Een dag na onze initiatie bodyboarden stond het echte surfen op het programma. Wij al vroeg uit bed en Marcs collega Bram afgehaald thuis. Die ging samen met Marc spearfishen terwijl wij een surfles kregen op Manly Beach.
Veel golven waren er echter niet. Het merendeel van onze tijd hebben we dus doorgebracht op onze plank, achter ons starend want we moesten klaar zijn wanneer er dan toch eens een golf was.
Omdat er zo weinig golven waren, nam iedereen uiteindelijk dezelfde golf en was het zoiets als filerijden, maar dan op een plank bovenop een golf niet echt ideaal. Met een beetje geluk proberen we het later van de week nog eens met hogere golven.
De namiddag hebben we grotendeels doorgebracht op onze handdoek, genietend van het mooie uitzicht en de mooie jongens. Op zondag komt precies heel Sydney sporten op die stranden, t was daar dus gezellig.
Marc had intussen wel avondeten gevangen. Het werd dus een vissoepje met Red Cot, Seargant Baker en Flathead. Het hoofdgerecht werd een leatherfish (eigenlijk moeten we hem nu we dit typen nog proeven .we zullen dus nog maar efkes wachten voor we zeggen dat het heerlijk was.)
Bart aan het bodyboarden
Het is wreed warm op het strand
Luilakken op Manly Beach
Aperitieven op het terras van Marc zijn appartementmet met zicht op Cabarita
De ochtend kondigde zicht mooi aan, maar toch waren er enkele wolkjes aan de hemel. Om geen risicos te nemen zijn we dus niet naar het strand gegaan, maar eerst een wandeling gaan maken in een reusachtig Nationaal Park boven Sydney.
We dachten eerst nog te kayakken, maar die rivier was meer een veredelde plas: het werd dus een wandeling van zon kleine 10 kilometer, naar de kust met hoge kliffen en terug.
Van de wolkjes van s ochtends was na de wandeling niets meer te bespeuren. We zijn dan maar doorgereden naar een strand even verderop.
Daar heeft Marc ons de beginselen bijgebracht van bodyboarden (surfen voor dummies). Zelf ging hij nadien op zoek naar avondeten tussen de rotsen verderop, maar hij kwam van een kale reis thuis. We hebben s avonds dan maar een korst droog brood gegeten met een glas water
Bezoek aan het Royal National Park
Bezoek aan het Royal National Park - bovenop de diepe kliffen
Vanochtend ben ik voor het eerst sinds lang nog eens deftig gaan trainen. Marcs appartement uit en dan langs het water richting centrum. Geen auto gezien, maar wel veel wandelaars, aquarobiccers, chinezen die aan Tai Chi deden soit een bonte mengelmoes.
Dat was ook de stad zelf, die we daarna hebben bezocht. Marc had een dag vrijaf, dus kregen we een rondleiding door een local: via Darling Harbour naar het Opera House en door het grote stadspark. Daar hebben we overigens kennisgemaakt met die papegaaien die ooit eens in Marc zijn oor hebben gebeten: lieve beesten!
Het weer viel wat tegen en s avonds is het zelfs beginnen onweren, al heeft dat ons er niet van weerhouden om weer op het overdekte terras te eten: de temperatuur blijft immers erg aangenaam.
Morgen dachten we naar het strand te gaan, maar er is nog kans op regen. Vanaf zondag zou het weer schitterend worden. Misschien gaan we hier dan wel eens surfen.
Uitzicht op Sydney vanuit Marc zijn appartement
Bezoek aan de Chinese tuin in Sydney
Bezoek aan de Chinese tuin in Sydney
Sydney Opera House and Coat Hanger Sydney Opera House Op de trappen aan het Sydney Opera House
Om 6u30 waren we al opgestaan voor wat een lange dag zou worden. In Queenstown moesten we om 13u40 de vlieger op richting Sydney, maar vooraf hadden we nog een Jetboat geboekt. Wij dus voor dag en dauw weggereden van onze laatste camping en mooi op tijd toegekomen.
De Jetboat scheurde met 80 km/u op de Shotover-rivier tussen de rotsen door, maar het was helaas minder spectaculair dan het klinkt J
Nadien dus naar de luchthaven en van daaruit via Christchurch (in een klein propellertoestel) naar Sydney (in een deftige Airbus). Ondanks ons louche uiterlijk, zijn we toch weer vlotjes voorbij de grenscontrole geraakt.
En ja hoor, aan de uitgang stond Marc ons zowaar op te wachten, op tijd én in short en polo: het was 27 graden en wreed warm.
Na een ritje in de avondspits aangekomen in zijn appartement en ons meteen goed verslikt: we begrijpen meteen waarom hij hier graag zit. Na een rondleiding van zon zes uur hadden we alle kamers en voorzieningen gezien. Daarna nog rijkelijk getafeld en uiteindelijk pas om middernacht Australische tijd (dat was 2 uur s nachts Nieuw-Zeelandse tijd, in ons bed gesukkeld).
De Jet Boat op de Shotover river
Aan de luchthaven in Queenstown klaar om te vertrekken naar Christchurch > Sydney
Een rustige ochtend, eindelijk. Onze boot naar Doubtful Sound vertrok pas om 11u30 dus hadden we alle tijd om de oogleden te strekken.
