De tent stond opgesteld tussen een kabbelend beekje en de zee alwaar dolfijnen tegen het strand kwamen jagen op vis.  Alhoewel het zicht fantatisch was, bleek het een luidruchtige nacht te zijn met weinig slaap voor el cmdt.
De ochtendstond gaf bakken regen in de mond en van armoe schuilden we in het toerisme-infokotje tot we de boot op konden.  De oversteek naar Castro koste voor 2 personen en 2 moto's 67000 pesos en duurde 7u30.   Gelukkig was het weer gekalmeerd toen we zee gingen varen en konden we zelfs genieten van zwemmende (vliegende) pinquins en mooie eilanden.
Chiloe is het tweede grootste eiland van zuid-amerika en heeft vele unieke vissersdorpen die op palen zijn gebouwd.  Verder is het heel rijk aan grote ongerepte natuur en wildernis.

Er was geen wolk te bespeuren aan de hemel en dat is hier zeer uitzonderlijk !
Voor we in Chaiten toekwamen, verlieten we de weg naar Termas de Amarillo en kwamen onderweg een koppel canadezen tegen met de moto, eindelijk eens een andere vrouw op twee wielen ! Zij gingen hetzelfde doen als ons maar dan in omgekeerde volgorde.
De thermen liggen tussen de groene bergen en het warmwater is een zwembad groot.  Het duurde niet lang of we lieten ons glijden in het hete water, zaaaaaaaalig ! 
Deze thermen waren maar 3000 pesos pp en er is een camping aan verbonden, echte aanrader.
Daarna vetrokkene naar El Chaiten; in mei 2008 barste de vulkaan achter het dropje uit en liet daarbij een een rivier door de dijken breken.  Als gevolg hiervan werd de helft van het dorp weggepoeld door de modder.  Vandaag de dag lijkt chaiten een spookstad met verlaten huizen maar schijn bedriegt.  Een 400 tal mensen weigerden hun dorp te verlaten en proberen er nieuw leven in te blazen.   De vulkaan is trouwens nog steeds aktief en kan zelfs bezocht worden via het parc Pumalin.

Terwijl we 's morgens bij de warme bakker stonden begon het alweer te regen en moeten we inventief omgaan met de flora... gewoon een bladje plukken langst de kant van de weg om te gebruiken als paraplu
Het slecht weer duurde maar even en op onze weg passeerde we kleine dorpjes zoals Villa Vanguardia en Villa St Lucia.  Even later torende een grote gletjser boven de bossen uit: Glaciar Yelcho.
Aan de brug van het gelijknamend meer hielden we halt om de tent op te slaan en om te genieten van al deze prachtige natuur.

Na weerom een aantal uur tussen de beboste heuvels gereden te hebben passeerden we een kleine hut waar de mensen hun hand omhoog staken en wuifden.
We dachten waarom zouden we de nacht hier niet doorbrengen...
Het bleek een jong gezin te zijn met drie kinderen.  in het kleine huisje brande de houtkachel, we mochten de tent zetten waar we wilden.  Met Jose en zijn zoon Filipe deden we een wandeling in het dichtbegroeide bos naar een kleine laguna.
We zagen een roodborstje zo groot als een merel met de staart van een winterkoning en verstonden waar het luide kabaal vandaan kwam, dat we al dagenlang hoorde.  Nadien dronken we nog de gebruikelijke maté met de familie en vertelden over elkaars leven.
's nachts begon het jammerlijk genoeg weer te regenen.

Na de onderhoudswerken aan de moto's en een belletje naar huis zijn we doorgereden naar Puerto Aisen.  Deze "haven" had niks bijzonder en we reden dan maar door tot we aan zijwegje zagen met lago... We hadden het meertje voor ons alleen samen met een horde muggen jippie !!  's morgens werden we wakker van de vele vogels die in de bergen met bossen huizen.  Eén vogel maakte hels kabaal, tot heel dicht aan onze tent maar we kregen den duvel niet te zien...

Tentje opgedoekt en terug de ripio op tot in Cerro Castillo alwaar de valleien steeds groter werden. Onderweg zagen we de gevolgen van een botsidentje... takelen ? nee gij, gewoon de auto laten liggen en de banden recuperen!  Na castillo staken we een col over en lieten de besneeuwde bergen achter ons.
Tropische bossen maakten plaats voor groene weiden, geurende bloemen en stekende dazen maar eens doorzoeven op de asfalt was een aangename afwisseling. 
In Coihaique goten we de tank vol en vonden we een camping in het dennenbos bij de familie flodder





zicht op de vallei van Cerro Castillo



Bloemen voor mijn moeke die weer een operatie moest ondergaan; VEEL STERKTE !

