Jipie, eindelijk er nog eens op uit gaan!Ditmaal staat Hong Kong op het programma. Onze vlucht vertrok reeds om 8u15 dus moesten we al zeer vroeg uit de veren om op tijd in de luchthaven te zijn. De vlucht duurt zo'n 2 uur dus tegen 10u15 waren we er al. Wat dan wel weer het voordeel is van een vroege vlucht te hebben. Eenmaal aangekomen zijn we direct naar het hotel geweest om in te checken om daarna aan onze eerst dag in Hong Kong te kunnen beginnen. (Propere hotelkamer, maar zeer klein!)
Vandaag stond Ocean's Park op het programma. Dit is een soort pretpark met verschillende attracties + enkele dierenshows en aquariums. Er was ook een lange kabellift waarvan je een prachtig zicht had op een stukje van Hong Kong. Het park lag ook vlak aan zee wat een nog mooier zicht met zich mee bracht.
Ah ja, we zijn dus niet alleen hier. Mon en een collega van hem vergezellen ons op deze reis. Je zult dus ook aan het programma van de eerste 2 dagen kunnen zien dat er 2 Filipijnen meewaren. Zij zijn namelijk totaal niet geïnteresseerd in cultuur ofzo. Het enige waarin ze geïnteresseerd zijn is pretparken en shoppen. (Dit laatste tot het ergerlijke toe!)
Het park was wel zeker de moeite. Vooral het zicht vanuit de kabelbaan was goud waard. We hebben hierin rondgelopen tot rond 19u. Daarna hebben we de metro genomen naar 1 van de shoppingstraten. Ze zijn hier gewoon immens groot + ook nog eens open tot rond 1 uur 's nachts. Stel je voor! Eerst zijn we wel iets gaan eten in een (veel te sjiek) restaurant. Het was gedeeltelijk een Europese keuken. Zeer lekker! Hierna hebben we nog efkes door de winkelstraat gewandeld maar na een uurtje hadden we er beiden genoeg van en zijn dan maar alleen teruggekeerd naar het hotel om aan ons schoonheidsslaapje te kunnen beginnen.
De foto's van de Miss en Mister verkiezing staan online (rechts klikken op fotoalbum), samen met nog enkele sfeerfoto's van Manila. De foto's staan in het album Februari 2008 - Manila.
Vandaag was er opnieuw een feestje in m'n schooltje. Ditmaal was het voor de viering van de verkiezing van Ms & Mr Batibot & dan nog enkele andere missen zoals Ms en Mr Hoop ofzo. Eerst was er een stoet doorheen Marikina met alle Missen en Misters die in mooi versierde pedicabs (fietsen met zijspan) zaten die de ouders allemaal zelf versierd hadden. De kinderen zelf zagen er ook fantastisch uit. De meisjes hadden prachtige balkjurken aan terwijl de jongens een kostuum of barong (typisch hemd van langs hier gemaakt van ananasbladeren) aanhadden. Prachtig om te zien allemaal. Het enige wat ik niet zo mooi vond was het feit dat sommige meisjes veel te veel make up droegen. Na de stoet was er eerst een optreden van enkele jongeren van een toneelgroep die elke zaterdag repeteert. Dit is ook een organisatie van Gabriela. Dit zijn kinderen die misbruikt zijn of 1 of andere verslaving hebben of waarvan beide ouders vermoord zijn en die in een soort therapie hun gevoelens proberen te uiten om alles te verwerken. Hierna was het dan de beurt aan de verschillende klasjes om elk een danje naar voor te brengen. Hiervoor waren ze ook allemaal opnieuw zeer mooi gekleed. Zo hadden de jongsten voor hun dansje een hawaiaans rokje aan met een topje erop en de jongens een hawaian short met een sleevless T-shirt erop. Zeer knoddig om ze zo op het podium te zien staan dansen. Tussendoor werden er ook nog lintjes uitgedeeld voor de Missen en misters net zoals bij echte verkiezingen. Hoe werden die Misters en Missen nu verkozen? Wel, de bedoeling was om geld binnen te halen om een 2e verdiep te bouwen bovenop het schooltje zodat ze nog een extra lokaal erbij zullen krijgen. Dit wilden ze op een leuke manier doen en vandaar een Mister en Miss verkiezing. De personen die het meeste geld binnenhaalden waren Miss en Mister Batibot en degene die dan 2e, 3e, enz. waren werden dan tot die andere Missen verkozen. Daarna was er nog een fotosessie aangezien de mama's allemaal een foto wilden van mij en hun dochter/zoon.
