Vanochtend weggereden uit Franz Josef en zowaar: de zon scheen hier en daar een beetje. De rivier (normaal 4 meter breed) die gisteren 40 meter breed naar beneden kolkte, was nog altijd even breed, maar het waterpeil was al een goeie meter gezakt.
De reisweg ging vandaag naar Makarora, een dorp aan het Mount Aspiring National Park. Normaal zouden we daar vandaag nog een korte wandeling maken vooraleer af te reizen naar het uiterste zuiden van het eiland.
Maar viel dat even tegen. Het dorp zelf was niet echt een dorp te noemen. Ja, al kilometers vooraf werd het aangekondigd op allerlei borden. Bleek dat al die borden van dezelfde eigenaar waren: het Makarora Wilderness Resort, onze slaapplaats.
Het komt erop neer dat de eigenaar van onze hut, ook nog eens de eigenaar is van een vliegtuigje van waaruit je de bergen hier kan bewonderen, een camping, een hotel, een toeristenwinkel, een baancafé en een benzinestation.
Eigenlijk is Makarora geen dorp, het is gewoon de plaats waar een of andere lokale baardmens een goeddraaiende zaak heeft geopend.
Onze wandeling in het National Park is beperkt gebleven tot een korte tocht richting lokale bergtop én een tochtje naar de Blue Pools. Wel grappig: het ijskoude water uit de bergen stroomt er kristalhelder in een donkere grijze rivier.
Daarna hebben we ons bij een warme choco (er is intussen een koudefront boven deze regio) het definitieve programma opgesteld voor de komende dagen. Het wordt druk: die eerste dagen bij Marc liggen we met onze poten in de lucht.
Overigens had Marc goed nieuws. Hij heeft onderhandeld en moet wellicht pas na ons verblijf naar Zuid-Afrika afreizen. Dus zouden we hem niet één maar zeven dagen zien.
We hebben wel die wilde fuif moeten afzeggen die we op zijn appartement wilden houden als hij er niet was geweest maar goed, je moet iets over hebben om je broer te zien.
PS: terwijl ik dit zit te typen, kijk ik door het keukenraam naar buiten. Hier passeren intussen donkerzwarte regenwolken en op de achtergrond heldere hemel: prachtig .en nu maar hopen dat die hut niet wegvliegt.
Woeste zee aan de Westkust
Waterval aan de Westkust
Rivier aan de Westkust
Bart komt net terug van de Delhaize aan de Westkust
Wat hebben we vandaag gezien? Water! Het kwam van overal, van links, van rechts, van beneden, maar vooral uit de lucht: met bakken. Onze dagtocht op de Franz Josef-gletsjer werd afgelast. Onze overboeking naar de drie vierde dagtocht werd ook afgelast en toen we na de middag nog een halve dagtocht wilde maken op een andere gletsjer, werd ook die afgelast.
Het regende te hard om de tocht te maken en dat gebeurt naar het schijnt maar een zestal keer per jaar. Ik had wel enkele alternatieven voorzien: de wandeling naar een uitzichtspunt op de gletsjer en een wandeling rond een meer. Toen we een kaartje vroegen in het infopunt, kreeg een Duitse jongen te horen dat wij een auto hadden. Hij had ook een dagtocht geboekt, maar zat dus vast. Uit medelijden hebben we hem dan maar meegepakt.
Samen met Christoph hebben we uiteindelijk de Fox Glacier gezien vanaf 500 meter en nadien Lake Matheson. Een meer waar op Reflexion Island het machtige berglandschap prachtig wordt weerspiegeld. Alleen was er dus geen berg te zien. Hooguit een pak laaghangende grijze wolken. Dat gaf stof tot nadenken.
Wij doornat na een wandeling weer naar Franz Josef en daar nog wat rondgehangen, maar veel hebben we niet meer gedaan. Of toch: omdat we nog geen water genoeg hadden gezien zijn we in het brubbelbad gedoken in de tuin. Morgen reizen we door die gletsjers zijn voor een volgende keer
Wat hebben we vandaag gezien? Bomen. We zijn van Marahau naar Franz Josef Glacier gereden. Dat ligt even ver uiteen als Mieke Vogels en Filip Dewinter.
Van het zonnige strand dus naar de Zuidelijke Alpen, waar het helaas vandaag en ook morgen regent.
