Ik ben Kristien Nelen
Ik ben een vrouw en woon in Essen (België) en mijn beroep is Leerkracht L.O.
Ik ben geboren op 20/11/1978 en ben nu dus 46 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Sport, MTB, Film, geschiedenis.
3x Belgisch Kampioene XC.
Provinciaal Kampioene 2010.
Belgisch Kampioene Downhill 2014.
Belgisch Kampioene Enduro 2
MTB XC & Enduro rijdster. Powered by Fietsshop Uitgeest
23-04-2015
14e @Specialized-Sram enduro series, Duitsland
Pas mijn 2e wedstrijd, na de Easyphone Cup eind april in Belgie waar ik 2e werd. De verwachtingen waren nog niet hoog omdat ik weet dat ik wedstrijdritme nodig heb wat betreft techniek. Het is hier nu eenmaal niet makkelijk om lange technische afdalingen te trainen. Verder zat ik nog wat met de knieblessure (val) met vermoeden van kruisband/meniscus scheur. Ik kon klimmen en sprinten maar de knie buitenwaarts draaien in bochten was nog moeilijk en plotse bewegingen of een val zouden een catastrofe zijn. Dat laatste resulteerde in een gespannen en (te) voorzichtige rijstijl met weinig vertrouwen. Dat zorgde voor een slecht gevoel bij de verkenning op zaterdag, samen met Jan Van Dijk (Offroadbiking.eu) die mij vergezelde als begeleider én reportagemaker. Waarom dan toch deze grote wedstrijd? Omdat ik me wel moet voorbereiden op het BK op 3 mei. Rusten kon daarna nog.
Zaterdagavond was er nog een proloog. Dikwijls is dat een fysieke special, zo werd ik eens 3e bij een wedstrijd in deze serie in Kronplatz (Italie). Deze was echter een afdaling van een skipiste met reuzeslalom. Net als skiërs moesten we met hoge snelheid tussen paaltjes laveren. Ik was bang om weg te schuiven in de bochten en durfde de fiets niet plat te leggen, de knie goed uitsteken was er ook niet bij. Verder had ik de proloog slechts 1x geoefend terwijl anderen dit meermaals deden. Dat kwam omdat we tijdens de verkenning stage 4 gemist hadden en deze alsnog zijn gaan zoeken. Ik werd pas 17e, ontgoocheld. Niet leuk om zo uit te kijken naar de wedstrijd op zondag.... Ik zag het niet echt zitten.
Zondag weer mooi weer en eens we vertrokken waren begon ik er steeds meer zin en plezier in te krijgen. De 1e special liep redelijk, ik behaalde de 13e tijd (dit weet je wel pas na de wedstrijd). Een lichtlopende klim bracht ons naar de 2e special, hier zat een kort vlak sprintstuk in wat resulteerde in een mooie 9e tijd! Nu begon het nog maar pas want want 3 & 4 waren de moeilijkste met veel stenen en supersteile stukken en steile bochten. Dat was dan ook te zien aan de tijden, een 16e en 15e tijd. Al had ik er wel telkens een goed gevoel bij, het blijft mijn zwakke punt al was ik hier extra voorzichtig.
Er volgde een zware steile klim naar de 5e special, de beentjes begonnen zich te voelen. Een lastig begin over stenen waar je moeilijk snelheid kon maken. Een 10e tijd en slechts 2sec op de 8e! De 6e special was heel bochtig en een steil einde, een van de leukste. Het werd een 11e tijd met weer 2sec op de 8e! Op naar de laatste special, we waren meer dan 3.5u onderweg. Deze begon met grote kombochten waar je enorm hard ging, de max! Dan een technisch stuk waar ik bij verkenning de verkeerde lijn had maar nu mooi juist zat bij een steile drop en bocht tussen bomen. Dan volgde de slalom op de skipiste en de finish. Bij deze had ik een 15e tijd maar alles lag dicht op elkaar, ik zat op 1sec van de 12e plek. Ik begon met een slecht gevoel maar eindigde met een plezant goed gevoel, top!
Eindresultaat was een 14e plaats, niet echt goed maar heb me toch herpakt na de proloog. Misschien moet ik niet te streng zijn, het was een sterk deelnemersveld met supertalentje Raphaela Richter (Radon Factory Team), een paar goeie downhillsters en zelfs de Amerikaanse Olympische Cross-country ster Mary MacConnelough die zich ook op enduro gaat storten.
Zondag was het mijn tweede wedstrijd, maar eerste enduro (Easyphone Cup). Zenuwachtig! Met 12 aan de start waaronder veel Duitse en een paar Nederlandse dames was het afwachten hoe sterk de concurrentie was. Ik ambieerde een podium maar de sterkste concurrentie zou van mijn eigen teamgenoot Alexandra Marchal komen... Vorig jaar won ze hier ook.
Het was koud en druilerig en alle dames moesten als laatste starten, dat betekende dus lange wachttijden aan de specials gezien de meer dan 200 deelnemers. Niet leuk!
Eindelijk was het onze beurt en omdat ik vorig jaar de serie won mocht ik als eerste van start. Alexandra startte 15sec achter mij, dat vond ik lastig. De eerste special is voor mij altijd moeilijk, ik moet er steeds wat inkomen en durf niet voluit te gaan. Ik vond dat nu meevallen, dacht dat ik goed gestart was maar Alex zat in mijn wiel net voor de finish. Nogthans zat er ook een pittige klim in, wat normaal in mijn voordeel is, dat was mentaal een tegenvaller. Alex heeft al veel getraind en dat was er aan te zien. Al was ik weggeschoven op een wortel waardoor ik de helft van dat klimmetje moest lopen en op het einde werd ik gehinderd door mijn voorligger.
Special twee liep wat beter maar ik had een binnenbocht te laat gezien. Dan moesten we beide specials een 2e keer rijden. Weer schoof ik weg op het steile klimmetje, ik slaagde er maar niet in om over die gladde wortel te geraken... Het stuk erna ging super en Alex was achter. Ook zij stond deze keer te voet op het klimmetje.
De 4e special deze keer goed opgelet en de binnenbocht genomen. De bochten lagen spekglad, het was uitkijken maar de Schwalbe banden gaven goed grip.
Na de middag lag de moeilijkste special te wachten. Ook deze keer twee specials die we 2x reden. Weer goed gestart, de beentjes sprintten super ondanks dat ik nog geen intervals gedaan had. Volle bak door een bochtige geul en opeens een lint! Oeps, 't was hier rechtsaf een gladde talud op. Toen ik aan het moeilijkste stuk kwam viel er net een man voor mij. Ik moest in de remmen, kon nog net ontwijken op een smalle wortel-stenen richel en dit steile gladde stuk goed nemen. Dan moesten we over een grote rots, ook lekker glad. Dit lukte bangelijk goed, terwijl anderen stonden te sukkelen. Nog twee gladde bochten en dan volle sprint naar de finish! Wauw wat een zalig gevoel en felicitaties van Alex, tof!
Ik was in de wolken, zeker omdat dit stuk ook de vorige jaren er in zat en het mij nog nooit zo vlotjes lukte!
De 5e special was vrij kort met veel scherpe bochten. Dan die moeilijke weer, ik hoopte dat het net zo vlot liep. Spijtig genoeg lag het nu een pak gladder door de vele passages, ik gleed weg in het bovenste stuk waardoor ik controle verloor en recht op een boom af ging! Ik kon nog net zorgen dat ik er mooi met mijn wiel tegen parkeerde ipv te vallen :). Snel weer in de pedalen voor die rots, dat liep nog net goed. Beetje jammer van die fout.
De 8e en laatste special was echter heel plezant, driften en schuiven door scherpe bochten en dus een leuke afsluiter.
Lang wachten op de uitslag maar ik wist dat ik niet kon winnen, Alex zat telkens kort op mij. Het werd een 2e plek net als vorig jaar, op 37 sec op 8 specials. Dat is niet slecht maar tevreden was ik ook niet. De 3e plaats ging naar de Duitse Lysenko. Teamgenote en downhillster Roos Op De Beeck werd 8e. Bij de mannen stonden we ook nog op het podium: zowel Daniël Prijkel (5e algemeen) als nieuwkomer Jelmer Pietersma (3e Master) mochten de handjes in de lucht steken. Wat een mooi begin voor het Team!
Zondag keek ik uit naar mijn eerste wedstrijd van't seizoen, een Cross-Country in Ottignies en dat onder een stralend warm zonneke maar zonder Rob die niet kon. Daar waar ik in 2007 voor 't eerst BK werd op een technisch rondje.
Ter plaatse zag ik dat het een totaal ander parcours was, aan de andere kant van het "Bois des reves"-park. Ontgoocheld na een verkenningsrondje, helemaal niet technisch en veel steile klimmen.