Zaterdag zijn Björn en ik naar Megamall geweest om speelgoed te kopen om te geven in m'n schooltje. Want hetgeen de kinderen nu maar hebben om mee te spelen is echt maar zielig hoor. De meeste van die kinderen hebben overigens thuis ook geen speelgoed dus de enige plaats waar ze wat kunnen spelen met echt speelgoed is het schooltje. Toen we in de winkel aankwamen, bleek al snel waarom ze niet zoveel speelgoed hebben aangezien dit hier echt niet zo goedkoop is. Ik denk dat de prijzen ongeveer hetzelfde zijn als bij ons in België. Overigens hebben we ook nog niet echt ervaring met het kopen van speelgoed, wat dus ook niet zo simpel was. Uiteindelijk hebben we het volgende gekocht: 2 poppen, buggy, badje met toebehoren, grote beer, 3 puzzels, 25 autootjes, bouwset (soort lego) met auto's, politieset en grote doos met blokken. Dit zal het zowat zijn. De jongens hadden nog nooit auto's gehad om mee te spelen. Kun je je dit voorstellen? De maandag heb ik dit dan allemaal meegenomen naar het shcooltje. Je had hun reactie moeten zien. Onbeschrijflijk gewoonweg! Roepen en schreeuwen van contentement. Sommigen hadden zelfs tranen in hun ogen. Heb waarschijnlijk nog nooit zoveel kussen en knuffels gehad in 1 dag, zelfs niet op m'n trouwdag. De hele tijd hebben ze dan zitten spelen met hun nieuw gerief. Tijd voor les zat er vandaag niet in hoor. Het enige waarin ze geïnteresseerd waren was spelen. Het was dus een zeer leuke dag voor mij om te zien hoe gelukkig die kinderen allemaal waren.
De eindmeet is in zicht. Gisteren zijn we de laatste 4 weken ingegaan. 't Zal deugd doen om thuis te zijn, maar 't zal pijn doen om weg te gaan, wetende dat de kans dat we hier ooit terugkeren redelijk klein is. Ik haat lopen, maar de laatste 4 weken worden toch een sprint. We hebben nog welgeteld 1 vrije dag in Manila, die we meer dan nodig zullen hebben om souvenirs te kopen en alles in orde te brengen om terug te keren. Om te bewijzen dat ik toch nog een beetje werk hier (zelfs in maart waar ik een beetje congé pak), een kort overzicht van de 27 dagen die ons in maart nog resten: - 1 vrije dag om souvenirs en nog wat speelgoed voor Els haar kindjes te kopen - 12 (toch nog) werkdagen - 4 dagen Hong Kong - 4 dagen Ho Chi Minh city (beter bekend als Saigon, Vietnam) - 4 dagen Boracay - 1 dag vliegen - 1 dag afscheidsfeestje in Els haar schooltje
De laatste bocht is genomen en we zijn de 1 maand streep gepasseerd.
