Sydney > Hong Kong Vertrek Sydney: 15h45 (donderdag 14 maart 2008) Aankomst Hong Kong: 22h15 Duur van de vlucht: 9u15 Vluchtnummer: CX 100 (Cathay Pacific)
Hong Kong > London Vertrek Hong Kong: 1h05 Aankomst London: 07:05 Duur van de vlucht: 13u10 Vluchtnummer: CX2251 (Cathay Pacific)
London > Brussel Vertrek London: 8h55 Aankomst Brussel: 11u05 (vrijdag 15 maart 2008) Duur van de vlucht: 1u10 Vluchtnummer: BA 392 (British Airways)
We leven nog die vis van gisteren was dus niet giftig. Meer zelfs, de beestjes smaakten erg lekker.
Vandaag moest Marc weer naar het werk. Wij dus alleen op tocht in Sydney. Na een tiental minuutjes stappen kwamen we aan de lijnboot. We mochten Marc zijn auto gebruiken, maar rijden in deze ingewikkelde stad leek ons toch wat te gevaarlijk. In een halfuur stonden we in het centrum van de stad, eigenlijk sneller dan met de auto dus.
Vandaag stonden de hippe buitenwijken op het programma: Surrey Hills, Darlinghurst en Kings Cross. Leuke buurten met gezellige kleine huisjes en dat relatief dicht bij het centrum. De klerenwinkels hadden leuke kleren, maar helaas weer veel te duur of veel te groot (in Bart zijn geval dan, hij heeft zelfs eens een broek maat XXXXXXXL vastgehad, dat bestaat hier, echt waar!)
Uiteindelijk zijn we nog terechtgekomen aan de TV-toren, 238 meter hoog. Het zicht boven was adembenemend mooi. We konden in de verte zelfs de Blue Mountains zien, 80 km buiten de stad. Die bezoeken we normaal gezien morgen, dan wel met de auto van Marc .dat wordt lachen.
Een dag na onze initiatie bodyboarden stond het echte surfen op het programma. Wij al vroeg uit bed en Marcs collega Bram afgehaald thuis. Die ging samen met Marc spearfishen terwijl wij een surfles kregen op Manly Beach.
Veel golven waren er echter niet. Het merendeel van onze tijd hebben we dus doorgebracht op onze plank, achter ons starend want we moesten klaar zijn wanneer er dan toch eens een golf was.
Omdat er zo weinig golven waren, nam iedereen uiteindelijk dezelfde golf en was het zoiets als filerijden, maar dan op een plank bovenop een golf niet echt ideaal. Met een beetje geluk proberen we het later van de week nog eens met hogere golven.
De namiddag hebben we grotendeels doorgebracht op onze handdoek, genietend van het mooie uitzicht en de mooie jongens. Op zondag komt precies heel Sydney sporten op die stranden, t was daar dus gezellig.
Marc had intussen wel avondeten gevangen. Het werd dus een vissoepje met Red Cot, Seargant Baker en Flathead. Het hoofdgerecht werd een leatherfish (eigenlijk moeten we hem nu we dit typen nog proeven .we zullen dus nog maar efkes wachten voor we zeggen dat het heerlijk was.)
Bart aan het bodyboarden
Het is wreed warm op het strand
Luilakken op Manly Beach
Aperitieven op het terras van Marc zijn appartementmet met zicht op Cabarita
De ochtend kondigde zicht mooi aan, maar toch waren er enkele wolkjes aan de hemel. Om geen risicos te nemen zijn we dus niet naar het strand gegaan, maar eerst een wandeling gaan maken in een reusachtig Nationaal Park boven Sydney.
We dachten eerst nog te kayakken, maar die rivier was meer een veredelde plas: het werd dus een wandeling van zon kleine 10 kilometer, naar de kust met hoge kliffen en terug.
