|
Dag vriendjes en vriendinnetjes!
Het zit erop! Momenteel zit ik reeds achter de computer in m'n eigen appartementje en dien ik geen rekening meer te houden met het tijdsverschil. Een 'zorg' minder dus!
Gisteren, zondag 10 november, vertrokken we om 17u in het hotel richting de luchthaven van Kaohsiung om daar om 20u15 het vliegtuig te nemen naar Hong Kong. Vandaar vertrokken we dan rond 0u30 richting Schiphol. Daar aangekomen namen we de bus naar het bondsgebouw waar we om 10u30 aankwamen. Mannekes, was me dat een lange reis. In het heengaan verschilde de duur van de trip toch niet met het terugkomen, hoor ik jullie al denken... Maar toch. Het voelt altijd anders aan als een bepaalde periode in je leven afgelopen is tegenover dat je ergens aan een trip kan beginnen eh.
Hoe voelde ik me dan vraag je je af?!
Awel, Luc verwoorde het zeer mooi: "Veronique, je ziet er écht niet uit..." Dank je wel lieve trainer!
In Deurne van iedereen afscheid genomen (voor sommigen onder ons duurt het afscheid maar even, voor anderen zal het dan weer wat meer tijd kosten eer we elkaar terug zien!) Maar wees gerust: Telefoonnummers zijn uitgewisseld!
Als ik ik wil kan ik Ken en Stephanie, bijvoorbeeld, nog altijd stalken ofzo!
Het vertrek vanuit Taiwan ervaarde ik met gemengde gevoelens (ja, de emotionele mie die ik ben)
Ik keek er zo naar uit om m'n Anneke en de rest van de thuisblijvers, terug te zien, maar langs de andere kant wist ik ook dat ik met heimwee aan de afgelopen twee weken zou terugdenken.
Ook hier dan weer met allerlei soorten emoties: De uitslagen staan vast, daar kan niets meer aan veranderd worden, maar dat neemt niet weg dat ik meerdere keren met de neus op deze feiten gedrukt ben:
Wat doet het een zeer het laatste fluitsignaal van het tornooi te horen en vanop de tribune te moeten aanschouwen dat de Nederlanders zich geen weet blijven met hun geluk en blijdschap. Of dat moment dat ik, voor de eerste maal, aan die ándere kant van de Nederlanders op het podium sta... Dat ik letterlijk kippenvel krijg wanneer zij die gouden medaille rond hun nek gehangen krijgen en ik, weeral, me sterk moet houden en ervoor moet zorgen dat de tranen niet over m'n wangen beginnen te rollen. Alsmaar aan andere leuke momenten in het leven denken om dat laatste te voorkomen. Het werkt toch op je gemoed.
Om het dan over de positieve ervaringen te hebben: Naast de teleurstellende uitslag, hebben heel wat spelers wél kunnen laten zien wat ze waard zijn en wat er nog van hen kan komen. Ongeacht wat de commentaren van buitenaf ook mogen zijn. Er zit zoveel potentieel in onze spelers! Het was een zeer divers, maar ongelooflijk leuke groep om mee op te trekken en samen aan één doel te werken. Ik heb het zelden moeilijk om me goed te voelen tussen een hoop volk dat je niet goed kent en hopen op een leuke sfeer deed ik van dag één. Dat het allemaal reuze bleek mee te vallen, gaf me een intens aangenaam gevoel. Ik ga ze missen, ons ploegske... Tot het volgende avontuur er aan komt!
Om het ook even over de de laatste match van de Belgen te hebben: We speelden dus voor plaats drie of vier tegen de Russen. Enkele bekenden aan de zijde van onze tegenstrever: Olga en Sergey, maar desondanks stond er een super gemotiveerde ploeg van de onzen op het veld. Klaar om het tornooi met een zo positief mogelijk gevoel af te sluiten.
