Op de terugweg van een bezoekje aan een schooltje in
Rufisque waar Lies verantwoordelijk voor is, luisteren we naar het gesprek
tussen Lies en Fatou Kine. Ze bespreken geagiteerd allerlei zaken die mislopen
in Senegal. Wij zien alles nog door de roze bril van een toerist die alles wat
hij meemaakt als tof ervaart, omdat het zo anders is dan thuis. Fatou Kine en
Lies vinden het echter niet meer amusant. Ze zijn t een en t ander grondig
beu. Wij gniffelen zoals twee kleine kinderen die luisteren naar volwassenen
die zich alweer eens een keer druk maken, maar tegelijkertijd luisteren we met
rode oortjes naar wat ze allemaal vertellen. Het werkt redelijk ontluisterend.
Het verkeer vertraagt. Deze keer is de oorzaak niet
een ordinaire file, maar een car rapide die gekanteld is. De zijkant is
volledig opengereten. Al een chance dat
er niemand gewond is! zegt Lies, Ik
wéét waarom ik de toeristen telkens opnieuw waarschuw niet met een gekleurde
bus rond te rijden! Die mannen rijden veel te gevaarlijk! Een andere car
rapide smijt zich tussen het verkeer en wringt zich zonder pinken tussen ons en
de taxi voor ons. Tu as vu ça?
vraagt Fatou Kine. Pinken doen ze hier
niet. In het beste geval steken ze hun arm door het raam om duidelijk te maken dat
je moet wachten. Allez, allez,
roept Lies tegen een voetganger, steek
dan toch over! Ze zijn echt niet gewoon dat iemand stopt om ze te laten
oversteken. Ze flikkert met de grote lichten van de auto. De man steekt
onzeker de straat over, terwijl hij een zak aardappelen op zijn hoofd
balanceert. Een andere auto steekt ons langs rechts voorbij en rijdt de man
bijna omver. Hij kan nog net op tijd wegspringen. De chauffeur was duidelijk
niet van plan om te stoppen. Mais, ce
nest pas possible! reageert Fatou Kine. Even verder blokkeert dezelfde
chauffeur de weg. Hij blijft consequent links rijden en wil niet wijken. Lies
toetert er duchtig op los en gebruikt de grote lichten, maar er wordt niet
gereageerd. Alors, la madame de ministre
pour transport a encore beaucoup de travaille! merkt Lies op. Verkeersregels bestaan hier niet echt of
worden gewoon niet toegepast.
Het verkeer vertraagt opnieuw. Ook deze keer is een
file niet de oorzaak. Er passeert een auto van de gendarmerie, en nog een, en
nog een, allemaal gloednieuwe TOYOTA 4X4. Ze blinken nog. Er passeren er een
stuk of tien. Voila, daar gaat ons
belastingsgeld naartoe, roept Lies Ik
had ze moeten tellen! Het zijn er al zeker een stuk of tien! zegt Fatou
Kine. Ondertussen zijn er een twintigtal gepasseerd en er komen er nog aan. De regering belooft investeringen in onderwijs,
maar steekt al het geld in autos! repliceert Fatou Kine. Wanneer de colonne
is gepasseerd, zien we het verschil met de andere autos. Het contrast is
groot. Alles ziet er afgeleefd uit en vuil. Dat kan ook niet anders, want naast
de weg is het één grote modderpoel. Regarde
ça! zegt Fatou Kine. Alles staat
hier onder water! Lies reageert: De werken zullen gedaan zijn voor de
regen. Dat heeft hij beloofd. Ondertussen is het regenseizoen voorbij en het
werk is nog niet klaar! De huizen hier stonden allemaal onderwater. Tu te
rappelle? Vroeg of laat zitten we hier met een cholera epidemie! antwoordt
Fatou Kine. Het verkeer vertraagt voor de derde keer. Het is niet
de laatste keer tijdens deze rit. We zien een groot kleurrijk bord met de tekst
TOUT VAN CHANGER. Voor de vele Senegalezen die 5 jaar geleden hun stem hebben
gegeven aan president Wade die grote veranderingen voorspelde is de maat vol.
Ze zien enkel gigantische files, stroompannes, hoge benzineprijzen, extra
taksen, dure levensmiddelen, gebrek aan onderwijs, enz. Er moet nog veel veranderen. En hopelijk
blijft het niet bij een loze slogan.
|