Gauw even laten weten, voor we in bed kruipen, dat “the Bulgarian night” helemaal op niets trok. Zelfs de oude Engelse luitjes die voor ons zaten (wel een felle bende nog) kon men met hun performance niet bekoren. Ons zeker niet nadat we reeds verwend waren met Bulgaarse dans en plezier tijdens het woudfeest! We dronken 1 drankje in het hotel tijdens de show en trokken daarna de dijk op. Daar hielden we halte bij het Arabisch cafeetje. De cocktails waren niet te drinken (we proefden nada, niets alcohol en waren precies de allerzoetste vloeirbare snoepjes die je je maar kan voorstellen aan het drinken.) MAAR dat werd in één slag goed gemaakt door de danseressen! In het midden van het café stond een doorschijnend platform waartegen, langs onder, water met brute kracht werd gespoten. Leuk, maar net niet zo interessant als wat er zich OP het platform afspeelde. Afwisselend gaven twee mooie vrouwen heupwiegend het beste van zichzelf. Ze voelde zich zelfs niet te beroerd om wat dichterbij te komen, langs de tafeltjes heen! Anneke en ik waren onder de indruk van dezelfde danseres. Ik denk dat ze het in de smiezen had. Zonder dat het vulgair overkwam, kon je een centje in haar ringelende centuur steken, waarna ze je dan beloonde met een nog meer tête-à-tête dansje. Dat lieten we aan de mannelijk gezelschap over.

Om de avond af te sluiten, zetten we ons nog gauw aan de pooltafel in het hotel. We speelden enkele spelletjes waarbij we soms vloekten van onkunde, maar soms ook stoer de ander haar aandacht opzocht omwille van de grave stoot die we net uit ons mouw hadden geschud. Nadat ik Anneke finaal had afgedroogd (niet dus...), hielden we het voor bekeken en zochten we de slaapkamer op.

We duiken ons king size bed in voor een zalige nachtrust om er morgen weer een lap op te kunnen geven! Slaapwel.

Weer lekker uitgeslapen. Terwijl ik me klaarmaakte om het gevecht met de loopband aan te gaan, was het al snel duidelijk dat Anneke vandaag het voos patatje ging uithangen. Zij paste en bleef nog wat verder zoezen in bed. Na het, onszelf opgelegde, sportmoment van de dag richting restaurant voor onze dagelijks ontbijt/lunch moment. Een zeer late brunch laat ons zeggen. Een tweede gewoonte van de vakantie dat we ons eigen maakten: we weigeren een wekker te zetten en slapen heerlijk uit tot een uur of 11 in de voormiddag!

In de namiddag dan toch even de zon opgezocht. Met even bedoel ik dan ook écht even... we lagen nog geen uurtje neer of zeer donkere wolken bedekten de felblauwe hemel... Wanneer het dan ook nog enorm hard begon te waaien, namen we onze spullen bijeen en trokken terug naar de kamer. In een mum van tijd was het buiten, aan het zwembad, helemaal leeggelopen! Een anderhalf uur heeft het nog geduurd alvorens de regen met bakken uit de lucht kwam gevallen. Dat, gepaard met felle bliksemschichten, gaf ons een schouwspel dat we eerder niet ervaarden hier in Bulgarije. Ondertussen hadden we telefoon gekregen dat de receptie, waarop we persoonlijk uitgenodigd waren, niet buiten, maar wel binnen zou doorgaan. En dit wegens, u kan het al reden, het gure weer!

Om half zeven stonden we helemaal uitgedost klaar in “la terrassa”. We waren lang maar met 3 koppels aanwezig waardoor we het niet konden vermijden de verplichte (ongemakkelijke, gebrekkige Engelstalige) gesprekken gaande te houden met het personeel, dat telkenmale opnieuw en opnieuw bleef vragen hoe het met ons was en of alles naar onze zin was.

Na twintig minuten wilden Anneke en ik al de benen nemen, totdat de general manger in eigen persoon óók een babbeltje kwam slaan. Tegen alle verwachtingen in, bleek deze man een zeer aangenaam persoon te zijn en was ook hij blij, denken we, niet de gewoonlijke chit chat met ons te moeten aangaan. We dronken een glas of twee lekkere champagne en voerden een luchtig en vooral ludiek gesprek! Dat was een leuke afsluiter van de receptie en weg waren we.

Ik had enorm veel zin om die avond een stapje te gaan zetten, maar een uur later was ik wel de eerste van de twee die onder de veren kroop. An verschoot zich een bult. Het was tenslotte maar 22u. Biot dus naar dromenland en Anneke volgde niet veel later. Het waaide zo hard buiten, dat zelfs ik wakker werd... Zo een nachtelijk babbeltje met twee heeft ook z'n charmes. Uiteindelijk toch geprobeerd terug in slaap te vallen, want ik wilde m'n best nog eens doen het ontbijt te halen... Enkel bij het ontbijt ben je in de mogelijkheid vers gebakken pannenkoeken te kunnen eten en daar had ik op dat nachtelijk uur wel zin in gekregen.

