Het zit erop! Momenteel zit ik reeds achter de computer in m'n eigen appartementje en dien ik geen rekening meer te houden met het tijdsverschil. Een 'zorg' minder dus!
Gisteren, zondag 10 november, vertrokken we om 17u in het hotel richting de luchthaven van Kaohsiung om daar om 20u15 het vliegtuig te nemen naar Hong Kong. Vandaar vertrokken we dan rond 0u30 richting Schiphol. Daar aangekomen namen we de bus naar het bondsgebouw waar we om 10u30 aankwamen. Mannekes, was me dat een lange reis. In het heengaan verschilde de duur van de trip toch niet met het terugkomen, hoor ik jullie al denken... Maar toch. Het voelt altijd anders aan als een bepaalde periode in je leven afgelopen is tegenover dat je ergens aan een trip kan beginnen eh. Hoe voelde ik me dan vraag je je af?! Awel, Luc verwoorde het zeer mooi: "Veronique, je ziet er écht niet uit..." Dank je wel lieve trainer!
In Deurne van iedereen afscheid genomen (voor sommigen onder ons duurt het afscheid maar even, voor anderen zal het dan weer wat meer tijd kosten eer we elkaar terug zien!) Maar wees gerust: Telefoonnummers zijn uitgewisseld! Als ik ik wil kan ik Ken en Stephanie, bijvoorbeeld, nog altijd stalken ofzo! Het vertrek vanuit Taiwan ervaarde ik met gemengde gevoelens (ja, de emotionele mie die ik ben) Ik keek er zo naar uit om m'n Anneke en de rest van de thuisblijvers, terug te zien, maar langs de andere kant wist ik ook dat ik met heimwee aan de afgelopen twee weken zou terugdenken. Ook hier dan weer met allerlei soorten emoties: De uitslagen staan vast, daar kan niets meer aan veranderd worden, maar dat neemt niet weg dat ik meerdere keren met de neus op deze feiten gedrukt ben: Wat doet het een zeer het laatste fluitsignaal van het tornooi te horen en vanop de tribune te moeten aanschouwen dat de Nederlanders zich geen weet blijven met hun geluk en blijdschap. Of dat moment dat ik, voor de eerste maal, aan die ándere kant van de Nederlanders op het podium sta... Dat ik letterlijk kippenvel krijg wanneer zij die gouden medaille rond hun nek gehangen krijgen en ik, weeral, me sterk moet houden en ervoor moet zorgen dat de tranen niet over m'n wangen beginnen te rollen. Alsmaar aan andere leuke momenten in het leven denken om dat laatste te voorkomen. Het werkt toch op je gemoed.
Om het dan over de positieve ervaringen te hebben: Naast de teleurstellende uitslag, hebben heel wat spelers wél kunnen laten zien wat ze waard zijn en wat er nog van hen kan komen. Ongeacht wat de commentaren van buitenaf ook mogen zijn. Er zit zoveel potentieel in onze spelers! Het was een zeer divers, maar ongelooflijk leuke groep om mee op te trekken en samen aan één doel te werken. Ik heb het zelden moeilijk om me goed te voelen tussen een hoop volk dat je niet goed kent en hopen op een leuke sfeer deed ik van dag één. Dat het allemaal reuze bleek mee te vallen, gaf me een intens aangenaam gevoel. Ik ga ze missen, ons ploegske... Tot het volgende avontuur er aan komt!
Om het ook even over de de laatste match van de Belgen te hebben: We speelden dus voor plaats drie of vier tegen de Russen. Enkele bekenden aan de zijde van onze tegenstrever: Olga en Sergey, maar desondanks stond er een super gemotiveerde ploeg van de onzen op het veld. Klaar om het tornooi met een zo positief mogelijk gevoel af te sluiten. In aanval startten Nick, Jens, Annick en ik (een tot nu toe, vanaf de eerste oefenmatchen in voorbereiding voor dit tornooi, ongekende samenstelling, denk ik) en het verdedigende vak bestond uit drie boeckenbergers (Sof Bess en Jeff) en Renske. Het was al snel duidelijk dat we de beteren van de dag waren. We speelden beter samen, we waren gretiger, gedrevener en onze schutters misten de mand niet. Voor mij persoonlijk was het de wedstrijd om alle negatieve rotzooi van me af te spelen, er af te lopen. Ondanks het feit dat dit niet de wedstrijd was waarvan ik gedroomd had te spelen op de finaledag, konden we toch met opgeheven hoofd het veld verlaten. Taiwan eindigde dit jaar boven België, maar we hebben, op de laatste nipper, alle landen laten zien dat het nog niet afgelopen is met ons. We komen terug, daar ben ik zeker van... En wie weet, sterker dan ooit!