Tijdens de opwarming op het parcours bleek het er wat moeilijker bij te liggen hier en daar, nu werd het pas leuk!
Verbaasd dat ik mocht starten op de tweede rij, mooi meegenomen op de smalle startklim. Ik was goed mee weg maar voelde al meteen de benen vollopen ondanks een degelijke opwarming. Toen we na een stuk in't bos op het vlakke pad reden kon ik zien welk groepje er voor me uitreed. Ik kon het haast niet geloven! Ik zag Inne, de Nederlandse Britt VD Boogerd, Pauline...rensters waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze ooit nog kon volgen. Ik zat 7e.
Net voor de steile zig-zag klim raasde Hilde Verschaeve voorbij, die kende ik nog van toen ik pas begon. Een grote dame met evengroot palmares waar ik veel respect voor heb, teveel misschien... Op de klim maakte ze fouten en bijna in elke scherpe bocht stonden we te voet maar ze liet me niet voorbij. Ik zag de rest wegrijden maar durfde niet te roepen of kwaad te worden.
In een afdaling kon ik haar passeren door een gewaagde binnenbocht te nemen, cool! :) Op een lange steile klim verderop kwamen zowel Hilde als pluimgewicht Marlies Beckers voorbij. Deze en de volgende ronde speelden Hilde en ik haasje over. Zij op de klimmen, ik in de afdaling. Ik voelde echter de benen steeds meer protesteren, tot tegen de krampen aan. Dit na amper 40min, hoe kan dat?
Dan maar gelleke genomen en gas terug, ik moest Hilde laten gaan en hopen dat ik niet nog verder terugzakte. Ik kon het nog een ronde uithouden maar zag op het einde dat Steffi niet ver achter was. Ik moet dus wel wat stilgevallen zijn. Gelukkig was de meet in zicht want ik zou het niet lang meer uitgehouden hebben ;).
Een 9e plek waar ik best tevreden mee kon zijn gezien de omstandigheden. Ik was dinsdag en woensdag goed ziek, buikgriep. Zo erg zelfs dat ik woensdagmorgen 2.5kg kwijt was! Vandaar waarschijnlijk de vroege krampen, vocht-mineralentekort? Verder ben ik nog niet aan het intervallen op training dus er zit nog veel rek op. Wat een verandering tov de voorlaatste plek vorig jaar in Dinant!
Misschien is het nog niet te laat om aan een "come-back" te denken? :P
Leuk weerzien met iedereen en dat veel mensen vroegen hoe het was terwijl ik bijna niet meer in het XC-wereldje zit deed deugd. Ook de vele supporters gaven enorm steun. Het deed deugd om weer terug te zijn!
Echter zondag staat de eerste enduro op het programma, in Esneux. Lapierre Prorace 29er racemasjien omruilen voor dikke bak Spicy Team 27.5' met 160mm veerweg: BRAAP! :)
Na pech in Lille met een rem die vastliep en een resultaat navenant (37e op 40) was ik uit op revanche in Oostmalle.
Een beetje een vergelijkbaar parcours, zolang er maar bos in zit vind ik het leuk! :)
Zaterdag werkte ik nog een training af van 3.5u, gewoon omdat het MTB-seizoen belangrijker is. Ik fietste naar het parcours, reed 4 rondjes en weer terug naar huis. Ik voelde me zo super dat ik moeite had om me in te houden.
Zondag alleen op pad, Robke kon niet. Gelukkig kon ik rekenen op Frank Henderickx. Ik voelde dat ik gisteren wat te zot gedaan had maar ik dacht dat het wel goed zou gaan. Bij het opwarmen aan de start had ik het gevoel dat ik met te weinig druk reed, ondanks de verkenning met dezelfde druk.
Ik werd weer als laatste afgeroepen. Bij de start niet direct in mijn pedaal maar kon dit al snel goedmaken en zelfs veel opschuiven. Ik wou nog verder opschuiven maar werd bijna gesandwiched en moest in de remmen. Ik draaide halfweg het pak het veld in maar bij de eerste zandbocht gingen ze erbij liggen en ik kon niet voorbij. Iedereen passeerde buitenom. Lap ik zat weer helemaal achteraan...
Dan begon de inhaalrace, het liep goed en de benen waren ook nog goed. Ronde na ronde schoof ik op, al voelde ik dat ik met te weinig bandendruk rondreed.
In het bos liep ik meestal uit op mijn achtervolgers, in het zand kwamen zij dan wat terug. De Luxemburgse Suzy Godart wilde mij perse voorbij, ik sprintte nog mee maar liet haar dan voorgaan. Er kwam een moeilijk zandbochtje naar boven, wie wil er dan nog voorbij? Daar had je het al, ze ging tegen de grond -wat ik al verwachtte- en kon haar omzeilen. Daarna had ik ook afgerekend met de Australische kampioene Lisa Jacobs maar die bleef precies wel dichtbij.
Tegen het einde kwam een rood-witte renster in zicht. Ik probeerde er naartoe te rijden, kwam steeds dichter. Het was moeilijk om foutloos door het zand te rijden dat steeds muller werd en soms werd de kloof terug groter. De laatste ronde en ik zat er bijna bij!
Blijkbaar had ze toch nog wat overschot want op het einde van de ronde versnelde ze en nam afstand. Mijn beentjes begonnen zowat vol te lopen, amai.
Ik draaide de aankomstlijn op en reed nog wat ik kon tot ik plots in mijn ooghoek de Australische zag opduiken. Het werd een hele lange sprint waarbij ik net de duimen moest leggen. Dju!
Heel tevreden, zowel met het goeie gevoel als met het resultaat (23e op 35). Misschien had er wat meer ingezeten gezien de bandendruk en de valpartij na de start maar toch super content!
Met een goed gevoel kan ik het mountainbikeseizoen beginnen, de eerste wedstrijd is 8 maart in Ottignies bij Waver. Dit is een cross-country (rondjes) waarna op 15 maart de eerste endurowedstrijd start in Esneux (Luik).
Ik kijk er alvast naar uit!
Ik was op pad met MTBclinics en we logeerden 4 dagen in "Les Ondes" in Nadrin, bij Houffalize. Bonno en Mariëlle zorgden voor lekker huisgemaakte kost. Verder was er goed voorzien voor bikers: grote binnenruimte met serviceplaats, afspuitmogelijkheden en een drooghok voor natte spullen.
Dat laatste hadden we zaterdag wel nodig! We waren met Kris Hertsens vertrokken voor een dag "clinictime", ik had gekozen om dit met de XC-fiets te doen, de Lapierre prorace 29er. Technische dingen werden geoefend, zowel afdalen als klimmen kwamen aan bod. Er zat een leuke korte singletrail in met rotsen en wortels, zeer uitdagend. Het ging steeds beter en toen ik als enige een moeilijk stuk kon rijden kon mijn dag al niet meer stuk! Daarna begon het hard te regenen en een deel van de groep reed terug. Ik koos ervoor om met een paar anderen er nog een lus bij aan te breien. Mijn Agu regenjas zou me wel beschermen.
We reden een zalige afdaling waarvan het eerste stuk met veel rotsen om te eindigen op een megasteil stuk dat glad lag. Al slingerend kwam ik heelhuids beneden, wat een kick! Dit als enige gedaan zonder af te stappen gaf me weer een extra boost.
Na het modderbad een warme douche, lekker eten en uitkijken naar dag 2...
Zondag werd een stralende dag en stond in het teken van "singletrails" rond La Roche. Ik besloot om aan te sluiten bij het "Dare2Be" jongerenteam dat ook op stage was, onder leiding van mijn ex-trainer Kris Henderieckx. Hopende dat ik dat jonge geweld kon volgen en de ideale gelegenheid om een klimtraining te combineren met technisch afdalen.
In het begin was er niet veel klimtraining bij, we volgden een technisch vlak wortelpaadje langs de rivier, ook leuk natuurlijk! Al was het soms té moeilijk en werd het wandelen. Tot we niet meer verder konden omdat de rivier te hoog stond en dan maar de steile helling van de rotskam te voet beklommen. Boven op de kam genoten we van een korte pauze met heerlijk uitzicht. Er zat niks anders op dan langs de andere kant naar beneden te gaan, ook supersteil maar ik probeerde het toch al fietsend. Spannend!
Na enkele meters op het paadje beneden viel er bij iemand zijne "frank"...hier waren we al geweest! We hadden dus gewoon een rondje gemaakt. We kwamen niet meer bij van het lachen! 's Middags kwamen we aan in La Roche waar we aten en genoten van het zonnetje.