Gevolg: om negen uur klaarwakker en springlevend, klaar om die kok met mijn aanwezigheid in de zaal te verblijden!

Helaas, Biot had pech, vandaag geen pannenkoeken te verkrijgen... damn...

Zondag probeer ik het terug! Onmogelijk dat men dan geen pannenkoeken serveert.

We hadden het al in de smiezen, er was nieuw en véél volk te bespeuren in het restaurant.

Helaas voor ons had al dat nieuw volk alle leuke plaatsjes aan het zwembad reeds ingenomen. Er wel even bij vertellen dat zij er niet letterlijk lagen natuurlijk... Voornamelijk bedden met handdoeken en strandzakken te bespeuren. Konden we niet anders dan ons een beetje verder te leggen. Verder weg van alle activiteit. Bleek uiteindelijk een super idee te zijn. Vol in de zon, op tijd en stond een windvlaagje en heerlijk rustig. Ook niet onbelangrijk: nog dicht genoeg bij de bar om daar ook af en toe een glaasje te gaan halen! Met dat glaasje bedoel ik eigenlijk een plastieken bekertje, maar op zich komt dat op hetzelfde neer. We vinden het een super idee dat op het buitenterras en aan het zwembad geen glas mag komen. Dat zorgt dat onvermijdelijke accidenten uit blijven!

Oei oei... Die eerste blik naar buiten vanuit bed vertelt ons dat het weer er niet al te goed uit ziet. Gaan ontbijten in de hoop dat het toch zal opentrekken. Dit bleek niet echt het geval. Omdat ik het niet zag zitten heel de dag in en rond de kamer te hangen, raadpleegden we google en wikipedia om te bekijken of we een interessant uitstapje konden maken. In de omgeving valt er natuurlijk wel wat te beleven, maar dan vertoef je al gauw een aantal uurtjes op de bus om er te geraken en terug te komen. Daarbovenop spreekt het natuurlijk niet echt aan om in de buitenlucht rond te slenteren als de regen uit de lucht dreigt te vallen. Binnenhuise cultuur opsnuiven, zoals mesea en dergelijke, hoeft voor ons dan ook weer niet. Blijft er niet veel over zou je zo denken... Vermits de zoo en het dolfinarium meerdere malen terugkwam op verschillende websites, gingen we dat van naderbij bekijken. Aan de foto's te zien van het dolfinarium zou ons uitstapje een half uurtje in beslag nemen. Niet de moeite voor ons. Bleef er de zoo over. Vermits de inkom van de dierentuin evenveel geld kost als dat je in België in een openbaar toilet (met toiletmadam weliswaar) uitgeeft, namelijk een halve euro, konden we ons daar ook niet veel bij voorstellen... De zoo schrapten we dus ook...

We beslisten uiteindelijk de taxi te nemen en richting Varna city te rijden om ter plekke uit te maken wat het zou worden. Er werd ons verteld goed op te letten dat we, als toeristen, ons niet in't zak moesten laten zetten. Naar de Antwerpse taxinormen is dit zéker niet gebeurd.

We werden afgezet aan de Kathedraal en vonden daar al onmiddelijk het toeristisch bureau. We zijn er dan even mijn collega's goededag gaan zeggen en namen ineens van de gelegenheid gebruik wat toeristische info mee te pikken. Ja,... Uit dat plannetje konden we al direct afleiden dat we niet van onze sokken zouden geblazen worden door de imposante gebouwen en omgeving... De stad Varna stelt dus niet veel voor... In de hoek van het al oplettende oog van Anneke, sprongen we de eerste beste kledingzaak binnen. We kwamen daar buiten met een grote zak. Lap, moeten we daar de ganse dag nog mee rondzeulen en tegelijkertijd goed uitkijken voor de zakkenrollers. Voor Biot een heuse uitdaging (waar ik wonderwel met grote glans in geslaagd ben)! Na dat winkelbezoekje kwamen we op het idee om de grote Shopping Mall op te zoeken. Een toch wel leuk tijdverdrijf én, niet onbelangrijk, ver weg van de miezerige regen! Na een poosje wandelen, kwamen we op onze locatie terecht. Na verschillende winkels (die wij in België niet kennen) bezocht te hebben, ons muilezeltje de zakjes bijna niet allemaal meer kon dragen en we de zon door het glazen dak zagen doorbreken, besloten we terug te keren naar het hotel. Wat een plezierige manier om de dag door te brengen!

