Hier zijn we weer, 't is lang geleden, we hebben onze verhalen opgespaard zodat het lijkt alsof we veel meemaken. Jullie beseffen het waarschijnlijk niet, maar ook wij zijn geïnteresseerd in jullie triviale leven. Laat iets weten, je kunt op de blog reageren door op een van de vakjes rechts te klikken. Ik pak het verhaal op :

Leros ruilden we in voor Kalymnos. De lage deurstijlen van Ruards huis bezorgden me hoofdpijn. Dezelfde catamaran die ons naar Leros vervoerde, kliefde behoedzamer door de woelige zee. Enkele uren voor vertrek werd beslist in welke haven de boot aanlegt, de windkracht en -richting en toestand van de zee bepalen of voor Aghia Marina (noorden) of voor Lakki (zuiden) wordt gekozen. Het werd Lakki en we moesten versassen met een taxi.Aangekomen in Pothia volgden we de procedure die de eigenaar van het huurhuisje had voorgesteld, wat inhield dat ik hem zou telefoneren en de GSM zou doorspelen aan een taxichauffeur zodat hij de uitleg zou krijgen hoe hij het huisje moest bereiken. De chauffeur was een geblondeerde vrouw die er niks van begreep, de hoorn doorgaf aan een collega en met veel machtsvertoon onze reistassen in haar koffer propte. Haar collega gaf haar de uitleg, en we vlogen naar het noorden, naar Myties. De rit, eerst door smalle straatjes, later langs haarspeldbochten, was formule1-waardig, inhalen in de bochten, snijden, vloeken, claxonneren. Op het einde was ze nog niet echt zeker en vroeg ze nog even te bellen om te checken of ze in de juiste paddock was aanbeland. Den Alexi, een geblokte Macedoniër, kwam tevoorschijn vanachtertoekske. Hij was onze contactpersoon en eigenaar van taverna “Smugglers”. Hij zwierde mijn loodzware tas als een sjakoske over zijn schouder en wees ons de weg naar spiti (huis) Spyros, probeerde ons eerst nog ergens anders binnen te duwen, maar ni met die van ons! Beneden waren 2 slaapkamers, waarvan 1 tot dressing werd gebombardeerd, boven was de ruime living met open keuken. Bies vertrok op strooptocht naar het andere huis voor potten, handdoeken, leeslamp, boeken. Het brede terras keek uit op het eiland Telendos, waarnaar elk half uur een overzetbootje vertrok, zicht op het westen en dus ondergaande zon. Kalymnos is HET van het voor de rotsklimmers. De westkust rijst op uit de zee in een helling die vol ligt met puin, daarboven rijken steile tot overhangende rotswanden, alsof een stenen vloedgolf over de berg spoelt. Op verschillende plaatsen vertonen die wanden grotachtige instulpingen, en deze plekken zijn het geliefkoosde terrein voor de klimmers. Op de kaart zie je de oranje, gearceerde ovalen, met namen als Spartacus, Olympic Wall, Zeus en Belgian Chocolats. De volgende dag pakten we de overzetboot, die nog even werd opgelapt door het zoontje van de kapitein (plankje nagelen onder de waterlijn), naar Telendos, 2€, en begonnen onze eerste wandeling, omhoog, uiteraard, naar de “Princess of Telendos”, een klimstrook met een viertal “caves”. Het was bloedheet en weinig of geen beschutting. En vonden we een boom dan hing tussen de takken een half-vergaan, rottend stinkend kreng van een geit. Met veel blazen en rustpauzes geraakten we er, op de eerste rij voor het spectakel. Een koppel, male-female, klom om de beurt een lastig traject, met vervelende passages . Terwijl riepen ze