Een kleine drie maanden geleden werd mijn echtgenote getroffen door een beroerte. Omdat ik de daarop volgende dagen, weken en maanden prioritair met haar revalidatie bezig ben geweest restte er nauwelijks tijd om deze blog 'up to date' te houden. Nu ze voldoende gerecupereerd is, zal ik gaandeweg te volgende weken opnieuw aan het bloggen kunnen slaan en wens u alvast bij deze al het nodige leesgenot...
De Amerikaanse illustrator en kunstdocent Robert Florczak (°1950) steekt zijn afschuw voor de uitwassen van de Moderne Kunst niet onder stoelen of banken. In amper zes minuten maakt hij rekening...
Ik heb een boontje voor Adele (zie mjn blog van 13 november ) . Deze stunt van Graham Norton behoort nu al tot de muziekgeschiedenis. Schitterend...!!!
De inkt va'n mijn smeelbede om Wim Delvoye terecht te wijzen was amper droog (zie mijn vorige blog) of hij krijgt vandaag al lik op stuk. Darya Safi, een Iraanse mensenrechtenactiviste en schrijfster van het boek 'Lopen tegen de wind' maakt vandaag in 'De Standaard' onder de fijne titel 'Onzin uit een kakmachine' brandhout van het gewouwel en de prietpraat van de 'Profeet van de Poepdoos'. Snoeihard haalt ze uit naar Delvoye, die in een klap tot zijn ware proporties wordt herleid.... Intussen blijf ik het vreemd vinden dat het vanuit het brede culturele werkveld oorverdovend stil blijft... Onbegrijpelijk maar wellicht typerend voor de postmodernistische culturos on Vlaanderen.... Of is dit symptomatisch voor de graad van hersendood-zijn die de aanbidders van Delvoye's werk kenmerkt ?
Wim Delvoye, zelfbenoemd kunstenaar en platte commerçant, wereldberoemd geworden door zijn artistiek verantwoorde strontmachine en getatoeëerde varkens, krijgt in het voorjaar van 2016 een solotentoonstelling in Teheran. Ter voorbereiding is hij al enkele keren naar Iran vertrokken en hij heeft er blijkbaar wat meer opgesnoven dan alleen de frisse lucht. Zo oreerde hij gisteren in mijn kwaliteitskrant: 'De perceptie van het Westen over Iran is helemaal verkeerd. Het is geen land van extremisten. Iran heeft een efficiëntere vorm van democratie en functioneert beter dan België (..) Het niveau van het universitair onderwijs is ook hoger dan bij ons...' Op de vraag of hij zich vrijer voelt in Iran dan in België poneerde de Wonderboy uit Wervik: 'Absoluut. In Iran heb je als kunstenaar veel meer vrijheden dan hier.' Misschien kan hij bij zijn volgende trip naar Teheran eens binnenwippen in de cel waar Atena Farghadani verblijft. Deze Iraanse artieste werd een paar maanden geleden veroordeeld tot een gevangenisstraf van 12 jaar omdat ze in een cartoon de Iraanse overheid had vergeleken met apen en geiten... Wat ik evenwel nog het meest verontrustend vind is dat niemand het lef heeft om onze Wervikse halfgod terug te fluiten. Of is deze paljas intussen onaantastbaar geworden..?
Eergisteren was het 'Black Frifay', een recent vanuit de Angelsaksische wereld naar het continent overgewaaid 'koopevenement' . De dag na Thanksgiving is in de Verenigde Staten traditioneel een koopjesdag waarbij de straten zwart kleuren van het volk. Een dag ook die de laatste jaren gekenmerkt wordt door fikse knokpartijen tussen op koopjes beluste klanten. Ik twijfel er geen ogenblik aan dat 'Black Frifay' net als het eveneens door puur mercantilisme geïnspireerde Halloween in een mum van tijd in ons land zal ingeburgerd geraken want het staat in deze postmoderne tijden natuurlijk erg cool om de kudde van Obama na te apen. Momenteel voelt er zich slechts één landelijke winkelketen geroepen om mee te doen aan deze opgefokte koopjesdag maar ik voorspel u dat het niet lang zal duren voor de anderen zullen volgen en het hek ook hier van de dam is. Ik garandeer u dat binnen enkele jaren de platte commercie in onze gewesten er weer een hoogfeest bij zal hebben... Toch is er een klein lichhtpuntje. De Britse betere boekhandels weigeren mee te doen aan de opgedrongen gekte en passen beleefd. Zij reageren met een 'Civilised Saturday'. Een winkeldag waarbij de kopers onthaald worden op schuimwijn en met klassieke muziek op de achtergrond kunnen snuisteren tussen de zacht afgeprijsde publicaties. Of hoe cultuur een remedie kan zijn tegen collectieve verdwazing...
