xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik weet niet of het een kwestie is van populariteit of van toeval, maar tegenwoordig worden we behalve op diplomatieke feestjes ook op de doopfeestjes van ons personeel uitgenodigd. Zoals gisteren bijvoorbeeld.

Het is blijkbaar de gewoonte om ongeveer een week na de geboorte eerst een “naamgevingsfeestje” te houden (het kind gaat de eerste week ocharme naamloos door het leven!), en enkele weken later pas het doopfeest zelf. Gisteren vond het eerste feest plaats.

’s Morgens gingen alle mannen op bezoek bij Lalia, de vrouw in kwestie. Ze kregen er de typische “lakh” voorgeschoteld, een lekker zoet papje van couscous, rozijntjes, suiker en bloem. Buiten enkele flauwe mannengrappen stelde het feestje verder blijkbaar niet echt veel voor. In de namiddag zouden de vrouwen op bezoek gaan. Ik leende voor de tweede keer de glitterbubu van Sira, deze keer zonder gouden talonschoentjes, maar met bijpassende geel-groene fijne schoentjes, ook wreed schoon. De vrouwelijke personeelsleden waren helemaal door het dolle heen, en er hing een uitgelaten sfeertje. Ze stonden zich kwetterend en giechelend om te kleden in de garage van de Via, en toen ik binnenliep om te kijken waar ze bleven, stonden er een paar letterlijk in hun blootje rond te huppelen, en de rest zat zich hevig te parfumeren en te schminken. Een half uurtje later konden we eindelijk vertrekken. We werden gebracht door N’ Geuff, chauffeur van dienst, die onderweg de zotte clown uithing en iedereen aan het lachen bracht door de meest onbekende mensen op straat luid toe te roepen, en al slalomend zijn weg te banen door kleine zijstraatjes.      

We waren zeker niet de eersten die arriveerden op het feest. De binnenkoer zat al eivol, in de “living” zaten al een twintigtal mensen bijeen gepropt, en ook in de vertrekken erachter zat het aardig vol. Het was één bontgekleurde menigte vrouwen, enkel en alleen maar vrouwen, prachtig uitgedost in hun kleurrijke bubu’s en om ter meeste gouden juwelen aan. Natuurlijk vielen wij als toebabs meteen op, en deze keer was ik echt content dat ik mijn glitterbubu en gouden kettingske had aangetrokken. We volgden de rest, deden onze slefferkes uit en nestelden ons tussen de vrolijke bende. Enkele ogenblikken later sprongen een viertal oudere vrouwen recht. Ze begonnen te zingen en te dansen, terwijl de rest van de vrouwen in de handen klapte en elkaar dingen toeriep die we jammer genoeg niet verstonden. De vrouwen deden om ter gekst, sprongen naar elkaar toe, deden een solodansje, moedigden elkaar aan, en op het einde waren het enkel nog de twee toebabs die op hun stoeltje zaten, een beetje onwennig genietend van het schouwspel. Het was echt geweldig om te zien, net een uitgelaten bende “tipsy” vrouwen! Toen iedereen uitgeraasd was, werden we in een achterkamertje geleid, waar iedereen op de grond ging zitten, een lepel in de handen kreeg geduwd en op een grote, dampende schotel “cheboudjen” (rijst met groentjes en vis) vloog. Zalig! En het schoonste van al was dat de vrouwen de beste stukjes vis en groenten voor ons uitzochten, en ze ondertussen stiekem aan onze kant legden. Onze laatste hap was nog niet door de keel, of we moesten de kamer alweer verlaten, want de volgende hongerige bende stond klaar. Nog effe een vluchtig danske placeren op de binnenkoer, in de gauwte dag zeggen tegen ma en grootma van Lalia, en dan direct de auto in, terug richting Via Via. Tien keer beter dan de populaire “afterwork-party’s” van bij ons! Laat het echte feest op 10 december maar komen, mijnen bubu hangt al klaar!