Wij zijn nu in Uspallata en rijden verder richting Calingasta om  via Villa union en verder te reizen.  Hier zitten we in het droge noorden met zoutvlakten, bizare rotsformaties en de grootste bergen van de Andes; Aconcagua 6950m en Ojos de Salado  6879m.  Spijtig dat de wolken hier vroeg opkomen en het zicht ontnemen.
De pas die we overstaken was gigantisch leuk !  Boven was het maar 5 graden warm en even later kregen we zicht op de Andesketen met mooie rotsen.

Noodgedwongen stoppen in Mendoza voor een groot onderhoud, vervanging van de remplaatjes en tot reparatie van de ventilator die was komen vast te zitten door het stof of zand.  De rempomp van de achterste rem van de F650 zwarte bmw is niet te herstellen dus zal het behelpen worden met het remmen op de motor. Het factuur was niet mals omdat luxegoederen veel duurder zijn dan in Europa maar we kregen wel een superservice waarbij de moto's grondig gekuist werden.
In de krant stond nieuws over het hevig onweer waarvoor we gisteren moesten schuilen bij een familie.
Daarna reden we nog even verder tot aan een camping niet ver van Villavincencio. 

We maakte de verkeerde keuze om de betonweg te volgen via San Rafael; oersaaie rechte baan tussen pampas.  Net voor San Rafael echter maakte we een ommetje om naar een canon te gaan zien maar ook daar moesten we rechtsom keren omdat de baan te zanderig was.  Door ons gewicht zakken we te diep weg en is sturen een ramp.
Net aangekomen in Pareditas brak een hevig onweer los. We reden de baan af en parkeerde onze moto's bij een gezin die in een oude garage woonde.  Het werd een leuke  babbel met natuurlijk maté, de gewoonte bij Argentijnen.
Maté is een mengelmoes van kruiden die in een potje wordt gedaan met suiker en heet water.  in het potje staat een buisje waaruit je de mate opzuigt.  Het is traditie bij ontvangst van vrienden, dat de mate de ronde doet tussen de genodigde.

Gisteren hadden we ontmoeting met de 'europese vader' van Cadel Evans; George Probst die argentinië afreist met (natuurlijk) de fiets.  Zijn website noemt l'enfer du sud en we bergijpen waarom.  Toen we 's morgens op de baan waren, passeerde we hem na 30 km, hij was kennelijk vroeg vertrokken.  Een 30 tal km verder zagen we nog een dappere fietser. Hij bleek een fransman te zijn die ook de wereld rondtrekt.  Als je ziet wat die mannen presteren, wel hoedje af en alle respect !
Onze weg liep door lavavelden en prachtige schilderijen van bergen in alle kleuren.
Aangekomen in Malarque zochten we een garage om de achterrem van rudy te vervangen maar geen geluk.  We zullen daarvoor in mendoza moeten gaan kijken.  Misschien geen 160 km ripio via de routa 40 maar een omweg met beton via San Rafael, die keuze moeten we morgen maken.

Hoera er is er één jarig vandaag hiphip hoera ! El Comandante werd er 55 !!

We werden geconfronteerd met een nieuw fenomeen; woestijnzand.
Ongevraagd en onverwacht tangodansen met de moto !  Het zicht was weer fenomenaal mooi en we waren blij dat we deze binnenweg genomen hadden.   Eénmaal terug op de gewone baan trokken de valleien open en leek het net of we terug in de ampas reden.
Op de middag zaten we in La Cajas en trokken verder richting Noorden via de routa 40 naar Buta Ranquil. 
Het was een vermoeiende dag met veel warmte 32 graden en de kilometers lieten zich voelen.

De ochtend was fris maar het zicht geweldig.  De weg liep steeds naast een rivier en in de valleien was er veel mooi groen terwijl de bergen dor en soms zeer rotsig waren.  Iets voorbij Alumine sloegen we links af richting het nationaal parc Lanin.  Dit bleek een prachtige keuze wat ook hier was de natuur mooi met de monkeypuzzletree's en vele meren.   Juist het laatste stuk was wat minder omdat we stof hapte telkens een maf ons kruiste.  Het weer was subliem, heel lekker warm met geen wolkie aan de blauwe hemel !
Overnachting aan een rivierke zonder bijtende forellen onder de aappuzzelboom.

ongelofelijk maar waar, er scheen zon toen we wakker werden wauw, rap ontbijt genomen, visgerief gekocht omdat el jelfe het vliegvissen eens wilde proberen en weg.  De routa de los 7 lagos was een tegenvaller; de ene bus na de andere hobbelde over de weg en de meren waren niet bijzonderder dan hetgeen we al gezien hadden.  In San Martin los Andes ( een oostenrijks stadje ) deden we inkopen en verlieten voorbij Junin de los Andes de betonweg en daarbij ook de drukte.  In de verte zagen we de vulkaan Lanin 3776m , de hoogste van patagonie en daarna verdwenen alle bomen. De groene bergen maakte plaats voor een westernachtig gebied.  De eerste rivier die we tegenkwamen werd onze overnachtingplaats.
Onnodig te zeggen dat het vliegvissen van el jefe geen vis op de tafel bracht ;-)