Daarna werd het zowaar nog leuker. De ene na de andere moeilijke rotsafdaling en leistenen werd bedwongen, ik kreeg er niet genoeg van. Een keer waren we het paadje kwijt en zo eindigden we al afdalend in de tuin van een oud vrouwtje die verbaasd buiten kwam kijken. Gelukkig kon ze ermee lachen. De klimtraining kon nu goed uitgevoerd worden en deze dag moe en voldaan afgesloten na dik 5.5u biken.
Maandag terug een bewolkte koude dag maar niet getreurd, het was "enduro-day"! Ik stond te popelen om mijn nieuwe Lapierre Spicy eens goed te testen. We fietsten naar Houffalize en begonnen op de fourcross te oefenen. Gezien ik de enige endurorijder was kreeg ik topper Olivier Bruwiere als privé coach, zalig! Kombochten en dubbels geoefend en dan wat spelen op de afdalingen van het oude wereldbeker circuit. Daar gegeten en de namiddag sloot ik terug aan bij het groepje van "Dare2be"-team. Dat was niet echt een goeie keuze. We reden het nieuwe UCI-circuit rond hotel "Fosse d'Outh", deze is nog moeilijker dan het oude parcours. Met de endurobike werd dit een hele opgave, al had je soms ook voordeel. Het liep gewoon niet zo lekker.
Dinsdag, de laatste dag. Terug op pad met de rustige groep van Kris Hertsens om terug dat goeie gevoel te vinden...
We bouwden zelf trails, een jump en zelfs een kleine road-gap (sprong dwars over een weggetje) in het privé bosje van "Les Ondes". Het goede gevoel kwam terug en ik sprong de road-gap samen met lesgevers Kris en Pieter, tjakkaa!
We maakten nog een kort ritje en zochten weer die technisch steile afdaling van zaterdag op, genieten... Spijtig genoeg eindigde deze coole stage daar al.
Een goeie stage met toffe sfeer en toffe mensen. Weer wat vertrouwen getankt en techniek en fysiek bijgeschaafd. Nu rusten om dan zondag in Oostmalle te knallen! Zij het dan wel op de crossfiets ;)
Na enkele maanden gesukkel met het hielbeen/achillespees kon ik eindelijk deelnemen aan mijn eerste cross! Gelukkig kon ik wel blijven fietsen, alleen rechtstaan op de pedalen en krachttraining was moeilijk.
Het was dus maar afwachten hoe het zou gaan, ik zag het vooral als training aangezien nu de intensievere trainingen aanbreken met het oog op de start van het mountainbike-seizoen in maart.
Natuurlijk moest ik helemaal als laatste starten, niet echt ideaal op dit parcours. Ik was goed mee weg, wat opgeschoven en wou nog verder doorschuiven maar ik vond geen gaatjes. Aan de bocht nam ik buitenom, blijkbaar goed idee want iedereen nam binnenkant en daar stropte het wat op. Hupsakee weeral wat plaatsen gewonnen!
Dan in rechte lijn naar het zand en daar wat te voorzichtig aan begonnen en paar plaatsen terug kwijt... de veranderde staat van het parcours verraste me. Van harde beton met harde sporen naar zacht mul zand op minder dan 2u tijd! Iedereen begon te lopen maar ik dacht zo tijd te winnen als zij terug moesten opstappen. Niet... Het zand was té mul en ik reed me vast in een bocht. Toch lopen dus en paar plaatsen kwijt. Dan nog ergens een foutje bij het oprijden van een zandhellinkje waar het ook zachter was geworden en ik was de aansluiting kwijt.
Ik had nr 44 in zicht, dat werd mijn mikpunt. De volgende rondes minder fouten en ik kwam steeds dichter. Op gegeven moment begon ze weer terug uit te lopen terwijl ik niet het gevoel had dat het vat afgeraakte maar mentaal was dit wel een tik. Ik reed wat ik kon maar ik ging precies niet vooruit, was ik dan echt zo slecht??
Uiteindelijk werd ik eruit genomen, dat zat er aan te komen. Ik zat nog niet kapot maar voelde de beentjes wel. Ik was ook niet echt ontgoocheld omdat ik er fysiek wel een goed gevoel bij had en dat ging sowieso het belangrijkste zijn.
Terug bij de camionette kon ik het niet geloven! Ik zette mijn fiets weg en zag dat het achterwiel niet draaide. De rem zat tegen de velg, er leek iets aan de hand met het kabeltje... Ik had dus waarschijnlijk de hele koers zo gereden!! Hahaha en ik dacht dat het aan mezelf lag dat ik niet vooruit ging! Opgelucht dat het dus toch niet zo slecht gesteld was met de conditie maar nu toch wél ontgoocheld over de uitslag (37e). Het was dus zéker een goede training! :)
Daarna ben ik nog met de koersfiets naar huis gereden om er een duurtraining bij aan te breien.
Kans op revanche op 22 februari in Oostmalle, de fiets is alvast binnen voor reparatie. ;) Bedankt Fietsshop Uitgeest!
De eerste cross op mijn programma was die in mijn eigenste Essen op 20 december. Echter door een beenvliesontsteking, opgelopen na de duatlon in Wuustwezel kon ik hier niet starten. De staat van het parcours was slecht en vereiste nogal wat lopen. Ik mag nu een tijd niet lopen en moet naar een orthopedist voor verder advies/onderzoek. Misschien heb ik speciale zolen nodig. Die had ik al voor het fietsen omdat mijn voetboog inzakt bij het duwen en er dus krachtverlies was.
Ik hoopte dan wel in Loenhout te kunnen starten maar ook hier stak het weer er een stokje voor. Door sneeuw en ijs lag het er maandag best gevaarlijk bij maar dit zou smelten en dan werd het veel lopen. Een streep door de rekening dus...
Gelukkig kan ik ondertussen wel blijven trainen, fietsen gaat best zolang ik niet teveel op de pedalen sta of lang kracht moet zetten.
De volgende op het programma zal dan pas Rucphen (Nl) zijn op zaterdag 24 januari. Hopelijk lukt het dan wel! Daarna volgen nog Lille en Oostmalle.
Ik wens iedereen nog een zalige kerst en een gelukkig, gezond & sportief 2015!
Afgelopen zondag stond eigenlijk de cross in Overijse op 't programma. De verleiding voor de duatlon was echter te groot: dichtbij, veel leuker én kans op podium. Twee jaar geleden werd ik 2e op slechts 1 minuut!
Zaterdag werkte ik gewoon mijn training af: core-stability+kracht en een duurtraining. Ik combineerde die met een verkenning op het parcours. Het was echt superleuk op de "Molenbergen"!
We starten allemaal samen: duo's, solo's en mannen en vrouwen... Ik liet de "Usain Bolts" gaan en zocht mijn eigen tempo. Ik moest dit 4km kunnen volhouden om daarna nog 22km te kunnen biken. Maar gezien lopen mijn zwakste onderdeel is mocht ik de kloof niet te groot laten worden.
Goed gewisseld en nu kon de strijd pas echt beginnen! Ik begon te fietsen als een zot. Twee lange rechte stukken waarvan eentje met de wind op de neus en een paar mannen in mijn wiel...Eens we in het bos kwamen en het draaien en keren begon liep ik de ene na de andere in. Heel lastig omdat het veel single-tracks waren en je dus niet voorbij kon :(. Net op de stukken waar ik het verschil kon maken werd ik opgehouden. Frustrerend. Ondertussen kreeg ik te horen dat ik 4e hing en in de 2e ronde kreeg ik Lotte De Vet te pakken. Ik kende de triatlete van de voorbije Achtkamp.
Sommigen hadden geen zin om opzij te gaan als ik riep. "Ik heb ook 12euro betaald" riep de Nederlander terug en dan ikke "ja maar ik rij wel voor het podium he!". Ondanks dat liep ik toch in op An Aernouts (voormalig winnares en deed ook mee aan de Achtkamp). Wat wilde ik haar graag kloppen omdat ik daar twee jaar terug dus maar 1 minuut achter was. In de 3e ronde scheelde het niet veel meer, ze reed net voor me uit. Ondertussen hadden de eerste mannen ons gedubbeld en werd het verwarrend. Aan de wisselzone deden ze teken dat ik binnen moest rijden, al dacht ik dat ik nog 1 ronde moest. Vertwijfeld reed ik door maar de man achter me zei dat ik moest wisselen. Ik kroop met de fiets onder de linten en naar de wisselzone. Ik riep naar de organisatie of ik moest wisselen? In paniek begon ik schoenen te wisselen en net toen ik vertrok om te lopen zei iemand van de organisatie dat ik nog 1 ronde moest fietsen. AAARGH! Alles weer uit en fietsschoenen weer aan, helm terug op... Doemedoemedoeme. Wat een domme fout! En net nu ik haar bijna te pakken had!
