Tegen de ochtend was de wind weg en konden we verder rijden.  We namen een klein baantje ( routa 41) die naar paso Roballos loopt alwaar we grens konden oversteken.  Eerst was de weg e wat zanderig maar dan reden we de vallei in Lago Ghio en werd de baan wat rotsachtig.  Voor het eerst reden we moedersziel alleen en genoten van de prachtige ongerepte natuur.  Raar maar waar dit was het mooiste baantje tot nu toe! 
Alhoewel de donderwolken boven de bergen dreigend leken, viel er geen regen ( nog niet )
De grensovergang was origineel; een klein gebouw, omringt door honderde schapen en guanaco's.  Van gans de dag maar 6 wagens gezien, super !
Even na de grens begon het weer te verslechteren want de wind was weer daar.  We hielden het voor bekeken en zette de tent neer naast de weg met uitzicht op de besneeuwde bergtoppen.

Veel ripio voor ons en slecht weer in bergen van PN Perito Moreno, lieten er ons toe beslissen het PN niet te gaan bezoeken en rechtdoor te rijden naar het gehucht Caracoles.
De ripio was slechter dan we ooit hadden gehad, om zoveel km een wegomlegging voor de nieuwe routa 40 (asfalt) en voorbij vliegende stenen van tegenliggers. 
Na 210 km ripio kwamen we moe aan in Caracoles dat nog minder dan een gehucht was en amper 10 huizen bestond.  Het volgend dorp ligt 110 km verder en dan nog eens uit de richting..
En als dat nog niet genoeg was, stak de wind nog eens op. We zochten dan maar dekking bij een werf van de wegarbeiders die hier door de grote afzondering gedurende 45 dagen continu werken en daarna 11 dagen vrijaf hebben.  Tent opgeslaan tussen nen afgedankt container en metaalafval maar de zwamworstjes met puree en blikje groentjes smaken super !

Kevin was een amerikaan die we de dag ervoor hadden leren kennen en die eveneens met de moto onderweg is. Hij rijdt al 18 maanden rond en liep een hele dag te kauwen op een wit stuk brood.  Zijn tenen kwamen door zijn schoenen en zijn moto zag er al even gehavend uit. wat een kerel, alles om te reizen...
s'morgens nam hij een foto van ons beide en zeiden vaarwel.  De weg was eerst asfalt en dan ripio.  Onderweg weer een bende salonmotards gezien en drie brazilianen die ongeveer 500 km ripio voor de boeg hadden, enfin.  De kampplaats was op een uitgedroogde poel, vlak aan Lago Cardiel met zicht op nomansland

Vroeg opgestaan en vertrokken naar de Fitz Roy. In het bos zagen we een familie spechten met rode kuif eten zoeken en geven aan het jong ( type woody wood pecker )
Via het meer Lago Capri, Rio blanco en een stijle klim naar laguno de los tres, 4 uur zwoegen tot aan het zicht op de ijzige fitz roy.
Fitz Roy is één van de koudste en grilligste berg van zuid-amerika, juist daarnaast ligt de bekende Cerro Torre.
Er waren momenteel geen expeditie's bezig.  Het zotte ras klimmers van de jaren 90 blijkt volledig uitgestorven te zijn.
Al de heren die na ons naar boven kwamen waren er aan voor de moeite want het begon te regenen.

Morgen beginnen we aan het echte ruige werk via de routa 40 Argentinië en carretera Austral Chili. Honderden ripio voor de boeg en vanaf nu weinig tankstations en internet!
Geplande route is;
Tres Lagos
Gdor Gregores
Nationaal parc Perito Moreno (niet de gletsjer)
Bajo Caracoles
grens over met chili
Cochrane of nog lager Purto Yungay
verder naar het noorden richting Chaiten (chili)
We verlaten de toeristische trekpleisters en gaan het onbekende tegemoet...

