Als er ergens een fête is, is het personeel van de Via Via er altijd als de kippen bij. En onlangs waren het vooral weer de vrouwen die weer als zotte kiekes de show stalen op de dansvloer. Dikke ambiance! Alleen jammer dat je als baas dan de pret moet bederven en op een bepaald moment moet zeggen dat er opnieuw gewerkt moet worden:xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

“Het is na vijf uur. Het is jammer, maar diegenen die vanavond moeten werken, moeten doorgaan.” “Oui, oui,” maar niemand doet aanstalten om door te gaan. En tja… ergens hebben ze wel gelijk: het feestvarken –de moeder van het pasgeboren kind– is er nog niet. We hadden haar al eerder gezien, maar toen was ze op weg naar de kapster. (Wat een timing, er zit al meer dan honderd man te wachten! Trouwens, ze was al zo zwaar opgemaakt, wat kan een coiffeur in godsnaam nog meer doen?) Een uur later is het dan zover: trommelgeroffel, dikke kussen, vrolijke danspasjes. Ondertussen is het al zes uur, nog even en de keuken gaat opnieuw open… zonder kokkin! “Zijn we weg?” Maar ja… nu onmiddellijk doorgaan zou ook niet sympathiek zijn, niet waar? Kwart na zes. “Nu moeten we echt wel vertrekken!” Neen, wacht! Het cadeau moet nog worden overhandigd. Het is traditie dat er officieel wordt geregistreerd wie hoeveel geld heeft gegeven (?!), dus gewoon snel een enveloppeke afgeven en doorgaan gaat echt niet. “Ok.” Bijna half zeven. We zijn er klaar voor. Nog even bonjour zeggen en dan gaan we door. Het is echter eerst nog even aanschuiven voor een fotosessie met de trotse moeder en wij kunnen als blanken uiteraard niet ontbreken op de foto. Waar is de fotograaf? Wie heeft de vader gezien? Lap! De stroom valt uit. Er is even paniek. “Ça c’est très grave!” De fotoreportage moet worden onderbroken. Iedereen staat wat verloren te draaien. Twintig voor zeven. “Gaan we dan nu door?” “Mais vous mangez encore avec nous !?" vraagt de trotse vader die dan toch aanwezig blijkt te zijn. Het is een retorische vraag. “Uiteraard eten we nog mee met jullie!” Je kan het toch niet maken om zo een aanbod af te slaan? Dat zou heel onbeleefd zijn! “Maar daarna moeten we echt wel vertrekken.” Het is iets na zeven uur. We wandelen op een rustig tempo naar de straat waar de taxi’s passeren. Waarom zou een mens zich met een volle maag haasten? De taxichauffeurs vragen zotte prijzen, dus staan we er een kwartier later nog te schilderen. Om half acht zitten we eindelijk in een taxi – rotsvast in een gigantische file. We schieten voor geen meter op. Gelukkig hebben we een chauffeur die creatief is en zich toch nog een weg weet te banen tussen het onmogelijke verkeer. Dik na acht uur stappen we vrolijk de Via Via binnen en begroeten een tiental hongerige klanten. “Sorry!!!”  

En lap… wij konden het weer gaan uitleggen tegen de klanten :-)