Van de wolkjes van s ochtends was na de wandeling niets meer te bespeuren. We zijn dan maar doorgereden naar een strand even verderop.
Daar heeft Marc ons de beginselen bijgebracht van bodyboarden (surfen voor dummies). Zelf ging hij nadien op zoek naar avondeten tussen de rotsen verderop, maar hij kwam van een kale reis thuis. We hebben s avonds dan maar een korst droog brood gegeten met een glas water
Bezoek aan het Royal National Park
Bezoek aan het Royal National Park - bovenop de diepe kliffen
Vanochtend ben ik voor het eerst sinds lang nog eens deftig gaan trainen. Marcs appartement uit en dan langs het water richting centrum. Geen auto gezien, maar wel veel wandelaars, aquarobiccers, chinezen die aan Tai Chi deden soit een bonte mengelmoes.
Dat was ook de stad zelf, die we daarna hebben bezocht. Marc had een dag vrijaf, dus kregen we een rondleiding door een local: via Darling Harbour naar het Opera House en door het grote stadspark. Daar hebben we overigens kennisgemaakt met die papegaaien die ooit eens in Marc zijn oor hebben gebeten: lieve beesten!
Het weer viel wat tegen en s avonds is het zelfs beginnen onweren, al heeft dat ons er niet van weerhouden om weer op het overdekte terras te eten: de temperatuur blijft immers erg aangenaam.
Morgen dachten we naar het strand te gaan, maar er is nog kans op regen. Vanaf zondag zou het weer schitterend worden. Misschien gaan we hier dan wel eens surfen.
Uitzicht op Sydney vanuit Marc zijn appartement
Bezoek aan de Chinese tuin in Sydney
Bezoek aan de Chinese tuin in Sydney
Sydney Opera House and Coat Hanger Sydney Opera House Op de trappen aan het Sydney Opera House
Om 6u30 waren we al opgestaan voor wat een lange dag zou worden. In Queenstown moesten we om 13u40 de vlieger op richting Sydney, maar vooraf hadden we nog een Jetboat geboekt. Wij dus voor dag en dauw weggereden van onze laatste camping en mooi op tijd toegekomen.
De Jetboat scheurde met 80 km/u op de Shotover-rivier tussen de rotsen door, maar het was helaas minder spectaculair dan het klinkt J
Nadien dus naar de luchthaven en van daaruit via Christchurch (in een klein propellertoestel) naar Sydney (in een deftige Airbus). Ondanks ons louche uiterlijk, zijn we toch weer vlotjes voorbij de grenscontrole geraakt.
En ja hoor, aan de uitgang stond Marc ons zowaar op te wachten, op tijd én in short en polo: het was 27 graden en wreed warm.
Na een ritje in de avondspits aangekomen in zijn appartement en ons meteen goed verslikt: we begrijpen meteen waarom hij hier graag zit. Na een rondleiding van zon zes uur hadden we alle kamers en voorzieningen gezien. Daarna nog rijkelijk getafeld en uiteindelijk pas om middernacht Australische tijd (dat was 2 uur s nachts Nieuw-Zeelandse tijd, in ons bed gesukkeld).
De Jet Boat op de Shotover river
Aan de luchthaven in Queenstown klaar om te vertrekken naar Christchurch > Sydney
Een rustige ochtend, eindelijk. Onze boot naar Doubtful Sound vertrok pas om 11u30 dus hadden we alle tijd om de oogleden te strekken.
Doubtful Sound zelf is eigenlijk hetzelfde als Milford Sound, maar dan veel grootser en, het ligt wat verder af, minder toeristisch.
Er vaart/rijdt/vaart slechts één maatschappij naar Doubtful Sound. Varen: over Lake Manapouri (het op een na grootste van het Zuidereiland) tot aan Wilmott Pass. Rijden: over Wilmott Pass tot aan de zee. Varen: tussen de fjorden tot in de open zee en via alle zij-armen terug naar de haven (lees: aanlegsteiger).
