Ondertussen is er veel gebeurd. Vanaf 21 mei ben ik officieel in moederschapsrust. Ik dacht dat ik dan wel tijd genoeg ging hebben om alles rustig klaar te maken, nog wat spulletjes halen in de winkels,... nee hoor. Ik heb weer een hernia in mijn rug gekregen. Woensdagavond voelde ik een soort krampen in mijn rechterkuit, 's nachts werd dit steeds maar erger, en tegen de ochtend kon ik niet meer uit mijn bed Met de gyn, osteopaat en huisdokter overlegd: alle drie adviseerden ze mij om een dag in bed te blijven en de volgende dag dan proberen of ik naar de osteopaat kon gaan om het te verhelpen. Ik had niet veel andere keuze aangezien ik niets anders kon doen dan liggen. Tegen de avond kon ik wel terug rechtstaan, heeeeel voorzichtig, dus ik had er goede hoop in. De volgende ochtend dan opnieuw geprobeerd om recht te staan: dat was een ramp!! Pijnscheut vanuit mijn bekken tot helemaal in de tenen van mijn rechtervoet, afschuwelijke pijn, ik ben terug op mijn bed gevallen, op mijn rechterkant gaan liggen omdat dit dan het minst pijnlijke was, en vanaf dan kon ik niks meer, ook niet meer omdraaien of anders gaan liggen. Mijn osteopate is dan toch maar op huisbezoek geweest maar vanaf zij aan mij kwam kreeg ik enorm veel pijn, die pijn-aanval duurde enorm lang, ik lag helemaal te schokken, en ik kreeg ook nog eens pijn in mijn linkerbeen, waarschijnlijk omdat ik al meer dan 6 uur in dezelfde positie lag. Zij raadde aan om de huisdokter te laten komen om een hospitalisatie te regelen. De dokter is zo snel mogelijk gekomen, zij heeft een ambulance geregeld en overlegd met de gynaecoloog die dan ervoor zou zorgen dat een ortopedist mij zou onderzoeken in het ziekenhuis. Toen de dokter zei dat het mogelijk was dat de bevalling zou ingeleid worden, voelde ik mij heel emotioneel. Ik wilde niet dat ons kindje zo op de wereld zou komen. De ziekenwagen was er heel snel, zelfs net voordat Johan terug thuis was van z'n werk. Ik lag in mijn bed op de eerste verdieping, om mij naar beneden te krijgen, zou ik in een draagstoel moeten gaan zitten, maar dit was onmogelijk. Dus brandweer erbij gehaald. Ik kon niet geloven wat er allemaal gebeurde... het ging ook allemaal zo snel ineens. De ambulanciers hebben mij heel voorzichtig op een draagschelp gelegd (gelukkig met 2 helften die onder mij konden geschoven worden), en werd ik in een "boot" gelegd - zo een rode bak die je in de films onderaan een reddingshelikopter ziet bungelen ... dan werd ik opgepakt, naar de bureau gedragen en uit het raam geschoven op het platform van de brandweerwagen (de straat was intussen afgezet door de politie) ... het was superhard aan het regenen, recht in mijn gezicht maar ik kon niks doen want ik was helemaal ge-immobiliseerd. Gelukkig was ik snel beneden en in de ziekenwagen. Dit was een heel vreemde ervaring. Ik ben wel heel dankbaar dat het super-ambulanciers waren, zij hebben mij echt gerustgesteld, heel professioneel en zorgzaam gewerkt. In het ziekenhuis stelde de ortopedist vast dat het inderdaad om een hernia ging, en hij heeft nog snel kunnen regelen dat ik een cortisone spuit in mijn ruggegraat kon krijgen. Dat infiltraat zou pas de volgende ochtend beginnen werken, maar omdat ik nu terug op mijn rug lag en omdat ik een lokale verdoving had gekregen voor de ruggeprik, had ik niet meer zoveel pijn. En de volgende ochtend begon het infiltraat inderdaad te werken, ik voelde niet zo veel pijn meer en na een paar uurtjes kon ik terug rondlopen. Ik mocht dan eigenlijk terug naar huis, maar omdat ik nog niet zonder die bed-beugels en hangers recht kon gaan zitten, ben ik toch nog maar een nachtje extra gebleven. Stijn en Mathijs misten mij wel heel erg, voor hen was het niet leuk dat mama in het ziekenhuis lag, maar ik ben ervan overtuigd dat dit toch het beste was. Ondertussen werd ik 3 keer per dag aan de monitor gelegd om te zien dat alles in orde was met ons babytje, hij voelde zich prima en was heel actief. Gelukkig! Nu moet ik zeker opletten dat ik niets verkeerd doe, want die hernia is er nog, ik voel alleen die pijnscheuten niet meer. Hopelijk is de hernia volledig genezen wanneer de bevalling begint ...
... dan werd ik opgepakt, naar de bureau gedragen en uit het raam geschoven op het platform van de brandweerwagen (de straat was intussen afgezet door de politie) ... het was superhard aan het regenen, recht in mijn gezicht maar ik kon niks doen want ik was helemaal ge-immobiliseerd. Gelukkig was ik snel beneden en in de ziekenwagen. Dit was een heel vreemde ervaring. Ik ben wel heel dankbaar dat het super-ambulanciers waren, zij hebben mij echt gerustgesteld, heel professioneel en zorgzaam gewerkt.
