We zijn in de Desierto de Tatacoa, een van de heetste plekken in Colombia: de temperatuur klimt hier elke dag vlotjes boven de 30 graden. Tatacoa is een van de beste plekken in Zuid-Amerika om sterren te kijken, omdat er is ‘s nachts zo goed als geen lichtvervuiling is. Bij de Observatorio de Tatacoa komt iedere avond om 7 uur een sterrenkundige uitleg geven. Dit willen we natuurlijk niet missen!

We wandelen dan ook goed gemutst in het pikkedonker naar de observatietoren. Tussen de wolkenslierten door zien we hier en daar een ster fonkelen. ‘Veel zal er niet te zien zijn met al die wolken,’ waarschuw ik onze kinderen om een te grote teleurstelling te voorkomen, ‘maar met wat chance klaart het nog wel op!’ ‘Je bent toch echt wel onze eeuwige optimist.’ merkt Barbara schamper op. Zij ziet het allemaal wat minder rooskleurig.

Maar kijk: op het moment dat we op onze bestemming aankomen, worden we hartelijk verwelkomd door een ‘sterrengids’ (zoals Julie hem noemt) die ons op de schaarse plekken tussen de wolken wijst waar we Venus en Mars kunnen zien. We mogen plaatsnemen op plastieken tuinstoelen van waaruit we relaxed achteruit leunen om sterren te kijken. Zalig! ‘Let the show begin.’

Even later is het zover. Met een grote laserlamp tekent onze astronoom enthousiast figuren in de lucht op de plaats waar de sterrenbeelden zijn. Jammer genoeg zien we niets door een steeds dikker wolkendek. De man vertelt echter met zoveel passie (en humor ‘I am Darth Vader!’) dat we toch geïnteresseerd blijven luisteren. We verwachten namelijk nog altijd dat hij uiteindelijk de telescopen te voorschijn zal toveren, zodat we alles in detail kunnen bekijken.

‘Wanneer zullen we de sterren zien?’ fluistert Mateo na een kwartier in mijn oor. ‘Nog even geduld. Het zal straks wel opklaren.’ Maar mijn woorden klinken al wat minder overtuigend. En wanneer het ook nog eens begint te regenen, laat het optimisme zelfs mij in de steek: ‘Wat denk je, Barbara, zullen we doorgaan?’