De regen waarop we hadden gehoopt, was er niet: het was weer stralend weer. Plaatsgenomen op het voordek dus, in de zon, maar wel met jas (en Bart met drie jassen, zes sjaals, twee mutsen en vijf fleecekes) want de wind waaide hard.
Het landschap was net als gisteren overdonderend, alleen kregen we er vandaag op het einde nog een extraatje bij. Op een van de mooiste plaatsen die we ooit hebben gezien, in een rustige zij-arm van het fjord, kregen we een school dolfijnen te zien. De beesten zijn nieuwsgierig en als ze een boot zien, komen ze dus altijd even van dichtbij kijken woorden noch fotos kunnen zoiets weergeven.
Nadien de omgekeerde weg afgelegd: bus op en meer overvaren en na een korte autorit waren we weer thuis. We hebben ons nog een indigestie gegeten aan alle overschotten in de frigo (en een Hollander verblijdt met een onaangeroerd pak sla en een doos peultjes).
Morgen rijden we erg vroeg op naar Queenstown en nemen we het vliegtuig richting Sydney. Volgens Marc schijnt de zon.
Hopellijk wordt het daar even goed als in Nieuw-Zeeland. Het staat nu al vast dat we hier nog terugkomen.
Bart stapt op de bus naar Doubtful Sound
Eerst was er een bezoek aan de elektriciteitscentrale van Manapouri, 200 meter onder de grond
Na een drukke dag stond er een dagje absolute rust op het progamma in Milford Sound, Een prachtig fjord even ten noorden van Te Anau.
Onderweg reden we afwisselend door de steppe en door prachtige alpenlandschappen. Eens aangekomen kropen we de boot op voor een tocht van 2,5 uur, door de fjorden tot in de zee.
De tocht is voor de meesten een van de hoogtepunten van de reis en dat was het ook voor ons. De natuur is er prachtig en de hele tijd kijk je je ogen uit. Een van de vele watervallen onderweg leek niet eens zo groot, maar bleek twee keer hoger dan de Nicaragua-watervallen. Je voelt je meteen wel heel erg klein in dat grootse landschap.
Morgen doen we een soortgelijke tocht, alleen door Doubtful Sound, tien keer minder toeristisch en naar het schijnt veel mooier. Het weer was vandaag prachtig, maar ik hoop eigenlijk op regen morgen, dan zien we die sounds ook eens als het water langs alle bergen in de zee klatert.
De dag nadien vertrekken we naar Marc en zit Nieuw-Zeeland erop. Hopelijk wordt het kleine stukje Australië even leuk!
Op weg naar Milford Sound
Weerspiegeling van het landschap in de Mirror Lakes
160 meter hoge waterval in de Milford Sound
Kanjer van een berg
2 kanjers van bergen
Kanjer van een boom (Bart staat in de rode cirkel)
Makarora > Wanaka > Queenstown > Te Anau (Activiteitendag)
Maandag 3 maart 2008
Vroeg opgestaan vandaag en het dak stond nog op onze hut. Meer zelfs, buiten leek de zon erdoor te komen. En ja hoor, kort na ons vertrek (om 7u30) werd het stralend weer.
Waarom we zo vroeg ons bed uit moesten? Dat was eenvoudig; het was D-Day (dangerous-day). Om 9 uur zouden we paragliden (dat is met een parachute van een berg springen, eigenlijk, maar de parachute ligt wel al open bij het vertrek en er hangt natuurlijk een ervaren mens vast aan u en hij stuurt).
We sprongen uiteindelijk van 800 meter hoogte en de vlucht zelf duurde ongeveer 20 minuten. Het uitzicht was prachtig: onder ons miniatuur-koeien en schapen en rondom ons besneeuwde bergen, bemoste heuvels, kronkelende riviertjes en een reusachtig meer.
