Papa mag de komende dagen stempelen. Elke dag twee keer. 's Morgens moet hij op post staan en 's avonds is er opnieuw controle. 't Kan ook zijn dat mama het overneemt. Ik geef er niet om, als ze maar stempelen, deppen, knuffelen, aaien, ... Ik ben een beetje ziek. Officieel dan toch, want behalve een ver-schrik-ke-lij-ke jeuk voel ik me best wel goed. De vakantie is begonnen voor papa dus da's twee maanden jolijtig allerlei toeren met elkaar uithalen. Maar sinds gisteren (na een halve crisis bij mama) ben ik gediagnosticeerd als een waterpokkenkindje (of windpokken, u kiest maar). En dus loop ik nu rond als een halve dalmatiër... Dinsdagmorgen dacht mama nog dat ik een enorme muggenbeet had op mijn arm, woensdag kwamen daar drie kleinere 'puistjes' bij in mijn hals. Woensdagavond was er nog een 'ouderoverleg' over het ontstaan van de 'puistjes', de aard ervan, het doel, de relevantie... Enfin: ze kwamen tot de conclusie dat, als het de waterpokken zouden zijn, dat toch heel wat sneller zou moeten gaan. Waarop mijn lichaampje de dag erop (donderdag) als een bezetene puistjes, vlekjes, blaasjes, ... is beginnen aanmaken. Toen mama me gisterenavond kwam ophalen bij onthaalmoeder Ann wist die doodleuk te vertellen dat ook ik slachtoffer was geworden van de waterpokken die een maand eerder haar hele groep peuters had stilgekregen. Moeder in een halve crisis spurten naar de dokter, de apotheker zijn halve hebben en houden aangekocht en beginnen smeren, deppen, stempelen, ... alsof die blaasjes ooit tot leven durven komen als ze me niet verzorgde. Toen papa thuiskwam was ik al getransformeerd in een mooie dalmatiër, weliswaar met heel korte nagels. Ik moet er zelfs niet aan denken om me te beginnen krabben. Waterpokken, dus... hebben we nu ook weeral gehad.
Ik ben geen bosmens, nooit geweest. En ik zal het ook nooit worden, hoeveel keer ze me ook nog proberen mee te sleuren naar een groep bomen die ze dan 'bos' noemen. Vorige zondag, toen papa in een hoog tempo de percentages aan het uitdelen was aan zijn leerlingen, ben ik naar het 'bos' geweest. Het Kluis'bos'. Meer dan wat hobbelige paadjes en natte bomen die er allemaal hetzelfde uitzien (bruin vanonder, groen vanboven), heb ik niet gezien. En de rest maar verrukt aan het kirren, de geur aan het opsnuiven, het ruisen van de takken aanhoren, de mooie 'bos'wereld aan het verkennen. Enfin: ze mogen het hebben. Mij zien ze alvast nooit in een scouts- of chirogroep. Bwaaah, 'bos'... Ik vond er niets aan en heb dat dan ook duidelijk laten merken. Nog voor het eerste, min of meer stijgende, paadje moest bewandeld worden hing ik al rond mijn moeders nek, of oma's nek, rond eender wie zijn nek. Als ik maar niet in die buggy moest zitten loeren naar al die bomen. Resultaat: ofwel tante Charlotte, ofwel oma, ofwel mama die superbelachelijk met een buggy-zonder-baby naar boven of naar beneden aan het stappen waren, ofwel tante Charlotte, ofwel oma, ofwel mama die hijgend met mij op hun arm achter de lege buggy rondhuppelden. Nu is het zo bedenk: ik heb me eigenlijk wel geamuseerd. Zouden er in de scouts ook leidsters bestaan met een derde arm om mij op te dragen?
