's Morgensvroeg is het ideale moment. Tegen dat we goed en wel in het national park zijn, zitten Julie en Mateo mee vooraan in de auto op onze schoot. En dan is het genieten. We bollen rustig rond en proberen als eerste een dier te spotten. Mateo is de strafste van allemaal. 'Kijk daar, een olifant!' fluistert hij. Onze kids weten dat ze stil moeten zijn als de ramen open staan. 'Sssst, anders jaag je de dieren weg,' zegt Julie heel flink.

Het blijft enorm indrukwekkend om al die beesten in het wild te zien. Met grote ogen en open mond kijken ze toe. Maar na een tijdje haakt Julie af. Ze verhuist dan naar de achterbank en speelt rustig met haar pop. Mateo blijft veel langer geïnteresseerd, maar ook hij verkiest uiteindelijk samen met Julie te spelen. Mama en papa zullen het wel laten weten wanneer er nog iets te zien valt!

En wij genieten dus tegen 100 per uur. Soms lijkt het wel een eeuwigheid voor we weer iets zien. Maar dan manen we onze kindjes weer aan stil te zijn. 'Waarom?'is dan de standaard reactie van Julie. Mateo is wel onmiddellijk weer één en al aandacht. Het is ook de moeite: een familie olifanten die komt drinken aan een waterplas ('Dat baby olifantje is een echt schatje! Mogen we dat mee naar huis nemen?'), twee leeuwen die langs de kant van de weg liggen te zonnen (Zo lief! Je zou bijna uitstappen om ze te gaan aaien!'), een eenzame neushoorn die stofwolkjes doet opwaaien wanneer hij uitademt met zijn neus vlak boven de grond ('De mensen mogen niet op neushoorns jagen, hé papa?'), een kudde zebra's, wildebeesten, blesbokken, ... Je kan deze beestjes ook allemaal in de zoo zien, maar dit is toch écht wel iets anders!