Maar lang nagenieten konden we niet, want we moesten doorrijden naar Queenstown: daar gingen we immers sledgeboarden (dat is een wilde rivier afgaan met een soort plastic slee). Ter land ter zee en in de lucht dus op één dag.
Op weg naar het sledgeboarden waren we langs de AJ Hackett-bungeejump gepasseerd. De eerste brug waar ooit iemand met een rekker is afgesprongen. Bart zag dat eigenlijk nog wel zitten. Maar toen we terugkwamen bleek het al gesloten.
Uiteindelijk hebben we dan nog Queenstown bezocht en daar bleek de bunjee-jump wel nog open. Bart is dus gesprongen, 47 meter naar beneden, met prachtig zicht op de chique stad.
Dat extra uitje was niet voorzien, maar daarom des te leuker. Onze lange tocht naar Te Anau, waar we zouden slapen, leek plots erg kort. Om 22u20 waren we daar niet veel later sliepen we moe maar erg tevreden.
Vanochtend weggereden uit Franz Josef en zowaar: de zon scheen hier en daar een beetje. De rivier (normaal 4 meter breed) die gisteren 40 meter breed naar beneden kolkte, was nog altijd even breed, maar het waterpeil was al een goeie meter gezakt.
De reisweg ging vandaag naar Makarora, een dorp aan het Mount Aspiring National Park. Normaal zouden we daar vandaag nog een korte wandeling maken vooraleer af te reizen naar het uiterste zuiden van het eiland.
Maar viel dat even tegen. Het dorp zelf was niet echt een dorp te noemen. Ja, al kilometers vooraf werd het aangekondigd op allerlei borden. Bleek dat al die borden van dezelfde eigenaar waren: het Makarora Wilderness Resort, onze slaapplaats.
Het komt erop neer dat de eigenaar van onze hut, ook nog eens de eigenaar is van een vliegtuigje van waaruit je de bergen hier kan bewonderen, een camping, een hotel, een toeristenwinkel, een baancafé en een benzinestation.
Eigenlijk is Makarora geen dorp, het is gewoon de plaats waar een of andere lokale baardmens een goeddraaiende zaak heeft geopend.
Onze wandeling in het National Park is beperkt gebleven tot een korte tocht richting lokale bergtop én een tochtje naar de Blue Pools. Wel grappig: het ijskoude water uit de bergen stroomt er kristalhelder in een donkere grijze rivier.
Daarna hebben we ons bij een warme choco (er is intussen een koudefront boven deze regio) het definitieve programma opgesteld voor de komende dagen. Het wordt druk: die eerste dagen bij Marc liggen we met onze poten in de lucht.
Overigens had Marc goed nieuws. Hij heeft onderhandeld en moet wellicht pas na ons verblijf naar Zuid-Afrika afreizen. Dus zouden we hem niet één maar zeven dagen zien.
We hebben wel die wilde fuif moeten afzeggen die we op zijn appartement wilden houden als hij er niet was geweest maar goed, je moet iets over hebben om je broer te zien.
PS: terwijl ik dit zit te typen, kijk ik door het keukenraam naar buiten. Hier passeren intussen donkerzwarte regenwolken en op de achtergrond heldere hemel: prachtig .en nu maar hopen dat die hut niet wegvliegt.
Woeste zee aan de Westkust
Waterval aan de Westkust
Rivier aan de Westkust
Bart komt net terug van de Delhaize aan de Westkust
Wat hebben we vandaag gezien? Water! Het kwam van overal, van links, van rechts, van beneden, maar vooral uit de lucht: met bakken. Onze dagtocht op de Franz Josef-gletsjer werd afgelast. Onze overboeking naar de drie vierde dagtocht werd ook afgelast en toen we na de middag nog een halve dagtocht wilde maken op een andere gletsjer, werd ook die afgelast.