Ik heb een tijdje niet kunnen schrijven omdat ik wat flou zag uit mijn ene oog. Het zit zo: stoelen zijn er in verschillende maten en gewichten, en vooral die gewichten zijn belangrijk. Eén van de nieuwe wetmatigheden in de Benne-fysica is: 'als Benne zwaarder is dan de stoel, dan loopt het niet goed af'. Proefondervindelijk bewezen, jawel. Na het optrekken aan zetels, kasten, mama's broek, tafelpoten, bedspijlen, bad, en dergelijke meer, wou ik me vorige week optrekken aan een stoel bij oma Izegem. Die leek me heel stabiel: vier poten, die stoel stond daar al een tijdje te staan zonder uit zichzelf te bewegen, had dezelfde structuur (poten, zitvlak, leuning) als de stoelen bij mama en papa,... alles wees erop dat ook dit voorwerp het label 'getest en goedgekeurd' zou krijgen. Ik begon aan mijn testprocedure en trok me recht aan de stoel tot ik halverwege de uitdaging op de grond viel en die stoel me wou nadoen en bijgevolg ook op de grond viel... en op mij. Op mijn oog. Eerste resultaat: een oog dat intussen al alle kleuren van de regenboog heeft gehad. Van rood naar paars naar groen naar bruin naar geel. Tweede resultaat van de hele onderneming: een enorm geschrokken oma die er maar niet bijkan dat dit kon gebeuren Derde resultaat: ik sta bekend als superstoere kerel, want aan iedereen die me vraagt hoe ik aan dat blauw oog kom zeg ik dat de andere waarmee ik gevochten heb in het ziekenhuis ligt. Vierde resultaat: de hele historie is intussen al naar mijn niet-bewustzijn verbannen en bijgevolg trek ik me vrolijk verder op aan alles wat vier poten heeft. Viggo en Diezel: you're next!
Iemand mijn stukje tand gezien? Na al die moeite om er bovenaan twee ferme bijters door te duwen, heb ik eigenlijk niet zo heel lang mogen genieten van mijn twee grootste tanden in al hun glorie. Het zit zo: ik wou geen middagdutje doen, en liet dat ook duidelijk merken aan mama. Die besloot om dan maar wat met mij op het grote bed te liggen in de hoop dat haar (gespeelde) slapen mij op andere gedachten zou brengen en ik zo wel in slaap zou vallen. Maar terwijl mama met halfdichtgeknepen ogen deed alsof ze sliep begon ik zowaar weer mijn tuimelingen uitvoeren in het bed. Over mama, op mama, mezelf laten vallen op de matras, in de hoop kussens, enfin: dat middagdutje zou er zeker niet meer van komen. En toen besloten we om een kruipspelletje te spelen (op de grond). Mama verstopte zich (achter een deur, hoek, ...) en gooide dan mijn knuffelkonijn voor haar. Ik dus al lachend beginnen kruipen naar dat konijn, en eens ik daar was, kwam mama met een gek gezicht te voorschijn, zodat ik het echt wel in mijn broek deed van het lachen. Hilariteit alom en ik kreeg zowaar de slappe lach. Tot het misliep: mama had zich in mijn kamer verstopt en ik kroop door de gang om ze te 'zoeken' (je moet het mee spelen hé, ik wist natuurlijk al lang waar die zat), net toen ik om de hoek kwam koekeloeren kwam mama op handen en knieën van achter de deur en opnieuw begon ik zo hard te lachen... zo hard dat ik door mijn handen zakte en recht op mijn tanden viel. Twee seconden absolute stilte en daarna een kwartier oorverdovend gehuil en jawel: 't bloed liep uit m'n mond. 't Klinkt erger dan het was en mama bleef er nog behoorlijk rustig onder, nam de zakdoekjes en begon te deppen, op zoek naar de plaats van die 'grote gapende wonde'. Na heel wat spoelen en gewrijf over mijn rugje, begon ik ze weeral uit te lachen. 't Zal haar leren, die moeder van me. Toen zag ze dat het bloed van mijn bovenste (linker)snijtand kwam. De tand zat er nog, dus het grote gevaar was geweken. En intussen was haar lieve baby toch ook weeral aan het lachen, met rode wateroogjes en nog een beetje groggy van de onzachte aanraking met de grond. Eind goed, al goed... tot zowel mama als papa (ja, ze moeten daarvoor met twee zijn), de dag erna tot de conclusie kwamen dat er een stukje tand weg was. Geen groot stuk, en hopelijk heeft het geen gevolgen voor het kunnen verorberen van biefstuk en die ribbetjes op mijn verjaardag. Ze hebben me wel beloofd dat ik over vijf of zes jaar nieuwe krijg, veel grotere en mooiere tanden. En tegen dan zal ik wel al niet meer kruipen zeker? Het blijft een levensles, zoals mijn wijze opa Bernard vroeger zei toen mama nog een mamaatje was: alle geweldige, maar wilde spelletjes, ontaarden vroeg of laat in gehuil. Bedankt, opa, dat weten we nu ook alweer, maar ik denk niet dat ik me voorlopig al veel van je wijsheid zal aantrekken, daarvoor moet ik nog teveel leren...
