Een jaar geleden (het weekend van 10 en 11 maart 2012) zaten we met ons tweetjes een weekendje in de Ardennen zonder kids. Dat gebeurt niet vaak. Het is altijd veel te leuk met Mateo en Julie erbij. Maar zonder kinderen heeft zeker ook zijn voordelen. Zo is er de tijd om nog eens echt te praten en plannen te smeden voor de toekomst. En waar praten Barbara en Serge over als ze in de toekomstige tijd spreken: reizen, uiteraard. Het idee werd geopperd om toch weer voor langere tijd te vertrekken. Waarom niet het westen van Australië? Evident zou het niet worden met o.a. de job (Serge was ten slotte toch coördinator van de school – zo gemakkelijk zouden ze hem niet laten vertrekken), de kinderen, het huis hier in België, de achterblijvers, … Maar dromen mag. Niet waar? Probleem is dat het bij ons nooit bij dromen alleen blijft. De vorige dromen zijn ook uitgekomen.

Ondertussen is er weer veel gebeurd. Met misschien wel als meest gunstig element: Serge is opnieuw gewoon leerkracht, dus langere tijd op reis gaan is weer mogelijk! (Het had anders gekund. Hij had nu ook adjunct-directeur kunnen zijn. Maar niet dus.) Eerste wapenfeit van het schooljaar 2012-2103 was dan ook een aanvraag ouderschapsverlof. “Je gaat veel te snel!”, zei Barbara, maar de eerste stap was dus gezet.

En daarna vloog de tijd voorbij zonder dat er veel gebeurde. We vertelden al wel tegen familie en vrienden dat we plannen hadden om weer op stap te gaan, deze keer mét kinderen, maar meer konden we ook niet vertellen. Nu en dan zijn er echter van die triggers: een artikel in een tijdschrift over een gezin met 2 jonge kinderen op reis in Namibië, onze kinderen die spontaan een “wij gaan met vakantie naar Afrika”-spel spelen. Zuidelijk Afrika lonkte. Austalië was een waardige concurrent. Griekenland en Turkijke waren ook een optie. Er werd gewikt en gewogen. Een gesprek met ex-Zuid-Afrika reizigers met kinderen hielp ons kiezen.

Half januari 2013 hebben we een ticket gekocht met als reisbestemming Zuid-Afrika en Namibië. In reisverslagen die we lazen werd steevast aangeraden alles één tot anderhalf jaar op voorhand te beginnen plannen. Wij hadden nog drie maanden de tijd om alles voor te bereiden: reisroute, transport, overnachtingen, materiaal, gezondheid, werk, geldzaken, … “Moet lukken. Gewoon doen. “ zei Serge. En ja… ergens eind februari lag alles min of meer vast. Vooral min, want we houden er niet zo van om op voorhand te veel vast te leggen.

We zaten goed op schema. Tot Serge 6 weken voor het vertrek tegen de grond kwakte met zijn fiets en zijn sleutelbeen brak. Wat een timing! We zullen de brommer die langs rechts op het fietspad kwam voorbijgevlogen eeuwig dankbaar zijn. Gelukkig zei de chirurg dat op reis vertrekken wel moest lukken. Sinds gisteren wordt er dus met kine gewerkt aan een spoedig herstel. Want… 

op maandag 15 april 2013 start ons avontuur!

Barbara & Serge en Mateo & Julie