elkaar aanwijzingen en aanmoedigingen toe. Knap om zien, achteroverleunend met een blikje cola in de hand. Terug aan het haventje schoven we aan bij “Rita” voor “good food”. De boot terug deelden we met het klimmerskoppel dat we in actie zagen, zaten nu naast Bies. De volgende morgen namen we wederom den overzet, want “Rita” was de max, deze keer voor een vet ontbijt. Op Telendos rijden geen auto's of brommers, heel wat rustiger dan aan den overkant. We belandden op een mooi keienstrand mét strandstoelen, voor niks, merci. De dag was zo voorbij. En daar was de volgende al. Om de twee dagen poogde ik mijn steeds verder uitzettend lijf wat in beweging te zetten door een loopje af te haspelen, deze keer naar Arghinondas, heen en weer bijna 14km omhoog-omlaag. Gelukkig was de wind wat aangewakkerd zodat mijn zweet vlot in de struiken belandde. We trokken weer naar hogere sferen, La Granda Grotta, lastige klim maar dichtbij. Daar was wat meer klimlustig volk aktief. Het leek alsof De Grote Grot uit de bergwand was gelepeld met een enorme ijskreemschep. De wand vertoonde in de lengte lopende richels, als ingegroeide lianen, in de koepel hingen dikke korte stalagtieten, ideaal terrein om te klimmen, voor gevorderden! Mijn mond viel open, de uitgeholde koepel was indrukwekkend, ik viel enkele malen achterover van 't gapen naar die klimartiesten. Enkele uren volgde ik hun bewegingen, mijn rug gekeerd naar het schitterende uitzicht over de kustlijn en Telendos. Bies vond een boek interessanter. Het gezelschap was zeer internationaal, Duitsers, Fransen , Zwitsers, Spanjaarden, USAers, Russen, Engelsen, een enkele Griek, mannen én vrouwen. ZOEK ZE MAAR OP DE FOTO. De koepelklimmers waren fenomenaal, zeer moeilijk dicipline en vermoeiend, ze moesten regelmatig pauzeren om de krampen uit hun ledematen te schudden. Met een stijve nek en een hard gat schoven we den berg af. De volgende dag gingen we naar Pothia, de “hoofdstad”, met de bus. Die was in retard, en we mochten er eigenlijkfeitelijk niet op zonder ticket, maar de vriendelijke buschauffeur nam ons mee. Aan de volgende kiosk kon Bies uitstappen en tickets kopen terwijl de bus wachtte. Fijn geregeld. In Pothia huurden we een auto voor 1 dag, een kleine Suzuki. De boot naar Symi zou niet op zaterdag en wel op vrijdag vertrekken, we zouden dus wat moeten schuiven met de overnachtingsplaatsen. Werk voor de dag erna. Met de Suuz trokken we oostwaarts, naar de vallei van Vathys, het vruchtbaarste gebied van 't eiland. Onderweg zagen we in de diepte langs de kustweg grote drijvende ringen, de fameuze “fish farms”, zoals de zalmkwekerijen in Schotland en Noorwegen. Wat verder kwamen we in een klein vissershaventje, Rina, aan een smalle diepe baai, gezellig, met vissersbootjes aan de kade, hellend vlak met getakelde schepen, restaurantjes, kapellekes (die haast altijd toegankelijk zijn, zijn ze op slot hangt de sleutel in de buurt). Het terras was zeer uitnodigend en de honger omnipresent. Bies koos een gerecht met kip, voor mij ne vis. De kip leek zwaar mishandeld en verhuisde terug naar de grill. Mijn viske was braaf. De kip bleef stout, gelukkig liepen er uitgehongerde katten rond. We verlieten het mooie maar onsmakelijke Rina, en gaven een oudere dame met een bloemeké een lift naar de volgende kerk.