Een licht ironiserende maar toch milde kijk op Moderne Kunst en het conceptualisme door de Britse criticus, schrijver en kunstenaar Matthew Collings. Een documentaire van Channel 4 uit 1996.
Parijs was de laatste uren opnieuw het bloederige toneel van de clash tussen het barbarisme en het Westen. Wanneer woorden te kort schieten is het wellicht aangewezen even terug te kijken hoe de ons veel te vroeg ontvallen Theo Van Gogh in het najaar van 2002 een aantal ideeën rond islamisering, tolerantie en de multiculturele samenleving ventileerde in een interview met Nazmiye Oral van de Nederlandse Moslimomroep.
Deze foto heb ik twee weken geleden gemaakt op de Jaarmarkt in Satuk in Noord-oost Thailand: De natte droom van elke fauvistische schilder - een nachtmerrie voor Michel Vandenbosch....
Straatkunst is al lang niet meer het kliederen van graffiti. Met de komst van figuren als een Banksy kreeg wat ooit een vorm van contestatie of individuele expressie was, in de ogen van velen een meerwaarde. Of straatkunst intussen ook effectief tot de Grote Kunstcanon mag verheven worden laat ik in het midden, maar het filmpje in bijlage toont toch wel een aantal erg bijzondere werken uit dit genre...
Op 20 november eerstkomend verschijnt het langverwachte nieuwe album van Adele, het 27-jarige zangwonder uit Tottenham. Hier de trailer van het nummer 'Hello' dat bij wijze van amuse gueulle een tweetal weken geleden werd vrijgegeven. Kippevel....
Lindybeige ventileert op geregelde basis zijn ongezouten mening over tal van maatschappelijk relevante themata, gaande van het bestaan van sauspannen over het beroerde boogschieten in de epische film 'Troy' tot de gebruiksvriendelijkheid van computerklavieren. Zelfs de moderne kunst ontsnapte niet aan zijn aandacht met dit intrigerende betoog 'Modern art insults me' als resultaat...
Ik verblijf momenteel in Thailand en daar verschijnen de laatste dagen onrustwekkende berichten over de verdwijning van vier uitgevers die betrokken zijn bij het verspreiden van regime-kritische publicaties vanuit Hongkong. Wie mij kent weet dat ik al jaren strijd voor de absolute vrijheid van meningsuiting, precies omdat dit één van de basisprincipes is van culturele én persoonlijke vrijheid. Al jaren richt ik in dit verband onder meer mijn pijlen op de totalitaire cultuurpolitiek van de Volksrepubliek China en ik zal dit ook op deze blog niet nalaten:
De Zweed Gui Haiming, uitgever van de maatschappijkritische uitgeverij & boekhandel Sage in Hongkong vertrok half oktober naar zijn buitenverblijf in Thailand, maar is daar nooit aangekomen. Zijn collega's, algemeen directeur Lu Bo en medewerker Zhang Zhiping reisden drie weken geleden naar het Chinese vasteland om er familie te bezoeken maar keerden niet terug naar Hongkong. Intussen ontbreekt ook ieder spoor van Lin Rongji, de directeur van de Sage-Boekhandel. Sage staat bekend omwille van het uitgeven van speculatieve en behoorlijk sensationele regimekritische werken over de machinaties binnen de Chinese communistische partij zoals 'De val van Xi Jinping in 2017'. Hongkong dat in 1997 werd 'overgedragen' aan de Volksrepubliek China vervult al jaren een belangrijke rol als toeleverancier van boeken die op het Chinese vasteland verboden of gecensureerd zijn. Dit is al even lang een doorn in het oog van Peking dat vorig jaar nog na de zgn. 'Paraplu-revolte' door de overname van Sino United, in één klap 80 % van de uitgeverswereld in Hongkong in handen kreeg. Onlangs nog kregen Chinese toeristen die Hongkong bezochten het dwingende advies 'af te zien van de aankoop van politieke boeken'.... Het lijkt erop dat Peking alles op alles zet om de laatste kritische stemmen vanuit Hongkong te doven en wellicht past de 'verdwijning ' van dit viertal binnen deze strategie....
ART(work)s
'WE HEBBEN KUNST OM NIET AAN DE WAARHEID TE STERVEN...' Friedrich Nietzsche in 'Geboorte van de Tragedie' (1872)
