|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Onlangs hadden we allebei even een dipje. Barbara had plots een volledige dag 40° koorts en Serge zat 2 dagen zonder stem. Het was een combinatie van vermoeidheid en een beetje veel frustratie. We werken ons hier als vrijwilliger te pletter elke dag en vragen ons vaak af waarom. Een woordje uitleg:
Er is eerst en vooral de constante werkdruk. Omdat we in de Via Via wonen, begint de job op het moment dat we de deur van onze kamer openen en eindigt het werk pas wanneer we dezelfde deur weer sluiten. Concreet betekent dit vaak een werkdag van 8 uur s morgens tot 11 uur s avonds. We zijn dus heel de tijd in de weer. Verder hebben we de indruk dat er gedurende verschillende jaren niet echt veel meer is gebeurd hier in de Via Via en TSX (is waarschijnlijk slechts gedeeltelijk een juiste indruk). We zijn hier dus precies om de shit op te kuisen - crisismanagement in Afrika. Bovendien is er nooit een overdracht van kennis geweest als gevolg van tijdsgebrek. We werden er gewoon ingesmeten zonder enige voorbereiding. Tot slot is er voortdurend een gebrek aan geld. Ze zijn hier in Afrika best creatief, maar zonder geld geraak je nergens.
Heel concreet betekent dit het volgende voor onze beide projecten:
TSX doet ons denken aan een kind dat wil beginnen lopen vooraleer het xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />kan stappen. Er zijn grootse plannen om te verhuizen naar een nieuw huis en het aantal talibés te verdubbelen. Een Nederlandse weldoener is bereid veel geld te investeren en heeft reeds serieus gesponsord. Met geld alleen kom je er echter niet. Je hebt ook gemotiveerde mensen nodig.
Als je de verslagen leest van de voorbije jaren en de video bekijkt, zie je een mooi project: de jongeren moeten niet meer de straat op om te bedelen, krijgen elke dag drie maaltijden, volgen dagelijks verschillende lessen (van een marabout, een leerkracht en vrijwilligers), worden begeleid door een madre familia en wonen in een huis met de nodige faciliteiten. Sinds onze aankomst hebben we echter gemerkt dat het vaak een beetje schone schijn is: de marabout geeft niet elke dag les, de leerkracht is aan het uitbollen, want hij vertrekt naar het buitenland, de vrijwilligers zijn niet lang genoeg op het project aanwezig (ze blijven gemiddeld drie maanden) om voor continuïteit en structuur te zorgen, de mama van het huis heeft familiale problemen en is daarom zelden aanwezig en het huidige huis ligt er vaak slordig bij, omdat TSX binnenkort verhuist naar een andere locatie. Het gevolg is dat de jongeren vaak gewoon wat rondhangen en hun zin doen.
Barbara heeft daarom reeds een hoop initiatieven genomen om het project weer op gang te trekken en nieuw leven in te blazen: de leerkracht en af en toe ook de marabout worden bij elk overleg betrokken om op die manier zowel de werknemers als de jongeren opnieuw te motiveren (niet evident, want een marabout spreekt niet met een vrouw (?) en de jongens zijn te verlegen om iets te zeggen), er wordt voor de oudste jongens een stageplaats gezocht om hen de kans te geven een beroep te leren (elektricien, meubelmaker, djembémaker, enz.), er werden reeds een aantal dringende herstellingen uitgevoerd (de bache op het dakterras die het huis van zon en regen afschermt, de microjardin werd opnieuw opgebouwd), er worden voortdurend nieuwe sponsors gezocht, enz.
TSX is en blijft een schitterend project en we staan er nog steeds voor 100% achter, maar momenteel draait t een en t ander vierkant. Barbara moet zich vaak bezighouden met zaken die niets met het project te maken hebben en die veel tijd en energie vragen, waardoor er tot haar grote ergernis niet voldoende tijd overschiet om aanwezig te zijn in het project. Wat ze doet voor het project, brengt vaak de nodige Afrikaanse vertraging en tegenwerking met zich mee. En het feit dat er binnen zeer korte tijd nog meer werk zal zijn zorgt voor bijkomende stress. Het zal niet evident zijn zonder extra vrijwilligers, (Annelies en Stefan vertrekken trouwens binnenkort jammer genoeg), met een gehalveerd team vaste werknemers en met een groepje verwende jongeren.