Waar ik jullie niet van wil onthouden, is wat meer informatie over de laatste avond. Voor de thuisblijvers meestal de avond waar het meest over gepraat en aan gedacht wordt. Voor de spelers een avondje om, naast het het veld, kennis te maken met de mensen die tot dan toe als 'vijand' omschreven kunnen worden. Die denkwijze wordt tijdens de laatste uurtjes van het samenzijn dan allemaal teniet gedaan! In eerste instantie kregen we te horen dat de organisatie geen feestje voorzien had. Toch konden we in de oefenhal van 20u tot 22u30 van een hapje en een drankje genieten. Eerst wat muziek op de achtergrond, later werder de felle lichten wat gedempt, zette men de muziek een tikkeltje luider en kon er gedanst worden. We hadden het er tegen 21u30 wel een beetje gezien. Nadat we aan verschillende ploegen hadden laten weten dat we reeds met enkele landen hadden afgesproken in een discotheekje in de buurt van het hotel, trokken we daar naartoe. Tegen een spotgoedkope prijs (voor de vrouwen dan toch) konden we een hele avond gratis drank verkrijgen. Mannen betaalden 600 dollar inkom, de dames 100 dollar (voor zij die twijfelen: de Taiwaneze dollar is een beetje te vergelijken met onze aller Belgische frankskes!) Voor we het goed en wel beseften stond het er in de discotheek 'Dreams' vol met dansende Chinoezekes én korfballers van (bijna) alle nationaliteiten! Onmiddellijk de dansvloer op om daarna snel te kunnen genieten van een danswedstrijd. Tegen 0u30 werd de muziek even uitgezet. Sommigen onder ons hadden dit wat later door dan anderen... Bleek dat de politie was binnengekomen voor een identiteitscontrole. Vermits dit allemaal zeer gedisciplineerd verliep (en ook aan de antwoorden te horen, op onze vragen wat er allemaal gaande was, van de Chinoeze feestvierders) was dit geen ongekend intermezzo, en konden we, na een dik half uur, terug onze benen losgooien op het ritme van de muziek! Tussen vier uur en half vijf namen de laatsten onder ons een taxi richting hotel. De volgende ochtend (middag) kwam iedereen er meer dan degelijk voor, dus leid ik daaruit af dat het feestje geen grote slachtoffers geëist heeft. Alleszins toch niet bij de Belgen. Wat we wel, reeds op het feestje zelf, konden zien, is dat niet elk land hierover hetzelfde kan zeggen! Voor het vertrek zondagmiddag werden de zakken gepakt en de laatste dollars uitgegeven aan pakjes voor het thuisfront. De eerste regen hadden we dan al gehad. (Met de mededeling van de inwoners: "Be carefull, it's acid rain"...) Ok dan.... Een uniek afscheidscadeautje in tegenstelling tot het steeds warme en zwoele Taipei!
Voila. Dit was het zo'n beetje. Ik hoop dat jullie hebben genoten van ons avontuur. Ik deed dat in ieder geval! Ik ben nog geen volledige dag thuis en kijk al uit naar het volgende evenement dat me te wachten staat. Het werkt verslavend en ik geniet er intens hard van!