Het regende te hard om de tocht te maken en dat gebeurt naar het schijnt maar een zestal keer per jaar. Ik had wel enkele alternatieven voorzien: de wandeling naar een uitzichtspunt op de gletsjer en een wandeling rond een meer. Toen we een kaartje vroegen in het infopunt, kreeg een Duitse jongen te horen dat wij een auto hadden. Hij had ook een dagtocht geboekt, maar zat dus vast. Uit medelijden hebben we hem dan maar meegepakt.
Samen met Christoph hebben we uiteindelijk de Fox Glacier gezien vanaf 500 meter en nadien Lake Matheson. Een meer waar op Reflexion Island het machtige berglandschap prachtig wordt weerspiegeld. Alleen was er dus geen berg te zien. Hooguit een pak laaghangende grijze wolken. Dat gaf stof tot nadenken.
Wij doornat na een wandeling weer naar Franz Josef en daar nog wat rondgehangen, maar veel hebben we niet meer gedaan. Of toch: omdat we nog geen water genoeg hadden gezien zijn we in het brubbelbad gedoken in de tuin. Morgen reizen we door die gletsjers zijn voor een volgende keer
Wat hebben we vandaag gezien? Bomen. We zijn van Marahau naar Franz Josef Glacier gereden. Dat ligt even ver uiteen als Mieke Vogels en Filip Dewinter.
Van het zonnige strand dus naar de Zuidelijke Alpen, waar het helaas vandaag en ook morgen regent.
De lange tocht nam de hele dag in beslag. We hebben hier wel onze tocht voor morgen geboekt: een hele dag wandelen op de Franz Josef Glacier gletsjer.
Ik was vroeg wakker (heb ik eigenlijk wel geslapen?) en ben naar de zonsopgang gaan kijken op het verlaten strand. Toen ik terugkwam was Bart al gepakt en gezakt om te vertrekken, om 8 uur, nooit gezien!!. Wij dus meteen op weg, er stond nog een goeie halve marathon op het programma.
Rond 15 uur waren we uiteindelijk uit het park. Omdat de zon nog heerlijk scheen, zijn we na het inchecken nog tot 18 uur op het terras blijven zitten/liggen.
Voor een keer rustig opgestaan. We hadden een taxiboot gereserveerd om 3 uur in de namiddag, aan het Abel Tasman National Park. Maar aangezien we maar drie uur moesten rijden, hadden we dus alle tijd.
We hebben dus rustig de ramen gelapt, de vloer geschrobt met onze tandenborstel en de wc gewaxt voor we vertrokken naar Marahau.
Wij hadden gedacht dat Marahau een groot dorp zou zijn, zo vlak aan het einde van de erg populaire Abel Tasman Coastal Track, maar dat was even fout. Het dorp was een straat groot, er waren 20 huizen, en het allerlaatste huis was onze boerderij. Onze auto hebben we gelijk afgezet op de camping, daarna hebben we de boot gepakt naar onze bestemming; Awaroa, middenin het park (we hadden geen tijd om de 52 km lange route te doen).
Onze bestuurder/kapitein was een vriendelijke grapjas, zoals de meeste mensen hier. Na een tocht van 1,5 uur smeet hij ons in het water en konden wij beginnen wandelen. Rond 19 uur kwamen we aan in Bark Bay, één van de baaien op de route waar ook een hut lag, waar we die nacht zouden slapen.
Slapen was echter een utopie. Eerst kreeg een jongen van tien een huilbui van jewelste en net daarna begon de man naast mij te snurken als die Boeing 747 van Hong Kong tot Auckland. Ik ben gevlucht uit de nachtzaal en heb mij op de grond gelegd in de keuken.
Bart lag in de tweede slaapzaal en had meer geluk. Naast hem lag alleen maar een man die harder zuchtte dan de straalstroom en een man die draaide en keerde aan 4 op de schaal van Richter.