Benne klapt luid in zijn handjes voor de komst van kleine Lien, dochtertje van Dries en Liesbeth. Pruts heeft eindelijk een naam gekregen! Geniet van de nachtelijke uitstapjes naar keuken, badkamer, woonkamer, ... voor je 't weet slapen ze door!
grijp je vast in het leven zoals je nu in onze vingers grijpt, schop je een weg door het leven, zoals je je mama maanden hebt geschopt lach met het leven, want het is echt de moeite waard
knuffel je leven, hou ervan
geniet van de keren dat je zal horen "nee, Stan, we discussiëren er niet meer over, we zijn nog altijd je ouders" geniet van de keren dat je je mama zal zien lachen bij een zoveelste mooie tekening die je hebt gemaakt geniet van de keren dat je je papa zal zien glunderen als je op het schoolfeest helemaal alleen op het podium opkomt geniet van de keren dat je oma's en opa's zullen vertellen over de tijd toen je ouders nog zelf kindjes waren geniet van de keren dat je tantes en ooms je zullen opvangen als het bij die oudjes toch te saai is geniet van de keren dat je met je neefjes en nichtjes kattekwaad zal uithalen en stiekem een hele doos koekjes zal verorberen
bovenal: geniet van de liefde die je zal krijgen, van klaterend gelach, van glinsterende ogen, van zachtruisende woordjes, van tedere knuffels en bemoedigende schouderklopjes.
Joehoe, Bemelke Vandewaetere? Eerst wou je al komen, maar mocht je nog niet (je moeder zolang plat laten liggen, tststsss), en nu je mag komen, wil je niet meer, of wat? Zorg maar dat je hier vlug bent, 't zonnetje schijnt en in die buik is het ook niet alles hoor. Ik vraag je dit in naam van mijn moeder die gewoon superambetant begint rond te lopen omdat ze nog altijd geen tante is (en die gsm neemt ze eerst mee en dan pas haar eigen kleine). Dus aan allen die met mijn moeder te maken hebben: vergeef het als ze wat hysterisch begint te doen als Bemelke geboren is, het is omdat ze eindelijk tante is (en ik grote neef!). Allez, Bemelke, tot gauw!
Iemand die diepe zucht (van opluchting) van mijn ouders onlangs gehoord? Na telkens een week snotteren, sniffen, kreunen, bijten, sabbelen, huilen, stampen, ... toen er een tandje uitkwam, volgde de apotheose met maar liefst vier tanden die in twee weken tijd zijn uitgekomen. Ze mogen nu stoppen met me te bestempelen als 'lief klein vampiertje', ik ben een volwaardige carnivoor geworden met maar liefst 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 tanden! Voor mijn verjaardag: ribbetjes graag!
