We hebben het hele eiland (Leros) doorkruist met een rood huurautootje, de kleinste Peugeot, nauwelijks 40 km afgelegd (en dus voor 5€ aan naft de tank moeten bijvullen), en maar enkele mooie plekjes gevonden. Het is een rotsig eiland, met 2 pieken boven de 300m, niet erg hoog dus. De interessantste hoge plekken zijn allen verboden gebied: militair domein (streng bewaakte kazernes, observatieposten,etc). Deze militaire aanwezigheid is nadrukkelijk op alle oostelijk gelegen eilanden, de Grieken zijn namelijk officieel nog steeds in staat van oorlog met Turkije wegens de Cyprusaffaire. Fotograferen is zo verboden op alle strategisch gelegen plekken.Daarvoor waren we niet gekomen. Onze aandacht ging vooral naar enkele eeuwenoude kapellekes. Het ene was aan de waterkant half in de rotsen gebouwd, Panaghia Kavouradhena in Ksirokambos, met een knus interieur, zoals een bruin café, volgehangen met een kluwen van parafernalia (opzoeken!). Het andere stond op een eilandje, verbonden met het vasteland door een 30cm hooog betonnen pad, Aghios Isidhoros in Kokkali. Schitterende plek. En dat was het, de mooie plekjes, vonden wij. Tussendoor mezelf  in spotlight zetten : %%%FOTO21%%%Om even terug te komen op de brommerkes: er rijden niet alleen opgefokte koffiemolens rond, ook heel wat oldtimers, zoals Zündap en Vespa (op de foto staat er ene met een houten nummerplaat, en dus heeeeeeeel oud). Iedereen blijkt zeer actief bezig de zaakjes in orde te krijgen voor het seizoen begint, poetsen, schilderen, wieden massa onkruid. Zelfs de Mannen van de Gemeente doen mee: met een verfhogedrukspuit worden alle bomen en bermen, ook huizen die vlak naast de weg gelegen zijn, van een witte laag verf (of kalk) voorzien, en daar niet erg voorzichtig mee om zoals op de foto blijkt. Op kale parkeerplekken doen ze een poging om “boompjes” te planten en deze van een beschermende kring rotsen te voorzien. Het huisje van Ruard, een Nederlander, ligt tegen de berg van het Kastrou. We hebben geen rechtstreeks zicht op het kasteel, maar als we om het hoekje van het terras loeren zien we het in hoogte schitteren. De koer en het terras hebben we de laatste dagen intensief gebruikt, hebben niet veel zin in rondhossen. Liever eindeloos lezen. Ruard heeft voor de Nederlandstalige gasten een stapeltje exemplaren van het boek “Mijn huis in Griekenland” van Austin Kark achtergelaten en heb het net uit. Kark zat in een geprivilegieerde positie (hoge pief geweest van P&O, veel hulp van bevriende Griekse advocate en architect, etc) en dat hielp hem bij het realiseren van zijn droom. In dit boek beschreef hij zijn belevenissen bij het aanschaffen van een woning in Greece, en hij deed dit treffend en herkenbaar, en gaf terloops ook enkele toeristische tips en historische achtergrond.Een aanrader. Om onze goede wil te laten zien ivm lichaamsbeweging verplaatsten we ons naar de Marina, toch iets meer dan 500m bergaf. Op en neer langs de kade, even uitrusten op 't eind, en dan ons favoriet terraske uitkiezen, ne mens moet wel eens eten. Ik speelde mijn Griekse sla met tsatsiki binnen, terwijl Bies wel wat problemen had met haar hoop “biefstukworsten” met garnituur, lange tanden en uitgehongerde poezen brachten redding. De wind stak ondertussen fel op, en blies ons onderkoeld den berg op. Vlak bij ons plein merkten we een haarkapper op, kouréas, en Bies overtuigde me binnen te stappen. De vriendelijke man, ik hoopte de coiffeur, sprak enkel Grieks. Met handen en voeten legde ik uit wat ik wilde, nl mijn haar eraf en liefst met de tondeuse. Hij bond me vast op de stoel, tegenover een antiek meubelstuk met spiegel, drapeerde een schort voor me en begon zeer zorgvuldig aan zijn taak. Fijn werk voor 8€.

