xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Je ziet ze wel vaker in het straatbeeld: jonge gastjes die vogeltjes verkopen. Die arme beestjes –vaak ordinaire straatmussen– zitten dicht op elkaar gepropt in kleine kooitjes. Wie wil er in godsnaam een grijze huismus als huisdier? Het krioelt hier van de mussen. Ze kwetteren ons elke morgen wakker! Dus wie zou er zo onnozel zijn om zo’n een vogeltje te kopen om thuis in een kooi te steken?   

Maar dat is dus niet de bedoeling.

Wanneer we op een zondag op Ile de N’Gor zitten, komen er 2 jongetjes hun koopwaar tonen: gevangen vogeltjes. We zien ze al van ver afkomen. Barbara reageert verontwaardigd: “Allez, schandalig! Laat die beestje toch vrij!” “20 Euro!” De ventjes reageren op de kwade blik van Barbara, door op haar gemoed te spelen. “Als je ze wil vrijlaten, betaal je twintig euro.”

Dus dat is de deal!. Mensen met een gevoelig hart laten betalen om de arme vogeltjes vrij te laten.

’s Avonds zitten we op Pointe des Almadies, het meest westers punt van Afrika, bij zonsondergang te genieten van een dozijn oesters voor nog geen 2 euro. En ze staan er weer, de vogeltjeshandelaars. Mensen koesteren de frêle beestjes, fluisteren hen iets in het oor en laten ze met een gul gebaar vrij. Het zou misschien wel eens geluk kunnen brengen! . En ze verkopen goed, de dierenbeulen. Veel beter dan de zonnebrillen- T‑shirts-, horloges-, beeldjes- enz. verkopers. Een rijke “metisse” die een beetje verder aan een tafeltje zit, koopt een musje vrij. We volgen het beestje in zijn vlucht, zien het rakelings over het water scheren en nog geen minuut later in het water sukkelen. “Regarde ce que tu as fait!” roept Barbara de verkoper toe.

En wat is dan nu het beste? De vogels vrijkopen en op die manier de wrede handelspraktijk in de hand werken? Of niets betalen, zodat de verkopers na een tijd verplicht zijn met hun lucratieve business te stoppen, omdat ze er niets meer mee verdienen? Maar ja… dan blijven deze vogeltjes voorlopig nog even gevangen. Het koppel aan het tafeltje in de hoek van het restaurant wenkt al naar de verkoper.

Hoe wreed we het ook vinden, we betalen niets: “Je regrette, vogeltje… in een kooitje zult ge nog even hangen…”