El comandante

De wind was alom weer aanwezig en deze keer was hij ijskoud.  De besneeuwde bergtoppen deden de wind vergeten en het waren mooie km'ers tot aan El Chalten.  20 jaar geleden stonden er amper 3 huizen en nu is het uitgegroeid tot een klein dorp met shops, hotels, hostels, internetcafe's en pizzerias.  Het dorp heeft oa drie campings, één voor de klimmers die hier dagen tot een maand kunnen zitten wachten tot het weer goed genoeg is om de bergen in te gaan, en 2 andere voor de trekkers.  Wij hebben de tent opgezet in El Refugio en vielen na een pizza in slaap.  Morgen beloven ze goed weer en dan gaan we ervan profiteren om een wandeling (4u heen) te doen naar de Fitz Roy (3405 m).  Deze berg heeft één der technisch moeilijkste klimroutes ter wereld ! Klimmen kunnen we hier echter niet doen want ze verhuren hier alles behalve ... een touw. Slim gezien .
Het nationaal parc bevat nog vele andere bergen en heeft ook heel wat fauna en flora te bieden waaronder de poema, herten en el condor, die we al thermiek zagen pakken, hoog tegen de wolken.

Bij deze wil ik de collega's bedanken voor de toffe berichtjes, t'is altijd fijn om van het thuisfront te horen! Thanks Alain, Johan, Karel, Paul, Jurgen, Simon en Kristof ( en de andere moest ik ze vergeten zijn
El Jefe

Afscheid genomen en hem een goede reis gewenst ( hij ging richting Ushuaia ), vertrokken we nu verder naar El Calafate.  Aan de grens ging het wat langzaam door de horde toeristen.  Het enigste station waar we konden tanken, had geen bezine.  Shit. Gelukkig hadden we een bidonneke reserve van 4 liter waarmee we dan maar moesten doorrijden tot aan La Esperanza.  Ne flike omweg van 100 km maar bon, zonder bezine geraken we er niet hé.
Na Esperansa stak de wind weer op en liet ons nog vermoeiende 140 km lang afzien. In El calafate had el jefe geen zin meer om de tent nog op te stellen en dus slapen we vannacht in een lekker zacht bedje mm

De weersvoorspellingen waren correct, de wind blies ons bijna uit onze schoenen.  Aan sommige passages aan de ronding van de vallei naar camping Japones, hielden mensen zicht vast aan bomen en aan stenen, wijs !
De 3u30 durende wandeling ging door bossen en eindigde op een oude morene alwaar we zicht kregen op de Torres'en... wauw
Daarna keerden we terug langst hetzelfde pad met rugwind ( dat ging al wat sneller ) Rond 19 u kwamen we aan in de camping en genoten van een frisse pint en een warme douche.
's avond hadden we aan laatste avondmaal met onze vriend Greg en kropen de slaapzakken in.

's morgens begon rustig met een deels bewolkte lucht en hier en daar wat druppels.  Aan de ingang van het parc was de wind weer neig opgestoken en aangezien de weersvoorspellingen nog meer wind gaven de volgende dag ( 80 km/hr) besloten we niet naar Glasier Grey te gaan maar door te steken naar camping Las Torres alwaar we een de dag erop een wandeling konden maken naar Las Torres.
De weg door het parc was gewoonweg schitterend !! ( de weg zelf heel wat minder met keien groter dan je voeten )  Het ene mooie schilderachtige landschap na het andere, golvend tussen de bergen en dat met zon op de bergen.
Dit hadden we niet kunnen wensen want deze streek is gekend voor het turbulente weer.

Tussen de bomen van de camping werd de tent opgezet en even later kwam een andere motorziel aangereden.  We maakte kennis met Greg uit Canada en bleven tot zonsondergang babbelen en verhalen vertellen.

Vertrokken vanuit Punta Arenas, vechtend tegen heel wat sterke wind, wilden we nog niet stoppen in Puerto Natales en reden door naar Torres del Paine.  Na ongeveer 15 km kwamen we een afslag tegen die toegang gaf aan het parc, langst de achterkant.  De baan was ripio en de busjes met dagtoeristen zoefden ons aan hoge snelheid voorbij.
We voelden er niks voor om hun te vergezellen de cueva's en vervolgde onze weg tot we een houten hek zagen die niet vast zat. Achter het hek vonden we een super plaatske aan een riviertje alwaar we onze tent konden zetten.  Het uitzicht was super en  de nacht was dat ook.

