Het personeel van de Via Via loopt bedroefd rond. Iedereen treurt. Er is een overlijden in de familie van een van de personeelsleden.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Rond drie uur vertrekt een delegatie mannen van de Via Via naar het kerkhof -vrouwen zijn hier niet welkom. De begrafenis was gepland om twee uur. Omdat de familie nog niet is aangekomen, zet men zich neer op de rand van een aantal grafmonumenten in de schaduw van een baobab.

Tegen vier uur arriveert er een taxi brousse met de familieleden van de overledene en een sept place met de lijkkist. Iedereen veert recht en volgt de wagen naar de begraafplaats. Wanneer de wagen tot stilstand komt, verschijnen vanuit de stofwolk die is ontstaan plots een hoop mensen. Van alle kanten blijven er mannen toestromen. De kist wordt door tientallen handen omhooggetild en over de graven gedragen. De massa volgt –balancerend op de rand van de grafstenen– tot op de plaats van de ter aarde bestelling. Het lichaam wordt uit de kist gehaald en wordt van hand tot hand doorgegeven. Het zicht wordt belemmerd door de mannen die elkaar verdrummen om goed te kunnen volgen hoe het lichaam langzaam in het graf wordt gelegd. Een marabout neemt het woord. Hij spreekt de menigte toe. Iedereen knielt neer. Vanuit de groep toeschouwers klinkt instemmend gemor. De ceremonie duurt bijna een uur: een “vraag en antwoord”-spel tussen de marabout en de aanwezigen.

Plots staat iedereen recht en vertrekt men –opnieuw dansend op de zijkanten van de graven– mondjesmaat. De taxi brousse wordt volgepropt met de mannen die er een uur geleden uit zijn gekomen plus alle andere bezoekers. Een wilde rit brengt iedereen naar het huis van de familie. De mannen zwijgen heel de tijd. Er wordt geen woord gezegd. Het staat in schril contrast met de drukte op de baan en de chauffeur die zich luid toeterend een weg baant door het verkeer.

Wanneer we bij het huis aankomen zitten de vrouwen in stilte te wachten, van op de binnenkoer tot op de straat. Er worden zakjes met letterkoekjes uitgedeeld. Er hangt een bedrukte sfeer alsof er elk moment een onweer kan losbarsten. De familie ontvangt de gasten met een handdruk. De bezoekers stoppen de nabestaanden geld toe. Iedereen zoekt een vrije stoel en zet zich neer. Men wacht geduldig. Plots barst het gezin van de overledene uit in een huilbui. De oudste dochter uit met hartverscheurend gesnik haar verdriet en de familie treedt haar bij. Het werkt zo op het gemoed dat uiteindelijk iedereen geëmotioneerd geraakt en zijn medelijden in het verdriet uit.

We besluiten niet nog langer als buitenstaanders storen en verlaten stilletjes het huis.