Hier nog even een kleine update voor het slapengaan. Graag wou ik even mijn ervaringen van de afgelopen dagen met jullie delen. Ik ben namelijk begonnen in een ander 'onderdeel' van de organisatie Fondation Abbé Pierre. Na mijn verkenning in de boutique ben ik deze week gaan helpen in het pension de famille van de organisatie. Het is een tehuis voor mensen die geen onderdak vinden en bovendien ook niet in staat zijn om zelfstandig te wonen. Allemaal om diverse redenen (ziekte, verslaving...) In het tehuis hier in Metz wonen 11 mensen die elk hun eigen, zeer unieke maar ook aangrijpende verhaal hebben. Elk zijn ze in het tehuis beland om hun eigen reden.
De eerste dag had ik het echt moeilijk toen ik thuis kwam. Bij enkelen onder hen kan je echt het verdriet in hun ogen lezen. Toch vormen ze een hechte familie. Er was een dame die meteen zei: 'Welkom in onze familie'. En zo zien ze elkaar ook echt. Als een grote familie. In het tehuis zijn er enkele gemeenschappelijke ruimtes waar ze samen kunnen tv kijken, koken, eten, een ontspanningsruimte... Daarnaast hebben ze elk hun eigen studio. De inwoners van het pension worden tot niets verplicht. Ze kunnen mee eten met de gezamenlijke maaltijden, mee op uitstap gaan... Maar ze MOETEN niets. Het tehuis is super gezellig ingericht zodat het voor hen niet alleen een huis is maar ook een echte thuis. Ik heb deze week ook een handje geholpen. Vooral met het klaarmaken van het eten, het verzorgen van de dieren in de tuin, een babbeltje met hen slaan.... Daarnaast heb ik ook enkele intake gesprekken mogen volgen van mensen die graag in het tehuis zouden komen wonen. Regine, de verantwoordelijke van het tehuis, is diegene die uiteindelijk beslist wie er bij de groep mag komen en wie niet. Zij kent de groep het beste en het is zeer belangrijk dat de harmonie in de groep behouden blijft, ook als er nieuwe inwoners komen. Morgen (donderdag) gaan we met hen een namiddag naar de plaatselijke kermis hier in Metz. Daarna mogen ze op uitnodiging naar de film 'Aur bord du monde', een documentaire over daklozen in Parijs. Ik heb het genoegen met hen mee te gaan morgen. Volgende week gaan we samen de leefruimte een nieuw kleurtje geven, benieuwd hoe dat zal aflopen ;)
Het is best wel zwaar en hard maar toch geeft het me veel voldoening dat ik iets kan betekenen voor deze mensen. Soms wou ik dat ik meer kon doen...
En na al dat harde werken in het pension is het nog niet gedaan, wanneer we s'avonds thuiskomen schieten we meteen in gang om aan onze schooltaken te werken. Maandag moeten immers onze eerste taak worden ingediend en volgende week vrijdag komt mijn stagebegeleider van de Arteveldehogeschool op bezoek om te kijken hoe het hier gaat. Tegen dan wil ik mijn organisatieverslag (lees project ;)) af hebben omdat het iets is dat ik onmogelijk kan opsturen. Ik wil het hem dus graag meegeven maar er is nog werk aan de winkel.
Maar eerst ga ik een beetje slapen. Zoals voorspeld vragen de eerste weken hier veel energie. Nieuwe mensen ontmoeten, een hele dag Frans praten, .... maar dat neemt niet weg dat ik hier elke dag ontzettend veel levenservaringen opdoe die ik nooit meer zal vergeten. Trouwens de onze kookkunsten hier gaan er ontzettend op vooruit ;)! We gaan echte chefs zijn als we thuiskomen.