Op 't gemak, dat is hoe de dagen hier nog altijd passeren. Het levensmotto van de Filippijn: "Geraken we er vandaag niet, dan is het morgen wel.". En zo moet het ook, anders overleef je hier niet. Om een uurtje naar de dokter te gaan of om papieren in orde te brengen in het gemeentehuis, moet hier een dag congé gepakt worden. Die paar kilometers overbruggen kost hier al rap 2 uur en dan nog eens een uur of 2 aanschuiven bij administratie en zo zit je rap aan een daguitstap. Iedereen heeft er zich al bij neergelegd. Behalve misschien de taxichauffeurs. Als ze weer eens staan aan te schuiven in de file, wat in feite hun dagelijkse job is, zijn ze weer aan het zuchten en zich aan het opwinden en van het ene vak naar het andere aan het slalommen. Een mens komt er zenuwachtig van. Als ze al willen rijden. Soms willen ze gewoon niet. "Too much traffic", zeggen ze dan. Alleen in Eastwood. Die 100m kan ik wel te voet gaan. Maar toch werkt het, want veel Filippijnen kunnen die 100m niet te voet gaan. Getuige hiervan is de dikke smoglaag die iedere morgen boven de stad hangt, zeer goed te zien vanop ons 21e verdiep. "De regering is slecht en doet niets aan de milieuverontreiniging." De regering bestaat ook maar uit Filippijnen, rijke Filippijnen die genoeg geld hebben om stemmen te kopen. Maar als zelfs middenklassers zoals mijn collega's niets doen aan het probleem, waarover ze wel veel klagen, wat zouden de rijken in de regering er zich om bekommeren. Zoveel mogelijk geld verdienen is de eerste bekommernis van iedereen. De westerse duivel van het materialisme maakt het land kapot.
Zoals de titel van dit bericht zegt, is de kalme februarimaand bijna voorbij. Vorig weekend hebben we weer niet veel uitgestoken. Een beetje rondgesjoold en inkopen gedaan. Ondertussen ook eens beginnen kijken om mijn brommertje te verkopen, aangezien we hier volgende maand maar 1 weekend meer zijn en al na 1 dag heb ik een geïnteresseerde gevonden. Voor de rest vullen we onze buiken de laatste tijd meer en meer met pasta, pizza, frietjes van de Mc Donald en nu en dan eens een cordon bleu, omdat ze daar patatjes bijgeven. De rijst begint al langs onze oren uit te komen. Wanneer we weer thuis zijn houden we een jaar lang rijststaking
Nu wisten we al echt goed onze weg, dus moest niemand ons meer vergezellen naar de luchthaven. Ben benieuwd of er ons opnieuw een verassing te wachten staat. Het inchecken verloopt opnieuw zeer vlot en deze keer spreken e niet van een vertraging dus zal het toch 3e keer goede keer zijn en niet zoals bij de Chinezen 4e keer goede keer? Laat ons hopen. En ja hoor, we hebben geluk. We vertekken op tijd en we zitten zelfs aan de nooduitgang, wat een heel stuk ruimer zit dan de andere plaatsen, vooral aan de benen scheelt dit enorm veel. 3 uur en 40 minuten later landen we dan uiteindelijk in Manilla. 3 dagen later dan gepland, maar we zijn er toch geraakt, wat toch het belangrijkste is. En eindelijk lekker warm weer. Is wel efkes wennen aan de temperatuur hoor. 't Is hier zon't 35°, dus een serieus verschil, maar je zult me niet horen klagen! Heb liever te warm dan te koud. Wel nog een onaangename verrassing bij de aankomst in onze condo. We hadden opnieuw iemand van Björn zijn werk die hier een week zal logeren. Zijn we nu thuis, maar nog niet op ons gemak.
