We hebben er al een 6000 km opzitten. En ongeveer één vierde van onze tijd achter 't stuur was op onverharde wegen. Vooral Lesotho, Swaziland en de nationale parken van Zuid-Afrika hebben hier hun steentje toe bijgedragen. Onze auto piept en kraakt, maar het is vooral een 'sjierpend' geluid dat ons zorgen baart. We vermoeden dathet stof in de remmen is. Maar ja... we hebben geen van beide kaas gegeten van automechanica, dus het kan eigenlijkeender wat zijn.

Om die reden zijn we dan ook blij dat we vanuit Swaziland terug richting Zuid-Afrika hobbelen. De laatste 2 weken daar zullen vooral op geasfalteerde wegen zijn. Maar om vooral niet te vergeten hoe erbarmelijk de wegen er vaak aan toezijn, rijden we dus nog eens op een prachtexemplaar met stenen, zand, putten en bulten. Na veel gezwoeg en gevloek komen we aan een checkpoint. De politieagent haalt zijn schouders op wanneer we zeggen dat we blij zijn dat we er zijn geraakt. Is de rest beter? 'Yes. From here it is tarred road. Good road.' De definitie van het woord 'good' is voor de man duidelijk anders dan voor ons. Het is inderdaad een asfaltweg, ja, maar met zo mogelijk nog meer putten en bulten dan in de dirt road die we net doorploeterd hebben... Met een bang hartje (ocharme die banden!) zwalpen we

van de ene krater in de weg naar de andere. In alle eerlijkheid zijn we het een beetje beu. We verwensen de mensen met een 4x4 die gezwind over de weg dansen. Gelukkig hebben we voor Namibië een Toyota Hilux 4x4 gehuurd, dan zal het allemaal wat vlotter gaan. Maar nu moeten we het nog even uitzweten met onze Toyota Corolla. Alle respect trouwens, want we geraken uiteindelijk zonder kleerscheuren tot aan de grens en kunnen de rest van onze rit afleggen op perfecte wegen. Wat een verschil!

Bij het eerste service center van Toyota dat we passeren springen we even binnen met de vraag of ze eens naar onze remmen kunnen kijken? Geen probleem! Vooraleer ik Barbara kan uitleggen dat een man een ritje gaat maken om onze remmen te testen, kruipt de nobele onbekende achter het stuur en vlamt hij ervan door met alles en iedereen in de auto. Wanneer ik verweesd alleen achter blijf in de garage en word aangesproken met de vraag

of ze me kunnen helpen, zeg ik laconiek: 'I'm looking for the man that just drove off with my wife and kids.' Ik weet uiteraard dat alles ok is, maar Barbara staat toch even perplex. Ook Mateo en Julie vragen zich luidop af wie die vreemde man is.

Maar het is dus niks. Waarschijnlijk stof. 'It'll clear out.' Ondertussen fluit onze auto nog altijd even vrolijk als ervoor. Hopelijk jaagt het geluid de beesten niet weg in Kruger National Park! Want daar gaan webinnen en paar dagen naartoe!