Het is zover... mijn moeder grootste nachtmerrie is begonnen (zegt ze zelf, ik vind het allemaal weer behoorlijk leutig). Ik heb een paar weken geleden besloten om de fase van het kruipen over te slaan, want ik heb weinig zin om als een overjaarse aap rond te kruipen over die vieze vloer en allerlei bedorven erwtjes in mijn mond te stoppen (wie doet dat nu?), ook ben ik een zuinige jongen en ben ik van mening dat je spaarzaam moet zijn op je kleren (mama zal het graag horen) en daar vooral niet beginnen mee kruipen. Ik vind die knielappen die ze daar dan opleggen ook echt niet meer van deze tijd. En omdat schoenen nu eenmaal veel hipper zijn dan broeken met gaatjes erin of knielappen erop, heb ik besloten om dat kruipen te laten voor wat het is en me te concentreren op het rechtstaan. Dat gaat zo: je ouders zetten je neer op de speelmat, zeggen dat je 'n heel flinke jongen bent en behandelen me als één van de honden als ze zeggen: 'brave Benne, en nu blijven zitten'. Alleen het koekje ontbreekt nog. Maar Benne is niet op de wereld gezet om de hele tijd braaf te zijn en om alvast te oefenen voor mijn puberteit wacht ik tot ze me eventjes niet in de gaten hebben en hup daar gaan we: draaien op de buik, op handen en knietjes (tot daar het kruipen) en dan op handen en voeten en dan maar omhoog met die billen zodat mijn voeten dichter bij mijn handen komen en ik als een dubbelgeplooide matras sta te kijken naar m'n eigen benen. Hierna zijn er drie opties: of één van mijn ouders komt me oppakken en zet me terug neer, of ze trekken me recht zodat ik lekker kan staan waggelen en een soort macarena voor baby's kan gaan dansen, of (minder leuke optie) ik val opzij met de nodige rivieren en decibels erbij. Da's voor de speelmat. In de box is het nog toffer (ouders lezen: gevaarlijker). Daar heb je nu eenmaal van die spijlen waar je je kan aan rechttreken. Puur op mijn mannelijke wilskracht trek ik mezelf omhoog, en als ik echt in de stemming ben probeer ik mezelf over de rand van de box te trekken. Intussen heb ik door dat het heel moeilijk is om recht te staan én te zwaaien naar de mensen. Daarvoor was één bloedlip voldoende. Sindsdien mag ik alleen nog maar op de speelmat en is de box verboden terrein. Maar als m'n ouders denken dat ze zo gerust zijn... ik ben al op zoek naar mijn volgende boenk-activiteit!
Taratataaaaa... SuperBenne! Een paar weken geleden dachten m'n ouders dat ik ergens was blijven haperen met mijn hoofd en bekeken ze me heel meewarig toen ze me m'n nieuwste move zagen doen. Probeer je eens in te beelden: een rustige baby (ikke dus), zit heel lief zijn boterhammetjes op te eten, volgt de conversatie tussen zijn ouders aandachtig, en plots gaan die twee handjes omhoog, gestrekte armen met stevige vuistjes. Daarbij gaat ook het hoofde schuin omhoog en trek je een grimas alsof je net een zure citroen hebt opgegeten. Dit resulteert in een verbaasde blik van papa en een bezorgde blik van mama. Tot ze het opeens doorhebben en jolijtig roepen dat ik 'Superman' nadoe. Omdat ik nog volledig opgensta voor simpele associaties is er in mijn hersenen een nieuwe verbinding tot stand gekomen: het codewoord 'Superman' zorgt ervoor dat ik bovenstaande move ga uitvoeren. Maar op één voorwaarde: je moet het zelf ook willen doen (lees: jezelf ook willen belachelijk maken). Nonkel Roy wou eerst niet meedoen aan de Superman-move, en bij mij was het bijgevolg ook nada. Alleen wie het zelf kan/wil, ziet wat ik kan/wil. Nadat alle nonkels en tantes, oma's en opa's en andere aanverwanten hun trots hadden opzij gezet en met een belachelijk gezicht Superman stonden te imiteren, gaf ik als sluitstuk van de voorstelling mijn prachtige SuperBenne-move. Omdat Superman ook een vriendelijke meneer is, zijn we overgegaan tot de volgende stap: handjes zwaaien (dada, dada) en bravo (klap klap, momenteel klap ik nog met handen en billen).
Kielekiele Lander! Amuseer je op deze wereld en geniet van de knuffels en aaikes en zoentjes en oohs en aahs die je van je ouders zal krijgen! Proficiat Elz en Ben!
