We zitten samen met de mannen van een klein stoffig dorpje thee te lurken op een rieten matje in de schaduw van een baobab. Gezellig genieten van niets doen: “de tijd doden”. Babbelen over koetjes en kalfjes. Het dorpshoofd is een zwijgzaam man. Hij zit te knikkebollen. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Tegen de avond komt er toch wat beweging in de zaak. De jongere gasten beslissen om een potje te voetballen. Op een onbewaakt moment vliegt de bal in onze richting. Hij rolt tot voor de voeten van de “chef du village”.

De man heeft heel de tijd geen centimeter bewogen. De grootste activiteit bestond uit het naar beneden vallen van zijn hoofd op het moment dat hij even “weg” was in dromenland. Nu komt hij echter in actie. Hij neemt de bal bij zich. Plots valt alle activiteit rond ons stil.

We zitten nog steeds samen met de mannen van een klein stoffig dorpje op een rieten matje. De thee is op. De schaduwen worden langer in de namiddagzon. We zijn suf van het niets doen. De tijd tikt langzaam voorbij. Niemand zegt iets. Het dorpshoofd zwijgt. Het is alsof er geen voetbalwedstrijd gaande was.

Na een tijdje komen de jongens schoorvoetend af. Ze hebben al hun moed bijeen geraapt. De stoere mannen zijn plots verlegen kinderen. Ze staan onzeker voor de  baas van het dorp. We verstaan niet wat ze murmelen. Ze spreken met de blik naar beneden. De andere mannen doen of ze niets horen. Ze kijken met een wazige blik voor zich uit.

Het dorpshoofd laat zonder iets te zeggen de bal op de grond vallen. De jongens nemen stilletjes de bal en druipen af.

Ik sta versteld. Respect (!)