Hey folks!

Het is een tijdje geleden, we know! Maar we kunnen er niets aan doen. Er is gewoon geen internet! Maar vandaag wel, dus kunnen we nog eens iets op onze blog posten.

***

werd dus goed gemaakt door een rit op Zuid-Afrikaanse wegen van topkwaliteit. In Lesotho zou het een ander verhaal worden! 'I would not go there with your car if I were you!' was het standaard antwoord van elke 'local' die we tegenkwamen... Dus dat wilden we toch even met eigen ogen zien, niet waar?

Plots staan we aan de grens, eigenlijk sneller dan verwacht. 'Hopelijk moeten we niet heel de 

koffer uitladen!' zegt Barbara. 'Of al ons eten afgeven!' reageert Serge. Het is toch altijd een beetje spannend een grensovergang: gaan ze ons extra vriendelijk behandelen omdat we toeristen zijn of net extra vervelend doen?

Het is rustig. We weten niet goed waar naartoe. Normaal gezien word je kordaat richting douane gedirigeerd of kan je de massa volgen. Hier staan we een beetje verloren te draaien. Een man staat zijn auto te wassen. Een vrouw vult emmers met water onder het toeziend oog van een man in uniform. Een tiental mensen zitten op de grond tussen valiezen en zakken. Wanneer Serge richting slagboom rijdt doet de man in uniform teken te parkeren. En  hoe moet het nu verder? Na wat zoeken vindt Serge het kantoortje van de douane. 'Where are the others?' vraagt de vrouw in uniform steng. Natuurlijk... ook Julie, Mateo en Barbara moeten er bij zijn - even niet aan gedacht. Van zodra ze onze kinderen zien gaat het echter allemaal snel, én met de glimlach. Voor we het weten zijn we de eerste controle gepasseerd - zonder controle van bagage, autopapieren of iets anders.

Aan de Lesdothiaanse kant verwachten we andere toestanden. De eerste vrouw die we tegenkomen is echter alweer enorm gecharmeerd door onze kids: ze neemt Julie onmiddellijk op de arm, streelt haar over haar bolletje en het ijs is weer gebroken. Ook de man van immigrations is heel aimabel. Hij stelt honderduit vragen over België en vindt het enorm tof dat we zijn land bezoeken. 'Anything else that we need to do? car papers, permit to enter Lesotho by car...?' Allemaal niet nodig. Gewoon nog een taks betalen en hopla, we zijn in Lesotho! Zo een eenvoudige grensovergang hebben we nog nooit meegemaakt! En het ziet er allemaal nog enorm idyllisch uit ook: schapen naast het douanekantoor, prachtige bergen op de achtergrond, ...

Maar dan krijgen we de lang verwachte 'dirt roads', zoals beloofd. We hobbelen tegen een slakkentempo over barslechte wegen. 'Als dit heel de tijd zo blijft zie ik het echt niet zitten.' zegt Barbara na 10 minuten. We geraken inderdaad amper vooruit. De omgeving is prachtig, de mensen geweldig (Iedereen die we passeren begroet ons. Ze stappen dan ook bijna even snel :-) ), maar tegen 5km/uur gaan we er nooit geraken. Ondertussen vlamt er nu en dan een 4x4 voorbij. 'Ja. Zo kan ik het ook!' zegt Serge. Mateo vraagt waarom we zo traag rijden.

Julie wil weten wanneer we 'thuis' (= onze tent) zijn. 'We kunnen ook gewoon terugkeren.' oppert Serge.

Gelukkig staan we na een half uur op 'tarred road'. We kunnen terug doorrijden. Het is wel oppassen geblazen, want de weg zit vol met 'potholes' (serieuze kraters) of 'humped zebra crossings' (kanjers van vluchtheuvels) beide zonder aankondiging. Maar kom, we geraken terug vooruit. 'Het valt uiteindelijk nog wel mee!' zeggen we een beetje overmoedig. Overmoedig, ja, want de eindbestemming zullen we niet halen...

De laatste 10 km zijn weer 'dirt road'. En deze keer maken we ons echt belachelijk met onze 2 wheel drive. Wanneer we aan het stuk verschrikkelijk slechte weg beginnen staat er een viertal kinderen te waaien. Ze lopen met ons mee. Ze stappen met ons mee. Ze slenteren rustig mee terwijl wij de wagen millimeter per millimeter over grote stenen en door putten wringen. Na 500 meter geven we het op. Het is het niet waard om onze auto stuk te rijden. Hierdoor missen we iets wreed schoons, maar in het geval van een lekke band (in het 

beste geval) missen we nog veel meer. Close but no sigar!

We keren helemaal terug naar af. Een andere weg nemen is geen optie, want het gaat naar 't schijnt van kwaad naar erger. We zullen eens moeten terugkomen met een 4x4! We rijden helemaal de andere kant uit en gelukkig wordt de weg steeds beter: om de 10 meter een gat in de weg i.p.v. om de 5 meter. We moeten wel ver doorrijden, want er is niets om te overnachten. We komen heel de dag dan ook niet 1 blanke tegen. We zien wel ontelbare schapen en koeien. Mateo en Julie houden een wedstrijd om ter meeste dieren zien, tot ze er ruzie over beginnen te maken. Ze zitten dan ook al lang in de auto, de arme dutskes. Dit was niet de bedoeling!

Noodgedwongen parkeren we de auto op een parking van een duur hotel. De prijs van een kamer komt overeen met ons budget voor een dag. Na onderhandelen krijgen we een kamer voor een redelijke prijs, maar het roept herinneringen op aan overnachtingsplaatsen toen we low budget met de rugzak rondtrokken. Even overwegen we toch de dure kamer te nemen, maar wanneer we onze kindjes vrolijk zien rondspringen in de kamer met slechts

drie bedden en Mateo gedecideerd horen zeggen 'Ik wil op een matje op de grond slapen!' beslissen we toch ons budget te respecteren. Het blijkt een goede keuze. We eten met het geld dat we besparen lekker pizza. En we slapen als een roosje (behalve Barbara want die heeft te veel gegeten)!

Het is allemaal even anders dan Zuid-Afrika, het is Lesotho style. And we like it! Morgen proberen we een andere mooie plek te bereiken.

To be continued.