Vandaag gaan we eindelijk terug in Manilla geraken! Alhoewel, dat dachten we deze morgen toch nog! We beginnen al goed onze weg te kennen in Shanghai en vertrekken dus alleen. Diederich vergezelt ons enkel naar de metrohalte, omdat die nog wat wazig in onze herinnering ligt. Daarna een 30-tal minuten op de metro en hierna nog een 7 minuten op de maglev-trein. Deze trein rijdt zo'n 420 km/u, zwevend boven de sporen op een magnetisch veld, stel je voor! En je voelt dit dus niet hé, het lijkt net alsof je op een gewone trein zit. Het inchecken verloopt vlot. Wel weten ze ons te zeggen dat we wel een vertraging zullen hebben van een uur. We hebben de laatste 2 dagen al genoeg moeten wachten, dus een uurtje zegt ons niets meer. 10u05: normaal zouden we nu moeten beginnen aan boord gaan, maar in plaats daarvan roepen ze af dat onze vlucht afgelast is wegens het slechte weer. Het kan toch niet waar zijn. Toch niet opnieuw! Wegens de sneeuwval zijn enkele vluchten afgelast en onze vlucht zat er natuurlijk bij! Alle andere vluchten hadden ook wel serieuze vertragingen. Zelfs de inkomende vluchten konden niet op tijd landen. We werden allemaal weer naar de incheckbalie geleid en moesten dus ook opnieuw door de paspoortcontrole, waar ze onze uitgaande stempel weer gecanceld hebben. Aan de incheckbalie moesten we een telefoonnummer achterlaten waarop ze ons gingen bellen als ze wisten wanneer we een vlucht zouden hebben. Dit zou hoogstwaarschijnlijk niet meer vandaag zijn en dus ten vroegste morgen (als het weer een beetje beter was natuurlijk). Wij kunnen er ondertussen al goed mee lachen en terzelfdertijd kunnen we het niet geloven. Hoe kan dit nu 2x gebeuren dat we een vlucht niet halen? Er zit dus weer niets anders op dan Björn zijn werk te verwittigen dat we hier zeker nog een dagje langer zullen verblijven en vragen aan Diederich en Lieze of ze ons nog een nachtje willen opvangen (als ze ons nog willen geloven, want het begint toch allemaal wel een beetje ongeloofwaardig te worden). Gelukkig willen ze ons met plezier nog een nachtje opvangen. Hopelijk is het deze keer nu wel de laatste nacht, want het begint zo wel een beetje genoeg te worden. Vooral de koude begint me wat tegen te steken. Moest het hier een tropisch eiland geweest zijn, zouden we dit zeker niet zo erg gevonden hebben, maar dan ging de kans dat we vastzaten door de sneeuw hoogstwaarschijnlijk ook een heel stuk kleiner geweest zijn. Aangezien we hier nu ook al 2 dagen langer waren dan voorzien, zaten we door onze voorraad kleren heen en werd het tijd om te gaan shoppen. Samen met Diederich en Lieze zijn we naar een shoppingcenter in Pudong geweest. Hier hadden ze een H&M waar we goedkoop onze inkopen konden doen. Daarna opnieuw een lekker warm badje en verse kleren kunnen aandoen. Zalig gewoonweg! 's Avonds mochten we mee met onze gastvrouw en -heer die afgesproken hadden met enkele andere Belgische Shanghaianezen om vlakbij iets te gaan eten. Het was ook nog eens leuk met zoveel Belgen aan 1 tafel te kunnen zitten. We hadden intussen nog steeds geen telefoon gehad van de luchthaven. We hadden 's avonds wel gevraagd aan Ivy of ze contact met Philippine Airlines wou opnemen. Ze vertelde ons dat we 's anderendaags meekonden met de vlucht van 9u50. We zullen wel zien zeker?
