuw een lekker warm badje en verse kleren kunnen aandoen. Zalig gewoonweg! 's Avonds mochten we mee met onze gastvrouw en -heer die afgesproken hadden met enkele andere Belgische Shanghaianezen om vlakbij iets te gaan eten. Het was ook nog eens leuk met zoveel Belgen aan 1 tafel te kunnen zitten. We hadden intussen nog steeds geen telefoon gehad van de luchthaven. We hadden 's avonds wel gevraagd aan Ivy of ze contact met Philippine Airlines wou opnemen. Ze vertelde ons dat we 's anderendaags meekonden met de vlucht van 9u50. We zullen wel zien zeker?
We hebben het opnieuw verschrikkelijk koud gehad deze nacht. Er was wel een airco met warme lucht (verwarming hebben ze hier nergens. De overheid beslist waar er wel en geen verwarming mag zijn en Shanghai ligt in het deel van China waar geen verwarming mag zijn) maar deze hebben we maar om 6u30 's morgens aangekregen, aangezien alles op de afstandbediening in het Chinees stond. Vervolgens was het ook nog eens koud water in de douche om het helemaal tot een goed einde te brengen. Rond 12u zijn we dan met een busje van het hotel teruggekeerd naar de luchthaven op zoek naar een telefoon om Björn zijn werk in te lichten en om Diederich te kunnen bereiken. Bjorn had ondertussen nog net zijn gsm kunnen aanleggen om Diederich zijn nummer te noteren en zo hebben we op zijn kantoor via internet Björns werk kunnen bereiken. Zij gingen proberen te zorgen voor tickets om ons daar weg te krijgen. Tegen 18u 's avonds hadden we eindelijk onze tickets. De 1e vlucht die ze hadden kunnen boeken voor ons was de volgende morgen om 10u50. Dus dat wil zeggen dat we wel nog 1 nacht bij Diederich en Lieze zullen moeten doorbrengen, maar zij waren gelukkig zo vriendelijk om ons met open armen te ontvangen. Die ene nacht kon ons niet veel schelen, we waren al blij dat we tickets in onze handen hadden! 's Avonds hebben we niet veel speciaals meer gedaan, omdat we behoorlijk moe waren. Lieze moest weg, maar samen met Diederich gewoon pizza besteld en heel gezellig in de zetel naar een filmpje gekeken. Voordien eerst een lekker warm badje genomen zodat ik eindelijk nog eens lekker warm had. Het was dus een heel gezellige avond.
Deze nacht zalig geslapen. De extra slaapzak heeft zeker zijn werk gedaan! Deze middag een bezoekje gebracht aan een tempel. De eerste keer dat we dit vanbinnen zagen. Best wel mooi. Daarna de metro genomen naar Pu Dong, de overkant van het water dus. Hier wat rondgewandeld. Er was minder mist zodat het zicht ook ietsje beter was dan gisteren. Voor de verandering dan nog maar een warme chocomelk gaan drinken waar het tenminste leker warm was. Jammergenoeg was het weer nog steeds niet goed, dus konden we niet op 1 van de torens, waar je een prachtig zicht schijnt te hebben over de hele stad. Aangezien de torens in de mist zaten zouden we toch niet veel zien. Hierna zijn we naar het oude stadsgedeelte van Shanghai geweest, dat vooral bekend staat voor zijn kunstenaarssteegjes waar je mooie schilderijen en foto's van Shanghai kunt kopen. 's Avonds zijn we iets gaan eten in een Brasilian barbecue. Hier krijg je verschillende soorten vleessoorten à volonté + groentjes, frietjes en gebakken patatjes. Zeer lekker, want in Manilla vind je dit allemaal niet zo goed hoor. Om 24u55 vertrok ons vliegtuig terug naar Manila, dus na het eten konden we op het gemak vertrekken naar de luchthaven met een taxi. Tegen 23u stoden we al aan de incheckbalie, dus ruim op tijd. Maar wat bleek? Ze wilden ons niet inchecken omdat we geen retourvlucht hadden uit de Filippijnen en omdat Björn geen werkvergunning voor kon leggen aangezien deze net vervallen was en zijn werk dit nog niet in orde had gebracht. Als je de Filippijnen in wilt, moet je namelijk ook kunnen bewijzen dat je het land opnieuw zult verlaten. Wat wij natuurlijk niet konden. We hebben nog in allerijl geprobeerd een extra ticket uit Manila te boeken, maar hun internet liet het afweten en dit was dus niet gelukt. Daar stonden we dan, midden in de nacht op een luchthaven in een vreemd land. Bij overmaat van ramp waren onze gsm's plat, dus konden we Diederich ook niet meer bereiken. Er zat dus niets anders op dan ergens een hotel proberen te vinden zodat we daar de nacht konden doorbrengen. Tegen 3u lagen we uiteindelijk in een bed, doodop natuurlijk.