We hebben een nieuwe voorband laten steken bij de moto van El comandante nadat we tevergeefs in zona Franca waren gaan kijken. (btw-vrije winkels) Daarna wasje gaan doen en geld gaan wisselen.  De koers is gene vette 620 pesos voor 1 euro.
Bij de moto van el jefe hebben we onderhoud laten uitvoeren en een ijzeren plaatje laten lassen op de zijsteun omdat de moto al eens was omgewaaid.

Morgen zoeken we naar Puerto Natales te vertrekken via de routa 9 om het Nationaal parc Torres del Paine te gaan bezoeken.  Daar zullen we enkele dagen met de rugzak rondtrekken om van de prachtige natuur te genieten.

Na een kort nachtje, opgestaan om 5 u en de tent weer opgedoekt om de grens over te steken.  De weg tussen San Sebastian en Porvenier hadden we nog niet gedaan en kronkelde op en neer langst de Estrecho Magallanes alwaar vissers hun bootjes op het droge trokken. 


Deze vissers duiken met perslucht vanop de boot naar naar langwerpige schepdieren

Onderweg kwamen we op de baan niet veel volk tegen tot dat we 2 moto's aan de kant van de weg zagen staan bij een tent.  De Suzuki was van een braziliaan die we al eerder tegenkwamen en de moto zonder achterwiel was kennelijk van nen belg.  Deze laatste was samen met een andere motard naar Porvenier vertrokken om te gaan zoeken achter een ander achterwiel en/of band.  Op die paar dagen tijd dat we in Tierra DF waren, hebben we toch al gehoord van 2 motorongelukken ( zonder al te veer erg ) en ook deze dag zagen we een 4x4 passeren met aanhangwagen waarop een BMS GS1200 stond die eveneens tegen den dek was gegaan.
We zijn 22 dagen met de moto onderweg en we hebben sindsdien al veel motards gezien. De meeste komen uit Duitsland, Brazilië, Spanje, Colombia, Polen en Italie Tot nu toe staat BMW aan de top, net daaronder gevolgd door Honda AfrikaTwin, Suzuki GStrom, en oudere enduro-cross modellen van Yamaha, Honda en Kawasaki. 

In het gezellige haventje Porvenier
werd het lang wachten op de Ferry.  We hadden volgens de Rough Gide om 14 u een boot kunnen pakken maar de uren waren veranderd; 20 u vertrek zucht, dan maar eens wat rondwandelen en hun klein museum gaan bekijken.  Eigenlijk wel tof want ze gaven uitleg over de oorspronkelijk inwoners ( vele indianenstammen ) en over de europese goldrush.
   mumie en foto van Indiaan


 lokaal cafe

Tijdens de 2u30 durende oversteek over de Magallanes kwamen we de Brazilaan, een Bask, een Argentijn en een belg tegen.  Deze laatste had zijn moto gekocht in BA van een fransman en slaagde erin papieren te vervalsen om zo toegelaten te worden tot andere landen.
Dolfijnen sprong uit het water voor de boot en tegen de late avond vaarden we Punta Arenas binnen. Wij kropen in een klein familiehostel gelegen aan Av Espana alwaar het rustig slapen was.

We overleefden de mossels ( nog nooit zo goed geslapen) en zeiden vaarwel aan Tierra del Fiego. Voor de eerste keer reden we noordwaarts en lieten de zon achter
Het werd een vermoeiende dag met veel wind op kop.  De enkele dappere zotten die we met de fiets tegenkwamen, hadden de wind gelukkig in het gat ;-)
Vlak voor de grens hielden we het voor bekeken en zette de tent op aan een weide in San Sebastian.

De zon kwam weer te voorschijn en we smeten alles naar buiten om te laten drogen.  Daarna reden we naar een piepklein haventje ( 1 houten pier ) in Bahia Ensenada .  
We lieten de moto achter en vertrokken te voet terug riching onze tent.
De wandeltocht (8km) volgde eerst de kustlijn van het Beagle Kanaal en keerde daarna landinwaarts om uit te geven op Rio Lapataia.  Hierbij zan je in de verte besneeuwde bergtoppen van de Andes.