Het vervolg zit in een volgend bericht, de firma kan de toevloed van foto's niet aan, excuus dus.

20-05-2011 om 00:00 geschreven door patje  

19-05-2011 om 00:00 geschreven door patje  

18-05-2011 om 00:00 geschreven door patje  

We hebben het hele eiland (Leros) doorkruist met een rood huurautootje, de kleinste Peugeot, nauwelijks 40 km afgelegd (en dus voor 5€ aan naft de tank moeten bijvullen), en maar enkele mooie plekjes gevonden. Het is een rotsig eiland, met 2 pieken boven de 300m, niet erg hoog dus. De interessantste hoge plekken zijn allen verboden gebied: militair domein (streng bewaakte kazernes, observatieposten,etc). Deze militaire aanwezigheid is nadrukkelijk op alle oostelijk gelegen eilanden, de Grieken zijn namelijk officieel nog steeds in staat van oorlog met Turkije wegens de Cyprusaffaire. Fotograferen is zo verboden op alle strategisch gelegen plekken.Daarvoor waren we niet gekomen. Onze aandacht ging vooral naar enkele eeuwenoude kapellekes. Het ene was aan de waterkant half in de rotsen gebouwd, Panaghia Kavouradhena in Ksirokambos, met een knus interieur, zoals een bruin café, volgehangen met een kluwen van parafernalia (opzoeken!). Het andere stond op een eilandje, verbonden met het vasteland door een 30cm hooog betonnen pad, Aghios Isidhoros in Kokkali. Schitterende plek. En dat was het, de mooie plekjes, vonden wij. Tussendoor mezelf  in spotlight zetten : %%%FOTO21%%%Om even terug te komen op de brommerkes: er rijden niet alleen opgefokte koffiemolens rond, ook heel wat oldtimers, zoals Zündap en Vespa (op de foto staat er ene met een houten nummerplaat, en dus heeeeeeeel oud). Iedereen blijkt zeer actief bezig de zaakjes in orde te krijgen voor het seizoen begint, poetsen, schilderen, wieden massa onkruid. Zelfs de Mannen van de Gemeente doen mee: met een verfhogedrukspuit worden alle bomen en bermen, ook huizen die vlak naast de weg gelegen zijn, van een witte laag verf (of kalk) voorzien, en daar niet erg voorzichtig mee om zoals op de foto blijkt. Op kale parkeerplekken doen ze een poging om “boompjes” te planten en deze van een beschermende kring rotsen te voorzien. Het huisje van Ruard, een Nederlander, ligt tegen de berg van het Kastrou. We hebben geen rechtstreeks zicht op het kasteel, maar als we om het hoekje van het terras loeren zien we het in hoogte schitteren. De koer en het terras hebben we de laatste dagen intensief gebruikt, hebben niet veel zin in rondhossen. Liever eindeloos lezen. Ruard heeft voor de Nederlandstalige gasten een stapeltje exemplaren van het boek “Mijn huis in Griekenland” van Austin Kark achtergelaten en heb het net uit. Kark zat in een geprivilegieerde positie (hoge pief geweest van P&O, veel hulp van bevriende Griekse advocate en architect, etc) en dat hielp hem bij het realiseren van zijn droom. In dit boek beschreef hij zijn belevenissen bij het aanschaffen van een woning in Greece, en hij deed dit treffend en herkenbaar, en gaf terloops ook enkele toeristische tips en historische achtergrond.Een aanrader. Om onze goede wil te laten zien ivm lichaamsbeweging verplaatsten we ons naar de Marina, toch iets meer dan 500m bergaf. Op en neer langs de kade, even uitrusten op 't eind, en dan ons favoriet terraske uitkiezen, ne mens moet wel eens eten. Ik speelde mijn Griekse sla met tsatsiki binnen, terwijl Bies wel wat problemen had met haar hoop “biefstukworsten” met garnituur, lange tanden en uitgehongerde poezen brachten redding. De wind stak ondertussen fel op, en blies ons onderkoeld den berg op. Vlak bij ons plein merkten we een haarkapper op, kouréas, en Bies overtuigde me binnen te stappen. De vriendelijke man, ik hoopte de coiffeur, sprak enkel Grieks. Met handen en voeten legde ik uit wat ik wilde, nl mijn haar eraf en liefst met de tondeuse. Hij bond me vast op de stoel, tegenover een antiek meubelstuk met spiegel, drapeerde een schort voor me en begon zeer zorgvuldig aan zijn taak. Fijn werk voor 8€.