Deze morgen was ik reeds vroeg wakker. Ik had bijna geen oog dichtgedaan door de ijzige kou. Zelfs Björn had het koud en dan moet het toch al erg zijn. Het was ondertussen ook beginnen sneeuwen, maar aangezien dit hier niet veel voor komt en we dachten dat dit wel snel voorbij zou zijn, hebben we even gewacht om te vertrekken en eerst iets gegeten. Boterhammetjes met muizestrotjes. Wat was dit lang geleden en wat smaakte dat goed! Rond 12u was het nog steeds bezig met sneeuwen dus zat er niets anders op dan deze te trotseren als we toch ook iets van de stad zelf wilden zien. Eerst wel even een stop gemaakt aan de plaatselijke 'Fake-market' om handschoenen en mutsen te kopen. Daarna met de metero naar de 'Bund' geweest, dit is de vroegere Duitse buurt langs de rivier, waar je een prachtig zicht hebt op Pu Dong, de overkant van het water waar voorlopig ooknog het hoogste gebouw ter wereld staat (meer dan 500m). Om ons wat op te warmen zijn we eerst een lekkere warme chocomelk gaan drinken. In Manila drinken we dit nooit omdat het te warm is, maar in deze kou smaakte dit supergoed. En ik kan je verzekern dat ik dan ook al bijna bevroren was van de koud. Vooral mijn voeten waren er erg aan toe. Ik had dan ook enkel maar van die lichte all-star schoenen aan. De warmste schoenen die ik heb. Daarna zijn we te voet naar het centrum gegaan en wat rondgewandeld tussen de mooie gebouwen. Onderweg ook gestopt aan het oudste theehuisje van Shanghai waar ze zelfs nog theeceremonies houden. Daarna nog wat gewandeld en dan de taxi terug naar huis genomen. 's Avonds zijn we dan iets gaan eten in een mooi Chinees restaurant. Achteraf moesten Diederich en Lieze nog naar een afscheidsfeestje van een Belgisch koppel die terug naar huis vertrok en wij mochten mee. Er zitten hier heel veel Belgen, die allemaal goed contact met elkaar hebben. Er zijn ook geregeld activiteiten die ze samen doen. Rond 3U30 waren we terug thuis en konden we gaan slapen. Voor deze nachten hebben ze ons een extra slaapzak gegeven zodat we hopelijk toch ietsje warmer zouden hebben.
Dit is de 1e keer sinds on s verblijf in de Filippijnen dat we eens een ander land gaan bezoeken. Vandaag is China aan de beurt, meer bepaald Shanghai, waar we een weekendje kunnen verblijven bij Diederich en Lieze van de fanfare. Zij zitten hier voor 3 jaar voor zijn werk maar Lieze heeft hier ondertussen ook werk gevonden als lerares in een internationale school. Ons vliegtuig vertrekt rond 20u30, maar aangezien het een gigantische rij was om in te checken en ze zich hier zeker niet gaan opjagen, hadden we een 30 minuten vertraging. De vlucht duurt zo'n 3,5u maar we hadden gelukkig de wind van achteren wat iets voor middernacht stonden we al op onze bagage te wachten. Daarna was het nog een uurtje van de luchthaven naar het appartement van Diederich en Lieze. het was ook serieus aanpassen van temperatuur eenmaal buitengekomen. Het was hier amper 0 graden, dus zo'n 30 graden verschil. Verschrikkelijk gewoonweg! Krijg al opnieuw koud bij de gedachte! Vorige week zaterdag hadden we een poging gedaan om dikke kleren te gaan kopen voor onze trip, maar dit bleek al snel onbegonnen werk. Nergens waren er ook maar iets dikkere jassen te vinden. Gelukkig 1 dikke pull gevonden. Maar het is ook maar voor 2 dagen dat we gaan, dus dit is ook geen zo'n grote ramp. Enkele pulls over elkaar aandoen hé. De vrijdagavond zijn we dan nog op het gemak iets gaan drinken in een plaatselijk café. Rond 3u sloot dit en zijn we dan teruggekeerd naar het appartement aangezien Björn en ik toch wel redelijk moe waren van de reis.