Doubtful Sound zelf is eigenlijk hetzelfde als Milford Sound, maar dan veel grootser en, het ligt wat verder af, minder toeristisch.
Er vaart/rijdt/vaart slechts één maatschappij naar Doubtful Sound. Varen: over Lake Manapouri (het op een na grootste van het Zuidereiland) tot aan Wilmott Pass. Rijden: over Wilmott Pass tot aan de zee. Varen: tussen de fjorden tot in de open zee en via alle zij-armen terug naar de haven (lees: aanlegsteiger).
De regen waarop we hadden gehoopt, was er niet: het was weer stralend weer. Plaatsgenomen op het voordek dus, in de zon, maar wel met jas (en Bart met drie jassen, zes sjaals, twee mutsen en vijf fleecekes) want de wind waaide hard.
Het landschap was net als gisteren overdonderend, alleen kregen we er vandaag op het einde nog een extraatje bij. Op een van de mooiste plaatsen die we ooit hebben gezien, in een rustige zij-arm van het fjord, kregen we een school dolfijnen te zien. De beesten zijn nieuwsgierig en als ze een boot zien, komen ze dus altijd even van dichtbij kijken woorden noch fotos kunnen zoiets weergeven.
Nadien de omgekeerde weg afgelegd: bus op en meer overvaren en na een korte autorit waren we weer thuis. We hebben ons nog een indigestie gegeten aan alle overschotten in de frigo (en een Hollander verblijdt met een onaangeroerd pak sla en een doos peultjes).
Morgen rijden we erg vroeg op naar Queenstown en nemen we het vliegtuig richting Sydney. Volgens Marc schijnt de zon.
Hopellijk wordt het daar even goed als in Nieuw-Zeeland. Het staat nu al vast dat we hier nog terugkomen.
Bart stapt op de bus naar Doubtful Sound
Eerst was er een bezoek aan de elektriciteitscentrale van Manapouri, 200 meter onder de grond
Na een drukke dag stond er een dagje absolute rust op het progamma in Milford Sound, Een prachtig fjord even ten noorden van Te Anau.
Onderweg reden we afwisselend door de steppe en door prachtige alpenlandschappen. Eens aangekomen kropen we de boot op voor een tocht van 2,5 uur, door de fjorden tot in de zee.
De tocht is voor de meesten een van de hoogtepunten van de reis en dat was het ook voor ons. De natuur is er prachtig en de hele tijd kijk je je ogen uit. Een van de vele watervallen onderweg leek niet eens zo groot, maar bleek twee keer hoger dan de Nicaragua-watervallen. Je voelt je meteen wel heel erg klein in dat grootse landschap.
Morgen doen we een soortgelijke tocht, alleen door Doubtful Sound, tien keer minder toeristisch en naar het schijnt veel mooier. Het weer was vandaag prachtig, maar ik hoop eigenlijk op regen morgen, dan zien we die sounds ook eens als het water langs alle bergen in de zee klatert.
De dag nadien vertrekken we naar Marc en zit Nieuw-Zeeland erop. Hopelijk wordt het kleine stukje Australië even leuk!
Op weg naar Milford Sound
Weerspiegeling van het landschap in de Mirror Lakes
160 meter hoge waterval in de Milford Sound
Kanjer van een berg
2 kanjers van bergen
Kanjer van een boom (Bart staat in de rode cirkel)
Makarora > Wanaka > Queenstown > Te Anau (Activiteitendag)
Maandag 3 maart 2008
Vroeg opgestaan vandaag en het dak stond nog op onze hut. Meer zelfs, buiten leek de zon erdoor te komen. En ja hoor, kort na ons vertrek (om 7u30) werd het stralend weer.
Waarom we zo vroeg ons bed uit moesten? Dat was eenvoudig; het was D-Day (dangerous-day). Om 9 uur zouden we paragliden (dat is met een parachute van een berg springen, eigenlijk, maar de parachute ligt wel al open bij het vertrek en er hangt natuurlijk een ervaren mens vast aan u en hij stuurt).
We sprongen uiteindelijk van 800 meter hoogte en de vlucht zelf duurde ongeveer 20 minuten. Het uitzicht was prachtig: onder ons miniatuur-koeien en schapen en rondom ons besneeuwde bergen, bemoste heuvels, kronkelende riviertjes en een reusachtig meer.
Maar lang nagenieten konden we niet, want we moesten doorrijden naar Queenstown: daar gingen we immers sledgeboarden (dat is een wilde rivier afgaan met een soort plastic slee). Ter land ter zee en in de lucht dus op één dag.
Op weg naar het sledgeboarden waren we langs de AJ Hackett-bungeejump gepasseerd. De eerste brug waar ooit iemand met een rekker is afgesprongen. Bart zag dat eigenlijk nog wel zitten. Maar toen we terugkwamen bleek het al gesloten.
Uiteindelijk hebben we dan nog Queenstown bezocht en daar bleek de bunjee-jump wel nog open. Bart is dus gesprongen, 47 meter naar beneden, met prachtig zicht op de chique stad.
Dat extra uitje was niet voorzien, maar daarom des te leuker. Onze lange tocht naar Te Anau, waar we zouden slapen, leek plots erg kort. Om 22u20 waren we daar niet veel later sliepen we moe maar erg tevreden.