We hebben het opnieuw verschrikkelijk koud gehad deze nacht. Er was wel een airco met warme lucht (verwarming hebben ze hier nergens. De overheid beslist waar er wel en geen verwarming mag zijn en Shanghai ligt in het deel van China waar geen verwarming mag zijn) maar deze hebben we maar om 6u30 's morgens aangekregen, aangezien alles op de afstandbediening in het Chinees stond. Vervolgens was het ook nog eens koud water in de douche om het helemaal tot een goed einde te brengen. Rond 12u zijn we dan met een busje van het hotel teruggekeerd naar de luchthaven op zoek naar een telefoon om Björn zijn werk in te lichten en om Diederich te kunnen bereiken. Bjorn had ondertussen nog net zijn gsm kunnen aanleggen om Diederich zijn nummer te noteren en zo hebben we op zijn kantoor via internet Björns werk kunnen bereiken. Zij gingen proberen te zorgen voor tickets om ons daar weg te krijgen. Tegen 18u 's avonds hadden we eindelijk onze tickets. De 1e vlucht die ze hadden kunnen boeken voor ons was de volgende morgen om 10u50. Dus dat wil zeggen dat we wel nog 1 nacht bij Diederich en Lieze zullen moeten doorbrengen, maar zij waren gelukkig zo vriendelijk om ons met open armen te ontvangen. Die ene nacht kon ons niet veel schelen, we waren al blij dat we tickets in onze handen hadden! 's Avonds hebben we niet veel speciaals meer gedaan, omdat we behoorlijk moe waren. Lieze moest weg, maar samen met Diederich gewoon pizza besteld en heel gezellig in de zetel naar een filmpje gekeken. Voordien eerst een lekker warm badje genomen zodat ik eindelijk nog eens lekker warm had. Het was dus een heel gezellige avond.
Deze nacht zalig geslapen. De extra slaapzak heeft zeker zijn werk gedaan! Deze middag een bezoekje gebracht aan een tempel. De eerste keer dat we dit vanbinnen zagen. Best wel mooi. Daarna de metro genomen naar Pu Dong, de overkant van het water dus. Hier wat rondgewandeld. Er was minder mist zodat het zicht ook ietsje beter was dan gisteren. Voor de verandering dan nog maar een warme chocomelk gaan drinken waar het tenminste leker warm was. Jammergenoeg was het weer nog steeds niet goed, dus konden we niet op 1 van de torens, waar je een prachtig zicht schijnt te hebben over de hele stad. Aangezien de torens in de mist zaten zouden we toch niet veel zien. Hierna zijn we naar het oude stadsgedeelte van Shanghai geweest, dat vooral bekend staat voor zijn kunstenaarssteegjes waar je mooie schilderijen en foto's van Shanghai kunt kopen. 's Avonds zijn we iets gaan eten in een Brasilian barbecue. Hier krijg je verschillende soorten vleessoorten à volonté + groentjes, frietjes en gebakken patatjes. Zeer lekker, want in Manilla vind je dit allemaal niet zo goed hoor. Om 24u55 vertrok ons vliegtuig terug naar Manila, dus na het eten konden we op het gemak vertrekken naar de luchthaven met een taxi. Tegen 23u stoden we al aan de incheckbalie, dus ruim op tijd. Maar wat bleek? Ze wilden ons niet inchecken omdat we geen retourvlucht hadden uit de Filippijnen en omdat Björn geen werkvergunning voor kon leggen aangezien deze net vervallen was en zijn werk dit nog niet in orde had gebracht. Als je de Filippijnen in wilt, moet je namelijk ook kunnen bewijzen dat je het land opnieuw zult verlaten. Wat wij natuurlijk niet konden. We hebben nog in allerijl geprobeerd een extra ticket uit Manila te boeken, maar hun internet liet het afweten en dit was dus niet gelukt. Daar stonden we dan, midden in de nacht op een luchthaven in een vreemd land. Bij overmaat van ramp waren onze gsm's plat, dus konden we Diederich ook niet meer bereiken. Er zat dus niets anders op dan ergens een hotel proberen te vinden zodat we daar de nacht konden doorbrengen. Tegen 3u lagen we uiteindelijk in een bed, doodop natuurlijk.