De lange tocht nam de hele dag in beslag. We hebben hier wel onze tocht voor morgen geboekt: een hele dag wandelen op de Franz Josef Glacier gletsjer.
Ik was vroeg wakker (heb ik eigenlijk wel geslapen?) en ben naar de zonsopgang gaan kijken op het verlaten strand. Toen ik terugkwam was Bart al gepakt en gezakt om te vertrekken, om 8 uur, nooit gezien!!. Wij dus meteen op weg, er stond nog een goeie halve marathon op het programma.
Rond 15 uur waren we uiteindelijk uit het park. Omdat de zon nog heerlijk scheen, zijn we na het inchecken nog tot 18 uur op het terras blijven zitten/liggen.
Voor een keer rustig opgestaan. We hadden een taxiboot gereserveerd om 3 uur in de namiddag, aan het Abel Tasman National Park. Maar aangezien we maar drie uur moesten rijden, hadden we dus alle tijd.
We hebben dus rustig de ramen gelapt, de vloer geschrobt met onze tandenborstel en de wc gewaxt voor we vertrokken naar Marahau.
Wij hadden gedacht dat Marahau een groot dorp zou zijn, zo vlak aan het einde van de erg populaire Abel Tasman Coastal Track, maar dat was even fout. Het dorp was een straat groot, er waren 20 huizen, en het allerlaatste huis was onze boerderij. Onze auto hebben we gelijk afgezet op de camping, daarna hebben we de boot gepakt naar onze bestemming; Awaroa, middenin het park (we hadden geen tijd om de 52 km lange route te doen).
Onze bestuurder/kapitein was een vriendelijke grapjas, zoals de meeste mensen hier. Na een tocht van 1,5 uur smeet hij ons in het water en konden wij beginnen wandelen. Rond 19 uur kwamen we aan in Bark Bay, één van de baaien op de route waar ook een hut lag, waar we die nacht zouden slapen.
Slapen was echter een utopie. Eerst kreeg een jongen van tien een huilbui van jewelste en net daarna begon de man naast mij te snurken als die Boeing 747 van Hong Kong tot Auckland. Ik ben gevlucht uit de nachtzaal en heb mij op de grond gelegd in de keuken.
Bart lag in de tweede slaapzaal en had meer geluk. Naast hem lag alleen maar een man die harder zuchtte dan de straalstroom en een man die draaide en keerde aan 4 op de schaal van Richter.
Op weg naar Marahau
De Split Apple in Abel Tasman National Park
Bart stapt van de taxiboot in Abel Tasman National Park
Vanochtend vroeg opgestaan: we hadden de walvis-watch geboekt om 10 uur s ochtends, maar moesten daarna meteen doorrijden naar Blenheim, dé wijnstad.
De walvis-vaart zelf was erg leuk. Na een korte bustocht werden we met zon 30 mensen op een catamaran gezet die met een rotvaart de oceaan invloog. De gids gaf het eerste kwartier ook alleen maar uitleg over wat je moest doen als je zeeziek werd. Papa had gegarandeerd ergens over de reling gehangen, we vlogen in het begin echt alle kanten uit.
Voor de kust van Nieuw-Zeeland ligt een of andere rift, een kloof, van meer dan een kilometer diep. De bodem duikt dus plots van 200 meter diepte naar 1000 meter, allemaal het gevolg van de bewegende tectonische? platen daar. De walvissen, in dit geval potvissen, leven in dat diepe water.
Na een tijdje varen werd de motor stilgelegd en werd onder water geluisterd naar walvissignalen. We hadden geluk: er zwommen drie beesten in de buurt, de opdracht was alleen om ze te vinden, maar dat duurde niet lang. Een oplettende toerist had een van de dieren lucht zien spuiten in de verte. Wij met de boot dus snel daarheen en even later konden we die potvis vanop 30 meter gadeslaan.
Potvissen blijven zon 5 minuten boven water ademen. Wanneer dat gedaan is, duiken ze loodrecht naar de bodem (soms tot 2.500 meter diepte). Wanneer ze dat doen, komen ze ook mooi met hun staart boven water. Dat hebben we dus uiteindelijk vier keer kunnen zien. Naast de drie gemonitorde beesten, was er plots toch nog een vierde in de buurt.