Het water was teruggetrokken en kilometers mosselbanken lagen te blinken in de zon... mmm dat zag er wel lekker uit.
El comandante kroop op handen en voeten door het zand en plukte de dikste mossels!

 

In de bossen kwamen we een veel voorkomende zwam tegen die rare zwellingen doet ontstaan in de takken.  Hun zaden zijn oranje bolletjes en de wandelenpaden liggen er vol van.



El  jefe kreeg bij het einde van de wandeling een lift terug om de moto te gaan ophalen en na het aperitief werden de mosseltjes klaargemaakt!

Tegen de avond deed de vos nog eens zijn ronde en kwam een grote valk paraderen voor de camera.
Vlak voor het slapengaan las el jefe in de gids dat er best geen mosselen geplukt worden in Terra del Fiego;
soms is er namelijk een soort algenbloei die er voor zorgt dat er een (dodelijk) gif vrijkomt en opgenomen wordt door schelpdieren...  het koken van de schelpdieren, verhoogd daarbij de toxiciteit! De mossels die je in het restaurant kan eten, worden eerst getest alvorens ze verkocht worden.
oeps, we hadden maar eventjes 3kg mosselen binnen.

Parque National del Tierra del Fuego is 630 vierkante km groot en grenst aan Chili. Hier is veel te zien aan fauna en flora. Geen zonnetje echter maar wolken domineerden het luchtruim.  We maakte een wandeling naar Lago Rocca (zoet water)



en passeerden eerst Archipielago Cormoranes (zout) en Rio Lapatia (zoet).
Genietend van de natuur kregen we watervogels te zien zoals de Upland of  Magallanes Geese, Falkland Goose, Buffnecked ibis, black crowned Night Heron, en de 'Peuguito' valk. Aan de grens met Chili stopte het pad en keerden we terug naar het tent net voordat het begon te regenen.
De wandeling naar Lago Rocca zelf, stelde niet veel voor maar de kleine wandelingen vanuit de kamping, des te meer.
Laat tegen de avond (22u) stopte het met regenen en daar waren we niet rouwig om want de tent liet langst alle kanten water door!

'Peuguito'

crested cara cara of Carancho

 magallanes gees

We sprongen op de moto en reden een paar kilometers verder om via de Castorera-weg naar de beverkolonie te gaan kijken.
We werden weliswaar opgegeten door de muggen maar we stonden daar alleen te kijken naar 2 ijverige bevers die hun dam van onderhoud voorzagen.  Dit parc is planckendael x100.

s' morgens de haven van Ushuaia eens gaan bekijken waar een gigantisch cruise-schip lag voor eventjes 2500 passagiers.
Vanuit de haven kan je met een ander schip ( 70 passagiers) voor ongeveer 5000 usd een 10-daagse cruise boeken voor een Antartica-belevenis. Volgens een Franse onderdaan was het spectaculair...



Wij hielden het bij een wandeling naar "Glacier Martial".  Niet spectaculair maar gezien het prachtige weer, een mooie gelegenheid om de omgeving van hoger af te kunnen bekijken.  2u30 later stonden we aan de sneeuwgrens en kregen een
zicht op Bahia de Ushuaia.





In de namiddag zijn we dan naar het nationaal parc gereden ( inkom inwoners 5 pesos, buitenlanders 65 pesos ) Lapataia genoemd, alwaar we stopten aan El Fin de la routa 3.  De diepste weg naar het zuiden, houdt hier halt; een foto'ke waard!



Onze overnachtingplaats was op een vrije kamping, gelegen aan Lago Verde, volop in de natuur met prachtig uitzicht.  Een vos ( waarschijnlijk de Grey Fox) kwam snuffelen aan de tent terwijl zwarte wilde konijntjes vrolijk rondhuppelden.
schitterend...

Op de toegevoegde map zie je ons beginpunt ( hoofdstad Buenos Aires ) en nu het keerpunt Ushuaia.  Daarna zullen we de Andes volgen via de grens van Chili, tot helemaal in het noorden Iguazu ( grens Brazilië )  Daarna keren we terug naar BA