Deze morgen was ik reeds vroeg wakker. Ik had bijna geen oog dichtgedaan door de ijzige kou. Zelfs Björn had het koud en dan moet het toch al erg zijn. Het was ondertussen ook beginnen sneeuwen, maar aangezien dit hier niet veel voor komt en we dachten dat dit wel snel voorbij zou zijn, hebben we even gewacht om te vertrekken en eerst iets gegeten. Boterhammetjes met muizestrotjes. Wat was dit lang geleden en wat smaakte dat goed! Rond 12u was het nog steeds bezig met sneeuwen dus zat er niets anders op dan deze te trotseren als we toch ook iets van de stad zelf wilden zien. Eerst wel even een stop gemaakt aan de plaatselijke 'Fake-market' om handschoenen en mutsen te kopen. Daarna met de metero naar de 'Bund' geweest, dit is de vroegere Duitse buurt langs de rivier, waar je een prachtig zicht hebt op Pu Dong, de overkant van het water waar voorlopig ooknog het hoogste gebouw ter wereld staat (meer dan 500m). Om ons wat op te warmen zijn we eerst een lekkere warme chocomelk gaan drinken. In Manila drinken we dit nooit omdat het te warm is, maar in deze kou smaakte dit supergoed. En ik kan je verzekern dat ik dan ook al bijna bevroren was van de koud. Vooral mijn voeten waren er erg aan toe. Ik had dan ook enkel maar van die lichte all-star schoenen aan. De warmste schoenen die ik heb. Daarna zijn we te voet naar het centrum gegaan en wat rondgewandeld tussen de mooie gebouwen. Onderweg ook gestopt aan het oudste theehuisje van Shanghai waar ze zelfs nog theeceremonies houden. Daarna nog wat gewandeld en dan de taxi terug naar huis genomen. 's Avonds zijn we dan iets gaan eten in een mooi Chinees restaurant. Achteraf moesten Diederich en Lieze nog naar een afscheidsfeestje van een Belgisch koppel die terug naar huis vertrok en wij mochten mee. Er zitten hier heel veel Belgen, die allemaal goed contact met elkaar hebben. Er zijn ook geregeld activiteiten die ze samen doen. Rond 3U30 waren we terug thuis en konden we gaan slapen. Voor deze nachten hebben ze ons een extra slaapzak gegeven zodat we hopelijk toch ietsje warmer zouden hebben.
Dit is de 1e keer sinds on s verblijf in de Filippijnen dat we eens een ander land gaan bezoeken. Vandaag is China aan de beurt, meer bepaald Shanghai, waar we een weekendje kunnen verblijven bij Diederich en Lieze van de fanfare. Zij zitten hier voor 3 jaar voor zijn werk maar Lieze heeft hier ondertussen ook werk gevonden als lerares in een internationale school. Ons vliegtuig vertrekt rond 20u30, maar aangezien het een gigantische rij was om in te checken en ze zich hier zeker niet gaan opjagen, hadden we een 30 minuten vertraging. De vlucht duurt zo'n 3,5u maar we hadden gelukkig de wind van achteren wat iets voor middernacht stonden we al op onze bagage te wachten. Daarna was het nog een uurtje van de luchthaven naar het appartement van Diederich en Lieze. het was ook serieus aanpassen van temperatuur eenmaal buitengekomen. Het was hier amper 0 graden, dus zo'n 30 graden verschil. Verschrikkelijk gewoonweg! Krijg al opnieuw koud bij de gedachte! Vorige week zaterdag hadden we een poging gedaan om dikke kleren te gaan kopen voor onze trip, maar dit bleek al snel onbegonnen werk. Nergens waren er ook maar iets dikkere jassen te vinden. Gelukkig 1 dikke pull gevonden. Maar het is ook maar voor 2 dagen dat we gaan, dus dit is ook geen zo'n grote ramp. Enkele pulls over elkaar aandoen hé. De vrijdagavond zijn we dan nog op het gemak iets gaan drinken in een plaatselijk café. Rond 3u sloot dit en zijn we dan teruggekeerd naar het appartement aangezien Björn en ik toch wel redelijk moe waren van de reis.