Het gaat niet goed. Eerst en vooral gaat het niet goed met onze inspiratie. We steken niet veel uit de laatste tijd. Reizen kost geld, weet je wel. En over thuis in de zetel zitten valt er niet veel te vertellen. Ja, ik ben de mensen misschien boeien met paringsgedrag bij haaien, of met opvoeding bij het ijsberengezin. Ook kan ik vertellen over het Engelse dorpje Wall, waar de grens ligt tussen onze wereld en een parallelle wereld. Maar dat zal ik niet doen, want daar gaat deze blog niet over. Dus gaat het niet goed. Ten tweede gaat het niet goed met Els. Ze is vandaag thuisgebleven omdat ze zich niet zo lekker voelt. Haar neus zit ofwel verstopt, ofwel loopt het snot eruit. Dat is het nadeel van slapen met een airco. Het probleem is dat we vorige week een (ongevraagde) gast hadden, ons opgedrongen door Arinso. Onder normale omstandigheden zetten we de airco aan in de andere slaapkamer en slapen we met de deuren open, maar aangezien onze gast, een Thai, daar sliep, konden we nu zo niet werken en moesten we de airco gebruiken in onze eigen slaapkamer, met alle verstopte neuzen vandien. Dank u wel, Arinso! Dus gaat het niet goed. Het gaat ook niet goed met het weer. Manilla heeft wat last van het pollutiesyndroom, dat ook in België bestaat. Door de luchtvervuiling regent het vaak in het weekend, terwijl het meestal droog is in de week. Regen in het weekend betekent geen toertjes met de moto. Vooral op zondag is dat ambetant, omdat taxi's dan moeilijker te vinden zijn. Voor vandaag geven ze natuurlijk wel weer 36 graden uit. En ik zit hier binnen. Dus gaat het niet goed. Het gaat niet goed met mij. Ik ben een zaag aan het worden. Ik zit hier in de tropen, iedere dag lekker gaan eten, al wat ons hartje begeert, reizen, andere culturen opsnuiven en toch ben ik aan het klagen. Maar ik kan er niets aan doen. Klagen is inherent aan de mens. Snel wat stoom aflaten en dan kan ik er weer tegen voor 2 maanden. En nu gaat het weer goed, want ik kan uitkijken naar patatjes met groentjes en spekblokjes vanavond. Het geluk zit in een klein patatje.
Een tijdje geleden dat nog iets gepost werd en dat heeft zo z'n redenen. Vorige vrijdagavond zijn we vertrokken naar Shanghai om Diederich en Lieze, twee oudegedienden van de Gentse Studentenfanfare te bezoeken. Meer over de trip volgt zeker van Els, maar nu al een voorsmaakje. Het was de bedoeling om zondagavond terug te vliegen naar Manilla, maar toen we bij de incheckbalie kwamen, mochten we niet inchecken. Je mag de Filippijnen niet binnen zonder een ticket om het land weer te verlaten, ofwel moet je een werkvergunning hebben. Jammer genoeg was iemand mij toch wel vergeten dit kleine detail te vertellen. Resultaat: zondagavond 11u50 krijgen we te horen dat we niet meemogen. Gsmbatterijen plat, dus we kunnen niemand bereiken. Kredietkaart aan limiet, dus we kunnen geen nieuwe ticketten kopen. Dan maar de nacht doorgebracht in een hotelletje, dat er wel redelijk chic uitzag, maar zonder veel verwarming en zonder warm water. Buiten -3°C, overal enkel glas en bijna geen verwarming, da's een hele aanpassing als je al 4 maanden in 30 graden zit. Soit, 's anderendaags toch nog lang genoeg mijn gsm aangekregen om Diederich zijn nummer eruit te peuteren. Op zijn pc dan mijn werk kunnen bereiken en ze hebben mij direct een vlucht geboek voor de dinsdag. Moest het dan wel niet sneeuwen maandagnacht zeker. Het sneeuwt praktisch nooit in Shanghai (het ligt op dezelfde breedtegraad als het zuiden van Marokko) en net wanneer wij daar zijn gebeurt het onverwachte. Gevolg: Vlucht naar Manilla afgelast door weersomstandigheden waar ze absoluut niet op voozien zijn.. Een ongeluk komt blijkbaar nooit alleen. Vorige nacht heeft het gelukkig niet meer gesneeuwd en vanochtend zijn we dan eindelijk kunnen terug keren naar Manilla. Derde keer, goeie keer!