06-05-2011 om 12:58 geschreven door patje  

03-05-2011 om 17:48 geschreven door patje  

Den Dag Van Den Arbeid. Moeten we ons nu schuldig voelen, goed beseffend dat we onze luie konten niet bewegen en we hier zitten op jullie kosten? Mag het een troost zijn dat het weer nogal maarts is: dikke NO-wind en af en toe een buitje, fleece&lange broek. Ondertussen zitten we reeds op Leros, Syros en Patmos liggen achter ons.Poppy, dezelde dame die ons bracht met de taxi, voerde ons, wederom in stilzwijgen, naar de haven.Een massa volk met of zonder valiezen, auto's of brommerkes verzamelden zich op de kade, de havenpolitie hield alles in de hand, moest wel want die grieken hebben de neiging tot anarchie.De ferry was goegevuld, buiten op het dek zitten was niet echt aangewezen wegens felle bries en opspattend water, hebben het wel geprobeerd. Op Syros aangekomen om 20u30, de avond was ingevallen. We konden nog tickets op de kop tikken voor Leros, vertrek dezelfde nacht om 3u, en vonden ook een dutplaatske voor enkele uren, een hoekkamertje (van hotel Esperanza, op kruipafstand) langs een brommerkessluipweg. Het inschepen verliep vlot, het was weer een knoert van een schip met een hoge verlorenloopindex. De ferry zat stampvol. Elke bank, stoel, hoekje, gangetje, was ingenomen door de Duttende Mensheid. We vonden wonderwel een stel pilot-stoelen en soesden tot Patmos. Wat suf belandden we om 6u30 in Scala, Patmos, op de kade. Een verblijfplaats hoefden we niet te zoeken. Een vitale pee, Stefanos, overtuigde ons om voor zijn pension te kiezen, we volgen hem naar zijn 30-jarige Toyota Starlet. Hij laadde ons bagage in de veel te kleine koffer, en spurtte terug naar de kade om een koppel USA-ers te strikken. Met zijn allen persten we ons in die kleine doos en vertrokken. Het studiooke beviel ons, had een terras met een beperkt zicht op berg met klooster, wel in een achterafstraatje maar rustig. Het eiland had voor avonturiers zoals wij weinig te bieden, te klein, te toeristisch. Het was een tussenstop, maar een van de belangrijkste kloosters van Griekenland konden we niet zomaar aan ons laten voorbijgaan. Niet alleen het klooster van den Heilige Johannes den Theosoof hebben we bezocht, ook de grot waar hij bliksemschichtgewijs de “Apocalyps” werd doorgegeven door onzelieveneer. Beiden ademden een middeleeuwse sfeer uit. Rond de grot, waarin de Jan zijn goddelijke ingeving kreeg rond 100 naC,verrees een complex van kapellekes, waartussen we afdaalden naar het Dieptepunt, de grot. Een eenvoudige dienst, maar met prachtige gezangen, was bezig. De ruimte werd half overspannen door een enorme rots, de schaarse verlichting benadrukte de sacrale sfeer. De pappas declameerde luid, deels gezongen, vanuit een zijbeuk weerklonk antwoord, dialoog werd duet, wondermooi, en voor geen