Op weg naar Marahau
De Split Apple in Abel Tasman National Park
Bart stapt van de taxiboot in Abel Tasman National Park
Vanochtend vroeg opgestaan: we hadden de walvis-watch geboekt om 10 uur s ochtends, maar moesten daarna meteen doorrijden naar Blenheim, dé wijnstad.
De walvis-vaart zelf was erg leuk. Na een korte bustocht werden we met zon 30 mensen op een catamaran gezet die met een rotvaart de oceaan invloog. De gids gaf het eerste kwartier ook alleen maar uitleg over wat je moest doen als je zeeziek werd. Papa had gegarandeerd ergens over de reling gehangen, we vlogen in het begin echt alle kanten uit.
Voor de kust van Nieuw-Zeeland ligt een of andere rift, een kloof, van meer dan een kilometer diep. De bodem duikt dus plots van 200 meter diepte naar 1000 meter, allemaal het gevolg van de bewegende tectonische? platen daar. De walvissen, in dit geval potvissen, leven in dat diepe water.
Na een tijdje varen werd de motor stilgelegd en werd onder water geluisterd naar walvissignalen. We hadden geluk: er zwommen drie beesten in de buurt, de opdracht was alleen om ze te vinden, maar dat duurde niet lang. Een oplettende toerist had een van de dieren lucht zien spuiten in de verte. Wij met de boot dus snel daarheen en even later konden we die potvis vanop 30 meter gadeslaan.
Potvissen blijven zon 5 minuten boven water ademen. Wanneer dat gedaan is, duiken ze loodrecht naar de bodem (soms tot 2.500 meter diepte). Wanneer ze dat doen, komen ze ook mooi met hun staart boven water. Dat hebben we dus uiteindelijk vier keer kunnen zien. Naast de drie gemonitorde beesten, was er plots toch nog een vierde in de buurt.
Daarna ging het opnieuw richting kust. We werden regelmatig achtervolgd door reusachtige albatrossen en Jan van Genten tot we plots bij een school dolfijnen kwamen. En een school, dat was het wel: voor ons wriemelden een 200-tal dolfijnen door elkaar. De boot kon er mooi tussenvaren, de beesten vonden het nog leuk ook en gaven een geweldig optreden.
Na een goeie twee uur op zee, ging het terug naar de haven en reden wij meteen door naar Blenheim. Na een korte zoektocht ook meteen Lawsons Dry Hills gevonden, het wijnhuis van die witte Sauvignon Blanc die we vaak serveren thuis.
Na een korte proeverij nog gevraagd of we een kleine rondleiding konden krijgen en dat ging. De bazin, een jolige jonge vrouw, heeft ons even rondgeleid. Een klein gezellig wijnhuis, die wijn smaakt vanaf nu des te beter
Op de weg van Kaikoura naar Blenheim zijn we net als bij Vlaanderen Vakantieland even gestopt aan een Crayfish-kraam, waar ze dus gewoon verse gekookte kreeft verkopen aan de kant van de weg. Die beesten hebben we s avonds verorberd, samen met een glas chardonnay van Dry Hills, mmm
Morgen rijden we naar de start van de Abel Tasman Coastal Track, das een wandeling door het kleinste nationale park van Nieuw-Zeeland. Morgenmiddag zou een boot ons ergens in dat park moeten afzetten en dan wandelen we in twee dagen terug (slapen doen we ergens onder een palmboom, alla , eigenlijk in een hut op de wandelweg). Ik veronderstel niet dat ze wireless internet hebben in het oerwoud, geen bericht dus morgen. Hopelijk raken we overmorgen weer online. Dan verblijven we in Old McDonalds Farm , yiehaaaa!
Overnachting in Kaikoura
Walvis kijken die juist uitademt
Dolfijnen kijken
Bezoek aan wijngaard Lawsons Dry Hills in Marlborough
Om de ongeruste mamas gerust te stellen: we zijn niet doodgebliksemd, noch verdronken in diepe regenplassen. Het aangekondigde onweer is vorige nacht gepasseerd, toen we in ons bed lagen in Wellington. We hadden uiteindelijk nog meer last van zatte Denen in het backpacker-hotel dan van het onweer.