Ben net op de kamer, na een aangename vrije dag te hebben beleefd. Vanmorgen dacht ik er nochtans anders over. Ik kon gisteren pas zeer laat de slaap vatten. Ik vond geen manier om mijn gevoelens en emoties een plaats te geven... Ik had me op veel scenario's voorbereid maar wel met uitzondering van het effectieve gebeuren van gisteravond. Heb nog altijd weinig zin om erover te babbelen. Eens thuis gekomen zal ik al genoeg mensen van uitleg moeten voorzien. Wat normaal is natuurlijk, maar daarom geef ik mezelf nog een paar dagen de tijd om het te laten bezinken. Wat ik jullie wel kan meegeven, is dat de afgelopen wedstrijd Nederland - België een ervaring is die ik nooit of nooit meer wil meemaken... ! En nog een nieuwsje: Jarrett en bibi hadden het aan hun pan wat de dopingcontrole betrof. Ik kon dus voor de vierde keer in de afgelopen twee jaar in een potje plassen... Ik was nog niet van het veld gestapt of men deelde me al mee dat ze m'n naam getrokken hadden. Heb niet geweend gisteravond, maar op dat moment moest ik me toch inhouden... na zo'n kakwedstrijd nog eens plassen waar er iemand op staat te kijken... Dat moest er nog bijkomen. Maar bon, je moet erdoor eh, dus na de wedstrijd nog even blijven hangen in de zaal met enkele flesjes water in de hand. Elke stap die ik zette, volgde "m'n meisje" me op de voet, echt niet normaal. Uiteindelijk aangekomen in het doping complex, zaten daar Jarrett en de twee spelers van Nederland. (Schot en Detering) Ik bleef maar drinken en na een klein uurtje denk ik, ging ik het voor de eerste keer proberen... Kom ik daar in de WC, net zoals je die in Frankrijk terug vind, gewoon een opvanggleuf in de grond dus... Vanaf het moment dat ik dat in de mot had, blokkeerde heel m'n lichaam en gingen er weer een twintigtal minuten voorbij. Ondertussen was ik van "m'n meisje" verwisseld. Ik kreeg het meisje van de Nederlands speelster die in drie pogingen de opdracht volbracht. Met deze wissel was ik wel blij, want m'n eerste sprak bijna geen Engels. M'n tweede heeft er een heel groot aandeel in dat ook ik uiteindelijk m'n plasje heb kunnen doen. Na veel vijven en zessen brachten ze me toch naar een gewone WC. Daar ging ik dan met m'n potje zitten. Claire, zo heette m'n meisje, zette het vuilnisbakje tegen de WC deur om te voorkomen dat deze zou dichtvallen en plaatste zich daarna in het deurgat. De ambetantigheid zat in heel m'n lijf... Nadat Claire zelf voorstelde de waterkraan te laten lopen en ik haar vroeg om een conversatie met me aan te gaan is het na twintig minten dan toch gelukt. Ik kon haar wel in de armen vliegen. Om twintig voor elf was het geklaard en ik weet met 100% zekerheid dat ik m'n record gebroken heb... Na mij konden die vijftien mensen die op me stonden te wachten dan uiteindelijk doorgaan. Iedereen tevreden naar huis. Derna in het hotel nog een tettertje met de begeleiding en later met een paar Nederlanders. Ik geef het niet graag toe, maar er zitten er enkele leuke mensen tussen... Na een korte (te korte) nachtrust, had ik veel moeite vanmorgen m'n bed uit te komen. Annick, m'n roommie, heeft me zeker drie keer moeten wekken. waarvoor dank. Na het ontbijt ben ik voor een uurtje terug in m'n bed gaan liggen en heb ik van een kort, maar stevig slaapje genoten. Tegen half twaalf de