geld. De klooster-burcht boven op den berg bezochten we op een rustig moment, tijdens het hoogseizoen is het hier stijf aanschuiven. Series cruise-schepen worden aangevoerd. Door de poort kwamen we in een middeleeuwse setting: kleine binnenplaats met galerijen, vervagende muurschilderingen, een doolhof van gangetjes, waterputten om belegeringen te doorstaan, een kapel als een stripboek (van de plinten tot de nok van het dak 1 groot schilderij), en pappas (meestal ferme gasten met zware baard in zwarte soutane). We dwaalden rond en vergaten de tijd.De Stefanos leek ons wel te mogen, hij nodigde ons uit voor een etentje bij hem thuis, enkele straatjes verder. Octopus, zelfgevangen. We deelden de tafel met 2 andere gasten, Grieken maar van Patras (Patrijzen), engels niet machtig. De octopus werd in een stoofpot met rijst klaargemaakt, de vrouw bleef in de keuken, wij bleven stil aan tafel, die pensionhouders kennen enkele standaardzinnen in 't engels en voor de rest Niks. Het eten was buitengewoon lekker, niet zonder risico gezien de olijfolieallergie van Bies.Dit was de eerst keer dat we dit meemaakten, zo bij locals thuis te eten gevraagd worden, en beschouwden dit als een bijzondere ervaring.Vrijdag vertrokken we naar Leros, met de Pride Dodekanisos, een razendsnelle catamaran, enkel voor personen. Op de kade van Aghia Marina werden we opgewacht door Carolina, een hollandse die hier 20 jaar geleden (zoek op: groot schandaal met psychiatrische kliniek) een humanitaire missie bijstond en toen een “lokal” aan de haak sloeg (de Nikos). Zij voerde ons naar boven, Platonos, en toonde ons het huisje van Ruard, een klein optrekje (beneden: ommuurde koer, keukentje, slaapkamer met dubbel bed, ruime badkamer met douche, toilet en lavabo); buitentrapje op, boven: living met zetel, tafel en bureautje, een extra kamerje met bed, een ruim terras met uitzicht).Vrij snel viel het grote aantal voorbijrazende brommerkes op, nog niet gezien. En vooral niet gehoord, er werd hard aan de uitlaat gesleuteld om hun gedrochtjes van 50 tot 125cc vooral te laten klinken als een tweecilindermotor van 1000cc, loeihard, we hoorden ze van ver door de vallei aanknallen, Echte Rust zouden we ver moeten zoeken.Het huisje stond in Platanos, hoofdzetel van het eiland en op een rug tussen twee haventjes gebouwd, een keten van vierkante huizen en huisjes, van de Alinta Baai in het NW tot de Panteli Baai in het ZO. Op een heuvel op 200m hoog lag een kasteel, Kastro Pantelou, daterend uit de 11de eeuw en redelijk bewaard. Een steile klim langs een aangelegd pad bracht ons boven. De Kastro was gerestaureerd met hulp van de EU, voor de meeste projecten weten ze hun weg te vinden naar de Grote Graaikast (de iets lager gelegen antieke molens, van 't zelfde laken een broek). Schitterend uitzicht.