Vandaag een goeien gehoord op schooltje van teacher Lita. Ze wist mij doodserieus te vertellen dat ik eens geit moet proberen, want dat het zeer lekker is. En dat zelfs vegetariërs het mogen eten, want geiten eten enkel gras. Dus vegetariërs mogen dit zeker eten. Stel je voor! En ze meende het ook nog. Als je op restaurant een groetenschotel vraagt (als je er al één vindt), kijken ze maar heel raar en meestal zitten er dan ook nog vleesstukjes in, dus als vegetariër kom je beter niet naar de Filippijnen. Nog iets vergeten te vertellen over gisteren. Aangezien het het hele weekend geregend had, waren Björn zijn sandalen kletsnat, dus wil hij ze aan de kant van de boot zetten om ze in de wind wat te laten drogen. Hij had er wel niet op gelet dat waar hij zijn sandalen zette er geen grond onder was en dus lag één ervan voor hij het wist in het water. Typisch iets voor Björn om tegen te komen natuurlijk. Gelukkig had hij nog een paar schoenen mee, of hij moest op zijn blote voeten rondlopen.
Deze morgen enkele zonnestralen. Joepie, vandaag zal het goed zijn! Maar al snel bleek dat we te vroeg gejuicht hadden. Om 11 uur was er een brunch voorzien en aangezien het weer er redelijk uitzag, konden we eindelijk de prachtig gedekte tafel buiten gebruiken. Maar we zaten nog maar goed en wel neer of we kregen al een stortbui op onze nek. Gelukkig heeft het vandaag niet constant geregend, maar waren het enkel buien, wat niet wegneemt dat dit toch nog steeds zeer ambetant was. Tijdens onze brunch kregen we ook Champagne. En aangezien het al een hele tijd geleden was, smaakte deze dan ook super-voortreffelijk. Rond 13u hebben we dan met een groepje van zo'n 14 man een wandeling langs het strand gemaakt. Onderweg zijn we zelfs tot buikhoogte door het water moeten gaan, omdat er opeens grote rotsen op onze weg lagen. Natuurlijk waren we hier niet op voorzien en hadden we geen zwemgerief aangedaan, maar het was wel een leuke ervaring. De wandeling zelf was ook zeer gezellig omdat we nu ook eens contact gehad hebben met andere mensen van op de trouw. Er waren een hele hoop vrienden van Tina en Joeri uit België afgekomen om mee te vieren. De rest waren dan nog enkele Filippijnse collega's, Jan, Björn en ik, dus ik denk dat we in het totaal met zo'n 30 man waren. Onderweg op onze wandeling efkes gestopt om iets te drinken, maar dan moesten we jammer genoeg terugkeren aangezien onze boot om 16u vertrok terug naar Batangas. De meeste bleven daar echter nog 2 dagen, enkel de werkmensen moesten terugkeren richting Manilla. Onderweg ook veel vernielde huizen en een hotel gezien, vernield door de stormen die hier af en toe over dit eiland razen. Om 16u30 zijn we terug gekeerd naar Batangas, waar we om 18u toegekomen zijn. Het verkeer was al een heel stuk beter dan vrijdagavond want om 20u waren we al in Makati en tegen 20u30 stonden we al terug voor onze condo in Eastwood.
Eventjes slikken deze morgen bij het opstaan. Het was aan het regenen! Hopelijk stopt het deze avond voor de ceremonie en het feest. Maar aan de andere kant, het kan nu toch ook geen hele dag regenen hé dus tegen deze avond zal het zeker wel droog zijn! Dat dachten we toch. Later zou blijken dat het heel het weekend zou regenen. Vooral de zaterdag heeft het constant geregend. De zondag waren het meer buien. Ik heb het hier nog nooit zo lang achter elkaar weten regenen. Jammer dat ze nu net dit weekend uitgeozen hebben om te trouwen. Dan kies je al eens een exotische bestemming, regent het dan nog! Om 9u kwam iemand ons ophalen om ons naar onze duikbestemming te brengen wat zo'n 5 minuten verderop was. De eigenaar was een Fransman die hier al 10 jaar is. We moesten nog wachten op een ander (Amerikaans) koppel die ook mee gingen gaan duiken, maar die wel erg lang op zich lieten wachten. Rond 10u waren ze er eindelijk en konden we vertrekken. Onze duiklocatie was zo'n 30 minuten varen. Het was aan het regenen, dus dat wil zeggen dat de zee ook wat ruwer zal zijn en er dus ook meer stroming zal zijn. Ik ben benieuwd wat dat zal geven. Rond 10u30 mogen we ons dus in het water laten vallen voor onze eerste duik. En het was al snel duidelijk, er zat een serieuze stroming op het water. Ik kon met moeite bij de lijn geraken om af te dalen. De begeleider heeft me moeten helpen omdat de stroming zo sterk was. Eenmaal beneden kwamen we terug in aquarium terecht met prachtige grote vissen die we mochten voederen met brood. De tweede duik was ietsje verderop, in een koraalrif. Hier hadden we ietsje minder last van de stroming, aangezien we ons gewoon mee hebben laten stromen en dus zelf niet veel moesten doen om vooruit te geraken. Rond 14u30 waren we terug in ons resort. Middagmaal gegeten en ons daarna gewassen en beginnen klaarmaken voor de ceremonie die om 17u30 zou beginnen, dus met de zonsondergang. Kan het nog romantischer? Om 17u30 kwamen Joeri en Tina dan naar buiten terwijl wij allemaal hen aan het opwachten waren. Jammer genoeg allemaal met paraplu's omdat het nog steeds ononderbroken aan het regenen was. Op het strand was een pad van bloemen aangelegd naar de plaats waar ze hun geloften voor elkaar zouden vernieuwen. Het was overigens een zeer mooie en emotionele plechtigheid. Daarna kon het feest beginnen, met eerst een kleine receptie met een live orkestje dat bekende covers speelde. Daarna was het de beurt aan het eigenlijke avondfeest. De eigenares had buiten een mooie feesttafel ingericht, maar heeft in allerijl nog alles naar een drogere locatie moeten verhuizen. Het eten was verrukkelijk. Er was onder andere ook Lechon: een zwijntje aan het spit. Mjammie! Ondanks de regen is er toch goed gedanst (in de regen) en gefeest geweest. En het was dus zeker een geslaagd feestje. We zijn niet super lang gebleven, aangezien we daar bijna niemand kenden, maar we hebben ons toch goed geamuseerd hoor.
