“Kijk, dat is nog van het paardrijden in San Agustin,” zegt Barbara. Ze wijst naar een stukje huid dat anders van kleur is aan de binnenkant van haar onderbeen. Het is niet echt een litteken, maar je ziet toch nog waar de huid toen geschaafd was van het schuren tegen de stijgbeugel. Dat is ondertussen 2 maanden geleden. Ook Mateo en Julie hadden toen een schaafwonde. Ik als enige niet. Maar dat was dan ook echt het enige waar ik mee kon stoefen. Het paardrijden zelf ging me niet zo goed af. 

'Ze hebben natuurlijk al wel vier dagen kunnen oefenen!' zei ik toen ter verdediging wanneer Barbara opmerkte dat Mateo en Julie veel beter paardrijden dan de mama en de papa. Wij deden het ook niet slecht, maar het viel inderdaad op dat onze kinderen veel relaxter op hun paar zaten dan de mama en papa. 

We waren nochtans rustig stapvoets begonnen van bij onze airbnb op een 20 minuten wandelen van San Agustin. Maar gaandeweg ging het sneller en sneller. Voor ik het wist ging mijn paard in draf in achtervolging op het paard van Mateo. En toen Julie in galop voorbij kwam, was dat het teken voor mijn paard om ook te galopperen, veel had ik er niet aan te zeggen. We denderden in volle vaart langs smalle paden de bergen op en af. Of zo voelde het toch aan.

De natuur rond San Agustin is prachtig, dus het was puur genieten. Maar ik moet toegeven dat ik me soms zo hard moest concentreren op het paardrijden dat er niet altijd even veel tijd was om rustig rond te kijken. Julie en Mateo hadden hier duidelijk geen last van. Zij hadden dus tijd genoeg om rustig rond te kijken. Maar ze hadden we een schaafwonde. En ik niet. Ha!