Anneke geniet nu van haar welverdiend powerslaapje en ik zet me verder aan het schrijven van dit verslag om jullie op de hoogte te houden van ons doen en laten!

Tot later!

Btw:

1. de bomma zijn we in het restaurant al een paar keer tegengekomen, maar tot op heden werd Anneke nog niet uitgedaagd voor een potje ping pong. Zou de ansgt dan toch te groot zijn om niet te kunnen winnen van ons Anneke?

2. Ook vanochtend werden er geen pannenkoeken gebakken. Helaas pindakaas voor Biot.

3. Vanavond gaat de finale van de “Worlds best child model” hier door in het hotel. Zelfs de Bulgaarse nationale tv is hiervoor aanwezig! Anneke en ik hopen van harte dat al die rare en stomme mama's hun kinderen en families daarna gauw terug mee naar huis nemen, want hun houding staat ons allerminst aan. We leven mee met de kindjes! ;)

Wat een klucht zeg, die wedstrijd.... Samen met nog enkele andere hotelgasten namen we plaats op de achterste rij van de zaal. Vlak naast die kloeken van camera's. We dachten te zijn binnen gekomen tijdens de pauze, maar niets bleek minder waar. Van het begin tot eind hebben we de hele show van nabij kunnen volgen. Er waren natuurlijk mooie en leuke snoetjes te bespeuren met daarbovenop echt knappe nationale kostuumpjes, maar de organisatie was veel amateuristischer dan dat we ooit hadden kunnen verwachten. Op zich is dat helemaal niet erg natuurlijk, maar gedraag je dan in die week vooraf niet alsof je de meest belangrijke mensen op aarde bent... Veel toeters en bellen, veel mini glitter, mini glamour, fiere mama's en papa's en uiteindelijk twee rare winnaars... naar ons gevoel zeker niet de twee guitigste, mooie mini mensjes die er rondliepen. Waarschijnlijk ging was het uiterlijk dan niet het enige crtierium dat geldde, denken we zo achteraf.

Het leuke intermezzo, tussen de defilés door, was het optreden van twee mini duo's die graaf aan stijldansen deden! Voor mij, als leek, waren dat precies professionelen volwassenen in super kleine lichaampjes. Echt een heel graaf tussendoortje!

De volgende dag trokken we heel vroeg (10u) :) naar het zwembad. We moeten het beste eruit halen, want om eerlijk te zijn valt het weer de tweede week een beetje tegen. De zon schijnt wel de ganse dag, maar de grijze wolken vormen de spelbreker. Deze zorgen ervoor dat we telkens maar ongeveer de helft van de dag van de zon kunnen genieten. Ook staat er een windje, maar dat zorgt net voor een aangename verfrissing... Want warm is het hier zeker wel. Ik was volledig verdiept in m'n boek, terwijl Anneke haar draai niet echt vond. Een aantal uurtjes eerder dan ik, trok zij al naar de kamer om daar te genieten van een namiddag dutje. Ik bleef ondertussen bladzijde na bladzijde verslinden! Later die avond zou ze zichzelf daarvoor dankbaar zijn... Na het avondeten gingen we een kijkje nemen aan het zwembad. Daar was net “de magic show” begonnen. Hadden we het geluk van eens een plaatsje aan een tafeltje te kunnen bemachtigen ipv aan de kant, op de ligzetels aan het zwembad, waren we daar helemaal niets mee, want al het volk ging gewoon voor onze neus staan, net achter de eerste rij tafeltjes.... Op zich was het helemaal niet zo erg om de show te missen, want we waren in the mood, tetterden honderuit en dronken heerlijke cocktails uit plastieke bekertjes. Toen de bar van het hotel sloot, (op een zeer raar moment, want er was nog super veel volk buiten...) wilden geen van ons eigenlijk al naar de kamer. We trokken er dus op uit! Eerst twee heerlijke Long Island's gedronken in een heel leuke bar “Bizarro”! Eindelijk een cocktail op de dijk waarin we de alcohol proefden... Een pak beter en lekkerder dan die over the top zoete plakkerige drankjes... Een beetje later was het zover en stonden we voor de discotheek “Arrogance”. Inkom bedroeg 2,5 eur per persoon en er waren vier zalen. Muziek dus voor ieder wat wils! Anneke en ik dansten steeds heen en weer tussen de R&B zaal en de “Pop&House” zaal. Veel dansend volk, maar maar toch genoeg ruimte om met die heupen te zwieren en met de armen te zwaaien! B52, heerlijke shotjes van Baileys, Cointreau en nog iets dat we niet konden plaatsen en Vodka Red Bull hielden ons heel de nacht op de dansvloer! Toen we toch wat uitgedanst waren, trokken we terug naar het hotel, maar hielden we toch een laatste stop in de “Golden Rock” bar. Daar dronken we onze laatste centjes van de avond op en lulden we onszelf voorbij. Toen waren we beiden rotsvast overtuigd dat ons Engels foutloos over de lippen gingen... Daar dachten onze “drink buddies” waarschijnlijk helemaal anders over!!