Na het ochtendmaal was het zwoegen door de slechte ripio en op een stuk met los zand werden we losjes ingehaald door een paar Adventure's zonder bagage. Even verderop kwamen we aan in Puerto Tranquillo alwaar ook de bende BMW'ers in een restaurant leken te vertoeven.  Geen van deze  Engelse "heren" vond het nodig om goeidag te zeggen en aan de overkant zagen we hun "supportcar" staan met daarin, jawel, 2 reserve 1200'ers voor in geval ze op hun bek gaan.  Er bestaan dus wel degelijk 2 soorten travelmotards en bij deze horen we gelukkig niet.
Enfin, even rondgevraagd tot we een bootje konden delen met een paar chilenen om de "marmeren eilanden" te gaan bewonderen.  5000 pesos pp voor 1u30.  Hun het meer op en een halfuurtje later dobberden we langst de eilanden.  Het is sterk te betwijfelen of ze wel uit marmer bestaan want de onderkant wordt aangetast door het water.  Het zicht was indrukwekkend en zeker als we met de bootjes rakelings in de grotjes vaarden.

Na het boottochtje reden we nog wat verder en sloegen af naar Pt Murta.  Bij het informatie-kotje kregen we te horen dat er een rodeo was, mmm tof !  Even later parkeerden we onze stalen rossen tussen de echte paarden en gingen een kijkje nemen op de banken van de tribune.
De ruiters (per 2) krijgen in de arena een jonge stier die ze eerst 3 kleine toertjes tussen vlaggetjes moeten laten maken en dan 2 grote halve toeren.  De stier wordt tussen de 2 paarden gekneld waarbij de borst van één paard haaks moet gehouden worden tegen de schouder van de stier.  Klinkt eenvoudig maar het zag er heel moeilijk uit en iedereen was uitgeput na die paar rondjes, ook de stier die soms neerviel en niet meer wou opstaan.  Gelukkig was het een vredelievend spel dat integenstelling tot de arenas in spanje.

In Cochrane scheen volop de zon en we profiteerde ervan om de moto's even na te kijken, ketting te kuisen en te constateren dat de reservefles met bezine volledig uitgelopen was in de topkoffer van el jefe... zucht  Al wat er in zat dreef er letterlijk in en al wat van plastiek of lijm was, moest eraan geloven.
Alles werd uitgestald en voorbijgangers vroegen of we een uitverkoop hielden
Tegen de middag rustig vertrokken op de caretera die naast de rivier liep.
In Pt Bertrand zijn we even gestopt om het meer te bewonderen met zijn azuurblauwe kleur.  De weg werd slechter (veel diepe putten tussen los grof grind) en een voorbijrijdende motard durfde zelfs zijn stuur niet lossen om "hello" te zeggen, pff het watje ! We moesten efkes zoeken maar vonden toch rond 18 u een wildkampeerplekje aan het water. Het was een rustige dag met veel zon en dat deed deugd na de voorbije waterellende...


kayakers op waterval einde lago bertrand



pt Bertrand



lago tranquillo



hoezo overbelanden ?



tot nu noe is er nog niks afgevallen ...

De terugweg naar Cochrane verliep eerst droog daarna nat, weeral ! Nu konden we wat meer foto's nemen in het stuk waar het vorige keer onmogelijk was.  De baan is steeds ripio maar in goede staat vergeleken met de klXXX routa 40.  Eén ding weten we wel, als ze werken aan de baan dan is deze slechter als voordien.  Ook hier wat het weer opgepassen geblazen aan een grondverzakking en aan nat mul zand dat als weg moest fungeren...
De ripio wisselde steeds af van grind, modder, stenen en dit terwijl het aanhoudend bleef regen met haarspeldbochten, rotsbrokken en putten waar u tegen kan zeggen...
Sommige cowboys met hun 4x4 zoeven ons voorbij en één hiervan stak ne kilometer verder in de gracht met zijne blinkende bak, hahaha prutser ! 
Onze lichten waren uit na deze lange vermoeiende dag. 
Morgen gaan we noordwaarst richting Puerto Tranquilo.

Ongelofelijk maar waar, s' morgens is er geen regen maar de wolken voorspellen niet veel goeds.  Snel wegwezen zodat we 55 km verderop de overzetboot kunnen nemen naar het laatste bewoond stukje Chili.  De bossen zijn hier subtropisch en daarachter toren grote bergen uit met besneeuwde toppen.  Water van deze gletsjers donderen naar beneden in vele prachtige watervallen. Er zijn er zoveel dat je ophoudt met ze te fotograferen...
Het piepkleine haventje Pt Yungay bestaande uit 1 cafetaria zorgt de veerboot 3x daags voor een gratische overzet naar de overkant over de Estera Mitchell.
Het laatste stuk naar O'Higgings (105 km) is soms indrukwekkend met stijle cols naast diepe afgronden waarin een rivier kolkt.  Geen ruimte voor een vergissing want er staan geen afsluitingen.  Na ongeveer een uurtje rijden kwam de regen naar beneden... met bakken !
Geen film of foto meer, rijden of verzuipen !
Moe, koud en nat tot op een bloot vel, komen we aan in het laatste dorpje Villa O'Higgings.
Na lekker stoofvlees met puree naar binnen te hebben gewerkt terwijl al onze kleren te drogen lagen voor de houtkachel, konden we toch nog een korte wandeling maken door het dorp. Veel is er niet te zien want het is een zakdoek groot maar toch heeft het zijn charme.  Je ziet duidelijk dat het massatoerisme hier (nog) geen verandering heeft teweeg gebracht. Paarden lopen hier los door de straten en wieken het gras in ieders tuin.