Daarna ging het opnieuw richting kust. We werden regelmatig achtervolgd door reusachtige albatrossen en Jan van Genten tot we plots bij een school dolfijnen kwamen. En een school, dat was het wel: voor ons wriemelden een 200-tal dolfijnen door elkaar. De boot kon er mooi tussenvaren, de beesten vonden het nog leuk ook en gaven een geweldig optreden.
Na een goeie twee uur op zee, ging het terug naar de haven en reden wij meteen door naar Blenheim. Na een korte zoektocht ook meteen Lawsons Dry Hills gevonden, het wijnhuis van die witte Sauvignon Blanc die we vaak serveren thuis.
Na een korte proeverij nog gevraagd of we een kleine rondleiding konden krijgen en dat ging. De bazin, een jolige jonge vrouw, heeft ons even rondgeleid. Een klein gezellig wijnhuis, die wijn smaakt vanaf nu des te beter
Op de weg van Kaikoura naar Blenheim zijn we net als bij Vlaanderen Vakantieland even gestopt aan een Crayfish-kraam, waar ze dus gewoon verse gekookte kreeft verkopen aan de kant van de weg. Die beesten hebben we s avonds verorberd, samen met een glas chardonnay van Dry Hills, mmm
Morgen rijden we naar de start van de Abel Tasman Coastal Track, das een wandeling door het kleinste nationale park van Nieuw-Zeeland. Morgenmiddag zou een boot ons ergens in dat park moeten afzetten en dan wandelen we in twee dagen terug (slapen doen we ergens onder een palmboom, alla , eigenlijk in een hut op de wandelweg). Ik veronderstel niet dat ze wireless internet hebben in het oerwoud, geen bericht dus morgen. Hopelijk raken we overmorgen weer online. Dan verblijven we in Old McDonalds Farm , yiehaaaa!
Overnachting in Kaikoura
Walvis kijken die juist uitademt
Dolfijnen kijken
Bezoek aan wijngaard Lawsons Dry Hills in Marlborough
Om de ongeruste mamas gerust te stellen: we zijn niet doodgebliksemd, noch verdronken in diepe regenplassen. Het aangekondigde onweer is vorige nacht gepasseerd, toen we in ons bed lagen in Wellington. We hadden uiteindelijk nog meer last van zatte Denen in het backpacker-hotel dan van het onweer.
Toen we opstonden was er zelfs letterlijk geen wolkje aan de hemel. Wat een geluk, want we moesten om 10 uur de boot op naar het Zuidereiland.
De overtocht, 3 uur in totaal, was indrukwekkend mooi. Picton, het havenplaatsje waar we toekwamen, lag immers verborgen tussen de fjorden, en dus vaarden we langs prachtige vergezichten, ongerepte natuur,
Eens van de boot af, ging het richting Kaikoura, het walvisparadijs van Nieuw-Zeeland. Morgen gaan we daar grote visjes kijken vanop een boot. Omdat we er vandaag goed op tijd waren, zijn we nog even gaan zeekayakken. Zoals het een Janssens betaamt, kliefden we mooi door het water en zijn we niet gekanteld, ook al vonden we die zee bijwijlen toch behoorlijk wild. (maar goed, die kayaks waren breder dan het achterste van Margriet Hermans, we konden dus eigenlijk niet kantelen).
De twee uur durende tocht bracht ons onder meer naar een slaapplaats van zeehonden en het gebied waar ze naar octopus jagen. Het was zoiets als Ecomare in Texel, maar dan in de open natuur. Met een beetje geluk komen de dieren zelfs spelen rond de kayak, maar dat was ons niet gegund. Die lamme beesten lagen gewoon te maffen op de rotsen voor ons.
Niet dat het hun niet gegund was, het was vandaag de mooiste dag die we tot nog toe hebben meegemaakt hier. Heldere hemel van begin tot einde en de temperatuur goed boven de 25 graden. Morgen normaal gezien nog van dadde, yeey
Na de walvisboot stappen we weer de auto in richting Blenheim, het centrum van de wijnindustrie van Marlborough. We zijn er daarnet al doorgereden en het zag er mooi uit. Hopelijk kunnen we onderweg eens stoppen om en Crayfish te kopen. In caravans op straat verkopen ze hier zelfgevangen en klaargemaakte kreeft. Goedkoop en hopelijk lekker maar dat zien we morgen wel.Als we dus niks posten, liggen we wellicht met een voedselvergiftiging in ons bed J