Ons zoveelste weekendje dat we eropuit gaan. Maar nu is het wel meer een verplichting (en erg dat we dat vinden natuurlijk!). We zijn namelijk uitgenodigd op de trouw van Joeri en Tina op Mindoro en verblijven daar in Aninuan beach resort. 's Morgens werd het duidelijk dat we best niet te laat zouden vertrekken, want het verkeer zag er dan al reeds verschrikkelijk uit. Wij reden mee met Jan, de Country Manager van Arinso, die een eigen auto en chauffeur heeft. Om 19u werden we verwacht in Batangas, normaal zo'n 2 à 2,5u rijden, waar de privéboot van het hotel ons ging staan opwachten voor nog de laatste rit (vaart) van 1,5u richting hotel. Aangezien het zo druk was, zijn we uiteindelijk om 15u30 vertrokken en dit bleek geen overbodige luxe, want we waren maar om 19u aan de boot. We konden echter nog niet direct vertrekken aangezien er nog een koppel ontbrak (2 Engelsen) die ook mee moesten omdat ze anders geen boot meer gingen hebben en dus anders daar gewoon gingen moeten overnachten. Dat konden we hen nu toch ook niet aandoen hé! Ze waren hopeloos verkeerd gereden met hun auto. Om 20u30 kon de boot dan toch eindelijk vertrekken en anderhalf uur later arriveerden we bij ons hotel. Het hotel lag aan het strand en zag er adembenemend uit. Prachtige witte zandstranden, een bar naast de zee, ... Ook de kamers waren dik in orde en hadden allemaal een terras met zeezicht. Alles zag er dus veelbelovend uit voor dit weekend! Eenmaal aangekomen hebben we niet veel speciaals meer gedaan. Enkel nog wat drankjes gedronken aan de bar. Rond 1u zijn we dan gaan slapen omdat we 's anderendaags graag nog een duik zouden plasseren. De mannen zijn 't stad in getrakken om Joeri zijn vrijgezellenavond nogmaals te vieren. Ze waren eigenlijk al in oktober in België getrouwd, maar ze wilden hier nog een kleine ceremonie + feest geven voor vrienden in de Filippijnen en vrienden van België die het zagen zitten om af te komen om nog eens mee te vieren, maar ditmaal op een exotisch strand in plaats van het koude België.
Ik heb weer wat nieuwe foto's opgeladen. Dat mocht ook wel, want het was toch al een tijdje geleden.
Wat is nieuw?
1. Eastwood 2 kerstperiode: Enkele sfeerbeelden van Eastwood, het gebied waar we wonen. Mét foto van balot, het ei met het eendenembryo.
2. Subic bay: waar we leerden duiken. De meeste foto's zijn echter van onze eerste dag, toen we de zoo met de tijgers bezocht hebben. Hier vind je ook de foto waar Els de papfles geeft aan een al redelijk uit de kluiten gewassen tijgerwelp.
3. Portulano: Ons eerste echte duikweekend in een prachtig resort. De laatste 3 foto's zijn van een heel chic restaurant waar we onderweg gestopt zijn.
4. Trouwfeest Joeri en Tina: Weekendje Puerto Galero, waar Joeri en Tina getrouwd zijn op een exotisch eiland, maar waar het jammer genoeg het hele weekend geregend heeft. Maar we hebben er toch iets leuks van gemaakt (en uiteraard weer gaan duiken ook). Let vooral op de rode paraplu's!