De jacht terug geopend maar veel tijd verloren :(. Ik gaf alles om er terug bij te geraken, het lopen moest dan maar op wilskracht! Ik had 1 ronde om haar in te halen... alles of niks. Het lukte me nog bijna, nog slechts enkele meters toen we de wisselzone ingingen maar ik wist dat het nu wel héél moeilijk ging worden want zij is ex-veldloopster en het was nog 2km. In het begin kon ik op dezelfde afstand blijven. Maar de beentjes deden pijn en de weg terug liep ze wat uit, ik probeerde te versnellen maar ik kwam niet meer dichter.
Ik strandde op een 45tal seconden en was in eerste instantie kwaad. Door die stomme fout liep ik misschien de 2e plaats mis. Winnares was Caren Commissaris, een veldrijdster die afgelopen jaar ook loopwedstrijden afwerkte.
Hoi allemaal,
zondag was er dan de laatste proef van de Achtkamp, de veldrit! Dit past natuurlijk perfect in mijn plaatje als mountainbikester, nadeel is dat daardoor iedereen de winst al naar mij toeschoof... Veel druk dus maar ach, het is "maar" de Achtkamp?
Zaterdag was ik gaan verkennen. Het rondje beviel me wel al zat er ook veel asfalt in. Het leukste (en moeilijkste) was het stukje met het enige heuveltje, daar was ook veel modder. Verder nog een leuk stukje met 2 boomstammen en een diepe put. Bij de Achtkamp is de fietskeuze vrij dus ik koos voor mijn vertrouwde Lapierre Prorace 29er ipv een crossfiets. Robke was erbij om te zorgen voor de reservefiets, hopelijk was dat niet nodig.
Ik mocht als 9e naar de startlijn (klassementsplaats), er was niet veel keuze meer dus nam ik maar geheel de buitenkant. Ik was blij dat we meteen links moesten draaien rond de boom en dan over de balkjes en direct het bos in. Sommige reeksen reden eerst rechtdoor, een lang stuk over asfalt. Ik vreesde dat dat in mijn nadeel zou zijn, meer kans dat er in mijn wiel bleven hangen... Nu werd het al meteen technisch en kon ik een gaatje slaan. Verder was mijn tactiek om de 1e ronde keihard te rijden en daarna eigen tempo. We moesten maar 2 rondes (30min), spijtig maar gezien het concept van de Achtkamp (atletiekers & fietsers samenbrengen in één competitie) is dit begrijpelijk. Het moet voor iedereen haalbaar zijn...
Ik had een superstart en schoot als eerste weg, ik had al meteen een gat! Al kon ik niet zien of er nog iemand in mijn wiel kwam. De balkjes over en hup het bos in. De gashendel compleet open en in een van de bochtjes kon ik zien dat er al een mooi gaatje was. Het was Lotte De Vet die 2e hing, die triatlete mocht ik toch niet onderschatten dus ik bleef maar gaan.
Ik had weer veel last van slijmen (sinussen), bij de veldloop vorige keer ook al. Dat belemmerde mijn ademhaling en ik had ook niet de beste benen precies. Daarom vond ik de eerste ronde niet lekker lopen maar toch bouwde ik mijn voorsprong uit.
Al was het voor sommigen misschien al van in het begin duidelijk dat ik ging winnen, voor mij telde het pas als ik over die streep bolde. Ik heb dus de 2e ronde wel iets rustiger gereden maar durfde ook niet echt veel trager gaan.
Na amper 20 minuten werd ik al als winnares afgevlagd, beetje raar wel. Zelfs de organisatie leek verrast dat ik al binnen was! :)
Niet echt tevreden over het gevoel maar het was dan ook mijn eerste wedstrijd sinds september. Het plezantste waren de vele aanmoedigingen (leuke sfeer!) en vooral het roepen van de "MTBschool Noorderkempen"-kids. Leuk om zo te kunnen rijden voor je eigen poulainkes :). Die kwamen ook voor de initiatie nadien. Teamgenote An Arnouts werd knap 3e.
Na onze wedstrijd dus tijd voor de kids-initiatie die ik mee begeleidde, fun-fun-fun. Al vonden "onze MTBscholers" 1 rondje nogal weinig. Ik beloofde hen dan dat we na de mannenwedstrijd nog even het parcours zouden opgaan :). En plezant dat het was!!
Een koude, gure maar plezante afsluiter. Ik werd 8e algemeen op 1 punt van de 7e plek. Ik won ook het apart fietsklassement. Graag wil ik coach Jos Henderieckx van mijn "Chedy"-ploeg bedanken voor de wekenlange begeleiding en tips! Verder sponsor Young Charly die zorgde voor mooie trainingspakken. Volgend jaar wil ik de fietsrecords op mijn naam zetten.
Zaterdag voor de eerste keer een mountainbiketraining gedaan, een toertocht van 35km te Maasmechelen. Voordien werkte ik alleen rustige wegtrainingen af. Het was een leuk tochtje met pittige klimmen, ik had moeite om mezelf in te houden met de veldloop in gedachte... Daarbij koppelde ik deze tocht aan een techniektraining met de endurofiets in het plaatselijk bikepark.
Zondag stond dan de voorlaatste proef op het programma, een 3.5km veldloop in het park van Brasschaat. Ik keek hier wel naar uit, vind ik veel plezanter dan de korte loopnummers. Ik hoopte dat de beentjes nog goed waren na gisteren...
Rustig gestart en me in een klein groepje genesteld, met nog 2 ronden te gaan voelde ik dat het goed zat en dat ik sneller kon. Ik plaatste een versnelling en liep daarna verderop de ene na de andere voorbij. Zalig gevoel! In de laatste ronde kwam nog een groepje van 3 in zicht...een mooi doelwit en ik kon alsnog versnellen. Op het einde kwam ik aansluiten, er waren er nog 2 over en we gingen het laatste stuk in. Het tempo lag zo hoog dat ik niet durfde om nu al weg te springen. Ik wachtte nog af maar daardoor kon de eerste al wat afstand nemen. Die kreeg ik niet meer te pakken. In de laatste rechte lijn plaatste ik dan mijn aanval en ging nog over die voor mij.
Trots op mijn prestatie en met betere benen dan in de 800m. Ik begon als 17e in de aanvangsronde en werd nog 12e! Ik sta nu 9e en kan nog 8e worden. Super tevreden en met een goed gevoel naar de afsluitende proef zondag: de veldrit.
Volgende zondag is dus "mijn proef" volgens iedereen en ze schuiven me allemaal al een makkelijke overwinning toe. Maar als het droog blijft zal het helemaal niet zo makkelijk gaan, het is een snel parcours zonder bergjes en weinig technisch... Er zijn er wel meer die hard kunnen fietsen. Helemaal niet zoals een mountainbikewedstrijd dus. We zullen wel zien, ik kijk er naar uit!
Zaterdag nog stevig getraind en dat zou zich laten voelen op de 800m. Maar dat was net de reden dat ik terugkeerde naar de achtkamp: dat ik kon blijven doortrainen voor volgend seizoen. In tegenstelling tot het rijden van een cyclocross-seizoen waarbij je de dag(en) voor en na de wedstrijd niets kan (mag) doen.
Ik stond op de eerste rij door mijn 8e plaats in het klassement maar ik werd bij de start al meteen gesandwiched. Hierdoor hield ik me in en verloor wat plaatsen. Maakte niet uit, die waren toch veel sneller, ik liet ze lopen. Ik zette mij achter ploegmaatje Ann Aernouts. De eerste ronde ging goed, ik kon me handhaven maar ik voelde wel dat ik dat tempo nooit tot het einde zou kunnen volhouden. We liepen rond de 13e a 14e plaats. In de bocht van de 2e ronde werd er versneld en kreeg ik het moeilijk, ploeggenote Romi stak me voorbij. Nog een halve ronde maar de benen waren nu als lood. In het laatste rechte stuk wou ik sprinten maar het ging niet meer en zo kwam er nog iemand over.
Ik dacht dat ik laatste was en liet me uitbollen, de benen waren op. Net over de finish en blijkbaar waren er nog 3 achter mij!
Niet geheel tevreden maar meer zat er niet in denk ik. 17e van de 20.
Het kogelstoten was mijn favoriete atletieknummer en is het nog steeds! Vroeger wel een paar medailles mee behaald... Doel was om de top 10 te halen. Ik stootte eerst vanuit stand en dat was al meteen een goeie worp. De volgende twee pogingen deed ik met tussenpas maar tot mijn frustratie was dit niet verder. Spijtig want donderdag was ik de techniek even gaan opfrissen en was ik wel verder geraakt. Met 7.5m was ik matig tevreden omdat ik in 2004 nog 7.64m had en dit mijn doel was. Nu kwamen alle goeie atleten aan de beurt. Ik hield mijn hart vast maar het viel op dat zij niet ver geraakten. Een top 10 zat er dus wel in! Toen ik de uitslag zag sprong ik een gat in de lucht, 6e! Boven de verwachtingen!
