Omdat de gynaecoloog had gezegd dat het toch nog een paar dagen ging duren, ging ik ervan uit dat het toch pas in het weekend zou gebeuren. Ik ben dus woensdag nog naar de kapper geweest, met Stijn naar de winkel voor nieuwe kleren, ... Ik voelde me hierna wel uitgeput, maar verder niks aan de hand. 's Avonds ben ik dan te voet Mathijs gaan halen van de creche, ik had z'n fietsje mee. Mathijs ging redelijk snel dus ik moest bepaalde stukken snelwandelen/lopen. Toen ik thuis was, voelde ik krampen in mijn buik, maar ik dacht dat ik mij gewoon te hard had ingespannen. De krampen bleven wel duren, vooral wanneer ik gewoon recht zat deed het pijn. Een boekje voorlezen aan Mathijs was moeilijk. De krampen leken voorweeen te zijn, ik heb nog gebeld met 'bomma' en met 'oma' maar ik heb niets gezegd over die voorweeen. Rond 21u begonnen die 'voorweeen' wel heel snel en regelmatig te komen, eerst 6 minuten ertussen, maar al snel 5 minuten ertussen en steeds heviger. Dus de echte weeen waren begonnen. Johan wilde dit (naar goede gewoonte) weer eerst niet geloven Mathijsje was ondertussen ziekjes wakker geworden, hij wilde enkel op mijn schoot zitten. Daar zat ik dan, met een wenend Mathijsje op mijn schoot en terwijl aan het puffen ...niet ideaal Iets voor 23u naar 'bomma' gebeld om te zeggen dat ze moesten komen om op de kindjes te passen. Wanneer zij arriveerden, kwamen de weeen al om de 2 minuten dus het was echt hoog tijd om naar het moederhuis te vertrekken! Om 23u30 kwamen we daar aan. Ik had al 7 cm ontsluiting, dus we hebben dan beslist om geen epidurale verdoving te nemen. Ik twijfelde, omdat ik 2 weken ervoor al zo een erge pijn had gehad aan mijn rug, ik wist niet of ik nog een keer zo'n erge pijn wilde meemaken. De anestesist was beschikbaar maar de vroedvrouw zei dat het echt niet lang ging duren. Dus dan maar op de natuurlijke manier. Ik ben blijven rechtstaan tot ik persdrang kreeg. Dan snel gaan liggen en ik mocht ineens mee duwen. Ze hebben gewacht om de vliezen te breken tot de gyn er was, want de vliezen was het enigste dat de baby nog tegenhield. Wanneer de vliezen gebroken waren ging het heel snel. Het deed heel veel pijn, maar de prenatale oefeningen hebben me echt geholpen! Om 00:30, een uurtje nadat we waren binnengekomen in het moederhuis, was ons Jonasje geboren! 3,750kg - 49,5cm , perfect kindje! Wanneer hij nog op mijn buik lag, deed hij zijn oogjes al open en keek al rond. Nu is ons gezinnetje compleet!
Ondertussen is "de laatste week" aangebroken ... ik heb al een paar keer wat oefenweeen gehad, maar die zijn telkens gestopt. De gynaecoloog heeft gisteren gevoeld dat de baarmoederhals al wat verweekt is, en er is een losse vinger ontsluiting, maar de hals ligt nog naar achter dus het zal nog een paar dagen duren. Ik hoop dat "een paar dagen" 1-2 dagen is en geen 3-4, het begint echt superzwaar te worden om te stappen en te zitten, ondertussen heb ik vaak pijn in mijn linkerbeen En ik ben natuurlijk super benieuwd om ons kindje te zien!!! De osteopate had gevoeld dat hij toch wat geschrokken was van wat er afgelopen week was gebeurd met die hernia, omdat hij rustiger aanvoelde. Ik vond eigenlijk ook al dat hij kalmer was, maar misschien is dit ook omdat hij steeds minder plaats heeft. Volgens de metingen is hij al meer dan 40 weken, en weegt hij 3.650kg ... stevige brok Ik kan nu niks anders doen dan wachten ... waar ik echt niet goed in ben
Mathijsje was ondertussen ziekjes wakker geworden, hij wilde enkel op mijn schoot zitten. Daar zat ik dan, met een wenend Mathijsje op mijn schoot en terwijl aan het puffen ...niet ideaal 
En ik ben natuurlijk super benieuwd om ons kindje te zien!!!