06-05-2011 om 12:58 geschreven door patje  

03-05-2011 om 17:48 geschreven door patje  

Den Dag Van Den Arbeid. Moeten we ons nu schuldig voelen, goed beseffend dat we onze luie konten niet bewegen en we hier zitten op jullie kosten? Mag het een troost zijn dat het weer nogal maarts is: dikke NO-wind en af en toe een buitje, fleece&lange broek. Ondertussen zitten we reeds op Leros, Syros en Patmos liggen achter ons.Poppy, dezelde dame die ons bracht met de taxi, voerde ons, wederom in stilzwijgen, naar de haven.Een massa volk met of zonder valiezen, auto's of brommerkes verzamelden zich op de kade, de havenpolitie hield alles in de hand, moest wel want die grieken hebben de neiging tot anarchie.De ferry was goegevuld, buiten op het dek zitten was niet echt aangewezen wegens felle bries en opspattend water, hebben het wel geprobeerd. Op Syros aangekomen om 20u30, de avond was ingevallen. We konden nog tickets op de kop tikken voor Leros, vertrek dezelfde nacht om 3u, en vonden ook een dutplaatske voor enkele uren, een hoekkamertje (van hotel Esperanza, op kruipafstand) langs een brommerkessluipweg. Het inschepen verliep vlot, het was weer een knoert van een schip met een hoge verlorenloopindex. De ferry zat stampvol. Elke bank, stoel, hoekje, gangetje, was ingenomen door de Duttende Mensheid. We vonden wonderwel een stel pilot-stoelen en soesden tot Patmos. Wat suf belandden we om 6u30 in Scala, Patmos, op de kade. Een verblijfplaats hoefden we niet te zoeken. Een vitale pee, Stefanos, overtuigde ons om voor zijn pension te kiezen, we volgen hem naar zijn 30-jarige Toyota Starlet. Hij laadde ons bagage in de veel te kleine koffer, en spurtte terug naar de kade om een koppel USA-ers te strikken. Met zijn allen persten we ons in die kleine doos en vertrokken. Het studiooke beviel ons, had een terras met een beperkt zicht op berg met klooster, wel in een achterafstraatje maar rustig. Het eiland had voor avonturiers zoals wij weinig te bieden, te klein, te toeristisch. Het was een tussenstop, maar een van de belangrijkste kloosters van Griekenland konden we niet zomaar aan ons laten voorbijgaan. Niet alleen het klooster van den Heilige Johannes den Theosoof hebben we bezocht, ook de grot waar hij bliksemschichtgewijs de “Apocalyps” werd doorgegeven door onzelieveneer. Beiden ademden een middeleeuwse sfeer uit. Rond de grot, waarin de Jan zijn goddelijke ingeving kreeg rond 100 naC,verrees een complex van kapellekes, waartussen we afdaalden naar het Dieptepunt, de grot. Een eenvoudige dienst, maar met prachtige gezangen, was bezig. De ruimte werd half overspannen door een enorme rots, de schaarse verlichting benadrukte de sacrale sfeer. De pappas declameerde luid, deels gezongen, vanuit een zijbeuk weerklonk antwoord, dialoog werd duet, wondermooi, en voor geen geld. De klooster-burcht boven op den berg bezochten we op een rustig moment, tijdens het hoogseizoen is het hier stijf aanschuiven. Series cruise-schepen worden aangevoerd. Door de poort kwamen we in een middeleeuwse setting: kleine binnenplaats met galerijen, vervagende muurschilderingen, een doolhof van gangetjes, waterputten om belegeringen te doorstaan, een kapel als een stripboek (van de plinten tot de nok van het dak 1 groot schilderij), en pappas (meestal ferme gasten met zware baard in zwarte soutane). We dwaalden rond en vergaten de tijd.De Stefanos leek ons wel te mogen, hij nodigde ons uit voor een etentje bij hem thuis, enkele straatjes verder. Octopus, zelfgevangen. We deelden de tafel met 2 andere gasten, Grieken maar van Patras (Patrijzen), engels niet machtig. De octopus werd in een stoofpot met rijst klaargemaakt, de vrouw bleef in de keuken, wij bleven stil aan tafel, die pensionhouders kennen enkele standaardzinnen in 't engels en voor de rest Niks. Het eten was buitengewoon lekker, niet zonder risico gezien de olijfolieallergie van Bies.Dit was de eerst keer dat we dit meemaakten, zo bij locals thuis te eten gevraagd worden, en beschouwden dit als een bijzondere ervaring.Vrijdag vertrokken we naar Leros, met de Pride Dodekanisos, een razendsnelle catamaran, enkel voor personen. Op de kade van Aghia Marina werden we opgewacht door Carolina, een hollandse die hier 20 jaar geleden (zoek op: groot schandaal met psychiatrische kliniek) een humanitaire missie bijstond en toen een “lokal” aan de haak sloeg (de Nikos). Zij voerde ons naar boven, Platonos, en toonde ons het huisje van Ruard, een klein optrekje (beneden: ommuurde koer, keukentje, slaapkamer met dubbel bed, ruime badkamer met douche, toilet en lavabo); buitentrapje op, boven: living met zetel, tafel en bureautje, een extra kamerje met bed, een ruim terras met uitzicht).Vrij snel viel het grote aantal voorbijrazende brommerkes op, nog niet gezien. En vooral niet gehoord, er werd hard aan de uitlaat gesleuteld om hun gedrochtjes van 50 tot 125cc vooral te laten klinken als een tweecilindermotor van 1000cc, loeihard, we hoorden ze van ver door de vallei aanknallen, Echte Rust zouden we ver moeten zoeken.Het huisje stond in Platanos, hoofdzetel van het eiland en op een rug tussen twee haventjes gebouwd, een keten van vierkante huizen en huisjes, van de Alinta Baai in het NW tot de Panteli Baai in het ZO. Op een heuvel op 200m hoog lag een kasteel, Kastro Pantelou, daterend uit de 11de eeuw en redelijk bewaard. Een steile klim langs een aangelegd pad bracht ons boven. De Kastro was gerestaureerd met hulp van de EU, voor de meeste projecten weten ze hun weg te vinden naar de Grote Graaikast (de iets lager gelegen antieke molens, van 't zelfde laken een broek). Schitterend uitzicht.

03-05-2011 om 17:43 geschreven door patje