Ons snoepreisje met Mick (de mama van Barbara) en Gonda zit er bijna op. We zijn onderweg van “Zigi George” (de Gonda-variant op Ziguinchor) naar Dakar. Het is de minst comfortabele (om niet te zeggen “luxueuze”) dag tot hiertoe. Barbara en ik zijn er niet in geslaagd onze dagelijkse belofte “maar morgen wordt het primitiever” na te komen. We hebben namelijk telkens wreed goed geslapen en lekker gegeten en het transport viel altijd heel goed mee. Vandaag is het dus (eindelijk) wat primitiever, maar dat kan de pret duidelijk niet bederven. We zitten opeengestapeld in een sept places voor een rit van een 8-tal uur. Het is ideaal om onze bezoekers nog wat te laten proeven van het “échte” Senegal.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

**drie verhaaltjes vanuit het perspectief van het (enige) mannelijke gezelschap**

1. Wanneer we nog in het schemerdonker aankomen in de gare routière worden we onmiddellijk omsingeld door de typische “arrangeurs” die “Vous allez où?” vragen. Naar goede gewoonte proberen we eerst zelf een 7 places te vinden, maar even later staan we met hangende pootjes bij dezelfde gasten. Ze reageren verontwaardigd dat we ze eerst hebben genegeerd en lijken niet echt geneigd ons nog te helpen. “Ik hoop dat we hier vandaag nog weg geraken!” zegt Mick enigszins verontrust, maar Barbara is de boel al aan het sussen: “Nous sommes encore fatigués. Il faut faire doucement – dankandanka!” Er wordt al terug wat gelachen. “Ici on dit domadoma!” Het komt wel weer goed. Het is gewoon onderdeel van het mysterieuze “gare routière”-schouwspel: veel gepalaver, drukke gebaren en hevige discussies. We zien een paar auto’s voor onze neus vertrekken. Ze laten ons precies met opzet wat wachten. Maar plots moet het snel gaan. Even later hebben de drie vrouwen zich gezellig op de achterbank geïnstalleerd: een andere passagier -een stevig gebouwde Senegalees– die eerst mee achteraan zat, werd vriendelijk maar kordaat weggebonjourd. Terwijl de dames zich organiseren, voer ik een geanimeerd gesprek met een man die ons te veel wil laten betalen voor de bagage. Het spel wordt hard gespeeld: “Si vous ne voulez pas payer, vous ne partez pas.” en om zijn woorden kracht bij te zetten wordt onze bagage terug uit de koffer gehaald. Het probleem is de kleine handbagage die Mick en Gonda ostentatief mee in de koffer hebben gezet. Barbara en ik houden onze kleine rugzak meestal bij ons. Nu wordt alles meegeteld als bagage. Wanneer ik zeg dat we de kleine rommel gewoon bij ons zullen houden, wordt er geschermd met het argument dat dit niet mag van de politie: “C’est une infraction!” blablabla… Even later zijn we vertrokken en onze handbagage staat vrolijk aan onze voeten – net zoals de zak van de “agent de police” die met ons meereist trouwens. Ze kunnen nogal komedie spelen die gasten!

2. Eindelijk is het zover. Mick en Gonda zijn al een week aan het aftellen naar dit moment. Neen… geen warme douche of een typische Belgische maaltijd of zo… maar de grensovergang Gambia-Senegal.

De lange rit werd vrolijk weggekeuveld met gesprekken over de prachtige kleren van de Senegalese vrouwen. Elke vrouw die op straat de revue passeert, werd uitgebreid besproken: “Ze zijn toch echt wel mooi gekleed hé?” en “Dat is een schoon stofke, Mick!” of “Die heeft schoon kleedje aan, Gonda!”

En eindelijk is het zover. We stappen uit aan de ferry en worden onmiddellijk aangeklampt door tientallen verkopers van kleurrijke stoffen. Ik kijk van op een afstand geamuseerd toe. Barbara geeft zich ook over aan de koopwoede, maar ze blijft alert en waarschuwt alle spullen goed in het oog te houden. Gonda en Mick zijn namelijk in extase. Een tijdje later zitten we op de ferry. Mick en Gonda lopen er een beetje beteuterd bij. Ze hebben een paar doeken gekocht, maar “Het moest allemaal zo snel gaan!” Ze weten nog niet dat aan de overkant van de rivier hetzelfde tafereel wacht. Jammer genoeg moet het daar nog sneller gaan. De chauffeur toetert ongeduldig en gebaart dat we moeten instappen. In alle drukte en commotie stapt Mick bijna in de verkeerde 7 places. De man met de stof die ze zo mooi vindt, blijft haar volgen en kruipt uiteindelijk bijna mee in de auto. Het geduld van onze chauffeur is echter op en we vliegen er vandoor.

3. We wringen ons voor de derde keer op een half uurtje tijd met onze reispas in de aanslag uit de 7 places. Het is druk aan het loket van de douane. Er staan verschillende mensen aan te schuiven. Wanneer we iedereen zonder uitzondering 1000 CFA zien geven voor de exit stempel, beseffen we dat het deze keer moeilijker zal zijn om er zonder te betalen onderuit te komen. Maar ja… we kunnen het maar proberen, hé?! Het blijft een leuk spelletje. Eerst reageer je gewoon niet. Daarna doe je alsof je niet weet waarover het gaat. Tenslotte begint de discussie: “Jaja… andere nationaliteiten moeten misschien betalen, maar Belgen niet.” wellens - nietes Er wordt zogezegd even getelefoneerd met  een overste. We wachten af. Het is puur tijdsverlies, maar het hoort er nu eenmaal bij. 1000 CFA is niet veel geld, maar ja… het is het principe: we betalen (liefst) niet als het officieel niet moet en zeker niet aan corrupte mensen. Het duurt allemaal een beetje lang. Mick speelt –in overleg met Barbara– een laatste troef uit: “Ok, we betalen 1000 CFA, maar we willen een reçu!” De tot dan toe redelijk gemoedelijk sfeer slaat onmiddellijk om.  De douanebeambte is duidelijk in zijn corrupte gat gebeten –door een vrouw dan nog wel– en reageert verontwaardigd: “No problem, maar dan betaal je 15.000 CFA per stuk.” Jammer, het zag er namelijk naar uit dat we bijna vertrokken waren zonder te betalen. Het is nu een kwestie van de man geen gezichtsverlies te laten lijden. “C’est un malentendu,” zeg ik dus maar. Al een chance dat Mick niet hoort wat ik zeg: “Elle n’a pas vraiment compris. Elle ne parle pas beaucoup de français.” Ik gebruik mijn schoonmoeder als bliksemafleider en slaag erin de gemoederen te bedaren. Wanneer we even later een bord passeren met de tekst “Say no to bribery!” slaan we onszelf trots op de borst. Nog 1 controlepost te gaan!

10-05-2007 om 21:23 geschreven door Raymond