Toen we opstonden was er zelfs letterlijk geen wolkje aan de hemel. Wat een geluk, want we moesten om 10 uur de boot op naar het Zuidereiland.
De overtocht, 3 uur in totaal, was indrukwekkend mooi. Picton, het havenplaatsje waar we toekwamen, lag immers verborgen tussen de fjorden, en dus vaarden we langs prachtige vergezichten, ongerepte natuur,
Eens van de boot af, ging het richting Kaikoura, het walvisparadijs van Nieuw-Zeeland. Morgen gaan we daar grote visjes kijken vanop een boot. Omdat we er vandaag goed op tijd waren, zijn we nog even gaan zeekayakken. Zoals het een Janssens betaamt, kliefden we mooi door het water en zijn we niet gekanteld, ook al vonden we die zee bijwijlen toch behoorlijk wild. (maar goed, die kayaks waren breder dan het achterste van Margriet Hermans, we konden dus eigenlijk niet kantelen).
De twee uur durende tocht bracht ons onder meer naar een slaapplaats van zeehonden en het gebied waar ze naar octopus jagen. Het was zoiets als Ecomare in Texel, maar dan in de open natuur. Met een beetje geluk komen de dieren zelfs spelen rond de kayak, maar dat was ons niet gegund. Die lamme beesten lagen gewoon te maffen op de rotsen voor ons.
Niet dat het hun niet gegund was, het was vandaag de mooiste dag die we tot nog toe hebben meegemaakt hier. Heldere hemel van begin tot einde en de temperatuur goed boven de 25 graden. Morgen normaal gezien nog van dadde, yeey
Na de walvisboot stappen we weer de auto in richting Blenheim, het centrum van de wijnindustrie van Marlborough. We zijn er daarnet al doorgereden en het zag er mooi uit. Hopelijk kunnen we onderweg eens stoppen om en Crayfish te kopen. In caravans op straat verkopen ze hier zelfgevangen en klaargemaakte kreeft. Goedkoop en hopelijk lekker maar dat zien we morgen wel.Als we dus niks posten, liggen we wellicht met een voedselvergiftiging in ons bed J
Veel valt er vandaag niet te vertellen. We zijn weggereden uit Ohakune en hebben vier uur gereden naar Wellington, de hoofdstad van het land en de poort naar het Zuidereiland.
Vanochtend scheen de zon nog, maar die is verdwenen in de loop van de namiddag. Tijdens ons bezoekje aan het Te Papa museum, begon het zelf te regenen. Maar zoals we ook in Auckland al zagen; tijdens de regen, schijnt ook de zon...Ov erigens viel er in Wellington weinig te beleven. T is zondag en dan zijn ook hier veel winkels toe.
Daarnet nog eten gemaakt in de keuken van het gezellige backpacker-hotel hier. We hebben hier ook internet en konden dus een paar dagen inhalen op de blog. De voorbije dagen was er wel internet, maar moesten we zelf op pedalen trappen om op het www te raken.
Morgen maken we de prachtige overtocht naar het Zuidereiland, maar wellicht zal die niet zo prachtig zijn als vooraf gehoopt. Vannacht staat er immers een stevige storm op het programma en het zal nog wel even duren vooraleer de wolken weg zijn.
Volgens de kranten hier zou het dinsdag wel erg goed en zonnig weer worden. Laten we hopen, want dan gaan we twee dagen wandelen tussen de , euh, zwemmen tussen de zeehonden .in Abel Tasman National Park. Vooraf willen we nog eens walvissen gaan bekijken in Kaikoura en een glas gaan drinken bij Dry Hills in Blenheim, onzehuiswijn J, hopelijk krijgen we korting :-p