Het gaat niet goed. Eerst en vooral gaat het niet goed met onze inspiratie. We steken niet veel uit de laatste tijd. Reizen kost geld, weet je wel. En over thuis in de zetel zitten valt er niet veel te vertellen. Ja, ik ben de mensen misschien boeien met paringsgedrag bij haaien, of met opvoeding bij het ijsberengezin. Ook kan ik vertellen over het Engelse dorpje Wall, waar de grens ligt tussen onze wereld en een parallelle wereld. Maar dat zal ik niet doen, want daar gaat deze blog niet over. Dus gaat het niet goed. Ten tweede gaat het niet goed met Els. Ze is vandaag thuisgebleven omdat ze zich niet zo lekker voelt. Haar neus zit ofwel verstopt, ofwel loopt het snot eruit. Dat is het nadeel van slapen met een airco. Het probleem is dat we vorige week een (ongevraagde) gast hadden, ons opgedrongen door Arinso. Onder normale omstandigheden zetten we de airco aan in de andere slaapkamer en slapen we met de deuren open, maar aangezien onze gast, een Thai, daar sliep, konden we nu zo niet werken en moesten we de airco gebruiken in onze eigen slaapkamer, met alle verstopte neuzen vandien. Dank u wel, Arinso! Dus gaat het niet goed. Het gaat ook niet goed met het weer. Manilla heeft wat last van het pollutiesyndroom, dat ook in België bestaat. Door de luchtvervuiling regent het vaak in het weekend, terwijl het meestal droog is in de week. Regen in het weekend betekent geen toertjes met de moto. Vooral op zondag is dat ambetant, omdat taxi's dan moeilijker te vinden zijn. Voor vandaag geven ze natuurlijk wel weer 36 graden uit. En ik zit hier binnen. Dus gaat het niet goed. Het gaat niet goed met mij. Ik ben een zaag aan het worden. Ik zit hier in de tropen, iedere dag lekker gaan eten, al wat ons hartje begeert, reizen, andere culturen opsnuiven en toch ben ik aan het klagen. Maar ik kan er niets aan doen. Klagen is inherent aan de mens. Snel wat stoom aflaten en dan kan ik er weer tegen voor 2 maanden. En nu gaat het weer goed, want ik kan uitkijken naar patatjes met groentjes en spekblokjes vanavond. Het geluk zit in een klein patatje.
Een tijdje geleden dat nog iets gepost werd en dat heeft zo z'n redenen. Vorige vrijdagavond zijn we vertrokken naar Shanghai om Diederich en Lieze, twee oudegedienden van de Gentse Studentenfanfare te bezoeken. Meer over de trip volgt zeker van Els, maar nu al een voorsmaakje. Het was de bedoeling om zondagavond terug te vliegen naar Manilla, maar toen we bij de incheckbalie kwamen, mochten we niet inchecken. Je mag de Filippijnen niet binnen zonder een ticket om het land weer te verlaten, ofwel moet je een werkvergunning hebben. Jammer genoeg was iemand mij toch wel vergeten dit kleine detail te vertellen. Resultaat: zondagavond 11u50 krijgen we te horen dat we niet meemogen. Gsmbatterijen plat, dus we kunnen niemand bereiken. Kredietkaart aan limiet, dus we kunnen geen nieuwe ticketten kopen. Dan maar de nacht doorgebracht in een hotelletje, dat er wel redelijk chic uitzag, maar zonder veel verwarming en zonder warm water. Buiten -3°C, overal enkel glas en bijna geen verwarming, da's een hele aanpassing als je al 4 maanden in 30 graden zit. Soit, 's anderendaags toch nog lang genoeg mijn gsm aangekregen om Diederich zijn nummer eruit te peuteren. Op zijn pc dan mijn werk kunnen bereiken en ze hebben mij direct een vlucht geboek voor de dinsdag. Moest het dan wel niet sneeuwen maandagnacht zeker. Het sneeuwt praktisch nooit in Shanghai (het ligt op dezelfde breedtegraad als het zuiden van Marokko) en net wanneer wij daar zijn gebeurt het onverwachte. Gevolg: Vlucht naar Manilla afgelast door weersomstandigheden waar ze absoluut niet op voozien zijn.. Een ongeluk komt blijkbaar nooit alleen. Vorige nacht heeft het gelukkig niet meer gesneeuwd en vanochtend zijn we dan eindelijk kunnen terug keren naar Manilla. Derde keer, goeie keer!
