piepende remmen – een knal – gekermxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het gesprek valt stil. “Die zitten bij ons binnen! Ich zeg het u!” schreeuwt Emil, de eigenaar van een likeurfabriek in Warang, waar we met Christoph en Kevin al een paar fleskes jenever soldaat hebben gemaakt. We veren recht en rennen naar buiten.

Het is stikdonker. Er staat een zwaar gehavende auto voor de deur met een paar toebabs in. Ze kijken versuft rond, maar buiten een man die een hand voor de mond houdt –hij is een paar tanden kwijt– is er enkel blikschade. Tweehonderd meter verder liggen er echter een paard en kar in een plas bloed. De “charretier” ligt nog eens vijftig meter verder. We tillen de man op en leggen hem aan de kant van de weg om te voorkomen dat hij wordt overreden door één van de vele slechtverlichte auto’s die voorbijrazen. Barbara ontfermt zich over de man. Hij is erg verschoten, maar wanneer de ziekenwagen aankomt kan hij op eigen krachten instappen. Hij is ongedeerd, net zoals de moeder met kind die meereden.

Even later bespreken we het ongeval bij een hartverwarmend glaasje likeur. Het koppel dat eigenaar is van de stokerij is niet te spreken over het feit dat er wekelijks (“Moar nejet, joeng, dagelijks zeg ich u!”) ’s avonds ongelukken gebeuren. Het krioelt hier in Senegal van de projecten, maar er is nog niemand op het idee gekomen om hier iets aan te doen. “Koept gewoon wa reflectoren en er zullen viel minder accidenten zijn!”

Wanneer we de dag daarna met paard en kar naar de volgende reisbestemming rijden en bijna van de baan worden gereden door een chique witte Toyota van Unicef, moet ik opnieuw denken aan hun woorden. Het is waar. Er zijn hier in Senegal veel witte olifanten -projecten waarin een hoop geld wordt geïnvesteerd maar die uiteindelijk falen of niet duurzaam zijn. Het contrast met de ontwikkelingswerkers die rondrijden in een chique 4x4 en de locals die te voet, met paard en kar of in een gammele bus rondtrekken is groot. Laat ons maar tussen de mensen zitten. Ook al is het niet altijd even eenvoudig en ook al vloeken we nu en dan wel eens, we zijn tenminste met iets concreets bezig.