bus op om om twaalf uur te trainen. Ik was eerst van plan niet deel te nemen aan de groepsactiveit (een cultureel uitstapje), maar ben toch super blij dat ik toch ben meegeweest. Iedereen was aanwezig behalve Luc, Renske en Sari! We namen de metro voor enkele haltes om daarna zelf nog een uurtje rond te wandelen richting 'the Love River'. Daar aangekomen, hebben we nog een tempel bezocht en zijn Annick, Stephanie en ik daarna een taxi ingestapt om ons naar 'the Dream Mall' te laten rijden! Anneke gaat dit mss niet zo graag horen, maar heb een ontzettend mooie handtas gekocht! Na verschillende winkels bezocht te hebben (voornamelijk sportwinkels --> ik ben op zoek naar een jogging broek, net zoals die stoere mannen van de basket er dragen!) zijn we tegen half zeven een Mcdoke gaan doen! Man, dat smaakte... Voel me totaal niet schuldig! ik ben het toastbrood, de confituur, de soepen, de rijst en de spaghetti (elke keer met een ander ingrediënt om dan die van 's middags en 's avonds de volgende dag samen te kappen... ) een beetje beu gegeten, dus, zelfs de met iets te veel zout bestrooide frietjes gingen er zeer vlot in bij mij! Na ons avondmaal hebben we ons met drie nog op een bankje gezet en super goed en hard gelachen. We vielen op zich al een beetje op door ons Westers uiterlijk en het dragen van dezelfde T-shirts, maar door ons zichtbaar amusement hebben we meerdere mensen met ons mee kunnen laten lachen! Echt Leuk Leuk Leuk! Net zoals we onze trip begonnen zijn, kwamen we met de metro terug van het shoppingcenter. Een shoppingcenter by the way waar een reuzenrad op het dak stond. Al een geluk werd ik door de twee dames niet verplicht in te stappen! In het hotel werden we dan even naar het restaurant geroepen door onze Taiwaneze begeleidster. Een heel lieve, vlot Engels sprekende, misschien iets te aanhankelijke madam. We zijn wel een keer stout geweest: Ons madam (Mavis) zweet een beetje hard (ze is nogal een gezet meisje) en de mannen noemden haar zweetnekske. Op een bepaald moment worden er foto's getrokken (velen Chinezen vragen daar nogal achter) en zij vraagt ons wat we dan in België zeggen ipv chees... Wij zeiden haar dat we zweetnekske zeggen en hebben haar dat aangeleerd... Oeps... Nu een beetje gemeen, maar op dat moment om neer te gaan van het lachen. Awel, ons lief zweetnekske heeft voor ieder spelend lid een kaartje gemaakt met ons Chinees sterrenbeeld, onze verjaardag volgens de Chineze Maankalender en onze naam in het Chinees! Echt super leuk en mooi gedaan!
Nu ga ik nog even naar beneden iets drinken met de rest van de groep en daarna kruipen we ons bedje in, want we mogen geen steken meer laten vallen. Anders durf ik niet meer naar België terugkeren denk ik.
Geniet nog van jullie dagje en tot de volgende ! ! !
Het heeft niet mogen zijn..geen België in de finale. We beseffen maar al te best dat we faalden op dit tornooi. Rest ons nog alleen de bronzen medaille te behalen; dit zijn we verplicht aan onze status en aan ons land! We zijn erg teleurgesteld over onze prestaties...we vinden jammer genoeg geen scherpte in dit WK. Het hele team werkt voor elkaar, verzorgt zich uitstekend,... maar als de scherpte er niet is, gaat het uitermate moeizaam. We beseffen dat we de verwachtingen niet ingelost hebben, integendeel!