Vandaag een goeien gehoord op schooltje van teacher Lita. Ze wist mij doodserieus te vertellen dat ik eens geit moet proberen, want dat het zeer lekker is. En dat zelfs vegetariërs het mogen eten, want geiten eten enkel gras. Dus vegetariërs mogen dit zeker eten. Stel je voor! En ze meende het ook nog. Als je op restaurant een groetenschotel vraagt (als je er al één vindt), kijken ze maar heel raar en meestal zitten er dan ook nog vleesstukjes in, dus als vegetariër kom je beter niet naar de Filippijnen. Nog iets vergeten te vertellen over gisteren. Aangezien het het hele weekend geregend had, waren Björn zijn sandalen kletsnat, dus wil hij ze aan de kant van de boot zetten om ze in de wind wat te laten drogen. Hij had er wel niet op gelet dat waar hij zijn sandalen zette er geen grond onder was en dus lag één ervan voor hij het wist in het water. Typisch iets voor Björn om tegen te komen natuurlijk. Gelukkig had hij nog een paar schoenen mee, of hij moest op zijn blote voeten rondlopen.
Deze morgen enkele zonnestralen. Joepie, vandaag zal het goed zijn! Maar al snel bleek dat we te vroeg gejuicht hadden. Om 11 uur was er een brunch voorzien en aangezien het weer er redelijk uitzag, konden we eindelijk de prachtig gedekte tafel buiten gebruiken. Maar we zaten nog maar goed en wel neer of we kregen al een stortbui op onze nek. Gelukkig heeft het vandaag niet constant geregend, maar waren het enkel buien, wat niet wegneemt dat dit toch nog steeds zeer ambetant was. Tijdens onze brunch kregen we ook Champagne. En aangezien het al een hele tijd geleden was, smaakte deze dan ook super-voortreffelijk. Rond 13u hebben we dan met een groepje van zo'n 14 man een wandeling langs het strand gemaakt. Onderweg zijn we zelfs tot buikhoogte door het water moeten gaan, omdat er opeens grote rotsen op onze weg lagen. Natuurlijk waren we hier niet op voorzien en hadden we geen zwemgerief aangedaan, maar het was wel een leuke ervaring. De wandeling zelf was ook zeer gezellig omdat we nu ook eens contact gehad hebben met andere mensen van op de trouw. Er waren een hele hoop vrienden van Tina en Joeri uit België afgekomen om mee te vieren. De rest waren dan nog enkele Filippijnse collega's, Jan, Björn en ik, dus ik denk dat we in het totaal met zo'n 30 man waren. Onderweg op onze wandeling efkes gestopt om iets te drinken, maar dan moesten we jammer genoeg terugkeren aangezien onze boot om 16u vertrok terug naar Batangas. De meeste bleven daar echter nog 2 dagen, enkel de werkmensen moesten terugkeren richting Manilla. Onderweg ook veel vernielde huizen en een hotel gezien, vernield door de stormen die hier af en toe over dit eiland razen. Om 16u30 zijn we terug gekeerd naar Batangas, waar we om 18u toegekomen zijn. Het verkeer was al een heel stuk beter dan vrijdagavond want om 20u waren we al in Makati en tegen 20u30 stonden we al terug voor onze condo in Eastwood.