03-05-2011 om 17:43 geschreven door patje  

Ongelooflijk, maar de Paashaas is langs geweest (niet echt een Grieks gebruik). Helga bracht ons een mandje met koekjes en zelfgekleurde hardgekookte eieren, schattig.Het autotripje de bergen in verliep niet echt vlot. Het weer sloeg razend snel om, regen en mist of laaghangende wolken, geen 10 meter ver zagen we, stapvoets reden we verder tot de weg onberijdbaar werd. Rechtsomkeer, dezelfde hel weer door, tot lagere en veiligere oorden. De “echte” weersverbetering begon de volgende dag, eindelijk. Opnieuw probeerden we een trip door de bergen, langs kleine, gezellige dorpjes. Steil bergop belandden we op een pas, waar de stormwind ons onderbroek uit blies, nooit meer teruggezien. Aan de ander kant ging het even steil naar beneden, haarspeldbochten (een heel kapsalon vol) treiterden de Civic. Beneden wachtte ons een door holbewoners uitgehakte tunnel, stapvoets genomen. Magganitis bleek een mini-kustdorp, piepkleine aanlegsteiger, en geen fameus klooster zoals we abusieflijk dachten en waarvoor we in de eerste plaats gegaan waren.

Gelukkig versperde een pick-up de nauwe weg, wat verder zouden we recht de ravijn ingereden zijn, de weg was weggespoeld. Terug omhoog achteruit met nen ouwe Jap deed me het koud zweet uitbreken. De uitbater van het buurtwinkeltje-kafeneon (met terras) was even weg, maar een ouwe “lokal” wilde ons wel bedienen, dacht, zoals de meesten, dat we moffen waren, NIET dus. Hij was een Terugkeergriek (van de USA), zoals velen hier. De bediening was excellent, zoals zijn engels. We bleven wat plakken op het terras, met leesgerief.

Op de terugweg maakten we een zijsprong naar het haast onvindbare Monasterio Théoktistis, tisteenentander. Grote granieten rotsblokken, op elkaar gestapeld door Schwarzenegger, herbergen een kluizenaarsverblijf, schitterend gelegen. In het vlakbijgelegen bos merkten we beweging op, everzwijnen? Nee toch, toeristen! We geraakten aan de klap, zoals dat hier nogal snel gebeurde, aan de rand van dat bos in the middle of nowhere. Een Letse, vertaalster voor het Europees Parlement in Brussel, en nen Indiër, gestudeerd in Zweden en werkt in Bergen (280 dagen regen per jaar), Noorwegen, beiden prille dertigers. We gaven hen een lift, ze hadden geen rijbewijs en konden dus geen auto huren. We breidden er nog een vervolg aan: etentje bij “Thea”, restaurantje in Nas, een aanrader. Geweldige gastvrouw (teruggekeerd uit USA), good food, gezellige avond met Onze Nieuwe Vrienden. Zij moesten een serieus stuk terug met den taxi.Zaterdag hadden we onze benen extra ingesmeerd voor een uitdagende wandeling: de toer rond Rahes, een kring van bergdorpen rond de Charakakloof. 18 km, een dagvullend programma, in de loop van de voormiddag vertrokken en na 19u terug thuis. Schitterende wandeling. Diep in de kloof merkten we de ravage van het noodweer van 20 oktober 2010: uitgerukte en opeengestapelde bomen, enorme zandbanken, veel puin, elke begroeing van de oever weggespoeld, ook bruggen en wegen moesten eraan geloven. Het zal heel wat tijd vergen voordat zich dat wat hersteld heeft.Pasen is hier het grootste feest van 't jaar. Van heinde en verre komen de uitwijkelingen terug naar hun geboortegrond, ferry's en vliegtuigen stampvol, geen enkele huurwagen vrij op 't eiland. Veel van de cafees, restaurants, pensions gaan voor deze periode even open, om daarna snel weer te sluiten tot half of eind mei. Het is de gewoonte dat er in familieverband een lam wordt klaargemaakt, een paaslam. De laatste dagen werd er heel wat rondgesleurd met kadavers in plastiek zakken, bloedsporen druppelend op de straten. Collectieve horror. Niemand ontsnapte, ook wij niet. Onze huisbazen hadden ons en de rest van de gasten uitgenodigd tot het nuttigen van hun paaslam, klaargemaakt in hun eigen buitenluchtoven. Om 15u was het zover. Het gezelschap zat kringsgewijs rond een tros ronde tafetjes. De duitstalige horde was in de meerderheid. Twee Brusselaars dreven het belggehalte omhoog, we hoefden dus niet constant in het mofs te improviseren. De zon knalde op onze bol terwijl Dimitri de borden volschepte, er zorgvuldig over wakend dat de mooie stukken vlees op andere borden dan die van ons terecht kwamen. Nochtans hebben we goe gebuffeld, er was gelukkig nog wat anders te eten dan knoken. Het was er zelfs gezellig te noemen, niet zozeer door Dimitri die er wat bokkig bij zat en even later verdween voor een siësta. Het koppel Brusselaars (prille zeventigers?) waren bevlogen Griekse eilandvaarder en trokken rond met hun volgestouwde Nissan Patrol. De woestijn daagde hen ook uit: hun jeep hing vol stickers van hun “raids” de laatste 5 jaar (Mauretanië, Libië,...). Als oud-leraars oud-grieks vonden ze snel hun draai in Greece en grieks was de enige gemeenschappelijke taal met onze huisbazen. Vreemde conversaties. Met ons spraken ze frans, alsook tegen de duits-sprekenden die er natuurlijk niks van verstonden. Tegen Dim en Helga spraken ze grieks, en wij spraken met de moffen engels-mofs. De "home-made-wine" maakte het wat gemakkelijker. Maar genoeg is genoeg. We moesten onze valiezen nog pakken, maandag nemen we de ferry naar Syros om 17u.