Door deze prestatie kon ik de schade beperken en verloor ik maar 1 plaats, op 1 punt. Ik sta nu 9e op 8 punten van de 7e plek.
Ik hoop nog 7e of 6e te kunnen worden. Volgende week is er de veldloop. Dit doe ik liever dan 200m of 800m en ik denk dat ik er beter in ben maar dat is altijd gissen met zo'n groot aantal goede lopers uit de atletieksport.
Van Brasschaat ging het dan naar Maasmechelen, om een techniektraining te doen in het bikepark aldaar. Mijn eerste training op de Lapierre Spicy endurofiets. Wat regen hield me niet tegen en al snel vond ik het vertrouwen terug. Een geslaagde dag dus!
Zondag stond de tweede fietsproef op het programma maar afgelopen week had ik niet veel gedaan. Het was mijn "rustweek" en daarbij probeerde ik te herstellen van de verrekking in mijn bil. Verder was het zaak om goed te leren omgaan met het specifieke tijdritmateriaal. Leuk zoiets nieuw! Ook 10jaar terug vond ik dit een fantastisch plezant onderdeel.
Gelukkig was ik aan goed materiaal geraakt. Leo, een lesgever in onze MTBschool, had zijn tijdritfiets ter beschikking gesteld. Het was wel een hele week zoeken naar de juiste afstelling. Op het laatste moment geraakte ik nog aan een mooie tijdrithelm via Brent Peeters (WAC), echt cool zo'n ding!
Doel was in eerste plaats mijn tijd van 2004 verbeteren (10'.20") en winnen natuurlijk. Het record van Karen Steurs (wegwielrenster met mooi palmares+winnares crocodile trophy MTB Australië) verbeteren zou ook wel leuk zijn maar leek me niet haalbaar, dan moest ik al 30sec sneller zijn dan 10 jaar terug...
Prachtig weer 's morgens en Robke was nog eens mee. Op het militair vliegveld van Brasschaat was het parcours van 6.5km uitgezet. Het lange stuk terug naar de aankomst was hard windop, dat ging zware kost worden... Er stond een stevig windje.
Na een goeie opwarming begaf ik mij naar de start, ik hoorde hen namen afroepen. Ik reed nog wat heen en weer tot ik mijn naam zou horen. Slecht idee... iedereen had een eigen starttijd en blijkbaar was dat hét referentiepunt en niet het afroepen van je naam. Toen ik dan mijn naam hoorde, riepen ze dat ik al moest vertrekken. Mijn tijd liep al... In zeven haasten vest uit, startplatform op en zo vertrokken zonder dat ik eerst werd vastgehouden. Boenk dat starthellingske overhaast af, mijn ene voet nog niet in het pedaal, bocht door, inklikken en weg. Ik hoorde de speaker nog zeggen "oho wat een onprofessionele fout!". "Pfff onprofessioneel, onprofessioneel...we zullen eens wat laten zien!" en de adrenaline van boosheid raasde door m'n lichaam. :)
Het eerste gedeelte liep lekker, goede aerodynamische houding en ik kon de snelheid op 41-42 km/u houden. Het tweede gedeelte ging ook nog goed, tot het keerpunt en het lange stuk windop. Ik had mijn krachten hiervoor wat gespaard maar toch kon ik het niet houden, moest terugschakelen en zag het gebeuren... 41, 40, 38,....35... Djeezes! Ik ging precies niet meer vooruit maar gaf wat ik kon. Ik zat zo kapot dat ik kleine foutjes maakte op het einde bij het overpakken van het ligstuur naar de remmen en het schakelen. Bocht door en volle bak sprinten over de finish.
Amai 10'09"! Ik schrok van mijn tijd, YES eerste doel gehaald! Ik was blij maar Chedy-ploegcoach Jos Henderieckx (bekend van Nottebohm trainingscentrum) gaf me een veeg uit de pan. Zo'n fout mocht niet gebeuren... Hij had gelijk maar 't is nu ook niet dat ik een doordeweekse tijdritrijdster ben en mijn laatste deelname Achtkamp is ook 10 jaar geleden. Ik noem het een misverstand ;)
Nadat iedereen binnen was bleek mijn tijd toch voldoende voor winst! Daarna viel "mijne frank". Zonder die 10 seconden te laat gestart te zijn had ik misschien het "proefrecord" van Steurs (9'.56") kunnen verbreken! Spijtig. Toch nog felicitaties van Jos die natuurlijk ook blij was... 't is gewoon een strenge coach zeker? ;)
Dat record moet er toch ooit aan geloven! :)
Volgende zondag weer atletiek: kogelstoten en 800m. Ik ben van de 12e naar de 8e plaats gegaan dus nu weer schade beperken tot de volgende fietsproef.
Na mijn winst in het 1km tijdrijden was het nu de beurt aan de atletiekers om zich te laten zien. Voor Olympiër Hanna Mariën zou dit alvast een koud kunstje zijn en zij zou zich kunnen handhaven op 1 in het klassement. Voor mij was het zaak de schade te beperken, ik wou toch nog zo graag het eindklassement-podium halen zoals in 2002 en 2003.
Donderdag deed ik een looptraining en oefende het verspringen om de juiste aanloop te zoeken. Ik voelde mij super en deed daarom nog wat kracht bij. Geen goed idee want zaterdag had ik wat pijn in mijn bil, ik hoopte dat het met losfietsen wel weg zou gaan.
Zondag heel goed opgewarmd maar toch voelde ik nog iets. Ik wou graag mijn tijd en afstand van 10 jaar terug evenaren maar dit bleek al snel een utopie. Oud worden houd je dus toch niet tegen... De 200m ging best goed, ik was "maar" 1sec trager dan 10 jaar terug, daar kon ik wel mee leven. Maar toen ik de uitslag zag was ik ontmoedigd: pas 17e van de 20! Het verspringen was een ramp: de 1e poging durfde ik niet doorspringen en haalde maar 3m40, ver van mijn laatste sprong in 2004: 3.90m. Ik kreeg steeds meer last. De 2e poging dan alles op alles gezet maar ik sprong blijkbaar op de "lat" en had dus 0. Op de koop toe had ik nu zoveel pijn dat ik moest beslissen om geen 3e poging te doen. Een moeilijke beslissing maar wel de verstandigste...
Voorlopig sta ik nu 12e, ik hoop nog kans te maken op een 5e plek in het eindklassement. Er komen nog 2 fietsproeven die ik kan winnen: 7km tijdrit en veldrit, kogelstoten kon ik vroeger goed dus ik hoop daar in de top 10 te blijven. Voor al de rest (800m, veldloop) moet ik proberen de schade op de atletiektoppers te beperken. Dit jaar gewoon sterk deelnemersveld qua atletiekers, moeilijker voor een fietser om bij top 3 te eindigen gezien er maar 3 fietsproeven zijn. Dus eigenlijk wel knap van mij dat ik al 2x 3e werd toen! :)
Graag wil ik nog mijn Chedy-teammaatjes bedanken voor het lenen van de spikes!
Na 2 weekjes rust ben ik rustig terug begonnen. Nu staat de volgende weken de "Brasschaatse achtkamp" op het programma: 3 fietsproeven en 5 atletiekproeven. Ik deed deze al eens mee van 2002 tot 2004 met twee keer een 3e plaats in't klassement. Voor het eerst deed ik nu mee onder de vlag van "Chedy", een van de vele ploegen.
Afgelopen zondag vond de openingsproef plaats: een tijdrit van 1km door het park. Het lijkt iets van niks, maar het is één lange sprint alles geven en dan nog een lastige bocht erin. Ondanks dat ik een fietsster ben, heb ik deze proef niet altijd gewonnen.
Aangezien mijn rollen vast staan op de maat van een 26' mountainbikewiel, gebruikte ik mijn oude crossfiets om op te warmen. In mijn koersfiets paste die niet en mijn huidige mountainbike is een 29er met steekas, ook geen optie dus. Achteraf gezien een geluk dat ik een 2e fiets bij had...
Na mijn opwarming nam ik de koersfiets en wou hem op de juiste versnelling leggen om te starten. Er gebeurde niets...hij lag op het zwaarste verzet maar ik kon niet meer schakelen. Wat nu!?? Ik mocht mijn start uitstellen maar was in paniek. Een paar mensen kwamen helpen en één van hen stelde vast dat de kabel losgekomen was. Nu was de keuze: rijden met deze fiets en op klein blad vooraan vertrekken en dan schakelen naar de grote plateau. Maar was dat niet te zwaar? Kon ik dat volhouden? En bij die bocht dan? Of neem ik de oude crossfiets? De keuze was snel gemaakt... Wielen overzetten en dan maar kijken of het goed schakelt want die crossfiets is nog een 9 speed terwijl het koerswiel 10 speed is. Gelukkig viel dat mee, er dook echter een ander probleem op: we kregen de achterrem niet dicht! Dan maar zo...