De volgende dag was Biot weeral vroeg uit de veren. Het eerste uurtje had ik het daardoor wat lastig, maar daarna voelde ik me weer op en top. Dit gold helaas niet voor Anneke. Zij kwam de ganse dag niet uit bed. Jammer voor haar, want ze miste weer een mooie dag aan het zwembad! Wel vielen we beiden als een blok in slaap 's avonds en sliepen we als roosjes... Voor mij een hele opluchting, want de laatste dagen had ik het wat lastig. De eerste week sliep ik hier tien tot elf uur per nacht en overdag ook nog eens. Na een weekje bleek mijn lichaam volledig uitgerust. Ik geraakte niet meer in slaap en had nu nachten van maar 6 uurtjes slaap. Op zich geen probleem, maar helemaal niet leuk als je met een slaapmarmotje op vakantie bent... :)

Vandaag besloten we naar strand te gaan. We zwommen in de zwarte zee, palletterden, hingen op onze handdoek, deden wat onnozel, lazen in onze boeken, aten een pizza slice en zwommen nog wat meer in de zee. Voor we ons gingen klaarmaken voor een heerlijk avondmaal, doken we nog gauw even het zwembad van ons hotel in om al dat zoute water van onze lichamen te spoelen. Dit deden we in combinatie met een balspelletje. Toen ik de eerste keer naar de bal sprong die An me toewierp, trakteerde ik de ander hotelgasten op een mini piepshow. Door de kracht bleef m'n bovenstukje niet op z'n plek zitten en sprong ik dus met blote borsten de lucht in. Ik schaamde me dood, maar hoopte (en ik hoop nog steeds) dat niet al te veel mensen dit moment bewust hebben meegemaakt... :) Biot kwam sindsdien niet meer al te bruut uit het water, maar plezier hadden we sowieso.

An krijg ik niet meer overtuigd om nog eens op de lappen te gaan, maar een drankje in de bar van het hotel gaat haar nog net af. Zo dadelijk gaat daar de “boogie night” van start. Ik heb zeker zin om er een kijkje te gaan nemen en vanaf de zijlijn mee te genieten van de muziek en het dansende volk !! Let's shake some bootheisss!!

Aan alle mooie sprookjes komt uiteindelijk een einde... Vraag dat maar aan Lucske T. ;)

Onze laatste nacht in Varna staat voor de deur...

Morgen vertrekt onze bus richting luchthaven om 19u40 aan het hotel.

Dat wil zeggen dat we dus wel nog een volledige dag voor de boeg hebben!

Hopelijk wordt het zo'n mooie als vandaag.

Om negen uur werd ik wakker en besloot me gauw even op te frissen om daarna, terwijl Anneke op haar beurt de slaap uit haar ogen wreef, reeds een plekje te gaan zoeken aan het zwembad. In de loop van vorige week hadden we al in de smiezen dat je bij de vroege vogels moest behoren, wilde je nog een leuk plekje aan het zwembad bemachtigen. Biot dus om 9u10 beneden aan het water. Was het toch al volle bak zekers... Geen twee vrije bedden naast elkaar meer te vinden... Tot ik de laatste hoek van het zwembad passeerde! Al een geluk waren er geen andere mensen in de buurt en moest ik geen idioot sprintje trekken. Ik legde onze handdoeken en leesboeken gereed, zodat we rustig konden gaan ontbijten en daarna onze plekjes konden innemen. We zaten vandaag zo dicht aan het zwembad dat als er een flauwe plezante een duwtje aan m'n ligstoel zou gegeven hebben, ik met m'n klikken en klakken in het water had gelegen. We lagen ook in die mate uit de wind dat we vandaag alleen al evenveel het water opzochten dan dat we dat al die andere dagen samen deden... (of toch ongeveer toch).

Leuk en anders deze keer was dat we er niet verlegen om zaten onze acrobatische kunsten boven te halen. Dat zorgde voor heel veel geschater en gelach maar vooral voor veel water in de neus!! Ik denk dat we toch nog wat zullen moeten oefenen...

Maar bon, we amuseerden ons vandaag ook van harte!

Vriendschap, we hebben voor sommige mensen in Varna België op de wereldkaart gezet!! ;)

Het allerbelangrijkste is dat we ons ontzettend goeg geamuseerd hebben en genoten van de rust en het plezier dat we aan elkaar beleefden !!

Het was weer onvergetelijk!

Dikke zoenen

Anneke en Vero