De caretera Austral neemt ons verder tussen groene velden, bossen, gigantische meren en magische bergen. We rijden niet alleen naar het zuiden, vele fietsers volgen dezelfde weg om in het dorpje Villa O'Higgings de bootoversteek te maken naar het Argentijnse vaste land richting El Chalten. ( niet mogelijk met auto of moto )
Wij slaan na ongeveer 100 km rechtsaf terwijl het begint te regenen en banen onze weg verder richting Caleta Tortel.  Dit dorpje staat volledig op houten palen en was vroeger enkel bereikbaar per boot.  Soppe nat komen we aan en nemen een hostelletje met uitzicht op de baai.  Het duurde pas tot laat op de avond dat het eindelijk ophield met regenen en we een wandeling konden maken op de houten loopbruggen.  Overal riepen salamanders op hun soortgenoten terwijl het donker werd.

Na nog een nachtje wildkamperen naast de ripio reden we via een breder wordende vallei  verder naar Cochrane.  Dit is de westkant van de Andes en alles is hier groen integenstelling tot de dorre pampas.  De lucht zit vol dikke wolken en vanaf nu mogen we regelmatig regen verwachten...
Plots cirkelden er een tros condors boven onze hoofden en we moesten toeteren voor de overstekende guanacos.
Even verderop stuiten we op de Carretera Austral die niet breder bleek te zijn dan het wegje dat we volgden, tof !  Een grote canon met blauw water liep naast de weg tot aan Cochrane.
Cochrane is een niet-toeristisch armtierig dorpje.  Overal roken de schouwen want er wordt enkel gestookt met hout.  De huisjes zijn piepklein en bestaan uit hout met enkel glas, this is the place to be !
het is hier zo mooi dat we waarschijnlijk de caretera austral gaan volgen tot in het diepste punt ( ongeveer 240 km )
Van Cochrane gaan we dus verder naar Caleta Tortel ( dorp volledig bestaande uit hout boven het water en zonder straten ) en dan nemen we in Purto Yungay de ferry naar de rest van de caretera tot aan Villa O'Higgins alwaar de weg stopt.  Vandaar moeten we dan terugkeren en de reis verder zetten...

Tegen de ochtend was de wind weg en konden we verder rijden.  We namen een klein baantje ( routa 41) die naar paso Roballos loopt alwaar we grens konden oversteken.  Eerst was de weg e wat zanderig maar dan reden we de vallei in Lago Ghio en werd de baan wat rotsachtig.  Voor het eerst reden we moedersziel alleen en genoten van de prachtige ongerepte natuur.  Raar maar waar dit was het mooiste baantje tot nu toe! 
Alhoewel de donderwolken boven de bergen dreigend leken, viel er geen regen ( nog niet )
De grensovergang was origineel; een klein gebouw, omringt door honderde schapen en guanaco's.  Van gans de dag maar 6 wagens gezien, super !
Even na de grens begon het weer te verslechteren want de wind was weer daar.  We hielden het voor bekeken en zette de tent neer naast de weg met uitzicht op de besneeuwde bergtoppen.

Veel ripio voor ons en slecht weer in bergen van PN Perito Moreno, lieten er ons toe beslissen het PN niet te gaan bezoeken en rechtdoor te rijden naar het gehucht Caracoles.
De ripio was slechter dan we ooit hadden gehad, om zoveel km een wegomlegging voor de nieuwe routa 40 (asfalt) en voorbij vliegende stenen van tegenliggers. 
Na 210 km ripio kwamen we moe aan in Caracoles dat nog minder dan een gehucht was en amper 10 huizen bestond.  Het volgend dorp ligt 110 km verder en dan nog eens uit de richting..
En als dat nog niet genoeg was, stak de wind nog eens op. We zochten dan maar dekking bij een werf van de wegarbeiders die hier door de grote afzondering gedurende 45 dagen continu werken en daarna 11 dagen vrijaf hebben.  Tent opgeslaan tussen nen afgedankt container en metaalafval maar de zwamworstjes met puree en blikje groentjes smaken super !