Deze morgen toch wat langer blijven liggen hoor! En gelukkig, want het was toch weer niet zo vroeg eer we vertrokken voor onze 1e duik van de dag. Na de middag hebben we nog onze laatste duik gedaan. Aangezien we maar rond 18u deze avond vertrekken, dit om de file zo veel mogelijk te vermijden in Manila - de kerstvakantie is namelijk voorbij en veel mensen komen dus terug van het platteland en hun families naar Manila dus het zal hoogstwaarschijnlijk zeer druk zijn en daarom willen we zo laat mogelijk vertrekken - kunnen we ons 2 duiken veroorloven. Zo hebben we dit weekend ons aantal open water duiken kunnen verdubbelen. Jiepie! Dus hebben we er nu 8. De meeste gasten waren reeds deze middag vertrokken. 's Avonds, een uurtje voor ons vertrek, hebben we nog met alle overgebleven gasten gezellig wat zitten babbelen + aperitieven. Rond 18u30 zijn we dan naar huis vertrokken om hier rond 24u toe te komen. Onderweg hebben we wel nog gestopt in een chic restaurant voor zo'n 2 uur in Tagaytay. En als ik zeg chic, jawadde! Zoiets zouden we in België zeker niet kunnen veroorloven hoor! Het was ook niet goedkoop, maar het Frans/Australisch koppel had ons gevraagd of we hier zouden willen stoppen om iets te eten als we dat zagen zitten natuurlijk! Zij gaan hier iedere keer gaan eten als ze hier in de buurt zijn. Dus we konden niet echt weigeren. Eindelijk ook nog eens een zeer lekker wijntje gedronken want deze is hier meestal iets minder. Ferm aan de zure kant, zoals veel van hun eten trouwens. Het eten was er ook fantastisch! Eerst een slaatje, dan bloemkoolsoep, hierna lamsgebraad met gnocchie en als afsluiter een stukje chocoladetaart. Dit alles (met wijn inbegrepen) voor zo'n 40/pers. Niet goedkoop dus maar hetgeen we gekregen hebben was die prijs wel zeker waard. Lang geleden dat ik nog zo goed gegeten had hoor! Nog iets vergeten te vermelden. Vandaag op onze laatste duik een grote zeeschildpad gezien. Zalig gewoonweg om dit in de vrije natuur te zien!
Gisteravond hadden ze ons gezegd dat we om 7u verwacht werden aan het ontbijt om daarna te kunnen gaan duiken. 7u leek ons toch wel een beetje heel vroeg, dus zijin we maar een half uurtje later gegaan. Wat bleek, ontbijt wan not niet klaar. Het was pas om 8u klaar, een uur later dan dat ze ons gezegd hebben. Ook het duiken beong niet zo stpt, maar gelukkig kwamen ze ons halen in onze kamer om te zeggen dat het tijd was. Het resort telt maar zo'n 8 kamers, dus niet groot en dus ook een kleine groep om te gaan duiken. We waren met 6 personen, waarvan 2 begeleiders (de eigenaars). Het water is hier zeerk helder groen/blauw en zit vol met vissen en prachtige koralen. Een ideale plaats dus om te gaan duiken! 's Middags iets gegeten (de maaltijden waren inbegrepen en alles was in buffetvorm, allemaal dik in orde). Rond 14u zijn we dan vertrokken voor onze 2e duik. 's Avonds gewoon ook nog wat gezellig zitten praten met enkele gasten om daarna terug onder de wol te kruipen.
