Het is mijn eerste uitstapje naar Dakar. Ik ben onderweg met N’Geuff, een van de werknemers van de VIAVIA. We zitten in een propvolle bus. Op zich niks speciaals, bij ons zitten de bussen ook vaak propvol. Het ziet letterlijk zwart van het volk. Op zich ook niks speciaals, tram 24 zit bij ons ook vaak vol met mensen met een donkere huidskleur.

En toch…

Het is warm. Iedereen staat op elkaar gepropt. Mijn hemd plakt tegen mijn lichaam. Er tikt iemand op mijn schouder. Ik kijk om en verwacht iemand te zien die wil passeren om uit te stappen. Een man duwt me echter geld in de hand en doet teken om het geld door te geven. Het loketje om een busticket te kopen bevindt zich achteraan in de bus en een van de mensen die vooraan is ingestapt geeft geld door om een kaartje te kopen. Het is het begin van voortdurend tikken op schouders en doorgeven van geld en ticketjes. Alles verloopt heel correct. En blijkbaar koopt iedereen braaf een ticketje, want het houdt gewoon niet op, een uur aan een stuk over en weer. Er gaat geen frank verloren. Geen zwartrijders in Dakar!

Tussen elk “geef geld/ticket door aan je buurman”- moment leun ik tegen een bar in de bus en geniet ik van de kleurrijke taferelen die de revue passeren. We rijden eigenlijk door een gigantische openlucht supermarkt waar alles te koop is. Ik zie prachtig geklede vrouwen -rijk of arm, iedere vrouw besteedt enorm veel aandacht aan haar garderobe- door het grootwarenhuis kuieren. Verkopers zitten voor hun koopwaar te wachten op een klant of omsingelen de bus telkens als we stoppen om hun waren te slijten: kranten, handdoeken, fruit, blikken ananas, … noem maar op. Ik heb een hekel aan winkelcentra, maar op deze manier is het wel leuk: rustig mensen observeren.

De bus rijdt voorbij jongens die een weefgetouw bedienen. Tegen een hels tempo beulen de jongeren zich af om op zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk doeken te weven. We staan vast in de file, dus ik kan ook hen rustig observeren. Het zijn nog jonge gastjes, van een jaar of 12. Het weefgetouw staat geen seconde stil. Er staan zweetdruppels op hun voorhoofd. Het doet me denken aan de beelden in de film Daens en ik word er stil van.

Het kan toch niet zijn dat kinderen van een jaar of tien moeten werken om te overleven en geen toegang hebben tot onderwijs.

Ik ben zo in gedachten verzonken dat ik de talibé’s niet heb gezien. Ik merk hen pas op wanneer ik hun gezang hoor. Ze staan naast de bus en bedelen om geld. Ze zingen met frêle stemmetjes een pracht van een lied. Het contrast met de (relatieve) luxe rond hen is groot. Ik krijg een krop in mijn keel. Tranen springen in mijn ogen.

Het kan toch niet zijn dat kinderen van een jaar of tien elke dag opnieuw de straat op moeten om eten bij elkaar te bedelen?

Dit korte bezoekje aan Dakar heeft me weer even wakker geschud. In de beschermde enclave van de VIAVIA merk je namelijk niet veel van de harde “survival of the fittest”-condities in Dakar.