De tent stond opgesteld tussen een kabbelend beekje en de zee alwaar dolfijnen tegen het strand kwamen jagen op vis.  Alhoewel het zicht fantatisch was, bleek het een luidruchtige nacht te zijn met weinig slaap voor el cmdt.
De ochtendstond gaf bakken regen in de mond en van armoe schuilden we in het toerisme-infokotje tot we de boot op konden.  De oversteek naar Castro koste voor 2 personen en 2 moto's 67000 pesos en duurde 7u30.   Gelukkig was het weer gekalmeerd toen we zee gingen varen en konden we zelfs genieten van zwemmende (vliegende) pinquins en mooie eilanden.
Chiloe is het tweede grootste eiland van zuid-amerika en heeft vele unieke vissersdorpen die op palen zijn gebouwd.  Verder is het heel rijk aan grote ongerepte natuur en wildernis.

Er was geen wolk te bespeuren aan de hemel en dat is hier zeer uitzonderlijk !
Voor we in Chaiten toekwamen, verlieten we de weg naar Termas de Amarillo en kwamen onderweg een koppel canadezen tegen met de moto, eindelijk eens een andere vrouw op twee wielen ! Zij gingen hetzelfde doen als ons maar dan in omgekeerde volgorde.
De thermen liggen tussen de groene bergen en het warmwater is een zwembad groot.  Het duurde niet lang of we lieten ons glijden in het hete water, zaaaaaaaalig ! 
Deze thermen waren maar 3000 pesos pp en er is een camping aan verbonden, echte aanrader.
Daarna vetrokkene naar El Chaiten; in mei 2008 barste de vulkaan achter het dropje uit en liet daarbij een een rivier door de dijken breken.  Als gevolg hiervan werd de helft van het dorp weggepoeld door de modder.  Vandaag de dag lijkt chaiten een spookstad met verlaten huizen maar schijn bedriegt.  Een 400 tal mensen weigerden hun dorp te verlaten en proberen er nieuw leven in te blazen.   De vulkaan is trouwens nog steeds aktief en kan zelfs bezocht worden via het parc Pumalin.

Terwijl we 's morgens bij de warme bakker stonden begon het alweer te regen en moeten we inventief omgaan met de flora... gewoon een bladje plukken langst de kant van de weg om te gebruiken als paraplu
Het slecht weer duurde maar even en op onze weg passeerde we kleine dorpjes zoals Villa Vanguardia en Villa St Lucia.  Even later torende een grote gletjser boven de bossen uit: Glaciar Yelcho.
Aan de brug van het gelijknamend meer hielden we halt om de tent op te slaan en om te genieten van al deze prachtige natuur.

Na weerom een aantal uur tussen de beboste heuvels gereden te hebben passeerden we een kleine hut waar de mensen hun hand omhoog staken en wuifden.
We dachten waarom zouden we de nacht hier niet doorbrengen...
Het bleek een jong gezin te zijn met drie kinderen.  in het kleine huisje brande de houtkachel, we mochten de tent zetten waar we wilden.  Met Jose en zijn zoon Filipe deden we een wandeling in het dichtbegroeide bos naar een kleine laguna.
We zagen een roodborstje zo groot als een merel met de staart van een winterkoning en verstonden waar het luide kabaal vandaan kwam, dat we al dagenlang hoorde.  Nadien dronken we nog de gebruikelijke maté met de familie en vertelden over elkaars leven.
's nachts begon het jammerlijk genoeg weer te regenen.

Na de onderhoudswerken aan de moto's en een belletje naar huis zijn we doorgereden naar Puerto Aisen.  Deze "haven" had niks bijzonder en we reden dan maar door tot we aan zijwegje zagen met lago... We hadden het meertje voor ons alleen samen met een horde muggen jippie !!  's morgens werden we wakker van de vele vogels die in de bergen met bossen huizen.  Eén vogel maakte hels kabaal, tot heel dicht aan onze tent maar we kregen den duvel niet te zien...

Tentje opgedoekt en terug de ripio op tot in Cerro Castillo alwaar de valleien steeds groter werden. Onderweg zagen we de gevolgen van een botsidentje... takelen ? nee gij, gewoon de auto laten liggen en de banden recuperen!  Na castillo staken we een col over en lieten de besneeuwde bergen achter ons.
Tropische bossen maakten plaats voor groene weiden, geurende bloemen en stekende dazen maar eens doorzoeven op de asfalt was een aangename afwisseling. 
In Coihaique goten we de tank vol en vonden we een camping in het dennenbos bij de familie flodder





zicht op de vallei van Cerro Castillo



Bloemen voor mijn moeke die weer een operatie moest ondergaan; VEEL STERKTE !