|
In alle eerlijkheid: het is tot hiertoe af en toe al een beetje moeilijk geweest. Het is vaak echt frustrerend als je geconfronteerd wordt met een situatie waar je niets aan kan veranderen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Je hebt bijvoorbeeld een hoop werk: tientallen e-mails die je wil/moet beantwoorden, maar er is geen elektriciteit van negen uur s morgens tot zes uur s avonds. Net op het moment dat je maag begint te knorren en je het wachten beu bent en naar huis wil gaan is er weer stroom
Je beslist om dus toch nog wat te werken. Het wordt zeven uur, 8 uur
Je beseft plots dat je langer aan het werken bent dan thuis als vrijwilliger! En ‑LAP- een andere coupure! Tja
er zit niets anders op dan naar huis te gaan. De onbeantwoorde, dringende e-mails zijn dan maar voor een andere keer
Niets aan te doen!
We lopen samen naar huis. De maan verlicht de straat. Gelukkig maar, want er is nergens elektriciteit. De mensen zitten in kleine groepjes op de straat rond een klein vuurtje te koken. Ze zitten voor onafgewerkte huizen, omdat ze geen geld hebben om hun huis af te werken en omdat ze geen lening krijgen van de bank. Wij lopen in de richting van de VIAVIA, langzaam naar een buurt waar wel stroom is. Wij lopen in de richting van een lekkere, gevarieerde maaltijd (het eten in de VIAVIA is echt wel lekker) en een kamer met meer luxe dan een doorsnee gezin hier in de buurt, terwijl het slechts een tiende is van de oppervlakte van ons stulpje in de tijd in de Montignystraat (en dat was wreed klein).
We beseffen dat we het echt wel niet slecht hebben en beslissen om niet meer te mopperen en de zaken gewoon te aanvaarden zoals ze zijn. Als iemand dan vraagt Ca va?, antwoorden we met Senegalaisement., d.w.z. dat we ons neerleggen bij de feiten en niet moeilijk doen als er iets niet in orde is.
|