Op het startplatform bekeken ze mij maar raar, is dat wel veilig? Zouden we dit toestaan? Ik zei dat het niet anders kon en ik zou wel voorzichtig zijn ;) Het was gokken op welk verzet ik moest starten, bij mijn koersfiets had ik dat vooraf getest maar de crossfiets heeft een ander verzet. Toch goed gestart en goed bij kunnen schakelen. Ik durfde het eerste stuk niet voluit te gaan, bang me al op te blazen. Aan de bocht was het een beetje sukkelen, met de voorrem maar die werkte ook al niet goed... Bocht door en nu volle gas naar de finish! Ik schakelde bij maar ik kon niet groter, dju! De crossfiets heeft maar een 46 voorblad tov een 52 bij koersfiets. Ik had nog veel over en sprintte volle bak over de lijn.
Geen idee wat mijn tijd was maar beetje teleurgesteld omdat ik niet kapot zat. Ik had sneller gekund en de bocht liep niet goed.
Achteraf bleek ik toch nog gewonnen te hebben met slechts 1 honderdste verschil op sprintster/Olympisch bobsleeteam Hanna Mariën! Veel pech dus en ook een beetje geluk? :) Ik was wel 5 seconden trager dan 10 jaar geleden...
Op naar de volgende proef zondag: 200m sprint en verspringen. Niet mijn ding. Ik moet proberen de schade te beperken om nog in aanmerking te komen voor top 3 eindklassement.
Afgelopen zondag stond dan écht de allerlaatste enduro op het programma, hoewel het seizoen voor mij al gedaan was na behalen van de titel op 21 september.
Enerzijds was het leuk om de trui te "showen", anderzijds had ik er niet veel zin meer in, het seizoen was al lang.
De eerste special liep niet lekker, ik reed veel te voorzichtig (en te traag!). Slecht gevoel, angst om te vallen,... Niet goed! Dit ging zo heel de voormiddag, ik geraakte maar niet in "race-modus". Ondanks dat waren het heel leuke specials maar ik kon me maar niet amuseren. Ik ging dan nog 2x onderuit ook.
Na de middag ging het precies wat beter, ik was "technisch opgewarmd". Ik weet van mezelf dat een fysieke opwarming niet zo nodig is, maar wel een technische opwarming. Al eens een afdaling kunnen doen om er in te komen dus. Net hetgeen ik daags voor het BK deed. Vooral de 5e special liep echt lekker en ik had er weer plezier in. De 6e en laatste was dan weer wat minder maar met veel plezier!
Het wachten op de uitslag duurde een eeuwigheid maar ergens wist ik wel dat ik zo echt niet kon winnen van teamgenote Alex Marchal. Die was waarschijnlijk ook uit op revanche na haar slecht BK.
Inerdaad, het werd een 2e plaats. Beetje mindere afsluiter van het seioen maar toen we weer het podium opgeroepen werden kon de pret niet op. Eindklassement dames: 1e plaats met een mooie prijs er boven op! Alex werd 2e.
Nu terug opbouwen naar maart. In de winter neem ik deel aan de Brasschaatse "achtkamp" (atletiek+fietsproeven) , die had ik 10 jaar geleden ook al paar keer gedaan met succes (3e plaats). Verder nog een paar crossen vanaf december.
Graag wil ik al mijn sponsors nog eens bedanken voor hun steun!
Volgend seizoen mik ik op de "Specialized-Sram series", pik ik eens een wereldbeker mee en zullen er weer "downhill marathons" op het programma staan. Ik zal ook enkel downhills in België rijden als training.
Zondag nam ik voor het eerst deel aan een "obstacle run" of hindernisloop op recreatiedomein "De Ster", St Niklaas. Het lijkt op militaire training, een lange stormbaan. Een mix van uithouding (lopen) en behendigheid/kracht (hindernissen nemen). Ik koos voor de 5km als eerste kennismaking en omdat ik nog maar 2 weken aan het lopen ben. Ik loop en fiets als wintertraining.
Het was gokken welke kledij ik best droeg, we zouden ook door modder moeten en moeten zwemmen! Speciale schoenen met grote noppen had ik al gekocht, die komen ook van pas bij winterduatlons. Er werd gestart in groepen van 100 lopers. Ik zat bij de 2e groep, wij startten 10 minuten later na een leuke opwarming op bonkende beats. De sfeer was zot!
Ik stond vooraan en was goed weg. Wat eerst voor het plezier was, werd nu om te winnen. Mijn competitiedrang kwam weer boven toen ik zag dat ik eerste dame was. Ik besloot tot de eerste hindernis voluit te sprinten om opstoppingen te vermijden. We moesten een zandzak van 20kg nemen en er een aparte ronde mee lopen. Amai de bovenbenen liepen vol...echt zwaar. Hup zak afgooien en op naar de volgende. Ik liep bij de eerste 5 mannen van onze groep. Er volgden nog een net over modder waar je moest onderkruipen als soldaten, dan iets soortgelijk maar met draden waar elektriciteit op stond. Hierna moesten we gladde grashellingen op en af, sommigen gleden op hun kont naar beneden. Mijn schoenen deden hun job, ik had veel grip en mijn handen niet nodig om omhoog te geraken. We begonnen al lopers van de vorige groep in te halen.
Dan liepen we naar de zwemvijver, daar lagen paalvlotten waar je over moest. Terwijl er veel aan het sukkelen waren op handen en knieën lukte het mij om rechtstaande van de ene naar de andere paal te stappen. Op het volgende stuk lagen de palen echter verticaal op het water, wat nu? Ik moest 2 dames passeren en kon toen met een zelfverzonnen "move" deze hindernis overwinnen. Op het einde moest je in het water springen en naar de kant zwemmen. Ik liep naar het volgende maar zag dat er een lange rij stond. Het was een container waar je op moest klimmen en aan de achterkant via een loopplank eraf springen, 3m lager in het water. Dit ging enkel één voor één, aanschuiven dus... Toen was het even niet meer leuk: je loopt de longen uit het lijf en als eerste dame en daar sta je dan 15 minuten uw tijd te verprutsen én kou te krijgen!
Het is niet mijn ding, zo van grote hoogtes springen. Dus wandelen over die plank en zonder te kijken, hup eraf! Pfff amai da was toch maar vies. Weer zwemmen en dan volgde een lange slopende zandloop waarbij je nog onder een net moest. Dan een surrealistisch obstakel: een ijsberg! Daarna door een ondiepe vijver waarover hekken lagen. Je moest op je buik eronder en als een krokodil bewegen, je kon maar net ademen als je je hoofd wat schuin boven water hield. Weer een container opklimmen, over touwnetten en door banden. Dan een lang loopstuk, een "radio-actieve tunnel" donker en mistig en nog eenzelfde mistige kruiptunnel. Dan nog wat hopen autobanden om over te kruipen en een container met modder waar je tot je knieën inzakte en je amper door geraakte door de zuigkracht. Daarna terug lopen was zware kost met loodzware schoenen. Een vieze groene stinkpoel waar je door moest en via een touw er weer uit.
Ik kon mijn tempo hoog houden tot de laatste hindernissen. Er waren wel 2 hoge houten muren waar ik problemen mee had. Erop geraken was al niet makkelijk, eraf nog minder. Ondertussen werd je dan nog eens stevig natgespoten en zag je amper iets. Ik was bang om eraf te springen en me te blesseren dus liet ik me er af zakken. Nog een rondje op de atletiekpiste, door een houten doolhof kruipen en daar was de finish! Ik was eerste dame van onze groep en zelfs bij de eerste 8.
Waauw dit was prachtig! Ik heb er van genoten, dit smaakt naar meer. Leuke sfeer ook. Beetje wrang gevoel toen het podium plaatsvond, die dames waren in de eerste groep gestart en hadden vrije doorgang aan de waterjump terwijl wij daar een kwartier hebben staan aanschuiven. Ook de eerste mannen van onze groep kloegen hierover. Als je prijzen geeft, zorg dan ook dat het eerlijk verloopt. We kregen wel een mooi Tshirt en speciale medaille.
Achteraf bleek dit podium dan nog foutief want ik stond maandag als 2e in de uitslag op hun site en de nrs 2 en 3 waren dus eigenlijk 3 en 4!
Volgend jaar wil ik zeker terug meedoen, dan ga ik voor de 10km! ;)
Na 2 weken rust na het succesvol BK enduro, wou ik nog meedoen aan een downhillwedstrijd. De keer dat ik in Juli mee deed in Vielsalm (en meteen BK) smaakte wel naar meer!