Het heeft wat langer geduurd voor ik hier weer eens ben komen piepen, maar da's omdat ik de laatste tijd zo massaal veel honger heb. Sinds ik vlees eet is er een hele nieuwe wereld voor me opengegaan. Steak maison, pepersteak, hesp, .... Jummie met grote J! Kip, kalkoen, vis, ... jummie met kleine j. Mama ziet het 'rood-vlees-eten' met lede ogen aan, terwijl papa en ik lopen te likkebaarden bij de zoveelste halve koe die we naar binnen schrokken. Ik voel het aan alles dat ik weer een trapje hoger ben geklommen in m'n evolutie van baby-Benne tot peuter-Benne. 'Hij zit, hij zit, hij zit!' hoor ik er nog eentje hysterisch roepen, en van de schrik viel ik -boem!- om. Ook de volgende conversatie speelde zich enkele weken geleden af: - 'Oh, hoe leuk, hij krijgt een 2de tandje!' (lach, giechel, kietel, twinkel twinkel) - 'Ja, maar 't zit precies een beetje scheef...' (frons, ogen dichtknijpen) - 'Oei ja, echt wel heel scheef precies...' (zucht, ongeruste blik, diepere frons) - 'Tja, dan zit er niets anders op dan naar de dokter te gaan om een baby-beugeltje, zeker?' (pakt de agenda om een afspraak te maken) - 'Zouden ze dat hebben, zo'n dingen? En wachten we niet beter tot zijn echte tanden uitkomen?' (doet de agenda terug dicht) - 'Juist ja, als die tand echt zo scheef staat, dan is hij er over vijf jaar toch vanaf, laten we maar wachten' (aai, aai, knuffel, zoen) En zo gaat het leventje hier verder. Ik met m'n 2 tanden al dan niet vergezeld van rode wangetjes en m'n ouders aan wie ik duidelijk zie dat het weekend is begonnen. De vrijdagavond zijn ze steevast in een veel gezelliger stemming dan tijdens de week. Het is een gedans (Weense wals met mama), een gespring (hop paardje hop met papa) en koetjiekoetjekoetjie (van allebei) dat het een lieve lust is. Nog 17,5 jaar en dan sta ik op mijn eigen benen en kan ik lekker m'n eigen gedacht doen...
Zoals het een goede baby-burger past: aan iedereen een fijn 2007 vol chocomelk, fruitpap, schaterlachen en veel schuddebuiken! Zelf had het jaar 2007 voor mij direct al een verrassing in petto. Nu mama en papa beiden thuis waren tussen kerst en nieuwjaar had ik het prachtige idee om net die dagen constant wat zeurderig en klagerig te zijn. Als je 't vraag aan m'n ouders zullen ze met grote stelligheid beweren dat ik ronduit ambetant was. Maar ze hebben het me direct vergeven, maar niet voordat ik een schitterend en allesoverstijgend huilconcert ten beste had gegeven op nieuwjaarsdag zelf. M'n moeder, helemaal ten einde raad (die had al de halve wereld afgelopen naar allerhande middeltjes tegen m'n kwaaltje), mocht die eerste januari haar grootste portie geduld bovenhalen. Na ontzettend veel gehuil, gesnif en gezucht van mijn kant, en ontzettend veel gesshhht, geaai en gezucht van haar kant, besloten we samen om nieuwjaarsdag eindelijk te gaan vieren, mijn ouders nog steeds niet wetend wat er gaande was, en ik net zomin. Tot die tweede januari! M'n moeder had zich mentaal al voorbereid op weeral een dagje rondhossen met mij, toen ik 's morgens mijn allerliefste glimlach toonde (je kent die wellicht al), hopend dat ze m'n nieuwste aanwinst goed zou zien. En ze had het direct door. Ik hoorde ze naar papa roepen, terwijl de traantjes in haar ogen sprongen. Wist niet dat mama's ook nog zoveel pijn hebben bij het tandjes krijgen Enfin: hij is er dus, de eerste tand, meegebracht door het jaar 2007. M'n ouders hopen nu natuurlijk dat het niet bij elke tand zo zal zijn dat ik anderhalve week zal hangen, schoppen, stampen, krijsen, sniffen, snotteren, jodelen, ... Enfin, ze hebben alvast een nieuwe voorraad suppo's en andere al dan niet homeopathische middelen in huis genomen. Nu die eerste tand er is, is er elke dag een grondige inspectie van gebit en het is een voelen en tasten dat het een lieve lust is. Ze denken wellicht: "ons zal hij geen twee keer liggen hebben", maar de vorige keer hadden ze het ook niet door dat het een tandje kon zijn. 't Was dus voor iedereen een leuke verrassing dat ik nog altijd die lieve kerel ben, en geen huilerig ventje. Toch een schande dat ik zoveel pijn moet hebben voor tanden die er over zes jaar toch weer zullen uitvallen... Maar 't heeft ook z'n voordelen: over enkele weken mag ik beginnen met vlees en vis. Dat die zalm zich al maar klaarmaakt, kapitein Eéntand komt eraan!
