Jammer genoeg kan ik vandaag niet zeggen dat het hier zonnig is... Vandaag is het maar een grijze dag. Niet zo fijn dus. Maar dat neemt natuurlijk niet weg dat alles hier nog altijd heel erg goed gaat. Meer nog, zonder het goed en wel te beseffen ben ik hier al meer dan twee maanden. Ik ben dus al goed over de helft. Al denk ik dat ons mama dat niet zo heel erg vindt. Op haar kaartje schreef ze deze week dat ze nu echt wel al begint af te tellen. Hun bezoek tijdens het paasweekend zal me dan ook deugd doen. Jana is dit weekend niet op bezoek kunnen komen omdat ze ziek is en daar had ik toch wel naar uit gekeken.
Deze week ben ik volop bezig geweest voor mijn bachelorproef. Ik heb enkele interviews afgenomen en ik ben samen met mijn collega's op bezoek geweest naar enkele andere pension de familles. Eigenlijk vond ik dat best wel interessant om te zien. Op deze manier heb ik een zicht op hoe andere organisaties binnen zo'n structuur werken en waar de verschillen liggen. En ik moet eerlijk zijn, ik ben blij dat ik het pension de famille hier in Metz mag stage lopen. Ik merk op dat we over voldoende middelen beschikken om een goede werking te kunnen garanderen. Dat is duidelijk niet het geval. Het is toch wel elke keer een beetje slikken hoor. Mensen die in een pension de famille leven, hebben het echt niet goed. Het is soms wel hard om te zien dat er zoveel mensen zijn die het zo slecht hebben. En het moeilijkste van al is dan beseffen dat je niet iedereen kan helpen...
We zijn ook aan ons project begonnen met de kinderen die in mei hun communie zullen doen. We verwelkomen ze vanaf nu iedere woensdag. Ze worden in groepjes verdeeld en werken zo mee in het tehuis. Er is een groepje dat met franck werkt aan een insectenhotel dat ze dan op het strand van Woippy gaan zetten als het klaar is. Zo kan iedereen in de wijk zien wat de samenwerking tussen het tehuis en de kinderen heeft opgeleverd. Het andere groepje werkt samen met mij in de keuken. We maken dan een heerlijk vier uurtje voor alle kinderen. Deze week heb ik samen met hen en enkele bewoners cupcakes gemaakt. Was dat een feest ja! En de kleine Thomas die had al meer geproefd tijdens het maken van de cupcakes dan daarna ;) het derde groepje knutselt dan met Laurie. En week na week schuiven we door zodat iedereen eens iets anders heeft gedaan. Binnenkort gaan we met hen paaseieren rapen, dat wordt vast en zeker ook een hele leuke boel. Wat nog het meest fantastische is, dat is de eerlijkheid van alle kinderen. Er was er eentje dat dacht dat ik een Chinees was omwille van mijn accent. Oeps foutje ;)
Voor de rest gaat het leven in het pension zijn gewone gangetje. De bewoners hebben hun dagdagelijkse zorgen maar samen komen we er wel uit. Het zijn soms dan ook net die kleine dingen die we hier doen die voor hen een groot verschil maken.En ik ben blij dat ik voor hen het verschil kan maken. Al was het maar gewoon even een glimlach geven. Dat maakt voor hen al een groot verschil. Hen gewoon laten merken dat ze echt van belang zijn. Vaak hebben ze niemand meer en zijn de mensen van het pension de enige die ze hebben. Ik ben echt blij dat ik daar deel van mag uitmaken. Bovendien zijn ze zo dankbaar voor alles wat je doet... Ik hoop dan ook dat de rest van mijn stage zal blijven zoals ze nu is.
Vandaag (zaterdag) heb ik een rustdag genomen. De vermoeidheid begint toe te slaan en had nood aan een dagje rust en ben er in geslaagd. Nu kan ik morgen weer vol goede moed schrijven aan mijn bachelorproef en kan ik maandag met open ogen naar mijn stage vertrekken. En natuurlijk ook wat aan ons kleine zus denken. Ze is vertrokken naar de Panne om haar monitorscursus te doen. Jaja, er is er eentje die in mijn voetsporen gaat treden! Succes kleintje!