Zaterdag trainingsdag op de flanken van de citadel van Namen, onder een warme zon. Snel parcours met weinig natuurlijke hindernissen en opeenvolgende drops, gaps, sprongen en steile stukken. Iets wat mij totaal niet ligt, zo'n "airtime" ben ik helemaal niet gewoon. Een compleet ander parcours dan Vielsalm. Springen was er weinig bij voor mij, erover rijden ging ook alleen verlies je dan snelheid en dus tijd... Op het einde een leuk stuk, korte bochten naar beneden met op einde een zeer steil stuk met remputten. Je haalde zo'n grote snelheden dat je moest uitkijken dat je je bocht niet miste (paar keer gebeurd :). Het vervelende was wel dat ik steeds erg misselijk werd in de camion die ons terug naar de top bracht. Het werd zelfs zo erg dat ik van ergernis 2x terug naar boven ben gefietst!
's Nachts begon het te gieten en het hield pas op tegen de ochtend. Benieuwd of deze ondergrond wat regen kon hebben ben ik bij de eersten aan de trainingsrun begonnen. Het was nog net te doen, alleen dat laatste steile stuk lag echt heel slecht. Ik stond te twijfelen en toen er een aantal tegen de vlakte gingen, sloeg ik dit stuk maar even over. Met veel twijfels aan een 2e run begonnen maar het lag al een pak moeilijker. Aan een gap waren veel valpartijen en ook daar durfde ik nu niet meer af. Ik sloeg dit over en vervolgde met weinig zelfvertrouwen m'n weg. Toen ik op een recht stuk de voorband heen en weer voelde slibberen was dit de druppel. Dit ging echt niet! Ik durfde niet meer verder... Terwijl de anderen naar zeer grove banden overstapten had ik geen andere keuze. Ik had enkel mijn vaste enduro-set.
Heb dan besloten om niet te starten in de kwalificatie om 11u, met pijn in het hart. Het zou toch jammer zijn om na zo'n mooi seizoen nog in de lappenmand te eindigen door iets dat voor mij niet belangrijk is. Ik bleek ook niet de enigste, van de 6 dames verschenen er maar 3 op de kwalificatie. Het bleef echter droog en ik zag dat er steeds beter gereden kon worden. Nu begon ik natuurlijk spijt te krijgen... Teammaatje Roos, een downhillster, vond dat ik moest gaan vragen of ik alsnog mocht starten in de finale. Bleek dit nog wel te mogen!Dolgelukkig natuurlijk!
Nog steeds met een bang hartje maar ik wou deze kans grijpen en dit parcours gewoon uitrijden, het resultaat deed er niet toe. Om 14u dan van start in de finale en rustig begonnen. Alles ging goed tot ik aan een van de moeilijkste punten kwam. Ik volgde de tip "rechts springen om hoog boven de wortels te kunnen blijven" in een spekglad offcamber (schuin) stuk. Alleen dachten die ervaren downhillers er niet aan dat ik niet zover spring als zij...ik landde dus OP die wortels ipv erover en BAF daar lag ik! Gelukkig niets ergs, ik vervolgde mijn weg maar alle snelheid was weg en dan op dat gladde schuine stuk...ik gleed naar onderen tegen het lint en begon te sukkelen. Eindelijk geraakte ik terug omhoog en reed de gap. Op het einde heb ik niet meer bijgetrapt om goed aan het laatste moeilijke stuk te beginnen. De bochtjes slingerden fijn, fun! Dan het supersteile stuk dat zo slecht lag en waar ik zo'n schrik voor had. YES, ik was beneden! Even vergetende dat de finish nog 10 meter verder lag :) Ik was al aan het genieten van mijn geslaagde opdracht.
Ik kon deze dag dan toch nog afsluiten met een voldaan en blij gevoel! Terug boven had ik zelfs zin in nog een rondje! Achteraf betrapte ik mezelf er op dat ik spijt had van die fout en valpartij en dat dat beter had gekund. Zelfs dan slaat de perfectionist in mij nog toe. 4e dus van de 4... maar je hoeft dus niet eens 1e te zijn om toch een overwinning te behalen ;)
Dank aan Roos en familie en Kristof voor de hulp en steun, alsook al die andere lieve mensen die mij hielpen.
Bij deze nog maar eens het bewijs dat de Lapierre Spicy een veelzijdig fietsje is. Veel rare blikken van die downhillgasten met hun vette bike :) "Ca passe avec ce velo?" :)
Zondag 21/9, dé belangrijkste wedstrijd van mijn seizoen, het allereerste BK Enduro in de Belgische geschiedenis! Enduro is nog een jonge discipline maar volop aan het boomen. Een extra stimulans dus om deze op mijn naam te schrijven.
Ik had een goede voorbereiding met 2 opeenvolgende succesvolle enduros in Frankrijk begin september. Het weekend voor het BK moest ik een moeilijke keuze maken: BK eliminator waarbij ik ook kans had op de titel, of een endurowedstrijd. Ik koos voor het laatste met pijn in het hart, maar ben er nu wel blij om!
Omdat ik dikwijls problemen had om de 1e special al meteen volle bak te gaan en het goeie gevoel te vinden, had ik besloten om zaterdag al een paar afdalingen te doen. Bij enduro mag je niet verkennen, ook niet de dag(en) voordien dus werd het Aywaille. Dankzij 2 vrienden werd er ge-uplift met de auto, zo kon ik mijn krachten sparen. Hierna reden Rob & ik naar Neupré en sliepen in de mobilhome. Nuja slapen hevig onweer en een drasj nationale beloofden niet veel goeds.
s Morgens was het nog steeds van dat, mn roze Agu regenjas moest dienst bewijzen. Ik probeerde het positief te zien: vorig jaar in enduro Jura was het ook zeer modderig en klopte ik Alexandra. Ik startte als eerste dame en teamgenote Alexandra Marchal 15 sec achter mij. Zij was mijn belangrijkste concurrente, al mocht ik Alicia Franck en Kristien Achten ook niet onderschatten. Deze startpositie baarde me zorgen: zo had Alex een mikpunt, alsook kon ze daardoor het onbekende parcours beter inschatten. Echter kon dit ook in mijn voordeel zijn. Alex rijd dikwijls te snel waardoor ze fouten maakt en met mij voor haar ging ze misschien meer gestressd rijden. Hoe dan ook, het zou er om spannen!
De 1 ste special was kort en bochtig, ik zat meteen goed in de flow. Op het einde slijkbochten met diepe sporen maar ook dit liep goed. Toen ik aankwam en achterom keek was er nog geen Alex te zien, het duurde toch zeker 15 seconden. Dat en de goeie run gaven me al een goed gevoel. Vorig jaar en begin dit jaar haalde ze me wel eens in dus dat wou toch al wat zeggen
De 2e special liep niet lekker, veel foutjes in de gladde bochten nu en Alex kwam vrij kort. De 3 de special ging weer super en het duurde lang eer Alex er was. We waren nu helemaal doorweekt, gelukkig had ik mijn Maloja regenbroek aan zodat mijn broek nog steeds droog was.
Special 4 was de max. Ik vloog over de gladde stenen, nam elke bocht perfect en dan een lange asfaltklim volle bak om terug in het modderfestijn te plonzen. Toen maakte ik een fout en parkeerde met mijn stuur tegen een boompje waardoor de voorrem helemaal naar achter kantelde en nog moeilijk bruikbaar was. Toch finishte ik met een goed gevoel. De 5 was hetzelfde als 3 maar lag nu veel gladder, ik nam geen risico en deed een cyclocrosske over een boomstam. Goede beslissing want erachter leek het een bruine zeep-party. Op het einde ging ik onderuit in een steile bocht en bezeerde mijn rug.
Het begon allemaal te wegen, de regen, de kou, de zere benen Blij dat het de laatste special was. Ondertussen was het gissen naar wie er eerst zou liggen, ik dacht dat we allemaal kort op elkaar zaten en dat het om luttele seconden zou gaan voor de trui. Iemand zei dat ik al veel voor lag, dat kon ik niet geloven maar de andere dames beaamden dat? Als er niets gebeurde zou het binnen zijn. Misschien was het daardoor dat de focus verslapte want toen het snelle bochtige pad overging op een schuine kant met wortels liep het mis Ik schoof een beetje weg, zette mijn voet en trok mijn fiets terug op de verkanting toen PAF!. Voorband plat. Waarschijnlijk stak er iets scherps uit waar ik mijn band tegen trok met een scheur in de flank als gevolg. Zonder nadenken maar met veel gevloek vervolgde ik mijn weg op de velg. Er volgde nog een steil knikje, een stuk over de weg en aan het volgende steile stuk stond iemand te roepen en gebaren. In paniek van de fiets gesprongen om de vettige afdaling te lopen maar viel, een mooie buiksliding en gezicht in de modder. Ondertussen had Alex mij ingehaald en viel over mij. Ik krabbelde recht, de linkerkant van mijn bril zat onder modder dus ik zag maar met één oog. Toch zo op de fiets gesprongen en gereden wat ik kon. Nog over 2 houten constructies, afdroppen op de velg. Een glad grasveld en de finish. Kort na mij kwamen Kristien Achten en Alicia al! Pfff
Ik was ontgoocheld en kwaad, nu zal die trui wel verloren zijn, door zoiets stoms! Nog 3km terug op de velg, de hel, zowel voor de benen als mentaal. Tot aan de prijsuitreiking was ik niet om te genieten, zo kwaad. Tot de uitslag eindelijk werd opgehangen en ik blijkbaar toch nog 1e was! Met 50 seconden! Ik kon het niet geloven! Ongeloofelijk!
