Nu was de vakantie pas echt begonnen, met een boottochtje naar ons huisje in Santa Maria vlakbij Inhaca Island! We hadden een coole zodiac helemaal voor ons alleen en zoefden tegen een rotvaart over een zo goed als rimpelloze zee. Zalig een uurtje cruisen.

De reis was tot hiertoe trouwens best wel vlot verlopen: nergens vertraging, zelfs niet met de NMBS. En ook de bagage stond netjes klaar nadat we toch wel met het nodige geduld (paciência in het Portugees) de douaneformaliteiten hadden afgehandeld.

Het werd echter even spannend toen we uit de luchthaven moesten geraken. Omwille van de veiligheid moest alle bagage van alle passagiers nog door een scanner. En dit verliep zo ongestructureerd dat het complete chaos werd. Iedereen propte door elkaar alles in de scanner. Dus terwijl wij nog 2 grote zakken op de rolband moesten leggen, vielen langs de andere kant de rugzakken van Mateo en Julie al op de grond en verdween onze tas met fotomateriaal, maar ook onze geldbuidel, geplet tussen 2 in plastiek verpakte mastodonten van valiezen, in de buik van de scanner. 'Als dit maar goed komt! ' flitste het door mijn hoofd, want ik had eerder al gretig graaiende handen de spullen langs de andere kant zien pakken. Veel controle op het feit dat iedereen wel met de juiste zaken vertrok, was er waarschijnlijk niet. Eenmaal aan de andere kant van de scanner was ik dan ook even het noorden kwijt: 'Waar is mijn fototas naartoe? En 'Heeft die mevrouw nu niet mijn buideltas met geld vast?' Gelukkig hadden Barbara en de kinderen alles al meegegritst.

En buiten stond Tito, onze taxichauffeur, ons braaf op te wachten om ons naar de haven te brengen voor een boottocht van een uurtje naar ons huisje op het schiereiland Santa Maria. Wat een luxe! Hij stopte eerst bij een geldautomaat, zodat we wat metical konden afhalen en daarna bij een supermarkt om eten te kopen voor de komende 4 dagen. En voor we het wisten stonden we bij Clube Naval en konden we instappen in onze zodiac. Chique dinges!

Alles was dus super vlot gegaan. En nu was het dus puur genieten. Na een treinrit van 3 kwartier, een vlucht van in totaal 17 uur en een korte taxirit, zaten we te relaxen op een boot. We waren er zonder problemen geraakt. Tijdens andere reizen verliep ook alles redelijk vlot, maar het blijft toch altijd wat spannend.

Zon op ons bolleke, haren in de wind... Maar plots voelen we nattigheid - letterlijk. We worden omringd door een mistbank. Speciaal. Waar komt die ineens vandaan? En ineens is ze weer weg. We hadden zelfs niet de tijd om er een foto van te nemen, wat sowieso niet zou zijn gelukt.

We voelen even later echter weer nattigheid - figuurlijk deze keer. Onze kapitein is het noorden kwijt. In de korte tijdspanne dat we niet konden zien waar we naartoe moesten, had hij blijkbaar niet op zijn kompas gelet en nu wist hij niet meer waar naartoe. 'Onde fica Santa Maria?' vragen we aan onze kapitein. Hij weet het niet en moet er eens goed mee lachen.

Gelukkig leven we in moderne tijden. Vroeger zou je een kompas gebruiken als je het noorden kwijt bent. Nu bel je gewoon met je smartphone en je vraagt de weg - ook al is dat midden op zee?! Raar. Maar blijkbaar wel efficiënt, want we geraken uiteindelijk op onze bestemming - met 2 uur vertraging.