Aangezien we ons duikdiploma nu hebben en dit nu zeker moeten onderhouden, hebben we besloten een weekendje te gaan duiken. Het was de bedoeling om de zaterdagmorgen te vertrekken, maar het probleem wat het vervoer. De plaats waar we naar toe gaan ligt redelijk afgelegen en daardoor niet met het openbaar vervoer bereikbaar. Dus moesten we zelf voor het vervoer zorgen. Het resort wist ons echter te vertellen dat we eventueel met een ander koppel meekonden die de vrijdagavond vertrokken met de taxiservice van het hotel en we dus zo ook de prijs zouden kunnen delen. Dus zijn we uiteindelijk de vrijdagavond rond 17u in Eastwood vertrokken (Er was gezegd rond 15u45 maar de chauffeur was natuurlijk weer te laat!) 17u was wel een slecht uur want we zaten natuurlijk midden in de avondspits. Rond 21u15 zijn we dan eindelijk aangekomen in ons resort Portulano. Dit ligt in Bauan, Batangas. De laatste 5 min. moesten we zelfs met een bootje afleggen omdat het resort zo afgelegen ligt. HEt was wel een prachtige plek en ook de kamers zagen er zeer goed uit met een terras dat over de zee uitkijkt en waar je 's avonds een prachtige zonsondergang hebt. Eenmaal aangekomen, kregen we eerst nog een avondmaal en daarna hebben we gewoon nog wat zitten babbelen met enkele andere hotelgasten en de eigenaars. Tegen dat we naar huis gingen hadden we al bij bijna iedereen die in het hotel zat gebabbeld. Zeer gezellig, vooral 's avonds, omdat dit anders wel eens dode momenten kunnen zijn als je op hotel gaat, vooral in de Filipijnen, omdat je hier eens geen bar of zo hebt waar je nog gezellig iets kunt gaan drinken. De vrijdagavond hebben we bij onze autogenoten gezeten. Een getrouwd koppel die hier nu anderhalf jaar is. Hij is een Fransman (Parijs) en zij een Australische. Ze hebben elkaar leren kennen in Parijs. Zij is een journaliste en zat daar dan voor haar werk. Er zat ook nog een Amerikaan bij ons. Hij was hier op bezoek bij zijn vader die een Filipijn is. De eigenaars waren ook zeer vriendelijke en nog jonge mensen. Ik had eerst zelfs niet door dat dit de eigenaars waren! Rond 24u zijn we gaan slapen om toch wat fit te zijn om morgenochtend te kunnen gaan duiken.
Opnieuw een week gepasseerd. De tijd vliegt hier gewoon voorbij! Nochthans de laatste week niet zoveel uitgestoken. Zondag nog eens een winkelcentrum bezocht. Ditmaal naar Glorietta en Greenbelt geweest in Makati met de moto. Het was al een tijdje geleden dat we deze nog eens gebruikt hadden maar het verkeer viel goed mee en dan is het echt zalig op de moto. Het aantal winkelcentra dat ze hier hebben is gewoonweg ongelooflijk. En als ik zeg winkelcentra zijn het echt wel grote hoor met alles erop en eraan. Meestal zijn er ook enkele cinema's in aanwezig want deze zijn er hier ook in overvloed. In de winkelcentra zelf kun je op het gemak een volledige dag rondlopen. De winkels zelf zijn wel veel kleiner dan bij ons maar hun aantal maakt dit meer dan goed. De winkels zijn hier ook constant open tot laat in de avond. Zelfs de zondag zijn ze open! Ik denk dat ze maar 1 dag per jaar gesloten zijn en dit is nieuwjaarsdag. Anders heb ik ze nog nooit toe geweten wat wel zeer leuk is en een enorme aanpassing zal zijn eenmaal terug in België. Maandag opnieuw een kalme dag. 's Avonds was het oudejaarsavond, maar tot laat in de namiddag hadden we eigenlijk nog steeds geen flauw idee wat we gingen doen. Mon ging misschien met ons weggaan maar hij liet ons weten dat hij niet meeging met ons, dus er zat niets anders op dan oudejaarsavond onder ons tweetjes te vieren. Je kunt je dus wel voorstellen dat dit een zeer raar geval was, de 1e keer het nieuwe jaar inzetten zonder familie of vrienden. Maar ik moet zeggen, het is toch nog een zeer gezellige avond geworden. Eerst gaan aperitieven met een hapje en daarna lekker gaan eten (Mexicaans) en dit allemaal voor zo'n 10 euro per persoon (en we hadden nog over). Probeer dit maar eens in België. Je kunt er nog niet zelf voor koken voor die prijs. Daarna terug naar onze condo geweest en eignelijk niet veel speciaals meer gedaan. Nog op het gemak een filmpje bekeken. Daarna nog wat zitten genieten van het vuurwerk. En hier hebbben we opnieuw ferm onze ogen moeten opentrekken. Echt overal schieten ze hier vuurwerk af. Dit begon zo rond 18u (dan is het hier donker) tot een flink stuk na middernacht. Wij zitten op het 21e verdiep dus hebben een mooi zicht over heel de stad dus ook perfect om het vuurwerk te bewonderen. Op een bepaald moment waren ze waarschijnlijk op 100 verschillende plaatsen vuurwerk aan het afsteken. Prachtig en indrukwekkend gewoonweg om te zien. Het was net alsof er overal bomaanslagen waren, zo oorverdovend was het geluid op den duur. Tegen 1u 's nachts kon je ook niets meer van gebouwen rond ons zien liggen van de rook van al dat vuurwerk! Nieuwjaarsdag was, zoals je wel al kunt verwachten, opnieuw zeer kalm. Veel konden we niet doen aangezien alles toe was. Gewoon een toertje gaan maken met de moto en iets gaan drinken zodat de dag toch nog snel gepasseerd is.