Zelfs op het podium leek ik het nog niet te beseffen. Pas toen die Brabanconne klonk begon het te dagen. Kippenvel.
Zo blij met deze 2 de titel in één seizoen. Ik heb er dan ook hard voor gewerkt en veel voor gedaan. Ik heb nu titels in 3 disciplines, nu zou ik er nog wel graag de eliminator bij willen. Het is leuk om steeds weer nieuwe doelen te stellen.
Dank aan alle supporters, Robke en Team Fietsshop Uitgeest die mij alles hebben gegeven om dit waar te maken.
Nog even nagenieten, het seizoen loopt op zijn einde. Ik rij nog een downhill en een enduro en dan volgt verdiende rust.
fgelopen zondag ging het naar Amay (tussen Namen & Luik) voor een manche van de Easyphone Cup. Ik verkoos deze boven deelname aan het BK Eliminator omdat dit voor mij de beste voorbereiding is op het BK enduro van volgende week. Het was een moeilijke keuze maar gezien ik geen technische parcoursen met hoogteverschil in mijnen hof heb en door de week niet even naar de Ardennen kan zat er niets anders op... Het is trouwens ook verboden om de dag(en) ervoor ter plaatse te trainen! Enduro is voor mij het belangrijkste. Daarbij is het BK ook een manche van de Easyphone cup dus kan je ongeveer dezelfde soort parcoursen verwachten.
In Amay trof ik goeie tegenstanders en er waren veel dames. We vertrokken om 9.30u voor 6 specials.
De eerste was al meteen een serieuze "ademtrapper". Het eerste gedeelte had onverwachte bochten achter struikgewas, ik had het moeilijk om in mijn ritme te komen, je moest telkens weer optrekken. Daarna een pittig klimmetje waar ik precies niet vooruitging en dan volgde een meer "flowy" snel stuk waar je superhard kon knallen!
Ik had niet echt een goed gevoel en slechte benen, ik had donderdag nog een zware interval training gedaan. Het was ook zoeken naar de juiste versnellingen, ik had van Fietsshop Uitgeest een Sram 34 XX1 voorblad gekregen om eens te testen of dit beter zou zijn voor de Belgische enduro's en voor het BK. Normaal rijd ik met een 30. Verder stonden mijn veringen nog op "Frankrijk-stand", veel te zacht dus. Na wat aanpassingen voelde dit beter.
De volgende specials waren wat technischer. Er waren er twee die over een soort snel downhillparcours gingen, met kombochtjes, sprongen en bulten. De laatste was wel maf met kleine "dubbels" maar dat kan ik nog niet goed dus ik had toch wat schrik.
In de namiddag volgde nog slechts 2 "Urban specials". Vergelijkbaar met een city race dus maar dan vertrekken bovenaan het dorp en zo afdalen via gangetjes, trappen, een opengebroken weg met grind en een steil klimmetje. Ja, zelfs een kleine waterbak!
Jammer dat het 2x hetzelfde was, anderzijds is dit ook wel eens plezant om jezelf dan de tweede keer wat meer te pushen :).
Ik zag het niet zo zitten, hou meer van natuurlijke hindernissen. Toch liep de 1e best lekker en het klimmetje kon ik hard op knallen. De beentjes waren los en ik had er zin in gekregen! De tweede keer ook zonder fouten en het klimmetje ging nog even goed.
Nu bang afwachten, ik had echt geen idee van mijn plek. Liesbeth Hessens had vorig weekend 1 minuut voor op mij maar dat was een vrij technische enduro (Vogezen) zonder enige fysieke stukken in de specials. Kristien Achten is naar het schijnt technisch goed en was voor mij in Houffalize (al is het niet zeker of die resultaten wel klopten...). Beiden rijden ook marathons dus fysiek ook sterk.
Liesbeth werd afgeroepen als 3e, de tweede naam was Kristien...en dan een korte pauze...Achten. YES ik had echt gewonnen! :)
De tijden weet ik niet maar volgens mij konden de verschillen niet groot zijn.
Blij met deze overwinning, mentaal is dit voor mij erg belangrijk. Neupre is wel wat technischer wat in het voordeel is van ploeggenote Alexandra Marchal, het zal spannend worden!
Na het hele Verdun-avontuur laat in bed en 6u later weer op... Daar aangekomen miserie want ik stond niet op de startlijst, uiteindelijk was het gelukkig goedgekomen en nog stressen om op tijd klaar te zijn voor de start.
Een lange klim naar de 1e special zorgde voor een degelijke opwarming. Ik probeerde de beentjes van gisteren wat soepel te krijgen. Aantal toppers aan de start met Hassenfratz, Pugin, Motsch die ook nog eens van de streek zijn. Doel was een 3e plek maar top 5 zou al mooi zijn, zeker na de wedstrijd van gisteren. Ik begon behouden om te zien wat voor ondergrond het was, soort parcours en het technisch niveau.
De 1e special was al redelijk technisch maar bleek nadien nog maar een opwarmertje. Manmanman wat een trails! Veel aangelegde drops, stenen en wortels. Ondertussen werd het weer bloedheet en het was afzien op de steile klimmen tussendoor. Regelmatig moesten we te voet verder, het was slopend. Voordeel was nu dat de specials bijna enkel bergaf waren dus weinig fysiek.
Een paar keer werd het eventjes "heel heet" tijdens de special: bijna het stuur tegen een boompje, een bocht die ik maar net haalde, een drop die net goed afliep, .... En telkens je over de finish kwam was er dat "waauw" gevoel, top! In het begin liep het niet zo maar ik kwam steeds beter in de "flow".
De eerste specials moesten we al hard fietsen om nog op tijd aan de start van de volgende te staan, er vielen hoe langer hoe meer nummers weg die niet meer op tijd waren. Gelukkig hadden we na de bevoorrading wat meer speling want de hitte begon zijn tol te eisen. Slechts 5 specials maar na de 3e stonden er al overal renners langs de kant met krampen. Ook de bekende downhillster Floriane Pugin gaf op. Mijn Cliffbar gels en bars deden hun werk en de conditie zit blijkbaar ook wel goed!
Bij de 4e special werd ons meegedeeld dat er een serieus gevaarlijk stuk in zat over stenen maar dat het goed aangegeven stond. Ik was me al druk aan het maken... Toen ik daar aan kwam heb ik me uit de slag getrokken, er stond beneden nog een boom in de weg maar het liep goed af. Trots! :) Op een stuk met grote losse stenen geraakte ik van mijn lijn en ging alle kanten op, ik kon nog net m'n voet uit steken om op het pad te blijven maar bezeerde hierbij mijn enkel. Ik kon nog wel verder.
Na weeral een dikke 6u (voor slechts 5 specials!) rolden we binnen. Blijkbaar deed er nog een Belgische mee, Liesbeth Hessens. Mij niet zo bekend want ze woont in Zwitserland. Wel bekend in het marathon wereldje, won ondermeer de Australische Crocodile Trophy en de Iron Bike. Ik had er al verhalen over gehoord: geen gewone madam! :) Toen ze heel serieus zei "ik denk dat die met die krullen (Hassenfratz) zal winnen want die reed toch wel wat van mij weg" wist ik al dat ze goed was. Wie Claire Hassenfratz in het vizier kan houden is echt wel top! Motsch (21e in de WB enduro Canada) was ten val gekomen dus kon het wel eens spannend worden.
Het werd een 3e plek waar ik heel tevreden mee kon zijn, op slechts 1 minuut van Liesbeth. Zij werd knap 2e in haar eerste enduro! De locale topper Motsch eindigde amper 20sec achter mij.
Momenteel is de enkel wel dik en pijnlijk....hopelijk komt het in orde tegen Amay en zeker voor het BK binnen 2 weken...
Dank aan Gerrit Van Impe voor de tip om dit weekend mee te doen, het was echt prachtig!