In aanval startten Nick, Jens, Annick en ik (een tot nu toe, vanaf de eerste oefenmatchen in voorbereiding voor dit tornooi, ongekende samenstelling, denk ik) en het verdedigende vak bestond uit drie boeckenbergers (Sof Bess en Jeff) en Renske. Het was al snel duidelijk dat we de beteren van de dag waren. We speelden beter samen, we waren gretiger, gedrevener en onze schutters misten de mand niet. Voor mij persoonlijk was het de wedstrijd om alle negatieve rotzooi van me af te spelen, er af te lopen. Ondanks het feit dat dit niet de wedstrijd was waarvan ik gedroomd had te spelen op de finaledag, konden we toch met opgeheven hoofd het veld verlaten. Taiwan eindigde dit jaar boven België, maar we hebben, op de laatste nipper, alle landen laten zien dat het nog niet afgelopen is met ons. We komen terug, daar ben ik zeker van... En wie weet, sterker dan ooit!
Waar ik jullie niet van wil onthouden, is wat meer informatie over de laatste avond. Voor de thuisblijvers meestal de avond waar het meest over gepraat en aan gedacht wordt.
Voor de spelers een avondje om, naast het het veld, kennis te maken met de mensen die tot dan toe als 'vijand' omschreven kunnen worden. Die denkwijze wordt tijdens de laatste uurtjes van het samenzijn dan allemaal teniet gedaan!
In eerste instantie kregen we te horen dat de organisatie geen feestje voorzien had. Toch konden we in de oefenhal van 20u tot 22u30 van een hapje en een drankje genieten. Eerst wat muziek op de achtergrond, later werder de felle lichten wat gedempt, zette men de muziek een tikkeltje luider en kon er gedanst worden.
We hadden het er tegen 21u30 wel een beetje gezien. Nadat we aan verschillende ploegen hadden laten weten dat we reeds met enkele landen hadden afgesproken in een discotheekje in de buurt van het hotel, trokken we daar naartoe. Tegen een spotgoedkope prijs (voor de vrouwen dan toch) konden we een hele avond gratis drank verkrijgen. Mannen betaalden 600 dollar inkom, de dames 100 dollar (voor zij die twijfelen: de Taiwaneze dollar is een beetje te vergelijken met onze aller Belgische frankskes!)
Voor we het goed en wel beseften stond het er in de discotheek 'Dreams' vol met dansende Chinoezekes én korfballers van (bijna) alle nationaliteiten!
Onmiddellijk de dansvloer op om daarna snel te kunnen genieten van een danswedstrijd. Tegen 0u30 werd de muziek even uitgezet. Sommigen onder ons hadden dit wat later door dan anderen... Bleek dat de politie was binnengekomen voor een identiteitscontrole. Vermits dit allemaal zeer gedisciplineerd verliep (en ook aan de antwoorden te horen, op onze vragen wat er allemaal gaande was, van de Chinoeze feestvierders) was dit geen ongekend intermezzo, en konden we, na een dik half uur, terug onze benen losgooien op het ritme van de muziek! Tussen vier uur en half vijf namen de laatsten onder ons een taxi richting hotel.
De volgende ochtend (middag) kwam iedereen er meer dan degelijk voor, dus leid ik daaruit af dat het feestje geen grote slachtoffers geëist heeft. Alleszins toch niet bij de Belgen. Wat we wel, reeds op het feestje zelf, konden zien, is dat niet elk land hierover hetzelfde kan zeggen!
Voor het vertrek zondagmiddag werden de zakken gepakt en de laatste dollars uitgegeven aan pakjes voor het thuisfront. De eerste regen hadden we dan al gehad. (Met de mededeling van de inwoners: "Be carefull, it's acid rain"...)
Ok dan....
Een uniek afscheidscadeautje in tegenstelling tot het steeds warme en zwoele Taipei!
Voila. Dit was het zo'n beetje.
Ik hoop dat jullie hebben genoten van ons avontuur.
Ik deed dat in ieder geval!
Ik ben nog geen volledige dag thuis en kijk al uit naar het volgende evenement dat me te wachten staat.
Het werkt verslavend en ik geniet er intens hard van!
Felle zoen en en tot de volgende...
Toedels...
xxx
|