Een kort verslagje deze keer. Waarom? De dag is voorbij gevlogen zonder grootse verhalen en het is hier weeral half één plaatselijke tijd! Tijd om in een bedje te kruipen voor de grote dag. maar toch nog snel: Voor de eerste keer tijdens deze trip konden we 'uitslapen'. Pas tegen negen uur deze ochtend werden we gewekt door de wekker van dienst, Frank. Vandaag geen training. De wedstrijd begon namelijk al om kwart voor één, dus na het ontbijt, onmiddellijk bespreking (sommigen onder ons staken nog gauw de laatste etens -en drankresten in de mond) Wat je nooit kon verwachten is dan toch gebeurd: renske kwam tien minuten te laat binnen. Zij die altijd meer dan stipt op tijd op de afspraak is, had zich om tien uur toch even verkeken. Maar geen stress hoor, we hebben het haar snel vergeven. Daarna weer de gebruikelijke date met de kiné's (naargelang het verloop van het tornooi, wordt het aantal bezoekers bij deze twee mannen steeds groter.) Ook hier weer geen stress want zij doen hun job uitstekend en daarnaast geeft het een gezellige en aangename sfeer in hun kamer! Om elf uur de bus richting sporthal om te laten zien aan de mannen van Hong Kong (en de rest van de suppo's) dat het zeker nog niet afgelopen is met België, integendeel: we hebben er ontzettend veel zin in om heel de wereld te laten zien tot wat wij in staat kunnen zijn! First things first: Duidelijke overwinning met 32-5 cijfers. aanval: Renske, Sofie, Jesse en Jeff verdediging: Annick, Patty, Nick en Jens. Geen nieuwtjes: makkelijke tegenstrever, vlot spel, enkele spelers die hun shot terugvonden en anderen die de kans kregen dit nog een tikkeltje bij te schaven. Enkele wissels werden er ook doorgebracht waardoor er enkelen rust kregen en anderen wat speelminuten. Voor de rest van de dag hadden we vrijaf. Iedereen bracht die gekregen tijd op een verschillende manier door. Zo gingen Annick en Johan op culturele uitstap en de resterende jongens en meisjes met uitzondering van mezelf en Jarrett maakten een of ander immens shoppingcenter onveilig (We weten nu allemaal dat Bess en hoogte (lees: reuzenrad) toch niet zo goed blijken samen te gaan... onze stoeren beremboy). De rede waarom ik het voor mezelf uitzonderlijk rustig hield, was omdat ik tijdens m'n behandeling van de achillenpezen al twee keer in slaap gevallen was. Een teken van het lichaam dat ik geen te zotte dingen moest uithalen, dus heb ik genoten van m'n bedje en een rustig filmpje! Voor de geïnteresseerden: "PS, I love you" is een leuke film voor sentimentele zielen. Ik heb er zelfs een traantje bij moeten wegpinken! Rond zeven uur waren Annick en Johan terug van hunnen tête à tête en kwamen de verhalen boven aan de tafel in het restaurant van het hotel. Daar we later de score (tussenstand) te horen kregen van de match Engeland en Taipei (die begon om half acht) bleek dit nog een mogelijks interessante wedstrijd te worden (winnaar van de match zou meedingen voor een plaatsje in de finale). We beslisten dus om nog snel de bus van acht uur te nemen om de tweede helft live te volgen. Ruststand 6-8, eindstand overduidelijk in het voordeel van Taiwan. De Engelsen hebben echt hun best gedaan, maar het mocht niet zijn vandaag. Dit was een ander Taiwan dan tegen België, niet zo sterk naar de mand schietend, maar wat had je anders verwacht. Teruggekomen in het hotel, nog een lekker drankje gedronken met de mannen, op de kamer met Steph en Annick, voor m'n eerste keer, het kaartspelletje manillen gespeeld (en ja, zéker twee keer gewonnen!) en nu m'n bedje inkruipen!
Lieve lieve mensen, spaar al jullie gelukwensen van morgen op, om tegen half één Belgische tijd volledig op ons los te laten. Ik geloof natuurlijk in onze eigen sterkte, want we hebben hier zonder twijfel een goed team zitten, maar geen duim is voor ons te veel. Ik hoop jullie morgen met het mooiste nieuws te kunnen begroeten! Met die gedachte in het vooruitzicht ga ik nu goed kunnen knorren.