Alhoewel het kerstdag is, zit veel feesten er voor ons niet in! We vertrekken vandaag namelijk terug naar Eastwood. 1e probleem: hoe geraken we aan de bushalte in Olongapo? Taxi's rijden hier niet en met onze bagage kunnen we moeilijk een Jeepney of tricycle nemen. Gelukkig heeft het resort een chauffeur die je kunt inhuren. Niet goedkoop, maar beter dan niets natuurlijk. 2e probleem: Zullen de bussen wel rijden op een feestdag en zullen we nog plaats hebben? Maar ook hier hadden we weer geluk. Eenmaal aangekomen aan de bushalte hadden we direct een bus naar Manilla. Het was dan 11u30. Tegen 14u30 waren we in Cubao en nog een 30 minuten taxi verder stonden we terug aan ons appartement. Veel hebben we dan niet meer gedaan aangezien we beide redelijk moe waren. 's Avonds een pizza'tje gaan afhalen en op het gemak nog een filmpje bekijken en onze feestdag zat er ook weer op. Morgen is het terug werken geblazen voor Björn.
Vandaag werden we nog een half uurtje vroeger verwacht. Dus om 8u waren we van de partij & Steve ook, dus een goed begin alvast van onze laatste dag. We zijn begonnen met onze laatste confined water dive. Hierna mochten we direct in de boot stappen voor onze 3e duik. Ditmaal gewoon mee met de rees 'ervaren' duikers. We zijn naar een scheepswrak van een schip dat gezonken was in 1942 gedoken, El Capitan genoemd. Jammer genoeg was het water behoorlijk troebel en het zicht dus niet zo goed, maar het bleef toch wel spectaculair om zo'n scheepswrak uit de 2e wereldoorlog op de zeebodem te zien liggen en er rond te kunnen zwemmen. 's Middags, na een lichte maaltijd, hebben we dan onze 4e een laatste open water duik gemaakt vooraleer we ons certificaat konden krijgen. Ditmaal hebben we gedoken naar 'barges', containers die ze vroeger gebruikten om onder water te bouwen, maar die daar nu gedumpt waren om de kust van een toeristisch eilandje te beschermen tegen zware golven tijdens stormen. Ons diepste punt van beide duiken was 20 meter. Zeer raar, want als je zo diep zit heb je er geen flauw benul van dat je reeds zo diep zit. Maar het was opnieuw zalig! Je bent gemiddeld zo'n 50 min. onder water, terwijl het maar aanvoelt alsof je 5 minuten onder water zit. Je kunt echt niet beschrijven hoe dit voelt tenzij je het zelf doet. Na onze duik moesten we ons eindexamen afleggen en wat papieren tekenen om eindelijk ons certificaat te kunnen krijgen. Het was dan reeds 19u, dus opnieuw een lange dag. Maar we konden bijlange nog niet gaan slapen want het was kerstavond (Alhoewel ik echt wel bekaf was & dus liever in mijn bed zou kruipen) We hadden gelukkig vooraf gereserveerd en betaald voor het kerstmenu, dus we moesten wel blijven. Iedereen moest samen aan een grote tafel zitten & ik denk dat de helft Belgen waren, waarvan 4 uit Gent, dus we konden ons toch een beetje thuis voelen. Het was een Italiaans menu en het was zeer lekker, maar natuurlijk ook veel te veel. Na een gezellige avond konden we eindelijk uitgeput gaan slapen.
We worden vandaag nog een half uurtje vroeger verwacht voor onze les. Pff, ik had gedacht dat ik wat ging kunnen relaxen, wat aan het strand liggen, boekje lezen, ... Maar nee, niets is minder waar. Die duikcursus is echt wel intensief en ik moet zeggen dat ik het toch wat onderschat had. Niet dat ik het niet graag doe, integendeel, maar qua intensiteit heb ik het zeker onderschat. Om 8u30 moesten we dus klaar zijn. En je zult het nooit geloven, maar Steve was vandaag op tijd!! Vandaag hebben we 's morgens nog 2 confined water dives gekregen. 's Middags nog eerst wat les gekregen om daarna te vertrekken voor onze 2 eerste echte open water duiken! Rond 15u zijn we vertrokken met de boot. Het maar zo'n 5 minuten varen. Daarna konden we eraan beginnen. De 1e keer naar beneden gaan in echt diep water. Ik kan je verzekern, het voelt fantastisch! We hebben 2 duiken niet zover van elkaar gedaan met een diepste punt van 14 meter. Wow, nu ben ik echt verkocht voor het duiken. Kan bijna niet wachten tot morgen!