Bovendien zeggen Lies en Daddy dat ze het allemaal een beetje beu zijn en dat ze zich liever met andere zaken bezighouden. Zonder Barbara gebeurt er dus niet veel. Sinds haar komst is er opnieuw iemand die alles en iedereen goed opvolgt. Indien nodig helpen Lies en Daddy haar (bijvoorbeeld bij het gesprek met de marabout), maar alle initiatief moet van haar komen.
Een meer dan voltijdse job dus!
VIA VIA geeft de indruk jarenlang verwaarloosd te zijn geweest. Het teert nog op de goede naam van een aantal jaren geleden, maar is dringend aan een facelift toe.
Elke klant (of het nu een toerist, een zakenman of een persoon is die gewoon iets komt eten en drinken) die hier binnenstapt, gaat met een goed gevoel naar buiten en keert gegarandeerd terug. Ze moeten echter wel worden bewerkt met een extra woordje uitleg. Iedereen (maar dan ook iedereen) heeft namelijk wel wat op te merken. Je kan er namelijk niet naast zien: de kamers moeten worden opgeknapt (Het sneeuwt in de kamer Casamance! merkte een Nederlandse klant fijntjes op. Hij doelde op de verf die van het plafond valt.), het personeel was niet echt meer gewoon om hard te werken (Het personeel heeft een stamp onder zijn gat nodig! raadde een Belgische klant aan toen we pas in de Via Via waren aangekomen.), de nieuwbouw zit vol met fouten (Is er een kamer waar je s morgens niet stijf van het vocht opstaat!? vroeg een Frans koppel na een nachtje in een van de nieuwe kamers.), de kamers zijn echt wel duur (For so much money you should at least give a decent mattress! sneerde een Canadese klant toen we vroegen of ze goed had geslapen.), enz. Serge praat dus veel met de mensen en luistert naar de vele goedbedoelde raadgevingen.
Hij heeft al veel initiatieven genomen om de Via Via nieuw leven in te blazen: de kamers worden stukje bij beetje opgeknapt, alle bestaande informatie (brochures, menukaart, toeristische informatie, enz.) wordt langzaamaan vernieuwd, het restaurant wordt omgetoverd in een multifunctionele ruimte met reisinformatie, wekelijkse muzikale optredens en doorlopende tentoonstellingen, het personeel wordt voortdurend gemotiveerd (o.a. door een cursus Engels), er worden elke dag nieuwe contacten gelegd (met chauffeurs, gidsen, kunstenaars), de PR wordt verzorgd (o.a. tijdens onze uitstapjes in het weekend), enz.
Er zijn echter een hoop externe factoren die het werk bemoeilijken. Sommige personeelsleden zijn gevestigde waarden die niet openstaan voor veranderingen (Thomas qui était ici pour entraîner les cuisinières, est parti après trois semaines. informeerde Daddy ons nadat hij had gevraagd vooral het keukenpersoneel goed op te volgen.), de mentaliteit en de manier van denken is helemaal anders dan in Europa (Tu as alors rien compris." was de opmerking van Ismaela na een gesprek van meer dan twee uur met hem en NGeuf om een aantal zaken uit te klaren), elke dag valt er wel weer een dood lijk uit de kast (de beerput moet worden vernieuwd, het gasfornuis is kapot, het dakterras lekt, de poetsvrouw is vorige week met een jonge Belg getrouwd en vertrekt naar Europa, ...), enz. Via Via Yoff is een enorm leuke plek om te werken, maar het zal pas echt plezant worden als alles opnieuw in zijn oude glorie is hersteld!
Ook een meer dan voltijdse job dus!
We hebben na onze dip dan ook onze conclusie getrokken. We willen ons werk (veel te) goed doen, maar willen niet dat dit ten koste van onze gezondheid gaat. We zullen daarom even wat gas terugnemen, alles in Afrikaans perspectief bekijken, en er bovenal van proberen te blijven genieten!
|