Hier zit ik weer voor de laptop. Klaar om het verslagje van dag 7 voor jullie neer te typen. Momenteel is het hier 24u25. De dag startte vandaag om 8u. De voormiddag hield enkel in: trainen en eten eten eten... :0) Tegen kwart over twee was het aan de Belgen om weer aan de bak te komen. Ditmaal tegen het relatieve zwakke Australië. Iedereen kende zijn functies, de opdrachten waren duidelijk: volle press in verdediging en de ballen binnenprikken in aanval. Een makkie denk je dan in eerste instantie.... Maar de nederlaag tegen Taiwan ligt nog zeer vers in het geheugen. aanval: Nick, Ken, Renske en ikke :0) verdediging: Johan, Jarrett, Annick en Niki. De eerste aanval was het al onmiddellijk raak. Goed begin! Uiteindelijk zijn we de ganse wesdtrijd op hetzelfe elan voort gegaan en hebben we het maximum aantal goals in één wedstrijd verbroken. 41 tegen 9! Yes, dat kunnen de Nederlanders ons vandaag al niet meer afnemen... Enkelen onder ons scoorden 5, 6 tot zelfs 7 goals. Onder de rust word ik er af gehaald voor Stephanie, later Nick voor Jesse en Jarrett voor Lennart. Iedereen, inclusief de invallers komen tot scoren. Dit moet vertrouwen geven naar de toekomst toe! Morgen van hetzelfde laken een pak (of hoe zeg je dat ook alweer) en die Hong Kongers bij de keel grijpen zonder te lossen vooraleer die zestig speelminuten om zijn. Voor diegenen die twijfelen: niet letterlijk natuurlijk! Na onze match was het weer de beurt aan Nederland. Zij speelden tegen Zuid-Afrika. Tijdens de rust namen we terug de bus richting het hotel. De tussenstand was daar 21-3. Spannend, op dat moment nog niet wetende of zij ons aantal goals zouden overtreffen... Onmiddellijk op de kamer even enkele mails nagekeken (m'n bompa verjaarde gisteren) en gauw de douche in. De bedoeling was om nog even met m'n allerliefste te chatten, maar voor ik het wist was het reeds etenstijd. Vermits enkele dames reeds een tijdje op me stonden te wachten na m'n relatief lange douche sessie, haastte ik me dus naar het restaurant van het hotel. Na het eten was het weer aan de mannen van de verzorging om mijn onderstellen onder handen te nemen. Tegen dan was ongeveer half acht wanneer we het voorbeeld volgden van enkele begeleiders die naar de wedstrijd Rusland-Duitsland waren gaan kijken. Op zich niet zo spectaculair zou je denken, maar deze match bepaalde wie er tweedes zou worden in de andere poule en dus zou uitkomen tegen Taiwan in de kruisfinales. We kwamen in de sporthal aan tijdens de rust met een stand van 3-6 voor Rusland. Uiteindelijk gaat Duitsland de boot in met 21-9 cijfers of zoiets... In ieder geval gene vette! Oorspronkelijk was het de bedoeling om daarna terug richting het hotel te trekken voor het verdere verloop van een rustige avond op de kamer of in de bar, maar totaal onverwacht kregen we telefoon van de begeleiders uit de sporthal dat zij op het openingsfeestje stonden dat georganiseerd was door de mensen van het tornooi waarbij alle landen waren uitgenodigd. Spelers die zin hadden, konden nog even een kijkje gaan nemen. Allen dus de taxi in en richting het Art Museum waar het event doorging. Prachtig was het wel. Open lucht, gezellige tafeltjes, een drankje en vele hapjes! (had al spijt dat ik in het hotel gegeten had en niet kon genieten van eens iets nieuws en blijkbaar lekkers (ben toch een bordje gaan halen met een paar lekkernijen --> waaronder, voor de eerste keer in m'n leven: sushi!) Me echt volgestopt, (waar ik ontzettend veel zin in had) is er dus niet van gekomen! Heel de boel werd dan wat opgefrist met twee optredens van telkens een live bandje. Leuk Leuk Leuk. Daar het tornooi nog volop bezig is, werden we met bussen stipt om 23u opgehaald om zo snel mogelijk ons bedje op te zoeken! Voor de échte twijfelaars onder ons óf diegenen die het niet goed doorhebben: Dit uitstapje was niet een dansfeestje waar de alcohol rijkelijk vloeide eh. Je kan eerder spreken van een zeer gezellig, knap in elkaar gestoken receptie. Met alle lof naar het organiserend personeel. Echt waar!
Voila, dit was het weer voor vandaag. Wil je weten hoe dit avontuur nu verder zal gaan...? Kom morgen dan nog eens een kijkje nemen!
