Ik ben Kristien Nelen
Ik ben een vrouw en woon in Essen (België) en mijn beroep is Leerkracht L.O.
Ik ben geboren op 20/11/1978 en ben nu dus 46 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Sport, MTB, Film, geschiedenis.
3x Belgisch Kampioene XC.
Provinciaal Kampioene 2010.
Belgisch Kampioene Downhill 2014.
Belgisch Kampioene Enduro 2
MTB XC & Enduro rijdster. Powered by Fietsshop Uitgeest
07-10-2014
Bijna fiasco @Downhill Namen
Na 2 weken rust na het succesvol BK enduro, wou ik nog meedoen aan een downhillwedstrijd. De keer dat ik in Juli mee deed in Vielsalm (en meteen BK) smaakte wel naar meer!
Zaterdag trainingsdag op de flanken van de citadel van Namen, onder een warme zon. Snel parcours met weinig natuurlijke hindernissen en opeenvolgende drops, gaps, sprongen en steile stukken. Iets wat mij totaal niet ligt, zo'n "airtime" ben ik helemaal niet gewoon. Een compleet ander parcours dan Vielsalm. Springen was er weinig bij voor mij, erover rijden ging ook alleen verlies je dan snelheid en dus tijd... Op het einde een leuk stuk, korte bochten naar beneden met op einde een zeer steil stuk met remputten. Je haalde zo'n grote snelheden dat je moest uitkijken dat je je bocht niet miste (paar keer gebeurd :). Het vervelende was wel dat ik steeds erg misselijk werd in de camion die ons terug naar de top bracht. Het werd zelfs zo erg dat ik van ergernis 2x terug naar boven ben gefietst!
's Nachts begon het te gieten en het hield pas op tegen de ochtend. Benieuwd of deze ondergrond wat regen kon hebben ben ik bij de eersten aan de trainingsrun begonnen. Het was nog net te doen, alleen dat laatste steile stuk lag echt heel slecht. Ik stond te twijfelen en toen er een aantal tegen de vlakte gingen, sloeg ik dit stuk maar even over. Met veel twijfels aan een 2e run begonnen maar het lag al een pak moeilijker. Aan een gap waren veel valpartijen en ook daar durfde ik nu niet meer af. Ik sloeg dit over en vervolgde met weinig zelfvertrouwen m'n weg. Toen ik op een recht stuk de voorband heen en weer voelde slibberen was dit de druppel. Dit ging echt niet! Ik durfde niet meer verder... Terwijl de anderen naar zeer grove banden overstapten had ik geen andere keuze. Ik had enkel mijn vaste enduro-set.
Heb dan besloten om niet te starten in de kwalificatie om 11u, met pijn in het hart. Het zou toch jammer zijn om na zo'n mooi seizoen nog in de lappenmand te eindigen door iets dat voor mij niet belangrijk is. Ik bleek ook niet de enigste, van de 6 dames verschenen er maar 3 op de kwalificatie. Het bleef echter droog en ik zag dat er steeds beter gereden kon worden. Nu begon ik natuurlijk spijt te krijgen... Teammaatje Roos, een downhillster, vond dat ik moest gaan vragen of ik alsnog mocht starten in de finale. Bleek dit nog wel te mogen!Dolgelukkig natuurlijk!
Nog steeds met een bang hartje maar ik wou deze kans grijpen en dit parcours gewoon uitrijden, het resultaat deed er niet toe. Om 14u dan van start in de finale en rustig begonnen. Alles ging goed tot ik aan een van de moeilijkste punten kwam. Ik volgde de tip "rechts springen om hoog boven de wortels te kunnen blijven" in een spekglad offcamber (schuin) stuk. Alleen dachten die ervaren downhillers er niet aan dat ik niet zover spring als zij...ik landde dus OP die wortels ipv erover en BAF daar lag ik! Gelukkig niets ergs, ik vervolgde mijn weg maar alle snelheid was weg en dan op dat gladde schuine stuk...ik gleed naar onderen tegen het lint en begon te sukkelen. Eindelijk geraakte ik terug omhoog en reed de gap. Op het einde heb ik niet meer bijgetrapt om goed aan het laatste moeilijke stuk te beginnen. De bochtjes slingerden fijn, fun! Dan het supersteile stuk dat zo slecht lag en waar ik zo'n schrik voor had. YES, ik was beneden! Even vergetende dat de finish nog 10 meter verder lag :) Ik was al aan het genieten van mijn geslaagde opdracht.
Ik kon deze dag dan toch nog afsluiten met een voldaan en blij gevoel! Terug boven had ik zelfs zin in nog een rondje! Achteraf betrapte ik mezelf er op dat ik spijt had van die fout en valpartij en dat dat beter had gekund. Zelfs dan slaat de perfectionist in mij nog toe. 4e dus van de 4... maar je hoeft dus niet eens 1e te zijn om toch een overwinning te behalen ;)
Dank aan Roos en familie en Kristof voor de hulp en steun, alsook al die andere lieve mensen die mij hielpen.
Bij deze nog maar eens het bewijs dat de Lapierre Spicy een veelzijdig fietsje is. Veel rare blikken van die downhillgasten met hun vette bike :) "Ca passe avec ce velo?" :)