25-04-2011 om 11:28 geschreven door patje  

We zitten nu in een internetcafé in Armenisties op Ikeria, buiten schijnt de zon voor het eerst in 3 dagen, 't was barkoud (11°) en een strakke noorderwind blies door ons onderbroek, een wilde zee dreigde aan land te gaan. Niet echt om buiten te komen, hebben enkele dagen binnen gezeten, eerst met de open haard (maar die gaf te veel rook), daarna met een electrisch blazerke. Zielig hé! Maar ons humeur werd niet aangetast.
Gisteren wat gaan toeren met een oude huurwagen, info halen ivm verder vervoer naar Patmos en Leros. Blijkt dat we geen rechtstreekse verbinding kunnen vinden, pas eind mei zijn die beschikbaar, en zouden we helemaal terug over Piraeus (vlak bij Athene) moeten terugvaren om daar een ferry naar Leros te boeken. Wat overdreven, en we zoeken een andere oplossing. We proberen over Syros te gaan.Het verblijf op Samos was uitstekend. Het koppel waarvan we een huisje huurden, Suzy & Patrick komen uit Mol, waren heel gezellig en behulpzaam (ivm zoeken naar tickets, huurwagen, goed restaurant, enz...). Het kleine huisje staat in 't midden van het dorp Myli, vlak bij Ireon waar S&P wonen. Kleine straatjes waar nauwelijks een auto doorkan (Koreaanse bakjes doen het goed), in het zwart gekleedde oude en minder oude dames (zwart, wegens overleden man), zeldzame kinderen, iedereen passeerde voor de deur waar onze bank stond en zei vriendelijk goeiedag, een vrouw stapte zelf brutaal binnen in huis (beweerde dat ze de vorige eigenares was, wat niet waar was!) om curieus rond te kijken. Een echt dorp!
Appelsienen, een massa appelsienen, en nog steeds aan de bomen, de Grieken plukken niks omdat ze er niet genoeg geld voor krijgen en laten ze nog liever aan de bomen rotten. Good for us! Elke dag, na de wandeling vullen we onze rugzakken, niet alleen met appelsienen, ook pompelmoezen en citroenen. Wat een verspilling.
Een week is wat kort om heel het eiland te omvatten, voornamelijk in het zuiden en westen gezeten. Dus komen we nog wel eens terug.Een enorme ferry bracht ons naar Evdilos op Ikaria, tegen 1 uur 's nachts legden we aan. Gelukkig hadden we al een taxi geregeld, een dame stond ons op te wachten en bracht ons in stilzwijgen naar Villa Dimitri. Helga (von Deutschland, getrouwd met een Duits-sprekende Griek) verwelkomde onsen begeleidde ons, 100 trappen lager, naar ons verblijf : de Poseidon (waarschijnlijk omdat het appartementje het dichts bij de zee is gelegen, het valt er bijna in). Met een 'home made' wijntje klinkten we de nacht in. Het mooie weertje van de volgende dag maskeerde perfect het stormweer van de volgende dagen en de nog koudere nachten zoals op Samos.Maar nu is er dus beterschap.Seffes gaan we nog wat rondkrossen met den ouwe Honda Civic, de bergen in. Misschien ligt er wel sneeuw?

De Verzopen Kiekens kussen jullie.

22-04-2011 om 00:00 geschreven door patje  

03-04-2011 om 23:25 geschreven door patje