|
Een zwoele zondagavond. Het restaurant zit goed vol. De keuken draait op volle toeren. Het personeel in het restaurant komt handen te kort. We helpen nu en dan met de bediening.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Plots wordt het een beetje spannend. Fatou Ge, de kokkin, komt namelijk melden dat er bijna geen gas meer is om te koken. Dat hadden ze beter op voorhand laten weten! Als er niet meer voldoende gas is, ga je namelijk toch gewoon een extra gasfles kopen? Klaar is Kees. Neen, neen
zo eenvoudig is het niet. De keuken was al een tijdje op zoek naar gas, maar er is nergens nog gas te koop. De extra flessen die ze altijd aankopen om een periode zonder gas te overbruggen, zijn nu ook bijna leeg. Een dagenlange zoektocht heeft niets opgeleverd. Wat nu gedaan?
Tja
er zit niets anders op de klanten te melden dat de kans erin zit dat bepaalde gerechten niet meer bereid kunnen worden. Als mijnheer wil, kan hij nog een croque monsieur krijgen. Mevrouw wenst op haar beurt een croque madame? Dat gaat ook. Een sandwich? Geen probleem.
Onze klanten zijn vaak makkelijke mensen. De bestellingen worden met de glimlach gewijzigd, de maaltijden met net niet hard genoeg gebakken frieten of wel heel erg al dente pasta zonder verpinken opgegeten. De klanten lachen onze verontschuldigingen weg. Geen probleem. We zitten tenslotte in de VIAVIA in Afrika en niet in een chique restaurant in Europa. De sfeer zit er duidelijk in.
Plots wordt het nog een beetje spannender. Het licht gaat uit. We zien geen steek meer voor ogen. Het wordt even muisstil. We horen kort daarna gestommel vanuit de keuken en van achter de bar. Alle klanten zitten braaf op hun stoel en wachten geduldig tot iedere tafel verlicht wordt door kaarslicht. Er is geen muziek meer, geen ventilator die voor verkoeling zorgt; wel krekels op de achtergrond en intiem kaarslicht. De VIAVIA is best een romantisch plekje Je zou bijna wensen dat er elke avond iets misloopt.
|
