Als reactie op redelijk stressvolle momenten tijdens het bezoek van een aantal moeilijke JOKER groepen in oktober, hebben we bij wijze van “hraptje” samen met andere vrijwilligers hier “JAKER REIZEN” opgericht, onder het motto “JAKER komt vóór JOKER in de Gele Gids, dus succes verzekerd”, en met de bijhorende slogan “Geen klachten? Geld terug!”. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ondertussen hebben we al een aantal JAKER weekends achter de rug. Het zijn telkens een soort van themareizen geworden: avontuurlijk weekend (vruchteloos op zoek naar olifanten in Réserve de Bandia), culinair weekend (“xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />la Grande Bouffe” in Dakar en omgeving), lui weekend (echt wel niks doen), spannend weekend (gevecht met een agressieve pelikaan voor een plekje in het zwembad, zie foto hiernaast), verwenweekend (mannen achter de kookpotten), enz.

Onlangs zijn we zo met enkele Jaker-leden naar Parc de Djoudj geweest, een prachtig vogelparadijs in het uiterste noorden van Senegal. Het was het begin van een lijdensweg van nooit op tijd kunnen vertrekken, pannes onderweg en een chauffeur die graag boel zocht met de politie.

Het begon al slecht: we waren amper 5 meter van de Via of de auto viel stil. Volgens de chauffeur een probleempje met de benzinepomp. Dat verklaarde misschien waarom hij pas 2 uur na het afgesproken uur was komen opdagen? Na een telefoontje kwam een mecanicien opdagen die de “bougies” verving (waarbij wij ons in stilte afvroegen waarom je in godsnaam de bougies vervangt als de benzinepomp stuk is). We zijn uiteindelijk -Sénégalaisement- drie uur later dan gepland vertrokken, en de benzinepomp heeft de rest van onze trip nog voor problemen gezorgd.

Na een half uurtje letterlijk verder hobbelen viel plots ons “chapplement” met veel kabaal tegen de grond, vlàk voor een politie-checkpoint. Bijzonder slechte timing… De meeste agenten hier zijn corrupt, da’s al lang geen geheim meer, maar als je in orde bent met alle paperassen, laten ze je soms nog wel passeren. In het slechtste geval betaal je 1000 CFA en kan je gewoon verder rijden. Onze chauffeur bleef echter wel heel lang weg. Toen hij uiteindelijk na een dik half uur vloekend terug in de auto stapte, verklaarde hij dat de politie moeilijk had gedaan over de uitlaatpijp die was gesneuveld, terwijl wij eerder de indruk hadden dat het iets met zijn autopapieren te maken had. We zijn gelijk een vliegmachien (qua decibels dan) verder gereden en zagen sindsdien de benzinemeter zienderogen dalen. Volgens de chauffeur een combinatie van een kapotte benzinepomp en uitlaatpijp…

Tegen 22 uur ’s avonds -onze aankomst was oorspronkelijk gepland rond een uur of 5 in de namiddag- net toen we er bijna waren, werden we nogmaals tegengehouden door de politie. Het was stikdonker en onze chauffeur was tegen hoge speed een controlepost voorbijgevlamd. De agent kon er niet mee lachen. We reden een 50-tal kilometer te snel. Bovendien riep onze chauffeur -nog voor de agent zelf iets kon zeggen- op brutale toon “Où est l’indication qu’il y a une poste de contrôle?". "Quelle sorte d’indication est-ce-que vous voudriez alors?” was het kwade antwoord. Lap, weer een uur kwijt… Tegen middernacht waren we goed en wel op onze bestemming.

Toen we zondagmiddag, na een superfijn weekend, tevergeefs op het afgesproken uur op onze chauffeur stonden te wachten, hebben we na een half uurtje eensgezind beslist dat we niet nóg eens met ons zouden laten sollen, en zijn we gewoon met een gecharterde “7-places” teruggekeerd. Dik 2 uur later kregen we onze (razende) chauffeur aan de lijn: waar wij in godsnaam zaten?! Dikke pech gehad, wij waren al onderweg!

De dag erna verscheen onze chauffeur in gezelschap van 2 ruige kerels in de Via Via. Qua schrikeffect kon dat eerlijk gezegd wel tellen. We hadden een pittige discussie. Hij was die zondagavond met veel problemen terug in Yoff geraakt, en eiste het geld voor zijn transport én zijn laatste dagloon van ons terug. Wij hielden echter voet bij stuk, het was net wat te veel van het goede geweest. Uiteindelijk zijn we niet tot een akkoord gekomen. Hij vertrok ziedend van woede, met een heus dreigement aan het adres van Serge: “Pour 2 francs, Serge, j’ai ammené des gents à la police! Tu verras!” We waren er allemaal eventjes stil van. Dit zou nog een staartje krijgen… Maar het personeel van de Via wist ons gerust te stellen. Dit vertoon was allemaal “part of the culture”, en ook hier in Senegal geldt blijkbaar het spreekwoord “blaffende honden bijten niet”. Insh’allah.